ΚΟΡΙΝΟΣ Ή ΚΟΡΥΝΟΣ , ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ.
Γράφει η Αντωνία Βαρμάζη, Ιστορικός
ΚΟΡΙΝΟΣ Ή ΚΟΡΥΝΟΣ , ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ.
Ο Κoρινός ή Κορυνός είναι μια κωμόπολη, από εκείνες που κουβαλούν μια ιστορία που ενδόμυχα κρατά σαν κόρη οφθαλμού μια μακραίωνη ιστορία , που ο καθένας μας θα ήθελε να διηγηθεί. Τεκμήριο της βαρύνουσας σημασίας είναι οι αναφορές του τόπου στον Μακεδονικό του χαρακτήρα, το γνώρισμα της προσφυγικής ταυτότητας και της ορθοδοξίας.
Συμφώνα με τον επίσκοπο Παρθένιο Βαρδάκα στην περιγραφή της επισκοπικής περιφέρειας Κίτρους κατά την τουρκοκρατία, ο Κορυνός ή Κορινός οφείλει το όνομα του στο πλούσιο δάσος κορύνων με αναφορές στην αρχαιότερη εποχή. Το ξύλο αποτελούσε μια μορφή ανεκτίμητου θησαυρού, διότι χρησιμοποιούνταν για τον εξοπλισμό των πολεμιστών και δη του ναυτικού. Στην θέση Τούμπα η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως μακεδονικούς τάφους.
Οι Τούμπες χρησίμευαν ως στρατιωτικά φυλάκια ή ως σταθμοί στρατιωτικών σκοπών που απέβλεπαν στην φύλαξη και μετάδοση ειδήσεων ή και με τα φώτα όταν έπεφτε η νύχτα. Επρόκειτο για ένα τσιφλίκι με εύφορη πεδιάδα , πλούσιο σε σιτηρά , όπως σιτάρι , αραβόσιτο και ως εκ τούτου οι άνθρωποι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι με πιο γνωστά τα ζώα των βούβαλων και αιγοπροβάτων. Βρίσκεται βόρεια του χωριού << Βρομερής>> και απέχει ένα τέταρτο από την θάλασσα. Οι οικίες που αναφέρονται από την παραπάνω πηγή ήταν διώροφες , πλινθόκτιστες και αφορούσαν 200 κατοίκους ορθόδοξους, χριστιανούς ,ελληνόφωνους . Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και είκοσι οικίες τουρκικές με 100 μωαμεθανούς τουρκόφωνους, που όμως γνώριζαν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα.
Οι κάτοικοι ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Διακρίνονταν από την φιλεργία, την φιλοπονία , την ευσέβεια . Ήταν ευσεβείς , φιλόθρησκοι, φιλόστοργοι ,φιλήσυχοι οικογενειάρχες και νομοταγείς πολίτες . Γράφει ο Επίσκοπος Παρθένιος << ΕΙΡΗΝΙΚΟΤΑΤΑ ΔΙΑΒΙΟΥΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ. Tους χαρακτηρίζει φιλόμουσους και αυτό δικαιολογείται πλήρως αν λάβουμε υπόψη πως στο σχολείο υπήρχαν 30 μαθητές , κορίτσια και αγόρια . Ο διακαής ή ευσεβής πόθος τους ήταν απελευθέρωση, εξαγορά και μετατροπή από τσιφλίκι σε κεφαλοχώρι . Υπήρχε και μια σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών- Θεσσαλονίκης με ζωή τότε γύρω στα 150 έτη.
Συμφώνα με την εργασία του κύριου Σεϊταρίδη Νίκου με τίτλο Ιστορία της εκπαίδευσης από το πανεπιστήμιο Ρεθύμνου αντλούμε πληροφορίες για την ιστορία του τόπου. Ο Κορινός σήμερα είναι μια κωμόπολη που βρίσκεται σε πεδινό μέρος και εκτείνεται από τη σιδηροδρομική γραμμή έως 1800 μέτρα προ του Θερμαϊκού κόλπου. Απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την Κατερίνη και απαριθμεί 4097 κατοίκους (απογραφή 2001) και περίπου 1200 κατοικίες. Από το 1570 μ.Χ. μέχρι σήμερα υπήρξε οικισμός εντοπίων με το όνομα Κορινός, που άρχιζε από τον Ι.Ν Αγίων Αποστόλων και εκτείνονταν προς την ανατολή.
Σε τίτλο ιδιοκτησίας της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου του έτους 1570 μ.Χ. μνημονεύεται ότι «τα χωράφια της συνορεύουν με το χωρίον «Κουρινός» (Κορινός) της Υποδιοικήσεως Βέροιας, μετόχιον των μοναχών των κατοικούντων εν τω Μοναστήριω της Αγίας Τριάδος, κειμένω εν τω όρει Ολύμπω». Επίσης, ο οικισμός αναφέρεται σε έγγραφα της τουρκικής διοίκησης των ετών 1561, 1569, 1574, 1585, 1734, 1805, που αναφέρονται σε περιουσιακά στοιχεία της μονής. Πέρα του 1900, ο οικισμός των εντοπίων αριθμούσε 30 οικογένειες, που ζούσαν σε πλινθόκτιστα σπίτια και εργάζονταν στα κτήματα (τσιφλίκι) του Τούρκου Αγά (Βεληγκέκα), αμοιβόμενοι με το ήμισυ της αγροτικής παραγωγής. Ανασκαφή του 2001-04 στα δυτικά του Κορινού, στη θέση του «Ρεβέντα» μέχρι τη θέση «Τούμπες» έφερε στο φως οικισμό 40 στρεμμάτων, που ανάγεται από την αρχαιότερη Νεολιθική περίοδο μέχρι την Ύστερη εποχή του χαλκού.
