που δεν έχουν αποκατασταθεί ακόμα. Όλοι εκείνοι που σώπασαν μπροστά στις "λαθεμένες και
άδικες" αποφάσεις.»
Ο Πλουμπίδης εκτελέστηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς σαν χτες, το 1954, ενώ τον βάραινε η καταγγελία του κόμματός του, που τον χαρακτήριζε χαφιέ και θανάσιμο εχθρό του λαού. Κατηγορία που δεν αποσύρθηκε ούτε μετά τον θάνατό του, αφού η φωτογραφία με το νεκρό του σώμα, που έδωσαν στη δημοσιότητα οι κρατικοί δολοφόνοι, χαρακτηρίστηκε πλαστή από την ηγεσία του ΚΚΕ. Η οποία αποφάνθηκε ότι ο Ιούδας ζει και βασιλεύει στο εξωτερικό με τα αργύρια της προδοσίας.
Ήταν χωρίς καμιά αμφιβολία ο απόλυτος κομμουνιστής, αφοσιωμένος μέχρι θανάτου στο κόμμα και στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Στην Ποίηση του Κομμουνισμού, όπως γράφτηκε με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του. Ο άνθρωπος που με την υπεράσπιση ακόμα και της ηγεσίας που τον κατάγγειλε ως εχθρό απέδειξε πόσο συνεπής ήταν και στη ζωή του, και μπροστά στον θάνατο. Έχει μια θέση συνεπώς στα Ηλύσια Πεδία της επανάστασης, στο ειδικό τμήμα όπου αναπαύονται ο Άρης, ο Καραγιώργης, ο Βαβούδης, ο Γιαννούλης και πολλοί άλλοι.
Τελικώς αποκαταστάθηκαν όλοι αυτοί βέβαια, έστω και μετά θάνατον. Αποκαταστάθηκε και ο Ζαχαριάδης, αρχηγός του κόμματος τη μαύρη περίοδο που η κομματική μυλόπετρα τσάκιζε εύκολα αθώους. Του καταλογίστηκαν λαθεμένες και άδικες αποφάσεις, αλλά του αναγνωρίστηκε κάτι που εκείνος αρνήθηκε να αναγνωρίσει σε άλλους: Η κομμουνιστική και αγωνιστική συνέπεια. Και έτσι αποκαταστάθηκε όχι μόνο ως κομμουνιστής, αλλά και ως γραμματέας του ΚΚΕ. Αν αυτό έχει κάποια σημασία εκεί που βρίσκεται μαζί με τους άλλους.
Ασφαλώς και έχει σημασία. Όλα έχουν. Πικρή, αλλά έχουν. Είναι θέμα δικαιοσύνης. Αν το καλοσκεφτείς όμως, αυτού του είδους η δικαιοσύνη είναι μισή. Γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν αποκατασταθεί ακόμα. Όλοι εκείνοι που σώπασαν μπροστά στις "λαθεμένες και άδικες" αποφάσεις. Ή συμφώνησαν μ' αυτές. Ή σήκωσαν το χέρι για να συντελεστεί το κακό, ή δεν το σήκωσαν για να αποφευχθεί. Και όλοι εκείνοι που από γενιά σε γενιά αντιλαμβάνονται τη σιωπή, τα μισόλογα, τις ρηχές αυτοκριτικές, για τόσα δράματα, ως κομματικό καθήκον ακόμα και σήμερα. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από αποκατάσταση, ώστε να αποκατασταθούν πλήρως και η αλήθεια, και η δικαιοσύνη;
Όλα αυτά βέβαια μικρή σχέση έχουν με σημερινά πρόσωπα και κόμματα. Τι να τα σκαλίζεις; Παλιές ιστορίες...
left.gr/news/
Ο Πλουμπίδης εκτελέστηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς σαν χτες, το 1954, ενώ τον βάραινε η καταγγελία του κόμματός του, που τον χαρακτήριζε χαφιέ και θανάσιμο εχθρό του λαού. Κατηγορία που δεν αποσύρθηκε ούτε μετά τον θάνατό του, αφού η φωτογραφία με το νεκρό του σώμα, που έδωσαν στη δημοσιότητα οι κρατικοί δολοφόνοι, χαρακτηρίστηκε πλαστή από την ηγεσία του ΚΚΕ. Η οποία αποφάνθηκε ότι ο Ιούδας ζει και βασιλεύει στο εξωτερικό με τα αργύρια της προδοσίας.
Ήταν χωρίς καμιά αμφιβολία ο απόλυτος κομμουνιστής, αφοσιωμένος μέχρι θανάτου στο κόμμα και στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Στην Ποίηση του Κομμουνισμού, όπως γράφτηκε με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του. Ο άνθρωπος που με την υπεράσπιση ακόμα και της ηγεσίας που τον κατάγγειλε ως εχθρό απέδειξε πόσο συνεπής ήταν και στη ζωή του, και μπροστά στον θάνατο. Έχει μια θέση συνεπώς στα Ηλύσια Πεδία της επανάστασης, στο ειδικό τμήμα όπου αναπαύονται ο Άρης, ο Καραγιώργης, ο Βαβούδης, ο Γιαννούλης και πολλοί άλλοι.
Τελικώς αποκαταστάθηκαν όλοι αυτοί βέβαια, έστω και μετά θάνατον. Αποκαταστάθηκε και ο Ζαχαριάδης, αρχηγός του κόμματος τη μαύρη περίοδο που η κομματική μυλόπετρα τσάκιζε εύκολα αθώους. Του καταλογίστηκαν λαθεμένες και άδικες αποφάσεις, αλλά του αναγνωρίστηκε κάτι που εκείνος αρνήθηκε να αναγνωρίσει σε άλλους: Η κομμουνιστική και αγωνιστική συνέπεια. Και έτσι αποκαταστάθηκε όχι μόνο ως κομμουνιστής, αλλά και ως γραμματέας του ΚΚΕ. Αν αυτό έχει κάποια σημασία εκεί που βρίσκεται μαζί με τους άλλους.
Ασφαλώς και έχει σημασία. Όλα έχουν. Πικρή, αλλά έχουν. Είναι θέμα δικαιοσύνης. Αν το καλοσκεφτείς όμως, αυτού του είδους η δικαιοσύνη είναι μισή. Γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν αποκατασταθεί ακόμα. Όλοι εκείνοι που σώπασαν μπροστά στις "λαθεμένες και άδικες" αποφάσεις. Ή συμφώνησαν μ' αυτές. Ή σήκωσαν το χέρι για να συντελεστεί το κακό, ή δεν το σήκωσαν για να αποφευχθεί. Και όλοι εκείνοι που από γενιά σε γενιά αντιλαμβάνονται τη σιωπή, τα μισόλογα, τις ρηχές αυτοκριτικές, για τόσα δράματα, ως κομματικό καθήκον ακόμα και σήμερα. Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από αποκατάσταση, ώστε να αποκατασταθούν πλήρως και η αλήθεια, και η δικαιοσύνη;
Όλα αυτά βέβαια μικρή σχέση έχουν με σημερινά πρόσωπα και κόμματα. Τι να τα σκαλίζεις; Παλιές ιστορίες...
left.gr/news/