Θάλεια Γκουζκούρη
Εκπαιδευτικός
Πρόκειται για λαίλαπα: πανευρωπαϊκή, παγκόσμια. Συνάδελφοι απ' όλη την Ευρώπη όπως επίσης και από την Αργεντινή και την Αυστραλία μας ενημερώνουν πως κι εκεί γίνονται συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων, περικοπές μισθών, αύξηση ωραρίου, υποχρεωτικές μετατάξεις, μετακινήσεις, απολύσεις εκπαιδευτικών. Πρόκειται για διεθνή χούντα, πρόκειται για διεθνή τρομοκρατία, πρόκειται για πόλεμο. Κι εμείς πώς απαντάμε; Μέχρι στιγμής με ……. φοντάν!!!
Γιατί τελικά μόνο φοντάν έχουν αποδειχτεί οι «ντουφεκιές"» τύπου μία απεργία εδώ, μια απεργία εκεί, τα συλλαλητήρια και οι πορείες. Δεν ιδρώνει το αυτί τους απ 'αυτά. Εδώ έχουμε συνθήκες πολέμου και με συνθήκες πολέμου πρέπει να απαντήσουμε κι εμείς. Αλλιώς, δεν έχουμε καμία ελπίδα. Ναι, το ξέρω: ο Χριστός είπε να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο όταν μας χτυπήσουν στο ένα. Αλλά έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το άλλο μάγουλο που τους έχουμε ήδη προσφέρει, έχουμε προσπεράσει πολλά άλλα σημεία και όργανα του σώματος προς τα κάτω και πλέον μιλάμε για τον απόλυτο βιασμό ……
Και πάλι δεν αντιδρούμε .... Ως πότε πια; Τι περισσότερο και χειρότερο πρέπει να γίνει για να συσπειρωθούμε, να αντιδράσουμε, να βγούμε έξω και να ανατρέψουμε αυτή την ανθρωποφάγα πολιτική; Μετά την ανακοίνωση των ειδικοτήτων και, τώρα πια και των ονομάτων των προς διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών θα περίμενα –πες το αφέλεια- μία έστω παραίτηση από κάποιο μέλος του ΠΥΣΔΕ εις ένδειξη συναδελφικής αλληλεγγύης. Αντ’ αυτού, τους είδα να κόπτονται να κάνουν «υπηρεσιακό». Ακόμη χειρότερα, είδα την ΕΛΜΕ να τους επιτρέπει τελικά να μπουν στο υπό κατάληψη, υποτίθεται, κτίριο της Δ/σης και να κάνουν το περιβόητο «υπηρεσιακό». Είστε σοβαροί μωρέ; Εδώ ο κόσμος απολύεται και χάνεται και το ……………….χτενίζεται; Γιατί πήγαμε και κάναμε λοιπόν κατάληψη στο κτίριο της Δ/νσης; Για λόγους σημειολογικούς και μόνο; Μην απορείτε λοιπόν που όλο και λιγότεροι συνάδελφοι/ισσες έρχονται στις κινητοποιήσεις. Σκεφτείτε πόσο μπορεί να μας έχει απογοητεύσει και η δική σας η στάση …..
Παρεμπιπτόντως, αναλογιστήκατε πόσο μπορεί να μας απογοήτευσε η στάση σας να αγνοήσετε ουσιαστικά την ετυμηγορία της πλειοψηφίας των συναδέλφων –ισσών που ψήφισαν υπέρ της απεργίας το Μάιο; Και επινοήσατε εκ των υστέρων κάποιες πολύ σικ εκφράσεις όπως «υπάρχουν άραγε οι όροι και οι προϋποθέσεις να κατέβουμε τελικά στην απεργία» μετά την ηχηρή ετυμηγορία για απεργία και θέλοντας απλώς και μόνο να καλύψετε τους δικούς σας φόβους και τις αδυναμίες να το διαχειριστείτε όλο αυτό; Θέλετε να ξέρετε τι συνέβη στην αντίστοιχη περίπτωση στην Πορτογαλία; Κι εκεί λοιπόν οι συνάδελφοι /ισσες μας βιώνοντας ακριβώς τις ίδιες με εμάς καταστάσεις θέλησαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας κατά τη διάρκεια των αντίστοιχων των δικών μας Παναλλαδικών, Πανισπανικών εξετάσεων,. Κι εκεί προσπάθησαν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους, κι εκείνους τους απείλησαν με επιστράτευση η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Γιατί; Γιατί οι Πορτογάλοι συνάδελφοι μας συσπειρώθηκαν και κατέβηκαν σε μία απεργία που άγγιξε σχεδόν το 100% της συμμετοχής, κράτησε 19 ολόκληρες ημέρες και το αποτέλεσμά της ήταν το ότι η αδιάλλακτη μέχρι τότε κυβέρνηση αποφάσισε να καθίσει επιτέλους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εκπαιδευτικούς. τους. Κερδήθηκε ο πόλεμος; Όχι. Αλλά κερδήθηκε μία σημαντική μάχη και βγήκε ένα ισχυρό μήνυμα : ότι μόνο όταν είμαστε ενωμένοι και συσπειρωμένοι μας ακούνε –τουλάχιστον. Αντιθέτως, τι καταφέραμε εμείς με την απεργία που δεν κάμναμε; Παραμένουμε επιστρατευμένοι, υποτελείς, φοβισμένοι, σε ένα ζοφερό σημείο πια -και τα χειρότερα έπονται …..
