Του Κώστα Καναβούρη
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η συγκέντρωση που έγινε πριν από λίγες μέρες στο συνεδριακό κέντρο Ι. Βελλίδης ήταν μια συγκέντρωση μίσους εναντίον των προσφύγων. Τα υπόλοιπα είναι παρελκόμενα και αναμενόμενα. Εκείνο ωστόσο που προκαλεί αποτροπιασμό είναι πως κεντρικός διοργανωτής μιας τέτοιας φρικώδους εκδήλωσης ήταν η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, επίσης τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία και η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων. Μια εκδήλωση μίσους λοιπόν, αλλά προς Θεού! Στο όνομα της αγάπης. Δεν ξέρω, ίσως θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει, αλλά πάντοτε με αποσβολώνει το πόσο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται μέσα στο μυαλό και στις ψυχές εκείνων που υποτίθεται ότι σκέπτονται και πράττουν στο όνομα της απέραντης, ατελεύτητης, άνευ όρων και ορίων, αγάπης. Πάντοτε με αποσβολώνει το γεγονός πως άνθρωποι του Θεού όχι απλώς αποστρέφουν το βλέμμα από τους πεινώντες και διψώντες (όσους καταφέρουν να φτάσουν εδώ και δεν πνίγονται στα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου), αλλά μπήγουν και το μαχαίρι της απανθρωπιάς και τους μίσους στα καταταλαιπωρημένα κορμιά των προσφύγων.
Δηλαδή τι άλλο εκτός από μίσος δηλώνουν τα όσα είπε στην εν λόγω -κεκοσμημένη από ακροδεξιούς και άλλα φασιστοειδή- συγκέντρωση ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος; Σύμφωνα με το «περίεργο» σκεπτικό μιας αγάπης που λειτουργεί με προϋποθέσεις, ανοίγουμε μεν την αγκαλιά μας σε όσους έχουν ανάγκη και σε αυτούς που πνίγονται, αλλά υπάρχουν και όρια. Αυτό είπε ο άνθρωπος του Θεού: Υπάρχουν και όρια στην αγάπη. Για να λέμε λοιπόν -επαναλαμβάνω- τα πράγματα με το όνομά τους: αν ένα τέτοιο σκεπτικό μιας αγάπης δρεπανηφόρας, μιας αγάπης σάπιας και όζουσας δεν προκαλεί αποτροπιασμό και φρίκη, τότε τι άλλο πρέπει να γίνει για να νιώσουμε ανατριχίλα και φόβο μπροστά στη σκοτεινή άβυσσο που ανοίγεται απειλητική έξω από την πόρτα του σπιτιού μας; Δηλαδή πόσους πνιγμένους χωράει η αγκαλιά το Άνθιμου; Πού βρίσκονται τα όρια; Πόσα πτώματα πρέπει να ξεβράσει η θάλασσα για να μας τραντάξει ο πόνος των αθώων; Πού τελειώνει η αγάπη; Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή είμαστε (οι περιούσιοι Έλληνες) και συναισθηματικοί και συνυποφέρουμε, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.
Φαντάσου και να μην ήμασταν δηλαδή. Τι θα κάναμε τότε; Θα πνίγαμε με τα χέρια μας -αλλά με αγάπη πάντοτε- όσους καταφέρνουν να φτάσουν ζωντανοί στις ακτές μας; Μα όχι, τι λέτε! Αφού είμαστε συναισθηματικοί και συνυποφέρουμε. Καλύτερα -σύμφωνα με το σκεπτικό του Άνθιμου- να υψώσουμε φράχτες και τείχη όπως κάνει η Αυστρία, ώστε να μην φτάνουν εδώ οι μιαροί αλλόθρησκοι και το καθαρό ελληνικό μας αίμα και μιάνουν την πίστη μας (αυτή την πίστη που τόσο θάνατο χωράει στους κόλπους της) και μας εξισλαμίσουν. Μάλιστα. Εδώ ακριβώς οδηγεί η «αγάπη» αυτής της σαπρής υπόστασης. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ρημαγμένους ανθρώπους, εσύ να βλέπεις επικίνδυνους εχθρούς. Εκεί που οι άλλοι ανοίγουν την αγκαλιά τους, εσύ να λιθοβολείς τους εξουθενωμένους μην τυχόν και πλησιάσουν και μολύνουν τον αέρα που ανασαίνεις. Το ότι τον ίδιο αέρα ανασαίνουν κι αυτοί, δεν έχει καμιά σημασία. Αγάπη να υπάρχει. Και φράχτες. Βέβαια υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια, αλλά πολύ μικρή κι έτσι δεν μπορεί να διατρήσει τον σκληρό (σκληρότατο) και άνυδρο πυρήνα της αγάπης τύπου Άνθιμου: ότι όχι απλώς οι φράχτες δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά όσο οι χριστιανικές και πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης δεν χαράζουν ένα ασφαλές και νόμιμο πέρασμα για τους πρόσφυγες, τόσο θα πνίγονται μαζί με τα παιδιά τους στο Αιγαίο. Γιατί, βλέπεις, η αγάπη μας δεν τους χωράει όλους. Γι' αυτό αποθηριώνει τους ταγμένους από τον Θεό υπηρέτες της. Γι' αυτό η Εκκλησία -προσοχή: η Εκκλησία, όχι η Θρησκεία- απουσιάζει παραδειγματικά με σθεναρή και άνευ όρων συμμετοχή στην κατά το δυνατόν απάλυνση της τραγωδίας των προσφύγων.
