το Σαββατοκύριακο «εκατοντάδες πρόσωπα της Επιστήμης, του
Πολιτισμού, της Τέχνης» ζητώντας να επιδειχθεί «η επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό» ώστε να σωθεί το Συγκρότημα Λαμπράκη από την πτώχευση.
Αν η κυβέρνηση, πρωτίστως, δεν έκανε τίποτα, θα έστελνε στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους, κατέληγε η ίδια ανακοίνωση, αφήνοντας συγχρόνως μια «νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».
Πάση θυσία; Τώρα που φαίνεται να κάνει κάτι, όταν ένας βετεράνος δημοσιογράφος προσκείμενος στο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε επικεφαλής του ΔΟΛ, με τη σύμφωνή γνώμη της ιδιοκτησίας του, η αντιπολίτευση βγήκε από τα ρούχα της. Ο κ. Μητσοτάκης προειδοποίησε ότι «να φορτώσουμε τα χρέη των επιχειρήσεων στις πλάτες των φορολογουμένων αυτό να το ξεχάσετε». Και ο κ. Θεοδωράκης, από τον χώρο του οποίου-όπως και της ΝΔ- προέρχονται κάποιοι από τους υπογράφοντες την δραματική έκκληση συμπέρανε ότι «είναι σύνηθες ένα κυβερνητικό κόμμα να αναλαμβάνει να λύσει τα διαρθρωτικά και οικονομικά προβλήματα ενός δημοσιογραφικού συγκροτήματος. Έχει συμβεί στη Ρωσία, στην Τουρκία, στη Βόρεια Κορέα, στη Βενεζουέλα». Και επειδή η εθνική σχιζοφρένεια καλά κρατεί, δεν αποκλείεται καθόλου αρκετοί από τους εκατοντάδες ευαισθητοποιημένους, να είναι τώρα έξαλλοι με το νέο δείγμα βενεζουελοποίησης της χώρας.
Αν όμως η κυβέρνηση δεν πρέπει ούτε να κινήσει διαδικασίες ελάφρυνσης των χρεών του ΔΟΛ, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΝΔ, ούτε να κοιτάξει μήπως διευθετήσει τα προβλήματα του, σύμφωνα με τον αρχηγό του Ποταμιού, τι θα μπορούσε να κάνει; Η αντιπολίτευση απέφυγε να παρουσιάσει τη παραμικρή εναλλακτική πρόταση γιατί θα έπρεπε να πει την αλήθεια: η στάση της οδηγεί αναπόφευκτα στο κλείσιμο της επιχείρησης και εκατοντάδες εργαζόμενους στο ανεργία.
Την «παραδοσιακή» μέθοδο - τηλέφωνο σε κάποιο τραπεζίτη- την απέκλεισε ο πρωθυπουργός στην χθεσινή του ομιλία στην Βουλή, άλλωστε και να το ήθελε δεν θα επιτύγχανε τίποτα: κανένας τραπεζίτης δεν έχει πλέον τη παραμικρή διάθεση, αλλά ούτε και τη παραμικρή δυνατότητα λόγω του διεθνούς ελέγχου, να χορηγήσει και νέα δάνεια σε μια απολύτως προβληματική επιχείρηση.
Αυτό που ίσως μπορεί να γίνει είναι ένας επιχειρηματίας να αναλάβει τον ΔΟΛ όπως, από την Liberation μέχρι την Corriere de la Sera και την Washington Post, έγινε διεθνώς τα τελευταία χρόνια με μεγάλες ιστορικές εφημερίδες. Η έμμεση παρουσία της κυβέρνησης μπορεί να ευνοήσει μια τέτοια εξέλιξη, αλλά και πάλι τα μέτρα εξυγίανσης θα είναι οδυνηρά. To γεγονός ότι πρόκειται για τη μοναδική εφικτή λύση κάνει αστείες τις κραυγές της αντιπολίτευσης: ο βασικός μέτοχος του συγκροτήματος-αν υπάρξει κάποιος, πράγμα πολύ δύσκολο-θα καθορίσει και την πορεία του.
Τα τελευταία δύο χρόνια, πιστός στη γραμμή της αριστερής παρένθεσης, ο ΔΟΛ παραβίασε κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας στη αντιπαράθεση του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ασφαλώς αυτό μείωσε ακόμη παραπάνω και την επιρροή και τις πωλήσεις του. Θα ήταν όμως μοιραίο λάθος αν ξαφνικά υιοθετούσε τη κυβερνητική πολιτική. Ο ΔΟΛ πρέπει να επιστρέψει στην αντιδεξιά και δημοκρατική του κατεύθυνση που κρατούσε ιστορικά.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να προτείνει την προσωρινή λειτουργία ενός ειδικού καθεστώτος για την παροχή ρευστότητας (όχι νέας δανειοδότησης απλώς να μην παρακρατούνται όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις ώστε να αγοράζεται χαρτί και να καλύπτονται τα πάγια έξοδα) στις περιπτώσεις επιχειρήσεων Τύπου-όχι μόνο του ΔΟΛ- που τελούν υπό εκκαθάριση. Και θα είχε τότε ενδιαφέρον η αντίδραση της αντιπολίτευσης αλλά και των ανθρώπων της Επιστήμης, του Πολιτισμού, της Τέχνης.