Γιατί μωρέ, είχαν αυτοί τους «όρους και τις προϋποθέσεις» να μας πετσοκόψουν τους μισθούς, να μας εξαλείψουν τα εργασιακά μας δικαιώματα, να μας επιστρατεύσουν - με τη σκέψη και μόνο της απεργίας - , να μας απολύσουν, να μας εξαθλιώσουν;
Και όσο δεν αντιδράμε δυναμικά τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Είμαι πεπεισμένη πια. Στο δια ταύτα : Να μην επιτραπεί να γίνει κανένα υπηρεσιακό από τους «συναδέλφους» στο ΠΥΣΔΕ, να ασκηθεί έντονη πίεση στους βουλευτές του νομού μας ενόψει της επικείμενης ψηφοφορίας για το απάνθρωπο, εξευτελιστικό πολυνομοσχέδιο. Η αγανάκτηση και η οργή μας ξεχειλίζουν πια ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΑ ΣΑΦΕΣ!
Κλείνοντας, αναρωτιέμαι : υπάρχουν άραγε οι όροι και οι προϋποθέσεις που τα λέω αυτά ή κινδυνεύω με «μπουζούριασμα»; (Ήδη η πρώτη μου προσπάθεια να αναρτήσω αυτό το κείμενο στο facebook εστέφθη από αποτυχία –ξαφνικά το κείμενο διεγράφη. Θα συνεχίσω βεβαίως τις προσπάθειες ). Από την άλλη αναρωτιέμαι: έχουν όλοι αυτοί τους όρους και τις προϋποθέσεις να με κακοποιούν με κάθε τρόπο και από κάθε άποψη; Όταν μιλάμε στους μαθητές μας για το bullying τους παροτρύνουμε να σπάσουν το φαύλο κύκλο του φόβου και της σιωπής και να αντιδράσουν. Εμείς πότε θα το κάνουμε συναδέλφισσα και συνάδελφε;
Θάλεια Γκουζκούρη
Εκπαιδευτικός
Εκπαιδευτικός
Πρόκειται για λαίλαπα: πανευρωπαϊκή, παγκόσμια. Συνάδελφοι απ' όλη την Ευρώπη όπως επίσης και από την Αργεντινή και την Αυστραλία μας ενημερώνουν πως κι εκεί γίνονται συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων, περικοπές μισθών, αύξηση ωραρίου, υποχρεωτικές μετατάξεις, μετακινήσεις, απολύσεις εκπαιδευτικών. Πρόκειται για διεθνή χούντα, πρόκειται για διεθνή τρομοκρατία, πρόκειται για πόλεμο. Κι εμείς πώς απαντάμε; Μέχρι στιγμής με ……. φοντάν!!!
Γιατί τελικά μόνο φοντάν έχουν αποδειχτεί οι «ντουφεκιές"» τύπου μία απεργία εδώ, μια απεργία εκεί, τα συλλαλητήρια και οι πορείες. Δεν ιδρώνει το αυτί τους απ 'αυτά. Εδώ έχουμε συνθήκες πολέμου και με συνθήκες πολέμου πρέπει να απαντήσουμε κι εμείς. Αλλιώς, δεν έχουμε καμία ελπίδα. Ναι, το ξέρω: ο Χριστός είπε να γυρίζουμε και το άλλο μάγουλο όταν μας χτυπήσουν στο ένα. Αλλά έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το άλλο μάγουλο που τους έχουμε ήδη προσφέρει, έχουμε προσπεράσει πολλά άλλα σημεία και όργανα του σώματος προς τα κάτω και πλέον μιλάμε για τον απόλυτο βιασμό ……
Και πάλι δεν αντιδρούμε .... Ως πότε πια; Τι περισσότερο και χειρότερο πρέπει να γίνει για να συσπειρωθούμε, να αντιδράσουμε, να βγούμε έξω και να ανατρέψουμε αυτή την ανθρωποφάγα πολιτική; Μετά την ανακοίνωση των ειδικοτήτων και, τώρα πια και των ονομάτων των προς διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών θα περίμενα –πες το αφέλεια- μία έστω παραίτηση από κάποιο μέλος του ΠΥΣΔΕ εις ένδειξη συναδελφικής αλληλεγγύης. Αντ’ αυτού, τους είδα να κόπτονται να κάνουν «υπηρεσιακό». Ακόμη χειρότερα, είδα την ΕΛΜΕ να τους επιτρέπει τελικά να μπουν στο υπό κατάληψη, υποτίθεται, κτίριο της Δ/σης και να κάνουν το περιβόητο «υπηρεσιακό». Είστε σοβαροί μωρέ; Εδώ ο κόσμος απολύεται και χάνεται και το ……………….χτενίζεται; Γιατί πήγαμε και κάναμε λοιπόν κατάληψη στο κτίριο της Δ/νσης; Για λόγους σημειολογικούς και μόνο; Μην απορείτε λοιπόν που όλο και λιγότεροι συνάδελφοι/ισσες έρχονται στις κινητοποιήσεις. Σκεφτείτε πόσο μπορεί να μας έχει απογοητεύσει και η δική σας η στάση …..