Και σαν να μην έφταναν τα όσα είπε ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ήρθε και ο Μητροπολίτης Κω και Νισύρου Ναθαναήλ για να συμπληρωθεί η εικόνα της φρικώδους αγάπης. Ο κύριος αυτός, ο ταπεινός δούλος του Θεού, υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι πρόσφυγες δεν πνίγονται, αλλά παριστάνουν τους πνιγμένους γιατί τους πληρώνουν τα ξένα κανάλια! Τα λόγια του: «Μπροστά στα μάτια μου ξένα κανάλια έδιναν 20 ευρώ σε ανθρώπους για να κάνουν τους πνιγμένους και να τους τραβήξουν με την κάμερα για τα δελτία τους». Από ποια κόλαση έρχεται ο Μητροπολίτης Κω και Νισύρου για να εκστομίζει πάνω από τα πτώματα των πνιγμένων παιδιών τέτοια φρίκη; Πόσο έρεβος μπορεί να κρύβει μέσα του ένας τέτοιος άνθρωπος ώστε όχι μόνο να παραμένει ασυγκίνητος από την τραγωδία, αλλά από πάνω να πατάει με μανία τα πτώματα των πνιγμένων, προσβάλλοντας τη μνήμη (ποιος τους θυμάται;) των νεκρών. Την ιερότερη στιγμή προσβάλλοντας, της Ορθοδοξίας: «Ποιος χωρισμός, ω αδελφοί, ποιος κοπετός, ποιος θρήνος, εν τη παρούση ροπή! Δεύτε ουν ασπάσασθε τον προ μικρού μεθ' ημών∙ παραδίδοται τάφω γαρ, καλύπτεται λίθω, σκότει κατοικείζεται, νεκροίς συνθάπτεται∙ πάντες συγγενείς τε και φίλοι, άρτι χωριζόμεθα όνπερ, αναπαύσαι Κύριος ευξώμεθα». Κι αναρωτιέσαι: συνιστούν ή δεν συνιστούν προσβολή της νεκρώσιμης ακολουθίας τα όσα είπε ο και Σεβασμιότατος αποκαλούμενος; Συνιστούν ή δεν συνιστούν παρότρυνση (που είναι ποινικό αδίκημα) για πράξεις βίας εναντίον των προσφύγων;
Και εν πάση περιπτώσει ας πάει ο Άγιος να τα πει στο πεντάχρονο παιδάκι που πέθανε από υποσιτισμό στα χέρια των γονιών του. Έφτασε νεκρό στις ακτές της Χίου. Τ' ακούς; Από υποσιτισμό. Γιατί έχει και η αγάπη όρια σύμφωνα με τον Άνθιμο. Γιατί ο θάνατος είναι ψεύτικος και πληρωμένος για τον Ναθαναήλ. Γιατί εν τέλει ολόκληρη η αγάπη και ολόκληρος ο πολιτισμός δεν έφτασαν για ένα κομματάκι αντίδωρο στο στόμα του παιδιού. Αμήν. Ή μάλλον «δεύτε τελευταίον ασπασμόν».
