Το ελληνικό οικονομικό μοντέλο, η γερμανική οικονομική σκέψη και το πείραμα στην Ελλάδα

                              του Μενέλαου Τσιόπουλου

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι ανάρμοστο. Πολλοί και δικαιολογημένα το χαρακτηρίζουν ένα παγκόσμιο πείραμα. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του πειράματος;

Παίρνουμε μία χώρα, του ανεπτυγμένου κόσμου με δομές, νομοθεσία, επάρκεια συνταγματικού πλαισίου, που ανήκει σε νομισματική ένωση, δεν έχει δηλαδή δικό της νόμισμα, αλλά το ισχυρότερο, ως προς την αξία του, νόμισμα.

Τα χαρακτηριστικά

Η χώρα αυτή έχει συνδικαλιστική παράδοση ισχυρότατη, κρατικοδίαιτη οικονομία στη βάση της πολιτικής και κομματικό- πελατειακό κράτος. Διοίκηση εξαρτημένηαπό την πολιτική, με στοιχεία διαφθοράς έντονα, πολυδαίδαλη γραφειοκρατία και νομοθεσία.

Η βάση της κοινωνίας εντάσσεται στην κεντροαριστερά και η υπερδομή της σε έναν «μεσαίο χώρο» που υπερβαίνει τη διάκριση κλασικού τύπου μεταξύ Δεξιάς καιΑριστεράς και κινείται, σε μια ακραία περίπτωση νεοφιλευθερισμού, που ξεπερνά την ίδια τη σχολή του Φρίντμαν. Αυτό είτε πρόκειται για την κυρίαρχη έκφραση της Ν.Δείτε για την κυρίαρχη έκφραση του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ.

Η θεώρηση των καρτέλ

Η οικονομική θεωρία βασίζεται σε μία και μόνη αρχή. Οτιδήποτε κρατικό, στην Ελλάδα είναι όλα ολίγον κρατικά μέσω των επιδοτήσεων και της κρατικοδίαιτης διαπλοκής, είναι αντιπαραγωγικό και μισητό. Οτιδήποτε ιδιωτικό είναι σημαντικό και αναπτυξιακό. Στην Ελλάδα η επιχειρηματικότητα είναι κάτι πολύ σχετικό. Δεν λειτουργεί στη βάση των κερδών- νέων επενδύσεων- επέκτασης στην αγορά- επιπλέον κέρδη. Αλλά στη βάση της πειρατείας. Ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις- αποφάσεις υπουργών-  καρτέλ  -κέρδη ολιγοπωλιακά- ληστεία των επιχειρήσεων από τους διαχειριστές τους- off shore- αύξηση των δαπανών- πέρασμα του μεγαλύτερου μέρους των κερδών σε ιδιωτικούς λογαριασμούς- φοροδιαφυγή.- απουσία νέων επενδύσεων.

Το μοντέλο της διαφθοράς

Η Ελλάδα δηλαδή με ένα διεφθαρμένο κράτος και μια «πειρατική» επιχειρηματικότητα, αποτελεί το πεδίο δοκιμών μιας θεωρίας, που ενδιαφέρει τη Γερμανική οικονομική σκέψη. Να εξυγιανθεί όχι στη βάση της διατήρησης της κατανάλωσης, αλλά στη βάση της ύφεσης.

Η ύφεση ως αυτοσκοπός

Πως γίνεται αυτό; Απλά με κάθετη πτώση των εισοδημάτων και κατακόρυφη αύξηση των φόρων. Διαλύονται τα πάντα στην εσωτερική αγορά. Ουσιαστικά ενισχύεται βίαια η ύφεση. Καταρρέει το ΑΕΠ. Κοντά σε αυτό στην λογική της εξυγίανσης και της εκπλήρωσης ενός απαγορευτικού στόχου για τα δημόσια οικονομικά, αποδιαρθρώνεται το κράτος, ως δομή και λειτουργία, αλλά και η αγορά αφού η κατανάλωση γκρεμίζεται. Η ανεργία φυσικό επακόλουθο εκτινάσσεται. Άρα όλο το πλέγμα των εργασιακών δικαιωμάτων κονιορτοποιείται. Ομοίως το επονομαζόμενο κοινωνικό «δίχτυ ασφάλειας», αλλά και το ασφαλιστικό σύστημα, που δεν έχουν πλέον χρηματοδότηση, αλλά μόνον αυξημένες υποχρεώσεις σε συνθήκες μόνιμης, συστημικής, ύφεσης

Η Γερμανική οικονομική σκέψη.

