Η οικονομική κρίση έχει μετατραπεί σε μια γενικευμένη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις κατάφεραν να μετατρέψουν την κρίση σε μια
ευκαιρία για να υλοποιήσουν τα πιο επιθετικά τους σχέδια. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια
γενικευμένη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Μία διαδικασία αναδιανομής πλούτου και εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου και εναντίων του κόσμου της μισθωτής εργασίας και του καθημερινού μόχθου.Η ρίζα του προβλήματος της σημερινής κατάστασης βρίσκεται σε μία βαθιά αντίφαση. Στην αντίφαση ανάμεσα στις τεράστιες ποσότητες πλούτου που παράγουν οι σημερινές κοινωνίες και στην αύξηση των ανισοτήτων. Έξοδος από την κρίση για εμάς σημαίνει να μειωθούν οι ανισότητες. Να ανατραπεί η πολιτική υποτίμησης της εργασίας, της βασικής και αναντικατάστατης πηγής παραγωγής πλούτου. Να υπάρξει αναδιανομή εξουσίας και πλούτου υπέρ του κόσμου της εργασίας.
Στην Ελλάδα οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν καταφέρει να διαλύσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τα νούμερα που περιγράφουν την σημερινή κατάσταση δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων οδήγησε σε μειώσεις μισθών μέχρι και 40%. Σχεδόν ο ένας στους τρεις εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, αμείβεται με 300 ευρώ καθαρά (έως 440 ευρώ μεικτά), αφού απασχολείται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μειωμένο ωράριο, μερική απασχόληση, ενοικίαση, δανεισμός, εκ περιτροπής εργασία κ.ά.).
Σήμερα ο μισθός που απολαμβάνει το 45% των μισθωτών είναι κάτω από τα 751 ευρώ που αποτελούσε το κατώτατο μισθολογικό όριο πριν από τη βίαιη συμπίεση με νόμο των κατώτατων μισθών. Μέχρι το 2012 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόνο 17% συμπεριλαμβάνοντας πάντοτε την πλήρη απασχόληση με τις ελάχιστες αμοιβές και τη μερική απασχόληση. Παράλληλα υπάρχουν υπολογισμοί με βάση τους οποίους τα νούμερα για τη «μαύρη» / ανασφάλιστη εργασία αναφέρονται σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Γενικότερα, η παραβατικότητα στην αγορά εργασίας έχει εκτιναχθεί σε ανυπολόγιστα επίπεδα, με συνέπεια η πλήρης τήρηση της εναπομείνασας εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας από τις επιχειρήσεις να αποτελεί την εξαίρεση. Ενδεικτικά, ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που υπερβαίνει και τους 12 μήνες, ενώ τα νούμερα της ανεργίας προσεγγίζουν το 1,5 εκ.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν ψάχνουμε για άνωθεν σωτήρες. Γνωρίζουμε ότι μόνο μέσα από τους αγώνες και την οργάνωση των υποτελών τάξεωνμπορούμε να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια μας. Παλεύουμε για να επανέλθει ουσιαστικά το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις, έτσι ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι να οργανωθούν και να διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια, και να καταργηθούν όλες οι μνημονιακές ρυθμίσεις στο σύστημα των συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας που άνοιξαν τις πόρτες της γενικευμένης απορρύθμισης των μισθών που κατά 80% είναι αποτέλεσμα ατομικών συμβάσεων. Είναι ζήτημα δημοκρατίας για όλους τους εργαζόμενους στην Ευρώπη το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση και στη συλλογική σύμβαση να έχει μόνο τυπικό, και όχι ουσιαστικό περιεχόμενο. Το πραξικόπημα των θεσμών πρέπει να ανατραπεί. Ο αγώνας των εργαζομένων στην Ελλάδα για συλλογικές συμβάσεις και κατά της γενικευμένης εργασιακής απορρύθμισης είναι αγώνας όλων των εργαζομένων της Ευρώπης για δουλειά με δικαιώματα για ζωή με αξιοπρέπεια που θα δηλώνει τον έμπρακτο σεβασμό στους παραγωγούς και του κοινωνικού πλούτου.
Στην Ελλάδα οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν καταφέρει να διαλύσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τα νούμερα που περιγράφουν την σημερινή κατάσταση δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων οδήγησε σε μειώσεις μισθών μέχρι και 40%. Σχεδόν ο ένας στους τρεις εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, αμείβεται με 300 ευρώ καθαρά (έως 440 ευρώ μεικτά), αφού απασχολείται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μειωμένο ωράριο, μερική απασχόληση, ενοικίαση, δανεισμός, εκ περιτροπής εργασία κ.ά.).
Σήμερα ο μισθός που απολαμβάνει το 45% των μισθωτών είναι κάτω από τα 751 ευρώ που αποτελούσε το κατώτατο μισθολογικό όριο πριν από τη βίαιη συμπίεση με νόμο των κατώτατων μισθών. Μέχρι το 2012 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόνο 17% συμπεριλαμβάνοντας πάντοτε την πλήρη απασχόληση με τις ελάχιστες αμοιβές και τη μερική απασχόληση. Παράλληλα υπάρχουν υπολογισμοί με βάση τους οποίους τα νούμερα για τη «μαύρη» / ανασφάλιστη εργασία αναφέρονται σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Γενικότερα, η παραβατικότητα στην αγορά εργασίας έχει εκτιναχθεί σε ανυπολόγιστα επίπεδα, με συνέπεια η πλήρης τήρηση της εναπομείνασας εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας από τις επιχειρήσεις να αποτελεί την εξαίρεση. Ενδεικτικά, ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που υπερβαίνει και τους 12 μήνες, ενώ τα νούμερα της ανεργίας προσεγγίζουν το 1,5 εκ.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν ψάχνουμε για άνωθεν σωτήρες. Γνωρίζουμε ότι μόνο μέσα από τους αγώνες και την οργάνωση των υποτελών τάξεωνμπορούμε να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια μας. Παλεύουμε για να επανέλθει ουσιαστικά το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις, έτσι ώστε να μπορούν οι εργαζόμενοι να οργανωθούν και να διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια, και να καταργηθούν όλες οι μνημονιακές ρυθμίσεις στο σύστημα των συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας που άνοιξαν τις πόρτες της γενικευμένης απορρύθμισης των μισθών που κατά 80% είναι αποτέλεσμα ατομικών συμβάσεων. Είναι ζήτημα δημοκρατίας για όλους τους εργαζόμενους στην Ευρώπη το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση και στη συλλογική σύμβαση να έχει μόνο τυπικό, και όχι ουσιαστικό περιεχόμενο. Το πραξικόπημα των θεσμών πρέπει να ανατραπεί. Ο αγώνας των εργαζομένων στην Ελλάδα για συλλογικές συμβάσεις και κατά της γενικευμένης εργασιακής απορρύθμισης είναι αγώνας όλων των εργαζομένων της Ευρώπης για δουλειά με δικαιώματα για ζωή με αξιοπρέπεια που θα δηλώνει τον έμπρακτο σεβασμό στους παραγωγούς και του κοινωνικού πλούτου.
Υπογράφουμε στην δ/νση
http://mayday.gr/%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB/