Όταν οι δημοσιογράφοι γίνονται διαχειριστές της ανέχειας μας

Ένα από τα πρώτα μαθήματα της δημοσιογραφίας, που κάθε δημοσιογράφος λαμβάνει (ή οφείλει να λαμβάνει), είναι ότι δεν προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών, δεν σκυλεύει πάνω σε πτώματα, δεν αναλαμβάνει το ρόλο του ιατροδικαστή!

Κάποιοι από τους δασκάλους μας στη δημοσιογραφία μάς δίδαξαν, υπερβάλλοντας , ότι “ο 

νεκρός δεδικαίωται”, ακόμα και αν δεν τον δικαίωσε η ζωή του. Πόσο μάλλον όταν οι νεκροί είναι 

νέοι και αθώοι και το μόνο έγκλημά τους είναι ότι αναζήτησαν λίγη ζεστασιά γύρω από ένα μαγκάλι. Και νά που γύρω από αυτό το μοιραίο μαγκάλι στήθηκε ένας ολόκληρος χορός από δημοσιογράφους- ιατροδικαστές που αποφάνθηκαν πως τα νέα αυτά παιδιά ”έφαγαν, ήπιαν λίγο παραπάνω και κατέληξαν άδοξα λόγω… άγνοιας”. Σαν να λέμε, οι νέοι είναι καλοπερασάδηκες και το κυριότερο ένοχοι (!), γιατί αγνοούν πώς να διαχειριστούν την ανέχεια!! Την οποία ανέχεια φαίνεται ότι γνωρίζουν να διαχειρίζονται καλύτερα και από τους φτωχούς, οι καλοπληρωμένοι, με θέρμανση στο σπίτι τους, αστέρες της δημοσιογραφίας! Ήδη συνάδελφοι ζητούν να επιληφθούν τα πειθαρχικά συμβούλια και να διαγραφούν οι δημοσιογράφοι- ιεροεξεταστές της ανέχειας. Μόνο που δεν εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό πειθαρχικό παράπτωμα. Είτε από ελαφρότητα, είτε από δόλο οι αστέρες της δημοσιογραφίας προσέβαλλαν το δικαίωμα στη ζωή των ανθρώπων. Το δικαίωμα σε μια ζωή με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αμαύρωσαν ακόμα και τη μνήμη των νεκρών. ‘Αραγε όταν θα μεταδίδουν τις τραγικές εικόνες της κηδείας των φτωχών σπουδαστών (γιατί για αυτούς μόνο εικόνες είναι) θα αισθανθούν λίγη ντροπή, θα ζητήσουν δημόσια συγγνώμη ή θα κρυφτούν, όπως αυτοί ξέρουν, πίσω από τον ανθρώπινο πόνο (των τραγικών γονιών, φίλων και συγγενών), αποσιωπώντας τα αίτια και μεταθέτοντας για μια ακόμη φορά τις ευθύνες; 

Της Δήμητρας Κουντή 

Πηγή: Συσπείρωση Δημοσιογράφων -