Η Αλληλεγγύη προϋπόθεση για την νίκη όλων

  Μια απάντηση στο φίλο Ηλία Τσολακίδη
                                του Αντώνη Δ. Μάντζιου, οικονομολόγου 

   Με μεγάλη έκπληξη διάβασα το παρακάτω κείμενο του φίλου Ηλία Τσολακίδη όσον αφορά την αλληλεγγύη ( ή την μη αλληλεγγύη) προς τους υπό απόλυση καθηγητές. Μια πολλή δυσάρεστη έκπληξη που ανεξάρτητα από την τελική κατάληξη του κειμένου νομίζω ότι αδικεί τόσο τους καθηγητές όσο και τον ίδιο τον εαυτό του.

Τα παραδείγματα που αναφέρει για να στηρίξει τα επιχειρήματά του πάσχουν. Και αυτό γιατί δεν μπορείς από δύο τρία παραδείγματα ( Ηλία πολλούς με ρουσφέτια είχες για φίλους) να βγάζεις γενικότερα συμπεράσματα αλλά και αν αυτά ισχύουν και στον βαθμό που ισχύουν δεν αντιλαμβανόμαστε, τι σχέση έχουν αυτοί με το μειωμένο ωράριο, με τις χιλιάδες οριζόντιες απολύσεις και την κατάργηση δεκάδων ειδικοτήτων στο ΕΠΑΛ, ή τις απολύσεις στους σχολικούς φύλακες, στους δημοτικούς αστυνόμους σήμερα και τους δασκάλους των σχολείων και των νηπιαγωγείων που θα συγχωνευόσουν αύριο;

Αν κάποιοι απολάμβαναν προνόμια μη νόμιμα λόγω ιδιαίτερων σχέσεων γι αυτό ευθύνονται οι διορισμένες κομματικές συνήθως δ/νσεις, οι τοπικοί ρουσφετολόγοι βουλευτές, αν θέλεις και ο κρατικο-κομματικός συνδικαλισμός και το σάπιο δικομματικό πολιτικό σύστημα που μας κυβερνούσε. Ούτε το διόρθωσαν ούτε ζήτησαν συγνώμη, και με μια απλή ανάγνωση βλέπει κανείς το όργιο του ρουσφετιού ακόμα και σήμερα.

Και αυτά που λέει ο φίλος Ηλίας ταιριάζουν όμως απόλυτα με τις λαϊκίστικες δικαιολογίες της κυβέρνησης και των φερέφωνων της.

Και μετά πέφτουμε σε δεύτερο λάθος φίλε Ηλία. Πρώτα από όλα πραγματικό στοιχείο. Συμμετείχα σε όλες τις δράσεις που αναφέρεις. Και εκεί ήταν δεκάδες καθηγητές και δάσκαλοι που σήμερα αγωνίζονται. Και αυτοί σήμερα που συνεχίζουν να αγωνίζονται και οι καινούργιοι που μπήκαν στον αγώνα, δεν εκλιπαρούν την αλληλεγγύη. Την διεκδικούν από όλους τους συμπολίτες τους. Όχι σε ανταπόδοση για τη συμμετοχή τους στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις άλλων κλάδων ή για άλλα θέματα αλλά σαν μια προϋπόθεση να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Αλλά και γιατί οι ίδιοι οι πολίτες θα υποστούν τις συνέπειες από τις απολύσεις τους, με σχολειά που θα κλείσουν, με δημόσιες υπηρεσίες που θα γίνουν ιδιωτικές και τελικά θα τις πληρώνουν από την τσέπη τους.

Η αλληλεγγύη δεν είναι ανταποδοτική, δεν έχει δούναι και λαβείν, δεν μπαίνει στο ζύγι αλλά είναι μια ανθρωπιστική, κοινωνική πράξη που εδώ πλέον γίνεται και πολιτική. Γιατί χρειάζεται ο αγώνας και η αλληλεγγύη όλων για να την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της κυβέρνησης, γιατί το μνημόνιο και η πολιτική της Τρόικα καταστρέφει τους πάντες ( έναν έναν με τη σειρά ) και λεηλατεί την πατρίδα μας.

Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν αυτό οι πολίτες όσο πιο γρήγορα αντιδράσουμε όλοι μαζί, τόσο πιο λίγα θα χάσουμε, τόσο πιο εύκολος θα είναι ο δρόμος της αποκατάστασης.

Αν τους βλέπουμε αυτούς που αγωνίζονται από μακριά και υποκύπτοντας στον αυτοματισμό της κοινωνίας που η κυβέρνηση καλλιεργεί και χαιρέκακα τους πούμε χθες εμείς σήμερα εσείς, τότε αύριο θα είμαστε όλοι χαμένοι, χαμένοι κατά δόσεις.