Νέα ανασκαφή του 1991 εντοπίζει δύο μεγάλους ταφικούς τύμβους στη θέση «Τούμπες» της μακεδονικής περιόδου. Τα ευρήματα αυτά, καθώς και ο εντοπισμός βασικού οδικού άξονα της αρχαιότητας στην περιοχή της εθνικής οδού που οδηγούσε από την Πύδνα προς την νότια Πιερία, μαρτυρούν ότι η περιοχή του Κορινού κατοικούνταν από την προϊστορική περίοδο μέχρι σήμερα. Γύρω από την ονομασία «Κορινός υπάρχουν διάφορες εκδοχές: Η πρώτη αναφέρει ότι η ονομασία Κορινός (ή Κουρινός) δόθηκε από τα πανύψηλα δένδρα που υπήρχαν στον οικισμό, τα οποία ονομάζονταν «κορίνες». Η δεύτερη εκδοχή φέρει το όνομα του Γάλλου αξιωματικού «Κορνίς», προς τιμήν του, για σημαντική εξυπηρέτηση στους κατοίκους του τόπου κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο(1914-1918). Η Τρίτη εκδοχή είναι αυτή που διατυπώνεται από τον Παρθένιο, επίσκοπο Κίτρους στα 1907, ότι οι «κορίνες» ήταν πολεμικά ρόπαλα του ναυτικού που κόβονταν από τα πανύψηλα δέντρα του Κορινού.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή (1922) στον Κορινό δημιουργήθηκαν νέοι προσφυγικοί οικισμοί δυτικά της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, όπου και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες προερχόμενοι από την Ανατολική Θράκη - οι περισσότεροι από το χωριό Κουμπάο(Κουμπαγιώτες). Αυτοί κατοίκησαν κατά μήκος του κεντρικού δρόμου που συνέδεε το σιδηροδρομικό σταθμό με την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων. Βόρεια αυτών εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες προερχόμενοι από την Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και στη συνέχεια αυτών εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες της Ανατολικής Ρωμυλίας. Τέλος, ανατολικά των Μικρασιατών και των Ανατολικορωμυλιωτών εγκαταστάθηκαν οικογένειες προερχόμενες από τις Σαράντα Εκκλησιές της ανατολικής Θράκης ,Σαρανταεκκλησιώτες. Αργότερα, νότια των Κουμπαγιωτών εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη νότια Ρωσία, διωγμένοι το 1939 από το Σταλινικό καθεστώς.
Το 1941 άλλες είκοσι οικογένειες διωχθείσες από τη Βουλγαρική θηριωδία, εγκαταστάθηκαν νοτιότερα των εκ Ρωσίας προσφύγων. Με αυτήν την ποικιλόμορφη πληθυσμιακή σύνθεση ο Κορινός το 1954-1955 αριθμεί περί τους 2250 κατοίκους. Ήταν ολοφάνερο το πρόβλημα του επισιτισμού των προσφύγων, όμως και η προσφορά τους ήταν σημαντική. Ο Κορινός ενισχύθηκε με αγροτικό πληθυσμό δραστήριο, με γνώση εμπορικών και οικοβιοτεχνικών δραστηριοτήτων, εμπειρίες σε αγροτικές εργασίες και κυρίως στην καλλιέργεια του καπνού. Επίσης, οι πρόσφυγες οργάνωσαν τους πρώτους γεωργικούς συνεταιρισμούς, καλλιέργησαν πολλές χέρσες εκτάσεις, μετά τη διανομή αγροτικής γης από την πολιτεία και ιδρύσαν πολιτιστικούς και μορφωτικούς συλλόγους. Από το 1956 άρχισαν να έρχονται νέες οικογένειες ποντιακής καταγωγής και να εγκαθίστανται στον Κορινό και στα γύρω χωριά: Κούκο, Σεβαστή, Νέα Τραπεζούντα.