Παρεμπιπτόντως, αναλογιστήκατε πόσο μπορεί να μας απογοήτευσε η στάση σας να αγνοήσετε ουσιαστικά την ετυμηγορία της πλειοψηφίας των συναδέλφων –ισσών που ψήφισαν υπέρ της απεργίας το Μάιο; Και επινοήσατε εκ των υστέρων κάποιες πολύ σικ εκφράσεις όπως «υπάρχουν άραγε οι όροι και οι προϋποθέσεις να κατέβουμε τελικά στην απεργία» μετά την ηχηρή ετυμηγορία για απεργία και θέλοντας απλώς και μόνο να καλύψετε τους δικούς σας φόβους και τις αδυναμίες να το διαχειριστείτε όλο αυτό; Θέλετε να ξέρετε τι συνέβη στην αντίστοιχη περίπτωση στην Πορτογαλία; Κι εκεί λοιπόν οι συνάδελφοι /ισσες μας βιώνοντας ακριβώς τις ίδιες με εμάς καταστάσεις θέλησαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας κατά τη διάρκεια των αντίστοιχων των δικών μας Παναλλαδικών, Πανισπανικών εξετάσεων,. Κι εκεί προσπάθησαν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους, κι εκείνους τους απείλησαν με επιστράτευση η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Γιατί; Γιατί οι Πορτογάλοι συνάδελφοι μας συσπειρώθηκαν και κατέβηκαν σε μία απεργία που άγγιξε σχεδόν το 100% της συμμετοχής, κράτησε 19 ολόκληρες ημέρες και το αποτέλεσμά της ήταν το ότι η αδιάλλακτη μέχρι τότε κυβέρνηση αποφάσισε να καθίσει επιτέλους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εκπαιδευτικούς. τους. Κερδήθηκε ο πόλεμος; Όχι. Αλλά κερδήθηκε μία σημαντική μάχη και βγήκε ένα ισχυρό μήνυμα : ότι μόνο όταν είμαστε ενωμένοι και συσπειρωμένοι μας ακούνε –τουλάχιστον. Αντιθέτως, τι καταφέραμε εμείς με την απεργία που δεν κάμναμε; Παραμένουμε επιστρατευμένοι, υποτελείς, φοβισμένοι, σε ένα ζοφερό σημείο πια -και τα χειρότερα έπονται …..
Γιατί μωρέ, είχαν αυτοί τους «όρους και τις προϋποθέσεις» να μας πετσοκόψουν τους μισθούς, να μας εξαλείψουν τα εργασιακά μας δικαιώματα, να μας επιστρατεύσουν - με τη σκέψη και μόνο της απεργίας - , να μας απολύσουν, να μας εξαθλιώσουν;
Και όσο δεν αντιδράμε δυναμικά τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Είμαι πεπεισμένη πια. Στο δια ταύτα : Να μην επιτραπεί να γίνει κανένα υπηρεσιακό από τους «συναδέλφους» στο ΠΥΣΔΕ, να ασκηθεί έντονη πίεση στους βουλευτές του νομού μας ενόψει της επικείμενης ψηφοφορίας για το απάνθρωπο, εξευτελιστικό πολυνομοσχέδιο. Η αγανάκτηση και η οργή μας ξεχειλίζουν πια ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΑ ΣΑΦΕΣ!
Κλείνοντας, αναρωτιέμαι : υπάρχουν άραγε οι όροι και οι προϋποθέσεις που τα λέω αυτά ή κινδυνεύω με «μπουζούριασμα»; (Ήδη η πρώτη μου προσπάθεια να αναρτήσω αυτό το κείμενο στο facebook εστέφθη από αποτυχία –ξαφνικά το κείμενο διεγράφη. Θα συνεχίσω βεβαίως τις προσπάθειες ). Από την άλλη αναρωτιέμαι: έχουν όλοι αυτοί τους όρους και τις προϋποθέσεις να με κακοποιούν με κάθε τρόπο και από κάθε άποψη; Όταν μιλάμε στους μαθητές μας για το bullying τους παροτρύνουμε να σπάσουν το φαύλο κύκλο του φόβου και της σιωπής και να αντιδράσουν. Εμείς πότε θα το κάνουμε συναδέλφισσα και συνάδελφε;
Θάλεια Γκουζκούρη
Εκπαιδευτικός