δουλειά, στην καφετέρια, στην εφορία, στην πολεοδομία. Εκατομμύρια
συμπατριώτες μας πιστεύουν ότι κάνουν για πρωθυπουργοί, και μάλιστα ότι θα ήταν καλύτεροι από τον τύπο που κατέχει τη μισητή για πολλούς, αλλά και τόσο αγαπητή για περισσότερους, καρέκλα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και διανοούμενοι όπως ο Βαμβακάρης και ο Ζαμπέτας υπέκυψαν στον πειρασμό. Ο ένας τραγούδησε ότι ήθελε να είναι πρωθυπουργός για να πατάει τον αργιλέ στη Βουλή, ο άλλος για να κάνει υπουργό τον Μπιθικώτση.
Εν γνώσει των κινδύνων, λοιπόν, παίρνω θέση στην ουρά. Αν ήμουνα πρωθυπουργός... Καλά, μην το παίρνετε τοις μετρητοίς. Δεν πρόκειται. Αλλά αν; Λοιπόν, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να βγαίνω πιο συχνά από το Μαξίμου. Όχι μόνο για να πάω σε επιμελητήρια ή στο Ίδρυμα Νιάρχου. Αλλά σε μια εφορία, σε μια αίθουσα αναμονής του ΙΚΑ, σε μια ουρά ανέργων που στοιχειώνει τον ΟΑΕΔ, σε έναν θάλαμο νοσοκομείου. Στο σπίτι ενός συνταξιούχου, σε ένα μαγαζί, σε μια βιοτεχνία, εκεί τέλος πάντων όπου τα μέτρα - μνημονιακά, φορολογικά, ασφαλιστικά- γίνονται χιλιόμετρα ανηφορικά.
Θα έπαιρνα βέβαια παρέα τον αρμόδιο υπουργό. Αλλά όχι κάμερες. Να ακούσουμε, να μας κατσαδιάσουν, να καταλάβουμε όσο καλύτερα γίνεται τι κρύβουν σταθμιστικά και αντισταθμιστικά. Καλά μωρέ, αυτά ποιος δεν τα ξέρει, θα πεις. Καλάθια, απαντώ. Άλλο είναι να ξέρεις τη δυστυχία κι άλλο να στέκεσαι απέναντί της, πρόσωπο με πρόσωπο. Άλλο να ξέρεις την επίδραση πολιτικών και μέτρων κι άλλο να σου χαράζει τα μάγουλα η ανάσα τους. Άλλο να έρχονται διεκδικώντας οι συνταξιούχοι στο γραφείο σου κι άλλο να πιεις έναν καφέ στο δυαράκι ενός από αυτούς.
Αν... επίσης, θα είχα υπουργούς και συνοδοιπόρους φακελωμένους στο excel. Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Τι έκανες το τελευταίο τρίμηνο, την τελευταία εβδομάδα, χθες, για να διευκολύνεις τη ζωή των ανθρώπων. Μια σφαλιάρα στη γραφειοκρατία, ένα σπρώξιμο στη χελώνα της Δικαιοσύνης, λίγο φως στις φυλακές, λίγο περισσότερη δημοκρατία στην αστυνομία, λίγα κρεβάτια στις εντατικές, λίγα θρανία στα σχολεία. Τέτοια. «Λίγα» και μετρήσιμα. Εκτός Μνημονίου. Διότι καλό είναι το αριστερό αποτύπωμα. Αλλά κανένα αποτύπωμα δεν υπάρχει χωρίς «λίγες», καθημερινές, δαχτυλιές.
Εκ πρώτης όψεως χριστιανικό, αλλά άκρως αριστερό συμπέρασμα: Ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες στα μέγαρα, όπως κάποτε στα υπόγεια. Που πάει να πει ότι εκμεταλλευόμαστε την εξουσία για να δώσουμε, κι όχι για να ξεδώσουμε. Συνεπώς, μέσα στον κόσμο της δουλειάς και της αγωνίας, και πάντα με το excel ανά χείρας, σύντροφε Τσίπρα...
Εν γνώσει των κινδύνων, λοιπόν, παίρνω θέση στην ουρά. Αν ήμουνα πρωθυπουργός... Καλά, μην το παίρνετε τοις μετρητοίς. Δεν πρόκειται. Αλλά αν; Λοιπόν, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να βγαίνω πιο συχνά από το Μαξίμου. Όχι μόνο για να πάω σε επιμελητήρια ή στο Ίδρυμα Νιάρχου. Αλλά σε μια εφορία, σε μια αίθουσα αναμονής του ΙΚΑ, σε μια ουρά ανέργων που στοιχειώνει τον ΟΑΕΔ, σε έναν θάλαμο νοσοκομείου. Στο σπίτι ενός συνταξιούχου, σε ένα μαγαζί, σε μια βιοτεχνία, εκεί τέλος πάντων όπου τα μέτρα - μνημονιακά, φορολογικά, ασφαλιστικά- γίνονται χιλιόμετρα ανηφορικά.
Θα έπαιρνα βέβαια παρέα τον αρμόδιο υπουργό. Αλλά όχι κάμερες. Να ακούσουμε, να μας κατσαδιάσουν, να καταλάβουμε όσο καλύτερα γίνεται τι κρύβουν σταθμιστικά και αντισταθμιστικά. Καλά μωρέ, αυτά ποιος δεν τα ξέρει, θα πεις. Καλάθια, απαντώ. Άλλο είναι να ξέρεις τη δυστυχία κι άλλο να στέκεσαι απέναντί της, πρόσωπο με πρόσωπο. Άλλο να ξέρεις την επίδραση πολιτικών και μέτρων κι άλλο να σου χαράζει τα μάγουλα η ανάσα τους. Άλλο να έρχονται διεκδικώντας οι συνταξιούχοι στο γραφείο σου κι άλλο να πιεις έναν καφέ στο δυαράκι ενός από αυτούς.
Αν... επίσης, θα είχα υπουργούς και συνοδοιπόρους φακελωμένους στο excel. Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Τι έκανες το τελευταίο τρίμηνο, την τελευταία εβδομάδα, χθες, για να διευκολύνεις τη ζωή των ανθρώπων. Μια σφαλιάρα στη γραφειοκρατία, ένα σπρώξιμο στη χελώνα της Δικαιοσύνης, λίγο φως στις φυλακές, λίγο περισσότερη δημοκρατία στην αστυνομία, λίγα κρεβάτια στις εντατικές, λίγα θρανία στα σχολεία. Τέτοια. «Λίγα» και μετρήσιμα. Εκτός Μνημονίου. Διότι καλό είναι το αριστερό αποτύπωμα. Αλλά κανένα αποτύπωμα δεν υπάρχει χωρίς «λίγες», καθημερινές, δαχτυλιές.
Εκ πρώτης όψεως χριστιανικό, αλλά άκρως αριστερό συμπέρασμα: Ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες στα μέγαρα, όπως κάποτε στα υπόγεια. Που πάει να πει ότι εκμεταλλευόμαστε την εξουσία για να δώσουμε, κι όχι για να ξεδώσουμε. Συνεπώς, μέσα στον κόσμο της δουλειάς και της αγωνίας, και πάντα με το excel ανά χείρας, σύντροφε Τσίπρα...
http://www.avgi.gr/