Μια άλλη θέση που αξίζει να αναφερθούμε είναι η θέση <<Λουλουδιές>>. Πρόκειται για έναν οικισμό χρονολογημένο από τους μυκηναϊκούς χρόνους . Οφείλει το όνομα του σε ένα κίτρινο λουλούδι που φύτρωνε από το αίμα των Μακεδόνων που έπεσε εκεί το 168 π.χ. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από την εργασία της κυρίας Καρασερίδου Φωτεινής με θέμα Κορινός του χτες και σήμερα. Οι ανασκαφές στην σιδηροδρομική γραμμή το 1992 έφεραν το φως λάκκους, τάφους , ένα νεκροταφείο ,με μεγάλο αριθμό κεραμοσκεπαστών τάφων του 3ου -6ου μ. Χ και ένα τετραπύργιο επισκοπικό συγκρότημα που έχει βασιλική και επισκοπικό μέγαρο. Η ίδρυση του επισκοπικού συγκροτήματος συνδέεται συμφώνα με την γνώμη της αρχαιολόγου Ευτέρπης Μαρκή με την απόφαση του αυτοκράτορα Ζήνωνα να επιτρέψει την εγκατάσταση των Γότθων στην Πύδνα και άλλες πέντε μακεδονικές πόλεις , με αντάλλαγμα την απομάκρυνση των τελευταίων από την Θεσσαλονίκη , την όποια πολιόρκησαν το 479.
Ο Κορινός έχει 2 ενορίες και έναν παπά σε ένα μοναστήρι έξω από χωριό. Το μοναστήρι αυτό ήταν του Άγιου Γεώργιου και ίσως είναι ένα από τα παλιότερα στην ανατολική Μακεδονία. Το μοναστήρι αυτό υπήρξε καταφύγιο για τους κατατρεγμένους και αντιστασιακούς του πολέμου και χάρη σε μια μοναχή διασώθηκε όλη η ιστορία του. Υπάρχουν και άλλοι ναοί , ο ιερός ναός του Άγιου Παντελεήμονα που φτιάχτηκε από πρόσφυγες , ο ιερός ναός Δώδεκα απόστολων που φτιάχτηκε από ντόπιους κατοίκους και οι Άγιοι Ανάργυροι. Ακόμη ένας ναός του Άγιου Λάζαρου λειτούργει μόνο στην εορτή του Άγιου Λάζαρου. Υπάρχουν τα παρεκκλήσια στην Αγία Παρασκευή και Αγία Μαρίνα στην Παραλία Κορινού.
Ο ηλεκτρονικός τύπος korinosnews κατέγραψε και διαφύλαξε με πλήρη στοιχεία τους μακεδονικούς τύμβους και το μοναστήρι Άγιου Γεώργιου. Όσα ακολουθούν μας βοηθούν να αισθανθούμε ποσό μεγάλη σημασία είχε για τους κατοίκους η αρχαία καταγωγή τους και η αγάπη για το θείο. Αφιέρωμα Μακεδονικοί τύμβοι Α΄ και Β΄ Κορινού Τύμβος Α.
Ο μεγαλύτερος από τους δύο τύμβους που βρίσκονται στην περιοχή του Κορινού, ανατολικά και δυτικά της εθνικής οδού, καλύπτει τον Μακεδονικό τάφο Ι, ο οποίος ονομάζεται επίσης και τάφος του Heuzey, καθώς αυτός ήταν ο αρχαιολόγος που τον ανακάλυψε το 1861. Ο τάφος βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της εθνικής οδού, με είσοδο από τα ΣΕΑ Κορινού. Το μνημείο ήταν συλημένο από την Ρωμαϊκή εποχή.
Ο τάφος είναι τοποθετημένος έκκεντρα στον τύμβο. Πρόκειται για έναν μεγάλο Μακεδονικό τάφο του 3ου αιώνα π.Χ., που αποτελείται από προθάλαμο και θάλαμο με δυο νεκρικές κλίνες.
Κάτοψη Α΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Οι διαστάσεις του προθαλάμου είναι:
1,50μ. μήκος, 3,00μ. πλάτος και 4,25μ. ύψος.
Οι διαστάσεις του θαλάμου είναι:
- 4,00μ. μήκος, 3,00μ. πλάτος και 4,25μ. ύψος.
Σε κάποια ύστερη οικοδομική φάση προστέθηκε στον αρχικό τάφο ένας δεύτερος προθάλαμος με διαστάσεις:
- 1,50μ. μήκος, 3,25μ. πλάτος και 4,00μ. ύψος.
καθώς και ο δρόμος του τάφου, ο οποίος είναι καμαροσκέπαστος και επικλινής, με κλίση περίπου 20%.
Οι τοίχοι στα αριστερά και δεξιά του δρόμου καλύπτονταν από κονιάματα που μιμούνταν ορθομαρμάρωση.
Οι διαστάσεις του δρόμου είναι:
- 10,80μ. μήκος, 2,00μ. πλάτος και 2,65μ. ύψος.
Η πρόσοψη του μνημείου είναι δωρικού ρυθμού και διαμορφώνεται με πεσσούς, τρίγλυφα, μέτωπες και μια αετωματική απόληξη.
Εικόνα τωρινή από την πρόσοψη του Μακεδονικού τάφου
Μακέτα του Μακεδονικού τάφου που το απεικονίζει με τα αρχικά του χρώματα
Κλίνη Α΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Β΄κλίνη Α΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Μαρμάρινες θύρες Α΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Εκτός του τύμβου βρέθηκαν επίσης κατάλοιπα από ξύλινο στέγαστρο ορθογωνικής κάτοψης.
