Καλά τα μεγάλα. Τα προαπαιτούμενα, τα ζόρικα, τα δύσκολα, τα βαριά, που απασχολούν και βασανίζουν λήπτες και δότες. Εκεί μπορεί κανείς να το συζητήσει, να δεχτεί ή να μη δεχτεί την ανάγκη που τα υπαγορεύει, να τα χαρακτηρίσει έτσι ή αλλιώς. Αλλά με τα μικρά τι γίνεται; Με τα φαινομενικά ασήμαντα, που όμως σημαίνουν κάτι σημαντικό για μας, τι γίνεται; Και ο όνυξ τους τι ακριβώς κρύβει; Τον λέοντα που μας θέλουμε ή το κατοικίδιο που μας θέλουν;Τα μικρά, ναι. Όπως τα "μικρά", ας πούμε, που παρέλασαν και φέτος. Κι έτσι η σημερινή κυβέρνηση έδωσε συνέχεια σ' αυτό που αποφάσισε και διέταξε ο Μεταξάς. Τα παιδιά να κάνουν ότι παρελαύνουν, οι γονείς να κάνουν ότι τα χειροκροτούν, και η πολιτική ηγεσία να κάνει ότι είναι εθνικά υπερήφανη. Αλλά δεν έχουμε τόσα χρόνια άποψη γι' αυτό το ζήτημα; Πειστήκαμε ότι είχαμε άδικο; Ή δεν υπάρχουν δεκάδες πιο δημιουργικοί τρόποι για να τιμήσει η νεολαία την επέτειο;
Δεν είναι κατάλληλη στιγμή για να ανοίγουμε τέτοια μέτωπα. Αυτή είναι πιθανότατα η λογική της κυβέρνησης, που έχει απέναντί της τα μεγάλα, τους δανειστές, τη διαπραγμάτευση, την αξιολόγηση. Άρα ας παρελάσουν άλλη μια χρονιά, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ας μην ερεθίζουμε την Εκκλησία με τα Θρησκευτικά, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ας μην επιμείνουμε στην αποκλειστική απασχόληση των δημοσιογράφων της ΕΡΤ, του ΑΠΕ και της Γραμματείας, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Ε, σε συνέχεια, πάμε και σε λίγο μεγαλύτερα, αλλά μικρότερα οπωσδήποτε από τα μεγάλα. Ας προσπαθήσουμε, για παράδειγμα, να ξαλαφρώσουμε τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών από τον ΦΠΑ, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ας επισκευάσουμε τον φράχτη του Έβρου, δεν χάθηκε ο κόσμος. Ας, ας... Παραβλέποντας ότι από ας σε ας δεν χάνεται ο κόσμος, αλλά χάνεται ο κοσμάκης που πιστεύει ότι το παράλληλο πρόγραμμα αρχίζει από τα μικρά. Εξ όνυχος.
Η προηγούμενη κυβέρνηση αναγνώρισε ότι βούλιαξε στα μεγάλα της διαπραγμάτευσης και των εκβιασμών και δεν μπόρεσε να ασχοληθεί με τη μικρή καθημερινότητα. Δεκτό. Τώρα τα ίδια; Πάλι δεν είναι ώρα να συγκρουστεί και να σπάσει στερεότυπα, πρακτικές, χειροπέδες παρελθόντων ετών; Αλλά αν δεν μπορούμε να είμαστε αριστεροί ούτε στα του όνυχος, τότε πού στο καλό θα είμαστε;
εφημ. Αυγή