Η γερμανική οικονομική σκέψη, απέναντι στην αμερικανική, θέλει να δημιουργήσει δεδομένα ανταγωνιστικότητας στην Ευρώπη και κατ' επέκταση στη Δύση, απέναντι στο Κινεζικό θεσμικό δουλεμπόριο, την υπανάπτυκτη Ινδία, ή την διακρινόμενη από κρατικό καπιταλισμό, αλλά με χαμηλή διάχυση, μέχρι την παρούσα φάση, πλούτου Ρωσία. Ανταγωνιστικότητα στη βάση του πραγματικού και όχι «μοχλευμένου» χρήματος, που ξέρει να φτιάχνει η Γουόλ Στριτ και χωρίς πληθωριστικές «φούσκες» κατανάλωσης, που υποστηρίζουν ως υγιή διαδικασία οι αγγλοσάξονες

Το πλάνο προχωρά κανονικά. Θετικά για τους εμπνευστές του πέραν κάθε πρόβλεψης.Από το Μνημόνιο 1 στο Μνημόνιο 2,  χωρίς κοινωνική εξέγερση στη μέση, ούτε καν αναγκαστική εκλογική διαδικασία.. Στο Μνημόνιο 2 ο έλεγχος της χώρας πέρασε από την εγχώρια διεφθαρμένη υπερδομή, στην κεντρική ευρωπαϊκή υπερδομή, την ελεγχόμενη από το Βερολίνο κυρίως και το Παρίσι κατά δεύτερο λόγο.

Το ενιαίο νόμισμα δημιουργεί ενιαία οικονομία, με κέντρο και περιφέρεια συμπληρωματική στο κέντρο, στη βάση των χρεών. Επίσης πολιτικό, οικονομικό, θεσμικό, κοινωνικό έλεγχο. Απώλεια δικαιωμάτων, εκτίναξη υποχρεώσεων προς τους πιστωτές, που ανέλαβαν χωρίς πόλεμο την κυριαρχία της χώρας.

Ποιοι κερδίζουν από τα Μνημόνια

Κρίσιμο για να συμβούν αυτά και να πετύχουν είναι η κυρίαρχη ιδεοληψία σε μία χώρα να είναι αυτοί των «αγοραίων ταλιμπάν», όπως στην Ελλάδα. Το κύριο είναι οι τράπεζες, που θεωρητικά και με την εμπεδωμένη παράδοση, χρειάζονται αγορά για να λειτουργήσουν και να σταθούν, να λειτουργούν για τον εαυτό τους. Να επιδοτούνται αυτές, αντί του κράτους. Για παράδειγμα με το PSI    και το Μνημόνιο 2 συμβαίνουν τα εξής:

- Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται με 40 δισ. ευρώ. Αποκτούν δηλαδή ρευστό, που τις αφήνει να αναπνέουν και να κάνουν βραχυπρόθεσμα πολιτικό και κοινωνικό παιχνίδι επιρροής, ούτως ώστε τα Μνημόνια και οι συνταγές τους, να παραμένουν στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά και την εγχώρια υπερδομή, ως μονόδρομός.

- Από τις περικοπές και τα νέα δεδομένα στα εργασιακά ένα τεράστιο ποσό της τάξης των 11 δισ. ευρώ περνά από τους εργαζόμενους, στους επιχειρηματίες. Εντός του 2012. Μια ομάδα ισχυρών απ' αυτούς θα βγάλουν και αυτό το κεφάλαιο στους λογαριασμούς εξωτερικού και θα ανήκουν στους αγοραίους ταλιμπάν, που θα αποζημιωθούν για τις συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης. Γιατί σε συνθήκες ορθόδοξης οικονομικής θεώρησης, κάτι τέτοιο σημαίνει νέες στρεβλώσεις, με δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι τα 11 δισ. αυτά θα τα επέστρεφαν στην αγορά, καλύπτοντας ανάγκες της καθημερινότητας τους. Οι επιχειρηματίες όμως, οι λίγοι που δεν τους χρειάζονται για την προσωπική και οικογενειακή επιβίωση, θα τα αποταμιεύσουν εξαφανίζοντας τα από την αγορά, σε τράπεζες η δραστηριότητες του εξωτερικού.

- Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντίθετα θα κερδίσουν κατά ένα μέσο όρο από το μειωμένο κόστος εργασίας, περίπου 20.000 ευρώ . Τι θα κάνουν με αυτό; Κατά κύριο λόγο θα πληρώσουν τα «χαράτσια» και τις έκτακτες εισφορές στην εφορία. Άρα πάλι είμαστε εκτός αγοράς.

- Τα ασφαλιστικά ταμεία ένουν ακάλυπτα από το PSI, άρα στις συνθήκες ύφεσης πάνε για κατάρρευση. Μαζί οι πόροι τους και οι περιουσίες τους. Θα ιδιωτικοποιηθούν ως ΣΔΙΤ, για να επιβιώσουν και οι συνταξιούχοι θα μείνουν χωρίς την καθορισμένη ασφαλιστική κάλυψη, με κάποια εθνική σύνταξη, κοντά στο επίδομα ανεργίας, 300- 500 ευρώ.

Το ελληνικό μοντέλο απλώνεται

Το μοντέλο του πειράματος στην Ελλάδα, απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, με αφετηρία τα ελλείμματα. Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και ούτω καθεξής. Είναι τόσο αυστηρό το μοντέλο στην εφαρμογή του, που στην πολύ διαφορετική από την Ελλάδα σε όλα Ιταλία, τα πρώτα μέτρα που της ζητήθηκαν για την εξυγίανση της οικονομίας της, της 6ης στον κόσμο, ήταν η απελευθέρωση των ταξί και των φαρμακείων!

Δουλεμπόριο- νεοαποικιοκρατία

Η γερμανική οικονομική σκέψη επιχειρεί την πρώτη μεγάλη τομή στα παγκόσμια δρώμενα, μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, που η ίδια είχε χρηματοδοτήσει, με 30.000 χρυσά μάρκα στη φάση της προετοιμασίας της ακόμη και την διάρθρωση των υφεσιακών οικονομιών του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Τότε στηρίχθηκε στο κράτος και το ένα κόμμα. Τώρα στηρίζεται στις τράπεζες και την ενιαία αγορά, με ένα κράτος- imperium, το Γερμανικό, στην Ευρώπη.

Απέναντι στην πληθωριστική αντίληψη της Αμερικής, που συνεχίζει να επενδύει στο δικαίωμα της ευημερίας για να υπάρχει αγορά και πλούτος, η Γερμανία παρακολουθεί ή θέλει να παρακολουθήσει τη δουλεμπορική Κίνα. Ύφεση, πραγματικό χρήμα, σκληρό νόμισμα, μόνιμη λιτότητα. Νεοαπαοικιοκρατία για να υπάρχει όγκος και ευρύτητα στην κυριαρχία της υπερδομής.

Αυτή η προσέγγιση βεβαίως δεν εξηγείται από το ποια θα είναι η πελατεία της βιομηχανικής της παραγωγής, σε έναν καπιταλισμό που μοιάζει με την πρώιμη φάση του, του 19ου αιώνα.

Ούτε Κέινς, ούτε Φρίντμαν

Το πείραμα στην Ελλάδα εξελίσσεται όμως και δεν έχουμε δει το τέλος του. Κρατάμε όμως τη βάση του. Οι αγοραίοι ταλιμπάν που πλιατσικολογούν μέχρι να καταρρεύσουν και αυτοί στο τέλος, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι». Ούτε Κέινς, ούτε Φρίντμαν . Ο πρώτος ήθελε δημιουργικό κράτος με κοινωνικές παροχές και δημόσιες επενδύσεις . Ο δεύτερος ανοιχτή αγορά, χωρίς καρτέλ και χαμηλή φορολογία. Μοιάζει με έναν Γερμανικό «τρίτο δρόμο» προς έναν Σοσιαλισμό μαζικής φτώχειας, αλλά όλα θα κριθούν μέσα στους επόμενους μήνες καταρχήν επί ελληνικού εδάφους.