Εργασίες συντήρησης
Ο τοιχογραφικός διάκοσμος του μνημείου παρουσιάζει αρκετές φθορές, καθώς δεν είχαν πραγματοποιηθεί κατά το παρελθόν συστηματικές επεμβάσεις συντήρησης, ενώ για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμενε αφύλακτο με αποτέλεσμα το βανδαλισμό των επιχρισμάτων(επιγραφές και ακιδογραφήματα).
Οι αλλοιώσεις που εντοπίζονταν ήταν ολική η μερική απώλεια υποστρώματος κατά περιοχές, αποκόλληση και αποσάθρωση του επιχρίσματος, απώλεια, αποκόλληση και κονιορτοποίηση του χρωματικού στρώματος, ρωγμές του υποστρώματος, επικαθήσεις αλάτων και εδαφικού υλικού, σύγχρονες επιγραφές ή εγχαράξεις της επιφάνειας και επικαθήσεις αιθάλης ως αποτέλεσμα βανδαλισμών. Όσον αφορά την κατάσταση διατήρησης του γλυπτού διακόσμου του τάφου(κλίνες, θύρες και θυρώματα) παρουσίαζαν διαχωρισμό σε τμήματα λόγω της δράσης των τυμβωρύχων, απώλεια και θραύση υλικού, ανάπτυξη μικροοργανισμών στην επιφάνεια και ορυκτολογικές επικαθήσεις.
Οι επεμβάσεις συντήρησης που εκτελέστηκαν στον τοιχογραφικό διάκοσμο αφορούσαν σε στερέωση των αποκολλημένων και διογκωμένων τμημάτων κονιάματος, στερέωση των αποσαθρωμένων τμημάτων κονιάματος καθαρισμό της επιφάνειας των τοιχογραφιών από τις επικαθίσεις αιθάλης, αφαίρεση των επικαθήσεων εδαφικού υλικού, αφαίρεση παλιότερων επεμβάσεων περιμετρικής συγκρότησης, απομάκρυνση των αλατούχων σχηματισμών αφαίρεση των σύγχρονων επιγραφών, επανατοποθέτηση των σπαραγμάτων που βρίσκονται στο δάπεδο του τάφου και περιμετρική συγκράτηση των κατεστραμμένων ορίων των επιχρισμάτων.
Οι επεμβάσεις συντήρησης που πραγματοποιήθηκαν στο γλυπτό διάκοσμο του τάφου(κλίνες, θύρες και θυρώματα) περιελάμβανε στερέωση του πετρώματος στις περιοχές που παρουσιάζουν προβλήματα αποσάθρωσης ή απολέπισης, συγκόλληση των αποσπασμένων τμημάτων, απομάκρυνση των βιολογικών επικαθήσεων, αφαίρεση των ορυκτολογικών επικαθήσεων, αφαίρεση των διαλυτών αλάτων.
Το έργο της Συντήρησης Διαμόρφωσης και Ανάδειξης των Μακεδονικών Τάφων Πιερίας εντάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Μακεδονία – Θράκη 2007-2013, στις 15 Νοε 2011 με προϋπολογισμό 521.913,00 ευρώ και ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015. Ο Μακεδονικός Τάφος τύμβος Α στη θέση «Τούμπες» Κορινού είναι ανοιχτός για το κοινό.
Διάκοσμο Α΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Πανοραμική άποψη Α΄Μακεδονικού Τύβου Κορινού
Κεντρική είσοδος Α΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού(Από ΣΕΑ Κορινού)
Τύμβος Β. Εδώ έχουμε έναν μικρότερο τύμβο, δυτικά του αυτοκινητόδρομου που αποκαλύφθηκε από τον Μάνθο Μπέσιο το 1991. Πρόκειται για διθάλαμο τάφο, με λίθινη δίφυλλη θύρα στην είσοδό του, που το εσωτερικό του καλύπτεται με κονιάματα. Στον προθάλαμο έχουμε κοσμοφόρο με γραπτό μαίανδρο, ενώ στον κυρίως θάλαμο με φυτικό διάκοσμο.
B΄ Μακεδονικός Τύμβος Κορινού
Ο τάφος αν και συλήθηκε από την αρχαιότητα, έδωσε ενδιαφέροντα ευρήματα από τα οποία ξεχωρίζει η διακόσμηση ξύλινης κλίνης από ελεφαντόδοντο Χρονολογία τάφου: τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ. Πρόσφατα κατασκευάστηκε στέγαστρο για την προστασία του μνημείου, καθώς και περίφραξη για την ανάδειξη του ταφικού τύμβου.
Προθάλαμος Β΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Διθάλαμος Β΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Διάκοσμο εσωτερικού Β΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Διάκοσμο Προθάλμου Β΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Ελεφαντοστέινα κεφάλια της ξύλινης κλίνης Β΄Τύμβου Κορινού
Κεντρική Είσοδος Β΄Μακεδονικού Τύμβου Κορινού
Μέσα στον κάμπο του Κορινού και σε απόσταση 700 μέτρων από την θάλασσα , ορθώνεται η Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Το μοναστήρι χρονολογείται στην περιοχή από τα μισά του 16ου αιώνα και είναι από τις αρχαιότερες μονές της Πιερίας. Εκκλησιαστικά ανήκει ως μετόχι στην Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω.