Πολιτισμού, της Τέχνης» ζητώντας να επιδειχθεί «η επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό» ώστε να σωθεί το Συγκρότημα Λαμπράκη από την πτώχευση.
Αν η κυβέρνηση, πρωτίστως, δεν έκανε τίποτα, θα έστελνε στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους, κατέληγε η ίδια ανακοίνωση, αφήνοντας συγχρόνως μια «νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».
Πάση θυσία; Τώρα που φαίνεται να κάνει κάτι, όταν ένας βετεράνος δημοσιογράφος προσκείμενος στο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε επικεφαλής του ΔΟΛ, με τη σύμφωνή γνώμη της ιδιοκτησίας του, η αντιπολίτευση βγήκε από τα ρούχα της. Ο κ. Μητσοτάκης προειδοποίησε ότι «να φορτώσουμε τα χρέη των επιχειρήσεων στις πλάτες των φορολογουμένων αυτό να το ξεχάσετε». Και ο κ. Θεοδωράκης, από τον χώρο του οποίου-όπως και της ΝΔ- προέρχονται κάποιοι από τους υπογράφοντες την δραματική έκκληση συμπέρανε ότι «είναι σύνηθες ένα κυβερνητικό κόμμα να αναλαμβάνει να λύσει τα διαρθρωτικά και οικονομικά προβλήματα ενός δημοσιογραφικού συγκροτήματος. Έχει συμβεί στη Ρωσία, στην Τουρκία, στη Βόρεια Κορέα, στη Βενεζουέλα». Και επειδή η εθνική σχιζοφρένεια καλά κρατεί, δεν αποκλείεται καθόλου αρκετοί από τους εκατοντάδες ευαισθητοποιημένους, να είναι τώρα έξαλλοι με το νέο δείγμα βενεζουελοποίησης της χώρας.
Αν όμως η κυβέρνηση δεν πρέπει ούτε να κινήσει διαδικασίες ελάφρυνσης των χρεών του ΔΟΛ, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΝΔ, ούτε να κοιτάξει μήπως διευθετήσει τα προβλήματα του, σύμφωνα με τον αρχηγό του Ποταμιού, τι θα μπορούσε να κάνει; Η αντιπολίτευση απέφυγε να παρουσιάσει τη παραμικρή εναλλακτική πρόταση γιατί θα έπρεπε να πει την αλήθεια: η στάση της οδηγεί αναπόφευκτα στο κλείσιμο της επιχείρησης και εκατοντάδες εργαζόμενους στο ανεργία.
Την «παραδοσιακή» μέθοδο - τηλέφωνο σε κάποιο τραπεζίτη- την απέκλεισε ο πρωθυπουργός στην χθεσινή του ομιλία στην Βουλή, άλλωστε και να το ήθελε δεν θα επιτύγχανε τίποτα: κανένας τραπεζίτης δεν έχει πλέον τη παραμικρή διάθεση, αλλά ούτε και τη παραμικρή δυνατότητα λόγω του διεθνούς ελέγχου, να χορηγήσει και νέα δάνεια σε μια απολύτως προβληματική επιχείρηση.
Αυτό που ίσως μπορεί να γίνει είναι ένας επιχειρηματίας να αναλάβει τον ΔΟΛ όπως, από την Liberation μέχρι την Corriere de la Sera και την Washington Post, έγινε διεθνώς τα τελευταία χρόνια με μεγάλες ιστορικές εφημερίδες. Η έμμεση παρουσία της κυβέρνησης μπορεί να ευνοήσει μια τέτοια εξέλιξη, αλλά και πάλι τα μέτρα εξυγίανσης θα είναι οδυνηρά. To γεγονός ότι πρόκειται για τη μοναδική εφικτή λύση κάνει αστείες τις κραυγές της αντιπολίτευσης: ο βασικός μέτοχος του συγκροτήματος-αν υπάρξει κάποιος, πράγμα πολύ δύσκολο-θα καθορίσει και την πορεία του.
Τα τελευταία δύο χρόνια, πιστός στη γραμμή της αριστερής παρένθεσης, ο ΔΟΛ παραβίασε κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας στη αντιπαράθεση του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ασφαλώς αυτό μείωσε ακόμη παραπάνω και την επιρροή και τις πωλήσεις του. Θα ήταν όμως μοιραίο λάθος αν ξαφνικά υιοθετούσε τη κυβερνητική πολιτική. Ο ΔΟΛ πρέπει να επιστρέψει στην αντιδεξιά και δημοκρατική του κατεύθυνση που κρατούσε ιστορικά.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να προτείνει την προσωρινή λειτουργία ενός ειδικού καθεστώτος για την παροχή ρευστότητας (όχι νέας δανειοδότησης απλώς να μην παρακρατούνται όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις ώστε να αγοράζεται χαρτί και να καλύπτονται τα πάγια έξοδα) στις περιπτώσεις επιχειρήσεων Τύπου-όχι μόνο του ΔΟΛ- που τελούν υπό εκκαθάριση. Και θα είχε τότε ενδιαφέρον η αντίδραση της αντιπολίτευσης αλλά και των ανθρώπων της Επιστήμης, του Πολιτισμού, της Τέχνης.