Μερικοί, για παράδειγμα, ευελπιστούν ότι εξαιτίας των κατακλυσμιαίων επιπτώσεων του Μνημονίου οι πολίτες -αίφνης- θα γίνουν αριστεροί αναγνωρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον αυθεντικό τους πολιτικό εκπρόσωπο. Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι, παρά τις μεταβολές αυτές, λίγο πάνω από το 15% αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί , αν και φτάνουν στο 40% συναθροιζόμενα τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΔΗΜ.ΑΡ., της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Οικολόγων Πράσινων.
Ακόμη κι αν τα ποσοστά αυτά δεν αθροίζονται εξαιτίας των μεγάλων ενδοαριστερών αντιθέσεων, το 40% του εκλογικού σώματος δεν αυτοχαρακτηρίζεται ως "Αριστερά", πράγμα που δείχνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια ανολοκλήρωτη μεταβολή, μια τάση, όχι μια παγιωμένη κατάσταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κυβερνήσει, πρέπει να διασπάσει τις συμμαχίες, πολιτικές και κοινωνικές, του σημερινού αστικού μπλοκ εξουσίας και να οικοδομήσει έναν νέο συνασπισμό εξουσίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θα συγκλίνουν σε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτό είναι το καθήκον του, παρά τις ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις, που λειτουργούν ως τροχοπέδη στην προοπτική της κοινής διακυβέρνησης.
Θα αντιτείνει κάποιος: Πώς ζητάς να ξεπεραστούν αδυναμίες χρόνων μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και μάλιστα εν μέσω κρίσης εναλλακτικού υποδείγματος; Σωστή διαπίστωση αυτή, όμως δεν απαντά στα θεμελιώδη ζητήματα του συνασπισμού εξουσίας και του προγράμματος διακυβέρνησης. Ερμηνεύει, όσο ερμηνεύει, τις σημερινές αδυναμίες.
Η Ιστορία δεν περιμένει τους αργοπορημένους, γράφεται από αυτούς που την προετοιμάζουν, όχι πάντα σε συνθήκες που οι ίδιοι επέλεξαν, ενώ οι υπόλοιποι απομένουν με τη χλεύη της. Λένε, πάλι, ορισμένοι ότι πίσω από την άποψη για ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται δεξιές αντιλήψεις προσαρμογής στην πραγματικότητα, ενώ τώρα, όσο ποτέ, απαιτούνται βαθιές τομές.
Ποιος είπε πως δεν είναι υπαρκτός ο κίνδυνος της διολίσθησης, της πασοκοποίησης, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δηλαδή της αλαζονείας και της συναλλαγής με τη διαπλοκή; Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Αριστερά πρέπει να αυτοεγκλωβιστεί στην ακινησία, φοβούμενη μην αφομοιωθεί από το σύστημα. Ούτε ο κίνδυνος της πασοκοποίησης πρέπει να να την οδηγεί σε "ολιγαρχικές" αντιλήψεις του τύπου "εμείς είμαστε επαναστάτες και οι άλλοι τσιράκια του συστήματος". Πέφτουν σε αυτό το ολίσθημα οι ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως και ορισμένοι "ούλτρα επαναστάτες" από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική εξουσίας χωρίς οικοδόμηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας πάνω σε στέρεο εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, που να απαντά στα πιο δύσκολα ερωτήματα.
Έχουν παρέλθει, ευτυχώς, οι αντιλήψεις περί "σιδηρού κόμματος", αλλά και πελατειακού κόμματος, που εγκολπώνεται τους πάντες αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Όποιος φοβάται να μην λερωθεί πολιτικά εγκλωβίζεται στην αυταρέσκεια της ακινησίας και της ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά και όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες...
Ασφαλώς, ανάμεσα στις δύο λανθασμένες αντιλήψεις υπάρχει τρίτος δρόμος. Ιδού το πεδίον για να ξεκολλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να παίξει τον ιστορικό του ρόλο.
Καπάκος Σταύρος - εφημ Αυγή