Η προσφορά του Μοναστηριού στην κοινωνία:
Όπως οι περισσότερες Μονές της Ελλάδας, έτσι και η Μονή του Αγίου Γεωργίου, διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στους χρόνους της Τουρκοκρατίας και της Γερμανοιταλοβουλγαρικής κατοχής, διατηρώντας άσβεστη τη φλόγα της πίστεως στη λυχνία του Γένους.
Κατά την τοπική παράδοση των γεροντότερων του χωριού κατά τις επιδρομές Τουρκαλβανών, αλλά και μετά την υποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής(1912-13) εκατοντάδες ηλικιωμένοι και γυναικόπαιδα κατέφευγαν και κρυβόντουσαν στα κελιά-αποθήκες του μοναστηριού, για να σωθούν από την βαρβαρότητα των Τούρκων.
Στην Μικρασιατική καταστροφή του 1922 πρόσφυγες κατέφθασαν στο μοναστήρι και φιλοξενήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα έτη 1941-42 εκατοντάδες πρόσφυγες γέροντες – γυναικόπαιδα από τα χωριά του Νομού Δράμας, καταδιωγμένοι από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής, βρήκαν καταφύγιο και φιλοξενία στο μοναστήρι.
Το 1955 το ελληνικό κράτος απαλλοτρίωσε όλα τα κτήματα μαζί με το δάσος του μοναστηριού (200-300 στρέμματα) και τα διένειμε σε ακτήμονες του χωριού, εκτός από 2 στρέμματα που παρέμειναν στο μοναστήρι.
Το 1967 η τότε επιτροπή του χωριού, ύστερα από πολλές διαμαρτυρίες προς την επιτροπή απαλλοτρίωσης, κατάφεραν να πάρουν 10 στρέμματα πίσω.
Αρχιτεκτονική ναού:
Η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου είναι μονόκλιτη βασιλική χωρίς τρούλο. Το άγιο βήμα (ιερό) χωρίζεται από τον κυρίως ναό με ξύλινο τέμπλο. Στο καθολικό συναντάμε στα αριστερά το προσκυνητάρι με την θαυματουργική εικόνα του Αγ. Γεωργίου και στα αριστερά το δεσποτικό με το αναλόγιο των ιεροψαλτών. Ο γυναικωνίτης είναι απλός και χρησιμεύει και ως σκευοφυλάκιο. Στα δεξιά του κεντρικού ναού βρίσκεται το παρεκκλήσιον του Αγ. Φανουρίου και το καμπαναριό και στα αριστερά το παρεκκλήσιον του Αγ. Νεκταρίου του εν Αιγίνης που συνδέεται με τον νάρθηκα του ναού.
Εικόνες – κειμήλια:
Η παλαιότερη εικόνα στο ναό χρονολογείται από το έτος 1803 και είναι η εικόνα του Αρχιερέα Χριστού στο Δεσποτικό θρόνο. Η Θαυματουργή εικόνα του Αγ. Γεωργίου που φυλάσσεται στο προσκυνητάρι, στο καθολικό του ναού, φιλοτεχνήθηκε το 1863 από τον Κ.Ξ. Ιωάννου εκ Λιτοχώρου. Ο Άγιος εικονίζεται έφιππος και τον πλαισιώνουν περιμετρικά σκηνές από το μαρτύριό του.
Τα έτη 1941-42 εκατοντάδες πρόσφυγες γέροντες – γυναικόπαιδα από τα χωριά του Νομού Δράμας, καταδιωγμένοι από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής, βρήκαν καταφύγιο και φιλοξενία στο μοναστήρι.
Το 1955 το ελληνικό κράτος απαλλοτρίωσε όλα τα κτήματα μαζί με το δάσος του μοναστηριού (200-300 στρέμματα) και τα διένειμε σε ακτήμονες του χωριού, εκτός από 2 στρέμματα που παρέμειναν στο μοναστήρι.
Το 1967 η τότε επιτροπή του χωριού, ύστερα από πολλές διαμαρτυρίες προς την επιτροπή απαλλοτρίωσης, κατάφεραν να πάρουν 10 στρέμματα πίσω.
Αρχιτεκτονική ναού:
Η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου είναι μονόκλιτη βασιλική χωρίς τρούλο. Το άγιο βήμα (ιερό) χωρίζεται από τον κυρίως ναό με ξύλινο τέμπλο. Στο καθολικό συναντάμε στα αριστερά το προσκυνητάρι με την θαυματουργική εικόνα του Αγ. Γεωργίου και στα αριστερά το δεσποτικό με το αναλόγιο των ιεροψαλτών. Ο γυναικωνίτης είναι απλός και χρησιμεύει και ως σκευοφυλάκιο. Στα δεξιά του κεντρικού ναού βρίσκεται το παρεκκλήσιον του Αγ. Φανουρίου και το καμπαναριό και στα αριστερά το παρεκκλήσιον του Αγ. Νεκταρίου του εν Αιγίνης που συνδέεται με τον νάρθηκα του ναού.