Στο γνωστό ποίημα του Μπρεχτ ο τελευταίος διωκόμενος κατηγορεί τον εαυτό του γιατί δεν ενδιαφέρθηκε όταν ο φασισμός χτύπησε το πρώτο θύμα του με αποτέλεσμα όταν φθάσει στον ίδιο να μην υπάρξει κανείς για συμπαράσταση.

Δεν θα διαφωνήσει κανείς στο γεγονός ότι δεν ήταν όλοι στους μέχρι τώρα αγώνες. Μα φίλε μου Ηλία αν ήταν όλοι, όσοι θίγονταν τουλάχιστον από τα κατά συρροή μέτρα, τώρα δεν θα χρειαζόμασταν άλλους αγώνες γιατί θα είχαμε ήδη νικήσει. Και επειδή τότε δεν ήταν όλοι σήμερα δεν καλωσορίζουμε αυτούς που έρχονται, δεν θα πάμε κι εμείς για να χαίρεται ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο αντάμα με την Μέρκελ και την Τρόικα;

Και έτσι να βρουν την ευκαιρία να μας τσακίσουν όλους κι εμείς να τρωγόμαστε για το ποιος ήταν πιο αλληλέγγυος, χαμένοι όλοι εξίσου και η πατρίδα μας μαζί;

Είναι μια ευκαιρία αυτή η συζήτηση για να δούμε την ανάγκη, της αλληλεγγύης, της ενότητας των εργαζομένων, την ανάγκη ανάπτυξης αγώνων για την προστασία όλων του λαού για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και των μνημονίων για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας.



Κανείς μόνος του στην κρίση λοιπόν, κανείς δεν περισσεύει στον αγώνα για το αύριο της πατρίδας μας και του λαού της.

Το κείμενο του Ηλία Τσολακίδη

Κανείς πλέον μόνος του

Άρθρο γνώμης
Του Ηλία Τσολακίδη

Πριν 3 χρόνια, σε Δημοτικό Σχολείο της Κατερίνης στο οποίο φοιτούσαν τα παιδιά μου, υπήρχαν δηλωμένοι 7 γυμναστές. Πολύ καλός μου φίλος, πριν λίγο καιρό, ήταν ιδιαίτερα περήφανος για τις 6 ώρες που εργάζονταν την εβδομάδα. «Ο παλιός είναι αλλιώς», μου έλεγε. Επίσης, πολύ καλή μου φίλη, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, ήταν πεπεισμένη πως οι 4 ώρες μάθημα που έκανε την εβδομάδα στο ΤΕΦΑΑ Τρικάλων ήταν πολλές. Συμμαθητής μου, καθηγητής πληροφορικής, δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ Windows και Linux. Όχι, δεν κάνω πλάκα! Μιλάω σοβαρά. Τα παραδείγματα είναι πραγματικά.

Μήπως υπάρχει κανείς που συνεχίζει να υποστηρίζει, πως οι ανωμαλίες αυτές έπρεπε κάποτε να σταματήσουν;

Διαφωνώ με τα μέτρα της κυβέρνησης, όχι μόνο για την βαρβαρότητά τους, αλλά κυρίως διότι έχουν χαρακτηριστικά τυφλού χτυπήματος. Θέλω όμως να θυμίσω στους περισσότερους από τους εκπαιδευτικούς που με καλούν σήμερα να τους συμπαρασταθώ, πως η αλληλεγγύη δεν σημαίνει μόνο «Έχω ανάγκη. Τρέξτε να με βοηθήσετε». Δυστυχώς, οι περισσότεροι των εκπαιδευτικών που σήμερα μας καλούν να σταθούμε δίπλα τους, γύριζαν απαξιωτικά το κεφάλι προς την άλλη πλευρά όταν μας συναντούσαν στον πεζόδρομο να διαμαρτυρόμαστε για τα Διόδια, για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, για το Χαράτσι, για τους λογαριασμούς της ΔΕΥΑΚ και άλλα πολλά θέματα.

Το ίδιο έκαναν και οι αγρότες, οι ιδιοκτήτες ταξί, οι μεταφορείς, οι ΕΚΑΒίτες, οι Πολύτεκνοι, οι Δημοτικοί υπάλληλοι και πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες που δέχτηκαν την άγρια επίθεση της κυβέρνησης. Κάθε φορά που χτυπούσε το …αυγό στον κώλο τους, μόνο τότε θυμόταν τη λέξη «αλληλεγγύη». Το ίδιο κάνουν τώρα και οι εκπαιδευτικοί. Για ρίξτε μια ματιά στην πλατεία. Θα δείτε ταξιτζήδες, νταλικιέρηδες, αγρότες ή ΕΚΑΒίτες να τους συμπαραστέκονται; Ίσως μεμονωμένα.

Αν δεν γίνει συνείδηση πως πρέπει να πορευτούμε όλοι μαζί, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. Πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί, σαν μια γροθιά στο δρόμο με ένα κεντρικό σύνθημα «Κανείς πλέον μόνος του». Και προ πάντων, να το πιστέψουμε.

Ηλίας Τσολακίδης