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η συγκέντρωση που έγινε πριν από λίγες μέρες στο συνεδριακό κέντρο Ι. Βελλίδης ήταν μια συγκέντρωση μίσους εναντίον των προσφύγων. Τα υπόλοιπα είναι παρελκόμενα και αναμενόμενα. Εκείνο ωστόσο που προκαλεί αποτροπιασμό είναι πως κεντρικός διοργανωτής μιας τέτοιας φρικώδους εκδήλωσης ήταν η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, επίσης τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία και η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων. Μια εκδήλωση μίσους λοιπόν, αλλά προς Θεού! Στο όνομα της αγάπης. Δεν ξέρω, ίσως θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει, αλλά πάντοτε με αποσβολώνει το πόσο σκοτάδι μπορεί να κρύβεται μέσα στο μυαλό και στις ψυχές εκείνων που υποτίθεται ότι σκέπτονται και πράττουν στο όνομα της απέραντης, ατελεύτητης, άνευ όρων και ορίων, αγάπης. Πάντοτε με αποσβολώνει το γεγονός πως άνθρωποι του Θεού όχι απλώς αποστρέφουν το βλέμμα από τους πεινώντες και διψώντες (όσους καταφέρουν να φτάσουν εδώ και δεν πνίγονται στα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου), αλλά μπήγουν και το μαχαίρι της απανθρωπιάς και τους μίσους στα καταταλαιπωρημένα κορμιά των προσφύγων.
Δηλαδή τι άλλο εκτός από μίσος δηλώνουν τα όσα είπε στην εν λόγω -κεκοσμημένη από ακροδεξιούς και άλλα φασιστοειδή- συγκέντρωση ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος; Σύμφωνα με το «περίεργο» σκεπτικό μιας αγάπης που λειτουργεί με προϋποθέσεις, ανοίγουμε μεν την αγκαλιά μας σε όσους έχουν ανάγκη και σε αυτούς που πνίγονται, αλλά υπάρχουν και όρια. Αυτό είπε ο άνθρωπος του Θεού: Υπάρχουν και όρια στην αγάπη. Για να λέμε λοιπόν -επαναλαμβάνω- τα πράγματα με το όνομά τους: αν ένα τέτοιο σκεπτικό μιας αγάπης δρεπανηφόρας, μιας αγάπης σάπιας και όζουσας δεν προκαλεί αποτροπιασμό και φρίκη, τότε τι άλλο πρέπει να γίνει για να νιώσουμε ανατριχίλα και φόβο μπροστά στη σκοτεινή άβυσσο που ανοίγεται απειλητική έξω από την πόρτα του σπιτιού μας; Δηλαδή πόσους πνιγμένους χωράει η αγκαλιά το Άνθιμου; Πού βρίσκονται τα όρια; Πόσα πτώματα πρέπει να ξεβράσει η θάλασσα για να μας τραντάξει ο πόνος των αθώων; Πού τελειώνει η αγάπη; Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή είμαστε (οι περιούσιοι Έλληνες) και συναισθηματικοί και συνυποφέρουμε, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.
Φαντάσου και να μην ήμασταν δηλαδή. Τι θα κάναμε τότε; Θα πνίγαμε με τα χέρια μας -αλλά με αγάπη πάντοτε- όσους καταφέρνουν να φτάσουν ζωντανοί στις ακτές μας; Μα όχι, τι λέτε! Αφού είμαστε συναισθηματικοί και συνυποφέρουμε. Καλύτερα -σύμφωνα με το σκεπτικό του Άνθιμου- να υψώσουμε φράχτες και τείχη όπως κάνει η Αυστρία, ώστε να μην φτάνουν εδώ οι μιαροί αλλόθρησκοι και το καθαρό ελληνικό μας αίμα και μιάνουν την πίστη μας (αυτή την πίστη που τόσο θάνατο χωράει στους κόλπους της) και μας εξισλαμίσουν. Μάλιστα. Εδώ ακριβώς οδηγεί η «αγάπη» αυτής της σαπρής υπόστασης. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ρημαγμένους ανθρώπους, εσύ να βλέπεις επικίνδυνους εχθρούς. Εκεί που οι άλλοι ανοίγουν την αγκαλιά τους, εσύ να λιθοβολείς τους εξουθενωμένους μην τυχόν και πλησιάσουν και μολύνουν τον αέρα που ανασαίνεις. Το ότι τον ίδιο αέρα ανασαίνουν κι αυτοί, δεν έχει καμιά σημασία. Αγάπη να υπάρχει. Και φράχτες. Βέβαια υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια, αλλά πολύ μικρή κι έτσι δεν μπορεί να διατρήσει τον σκληρό (σκληρότατο) και άνυδρο πυρήνα της αγάπης τύπου Άνθιμου: ότι όχι απλώς οι φράχτες δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά όσο οι χριστιανικές και πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης δεν χαράζουν ένα ασφαλές και νόμιμο πέρασμα για τους πρόσφυγες, τόσο θα πνίγονται μαζί με τα παιδιά τους στο Αιγαίο. Γιατί, βλέπεις, η αγάπη μας δεν τους χωράει όλους. Γι' αυτό αποθηριώνει τους ταγμένους από τον Θεό υπηρέτες της. Γι' αυτό η Εκκλησία -προσοχή: η Εκκλησία, όχι η Θρησκεία- απουσιάζει παραδειγματικά με σθεναρή και άνευ όρων συμμετοχή στην κατά το δυνατόν απάλυνση της τραγωδίας των προσφύγων.