Εικόνες – κειμήλια:
Η παλαιότερη εικόνα στο ναό χρονολογείται από το έτος 1803 και είναι η εικόνα του Αρχιερέα Χριστού στο Δεσποτικό θρόνο. Η Θαυματουργή εικόνα του Αγ. Γεωργίου που φυλάσσεται στο προσκυνητάρι, στο καθολικό του ναού, φιλοτεχνήθηκε το 1863 από τον Κ.Ξ. Ιωάννου εκ Λιτοχώρου. Ο Άγιος εικονίζεται έφιππος και τον πλαισιώνουν περιμετρικά σκηνές από το μαρτύριό του.
Διατελέσαντες Ηγούμενοι - Ηγουμένες
Τα πρώτα στοιχεία για τους διατελέσαντες ηγούμενους, εμφανίζονται το 1866 με τον Ηγούμενο Νεόφυτο.
Το 1870 ο Ηγούμενος Αμβρόσιος.
Το 1917 η μονή άλλαξε και από ανδρική έγινε γυναικεία με ηγουμένη την Σωσάννα αλλά χωρίς να υπάρχουν άλλα στοιχεία γι΄ αυτήν την περίοδο.
Το 1938-1945 η μονή γίνεται ξανά αντρική με ηγούμενο τον Κυπριανό, ο οποίος ήταν άρρωστος και μεγάλης ηλικίας με αποτέλεσμα το μοναστήρι να βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση του.
Μετά τον θάνατο του Κυπριανού, η μονή για ένα διάστημα έμεινε απροστάτευτη, ώσπου το 1953 αναλαμβάνει ως ηγουμένη η μοναχή Κυριακή (κατά κόσμο Μαριάνθη Θεοδωροπούλου) που γεννήθηκε στην Βέροια .Το 1912 και σε ηλικία 17 ετών αρρώστησε από ραχίτιδα με αποτέλεσμα να μείνει σκυρτωμένη για όλη της την ζωή. Το 1930 εκάρη μοναχή σε μοναστήρι στην Βέροια. Το 1949 πήγε στον Άγιο Αθανάσιο στον Κολινδρό όπου υπήρχε τότε ένα εκκλησάκι. Έμεινε 2-3 χρόνια αλλά έφυγε λόγο του εμφυλίου και πήγε σε μία εκκλησία που της παραχώρησαν στη Γέση Ημαθίας. ’Επειτα ήρθε στον Άγιο Γεώργιο και με την συμπαράσταση των ντόπιων κατοίκων αλλά και φίλων της μονής, όχι μόνο αξιοποίησε την υποδομή του μοναστηριού αλλά οραματίστηκε και υλοποίησε την επέκταση του. Ξεκίνησε λοιπόν το χτίσιμο των κελίων, του αρχονταρικίου και των βοηθητικών χώρων. Το 1959 μεγάλωσε και ανακαίνισε τον ναό. Το 1965 έχτισε το καμπαναριό και τα δύο παρεκκλήσια των Αγίων Νεκταρίου και Φανουρίου. Το 1967 φύτεψε ελαιόδεντρα για τις ανάγκες του μοναστηριού σε μια έκταση 7 στρεμμάτων, στο περιβάλλοντα χώρο της μονής.
Το 1979 μετά τον θάνατο της ηγουμένης Κυριακής, εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι η κατά κόσμο Αναστασία Ακριτοπούλου καταγομένη από την πόλη των Σερρών . Με την ευλογία του τότε Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης κ.κ Βαρνάβα, ο οποίος τέλεσε και την κουρά της και την μετονόμασε σε Ειρήνη συνέχισε το έργο της προκατόχου της. Με περίσσιο ζήλο, μεράκι και πολλή προσωπική εργασία και έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση ευλαβών φίλων της μονής, πραγματοποίησε μια σειρά έργων, που βελτίωσαν κι άλλο την αισθητική του μοναστηριού. Υπό των ημερών της έγινε η περίφραξη περιμετρικά της μονής, η ολοκλήρωση των κελιών, η αγιογράφηση του ναού του Αγ. Γεωργίου, η ένωση των δύο παρεκκλησίων του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Φανουρίου με τον κεντρικό ναό και τον εξωνάρθηκα και η διαμόρφωση του αύλειου χώρου . Και ως λέγει ο πατήρ Βαρνάβας: « Η οποία θυσιαστικώς διακονούσε την Ιερά Μονή ως ασκήτρια για 35 χρόνια, ‘’Μόνην, μόνον τον Θεόν λατρεύουσα’’…..»
Τον Αύγουστο 2013 λόγω ασθενείας της Γερόντισσας Ειρήνης, προσεκλήθη στη μονή, η αδελφή Αγαθοκλήτη (κατά κόσμο Μακαρίου Μαρία), με καταγωγή από τον Βόλο. Η πρόσκληση έγινε από τον Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Κίτρους και Κατερίνης και Πλαταμώνος πατρός Βαρνάβα Λεοντιάδη ο οποίος αντικαθιστούσε προσωρινά τον Σεβασμιώτατο κ. Αγαθόνικο.
Όλη αυτή η ιστορία για να μεταλαμπαδευτεί στις νεότερες γενιές χρειάζεται στερεές βάσεις και θεματοφύλακες. Και φυσικά μιλάμε για τους πολιτιστικούς συλλόγους που κρατούν αλώβητη την ιστορία του τόπου μας για να γνωρίζουμε την πάσα αλήθεια για τον ρου της ιστορίας. Πρώτος πολιτιστικός σύλλογος είναι αυτός των Κουμβαγιωτών Γρηγόριος Καλλίδης που ιδρύθηκε το 2009. Οι Κουμβαγιώτες κατάγονται από το Κούμπαο ,που βρίσκεται στα βόρεια παράλια της Προποντίδας στην Ανατολική Θράκη. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλά ξωκλήσια και σχολεία. Οι κάτοικοι αγαπούσαν την θάλασσα και την γεωργία.
Το 1913 εκδιώχτηκαν από την πατρίδα τους ,επέστρεψαν το 1920 αλλά το 1922 μετά την υπογραφή της συνθήκης ανταλλαγής της Λωζάννης εγκαταστάθηκαν μόνιμα συνοδευόμενοι από το μητροπολίτη Ηράκλειας και Ραιδεστού Γρηγόριο Καλλίδη. Το 1995 ανακηρύχτηκε Άγιος και η τίμια καρά του φυλάσσεται στον ιερό ναό Άγιου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Ο πολιτιστικός σύλλογος τιμά αυτήν την δακρύβρεχτη ιστορία και τιμά με εκδηλώσεις την γενοκτονία του θρακικού ελληνισμού, τον αϊ Γιάννη τον Κλήδονα με το έθιμο της φωτιάς , την ανακομιδή των λείψανων του Άγιου Γρηγόριου και το έθιμο της Βαρβάρας στην εορτή της αγίας Βαρβάρας. Διαθέτουν χορευτικά τμήματα και χορωδίες με μελωδίες που σίγουρα ενέχουν θεϊκή καταγωγή.
Ο Εύξεινος πόντος Κορινού είναι ένας δεύτερος πολιτιστικός σύλλογος που στηρίζει τα πολιτιστικά και ιστορικά δρώμενα. Οι σημερινοί Πόντιοι είναι ως επί το πλείστον απόγονοι των Ιώνων αποίκων από την Μίλητο οι οποίοι μεταξύ του 8ου και του 5ου αι. π.χ. εγκαταστάθηκαν στα παράλια του Ευξείνου Πόντου.
Ο μορφωτικός πολιτιστικός σύλλογος Εύξεινος πόντος ιδρύθηκε το 1976 και είναι θεματοφύλακας των Ποντιακών ηθών και της παράδοσης. Πρωταρχικός σκοπός είναι η εκμάθηση παραδοσιακών χορών του Πόντου και εκμάθησης της λύρας.
Η Ποντιακή λύρα είναι το κατ΄ εξοχήν μουσικό λαϊκό όργανο των Ελλήνων του Πόντου. Ονομάζεται και κεμετζές (αρσενικό ο), ή κεμεντζέ (θηλυκό, η), όνομα που κατά τους ερευνητές πιθανότερα να προέρχεται από την περσική λέξη «καμάτσια» που ως είδος λύρας εμφανίσθηκε στη Β. Περσία τον 10ο αιώνα (μ.Χ.), χωρίς να παραγνωρίζεται η πιθανότητα να προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη κέλης (= σκάφος) ή το ρήμα κέλομαι (= παροτρύνω) με μετάπτωση του λ σε μ. Η Ποντιακή λύρα έγινε περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα μετά την γενοκτονία των Ποντίων και τον ολοκληρωτικό ξεριζωμό τους την περίοδο 1922 – 1923. Ο συγκεκριμένος πολιτιστικός σύλλογος έχει έντονα τα χαρακτηριστικά γνώρισμα του ανθρωπιστικού χαρακτήρα και διοργανώνει εθελοντικές αιμοδοσίες. Έχει ένα διττό ακόμα ρολό αυτό της παιδεία αλλά και μόρφωσης μέσα από τα θεατρικά έργα και την συμμετοχή του ανθρώπου.
Η ονομασία Εύξεινος Πόντος, δηλαδή Φιλόξενη Θάλασσα, αποτελεί ευφημισμό αντί το αρχικού όρου Ἄξεινος Πόντος(=Αφιλόξενη Θάλασσα), που πρωτοεμφανίζεται το 462 π.Χ.
Η ονομασία Εύξεινος Πόντος, δηλαδή Φιλόξενη Θάλασσα, αποτελεί ευφημισμό αντί το αρχικού όρου Ἄξεινος Πόντος(=Αφιλόξενη Θάλασσα), που πρωτοεμφανίζεται το 462 π.Χ.