Και σαν να μην έφταναν τα όσα είπε ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ήρθε και ο Μητροπολίτης Κω και Νισύρου Ναθαναήλ για να συμπληρωθεί η εικόνα της φρικώδους αγάπης. Ο κύριος αυτός, ο ταπεινός δούλος του Θεού, υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι πρόσφυγες δεν πνίγονται, αλλά παριστάνουν τους πνιγμένους γιατί τους πληρώνουν τα ξένα κανάλια! Τα λόγια του: «Μπροστά στα μάτια μου ξένα κανάλια έδιναν 20 ευρώ σε ανθρώπους για να κάνουν τους πνιγμένους και να τους τραβήξουν με την κάμερα για τα δελτία τους». Από ποια κόλαση έρχεται ο Μητροπολίτης Κω και Νισύρου για να εκστομίζει πάνω από τα πτώματα των πνιγμένων παιδιών τέτοια φρίκη; Πόσο έρεβος μπορεί να κρύβει μέσα του ένας τέτοιος άνθρωπος ώστε όχι μόνο να παραμένει ασυγκίνητος από την τραγωδία, αλλά από πάνω να πατάει με μανία τα πτώματα των πνιγμένων, προσβάλλοντας τη μνήμη (ποιος τους θυμάται;) των νεκρών. Την ιερότερη στιγμή προσβάλλοντας, της Ορθοδοξίας: «Ποιος χωρισμός, ω αδελφοί, ποιος κοπετός, ποιος θρήνος, εν τη παρούση ροπή! Δεύτε ουν ασπάσασθε τον προ μικρού μεθ' ημών∙ παραδίδοται τάφω γαρ, καλύπτεται λίθω, σκότει κατοικείζεται, νεκροίς συνθάπτεται∙ πάντες συγγενείς τε και φίλοι, άρτι χωριζόμεθα όνπερ, αναπαύσαι Κύριος ευξώμεθα». Κι αναρωτιέσαι: συνιστούν ή δεν συνιστούν προσβολή της νεκρώσιμης ακολουθίας τα όσα είπε ο και Σεβασμιότατος αποκαλούμενος; Συνιστούν ή δεν συνιστούν παρότρυνση (που είναι ποινικό αδίκημα) για πράξεις βίας εναντίον των προσφύγων;
Και εν πάση περιπτώσει ας πάει ο Άγιος να τα πει στο πεντάχρονο παιδάκι που πέθανε από υποσιτισμό στα χέρια των γονιών του. Έφτασε νεκρό στις ακτές της Χίου. Τ' ακούς; Από υποσιτισμό. Γιατί έχει και η αγάπη όρια σύμφωνα με τον Άνθιμο. Γιατί ο θάνατος είναι ψεύτικος και πληρωμένος για τον Ναθαναήλ. Γιατί εν τέλει ολόκληρη η αγάπη και ολόκληρος ο πολιτισμός δεν έφτασαν για ένα κομματάκι αντίδωρο στο στόμα του παιδιού. Αμήν. Ή μάλλον «δεύτε τελευταίον ασπασμόν».
avgi.gr