Ένας άλλος πολιτιστικός σύλλογος του Κορινού είναι οι Ανατολικορωμυλιώτες. Ο Σύλλογος Ανατολικορωμυλιωτών Κορινού ιδρύθηκε το 2008 από πρόσφυγες του Άσπρου της Βουλγαρίας (σημερινή Buila), με σκοπό να στεγαστούν οι μνήμες, οι νοσταλγίες και τα ακούσματα των γονιών τους. Ιδρύθηκε από Ανατολικορωμυλιώτες που πίστευαν και πιστεύουν πως η αλησμόνητη πατρίδα είναι ένας τόπος ιερός που η θύμησή του για τους περισσότερους από εμάς βρίσκεται καλά φυλαγμένη στην καρδιά και στο μυαλό μας, κυρίως μέσα από τις μνήμες των προγόνων μας που σίγουρα κανείς δεν θέλει να τις απαρνηθεί. Αντιθέτως, στόχος αυτού του συλλόγου αλλά και του καθένα μας ξεχωριστά, έχει γίνει η αναβίωση όλων των εθίμων και των παραδόσεών μας. Ιδρύθηκε από πρόσφυγες της Ανατολικής Ρωμυλίας, που πέρα από την παράδοση μετέφεραν και τον πόνο και τις κακουχίες τους, μα πάνω από όλα μετέφεραν την εργατικότητά τους, τον υψηλό τους πολιτισμό, την εντιμότητα και τον αδάμαστο χαρακτήρα τους, έγιναν πρόσφυγες προόδου, ευημερίας και πολιτισμού όπου κι αν εγκαταστάθηκαν.
Παραμένουν όμως πάντοτε νοσταλγοί των αλησμόνητων πατρίδων και πιστοί προστάτες της ανατολικορωμυλιώτικης παράδοσης με στόχο ζωής την διαχείριση και την διάσωσή της. Σε αυτούς τους υψηλούς στόχους ο σύλλογος αυτός και όλοι εμείς θέλουμε να συμβάλουμε και να στηρίξουμε τους τόσους άξιους τους απογόνους της φυλής μας. Για μας ο τόπος των προγόνων μας είναι ιερός, ο πολιτισμός τους όμως ακόμη ιερότερος, γιατί μπορεί να διαδοθεί και να δώσει τις βάσεις για ένα υγιές οικοδόμημα μιας κοινωνίας με άξιες και αρχές όπως αυτές των παππούδων μας. Είναι αλήθεια, ότι εμείς αργήσαμε πολύ, αλλά ήρθε ο καιρός, για να στοχαστούμε, να αφυπνίσουμε, και να ενσκήψουμε σε ένα χρέος μας και μια ανάγκη, να μην αφήσουμε τον αδυσώπητο χρόνο να κόψει τις γέφυρες που μας ενώνουν με το παρελθόν των προγόνων μας, τη φύτρα της γενιάς μας. Την κληρονομιά μας δεν θα την απαρνηθούμε ποτέ.
Τέλος, ο τέταρτος συνδετικός κρίκος της ιστορίας είναι ο πολιτιστικός σύλλογος Νέων Κορινού. Άτυπα η ιστορία τους ξεκινά στις τέλη του 70 όμως παίρνουν σάρκα και οστά το 1981 με το επίσημο καταστατικό τους. Ο πρότερος σκοπός τους ήταν ο μορφωτικός χαρακτήρας του συλλόγου με δράσεις για νέους , όπως χειροτεχνία , ραπτική ,εκμάθηση ξένων γλωσσών . Επιπρόσθετα έχουν μια καλλιτεχνική πλευρά και περά από τα χορευτικά τμήματα έχουν θεατρικές ομάδες. Ήταν οι πρώτοι που διοργάνωσαν το πρώτο παιδικό φεστιβάλ χορού και προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν τον πολιτισμό στο εξωτερικό.
Αξίζει να σημειωθεί πως ως πρωτοπόρος και καινοτόμος ως προς την διοργανωση του πρώτου παιδικού φεστιβάλ παραδοσιακών χορών προώθησε την δράση που ξεκίνησε το 2000 και φιλοξένησε χορευτικά συγκροτήματα και συλλόγους απ όλη σχεδόν την Ελλάδα . Επιπλέον ,οι χώρες που γνώρισαν τα πολιτιστικά δρώμενα του συλλόγου ήταν η Ιταλίαμ Πολωνία , Κύπρος ,Ρουμανία και πολλές άλλες χώρες. Απώτερος σκοπός ήταν βέβαια να η νέα γενιά να κάμει κτήμα της την παράδοση και να γνωριστούν απο κοινού οι διαφορετικές κουλτούρες. Ο σύλλογος διαθέτει μια εξαιρετική συλλογή φορεσιών και κοσμημάτων απ' όλη την Ελλάδα και έχει συμμετάσχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Κάθε ιστορία κρύβει μέσα της πολύ ανθρώπινο πόνο , μα λειτουργεί ως ενθύμηση και ένα παράδειγμα για το γεγονός ότι ο άνθρωπος μέσα από τα ιδεώδη του πολιτισμού και τις κώδικα ανθρωπιστικών αξιών μπορεί να ξαναβρεί τις ρίζες του και να τις κάμει ακόμα πιο στέρεες.