Το Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε την απόφασή του σχετικά με την εκτροπή του Αχελώου και δικαιώνει κατ’απόλυτο τρόπο τους φορείς της Αιτωλοακαρνανίας και όσους αντιτίθενται στην εκτροπή του. Τι δηλώνει ο δήμαρχος ΑγρινίουΣύμφωνα με πληροφορίες του agrinioreport.com, η απόφαση του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου, που μόλις εκδόθηκε, κάνει δεκτά όλα τα επιχειρήματα των φορέων της Αιτωλοακαρνανίας και των περιβαλλοντικών οργανώσεων («Παγκόσμιο Ταμείο για τη φύση (WWF) Ελλάς», «Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς») και δέχεται πλήρως τους λόγους ακύρωσης του έργου.Το κείμενο της απόφασης δεν έχει ακόμη περιέλθει στην κατοχή των φορέων του νομού Αιτωλοακαρνανίας, οι οποίοι και για μια ακόμη φορά επιτυχώς αντιμετώπισαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας το Δημόσιο και τους θεσμικούς φορείς της Θεσσαλίας.
Υπενθυμίζουμε ότι η υπόθεση της εκτροπής του Αχελώου «σέρνεται» στο ΣτΕ εδώ και 22 χρόνια, καθώς η πρώτη προσφυγή κατά του έργου κατατέθηκε στο δικαστήριο το 1991 και έχουν εκδοθεί επτά αποφάσεις από το 1994 ως το 2011.
Στις 15 Φεβρουαρίου 2013 συζητήθηκε ξανά η υπόθεση στην Ολομέλεια του ΣτΕ, και τον περασμένο Ιούνιο οι σύμβουλοι Επικρατείας συνήλθαν σε διάσκεψη, όπου και, όπως από τότε έγινε γνωστό, έκαναν δεκτό το αίτημα ακύρωσης του έργου.
Η σημερινή απόφαση θεωρείται ως μια ακόμη νίκη της λογικής έναντι της πολιτικής υποκρισίας και του παραλογισμού του πτωχευμένου μας κράτους, που επιμένει σ’ ένα φαραωνικό έργο, το οποίο η ίδια η Ε.Ε. έχει απορρίψει, θέλοντας να εξυπηρετήσει πολιτικά μόνο και οικονομικά συμφέροντα.
Τι δηλώνει ο δήμαρχος Αγρινίου
Με αφορμή την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας στο οποίο είχαν προσφύγει ο Δήμος Αγρινίου και φορείς του νομού κατά της εκτροπής του Αχελώου (είχε συζητηθεί στην Ολομέλεια του ΣτΕ, στις 15 Φεβρουαρίου 2013), ο Δήμαρχος Αγρινίου κ. Παύλος Μοσχολιός έκανε την εξής δήλωση:
«Η σημερινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την εκτροπή του Αχελώου ποταμού προς τη Θεσσαλική πεδιάδα, δικαιώνει για μια ακόμη φορά τις θέσεις του Δήμου Αγρινίου και των Φορέων της περιοχής, που με συνέπεια και συνέχεια αντιτάχθηκαν στην κατασκευή ενός καταστροφικού για το περιβάλλον και την εθνική οικονομία έργου.
Η Κυβέρνηση, μετά και την πρόσφατη απόφαση, οφείλει να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για την κατασκευή ενός κοστοβόρου, φαραωνικού έργου, που αντιστρατεύεται την βιώσιμη ανάπτυξη και δεν εξυπηρετεί τίποτε περισσότερο παρά μόνο την ικανοποίηση εργολαβικών συμφερόντων.
Το πρόβλημα άρδευσης του Θεσσαλικού κάμπου μπορεί και πρέπει να επιλυθεί με άλλους τρόπους και όχι με την εκτροπή του Αχελώου, που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί ως εκτροπή της λογικής.
Τα τεράστια κονδύλια που απαιτούνται για την κατασκευή ενός περιβαλλοντικά επιζήμιου και οικονομικά αντιπαραγωγικού έργου, ας κατευθυνθούν σε τομείς επωφελείς για την τοπική και εθνική οικονομία. Εμείς, Δήμος και Φορείς, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας προς αυτή την κατεύθυνση».
πηγή: agrinioreport.com, agriniopress.gr
Ο μύθος της εκτροπής
Η ιστορία αυτή ξεκινά τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 με το όνειρο της πλήρους άρδευσης του Θεσσαλικού κάμπου για εντατική ανάπτυξη της γεωργίας. Αν και η εκτροπή του Αχελώου είχε αρχικά απορριφθεί ως οικονομικά και ενεργειακά ασύμφορη, επανήλθε το 1972 μέσα από μια πρόταση του μηχανικού της ΔΕΗ Σ. Μαγειρία. Η μεγαλεπήβολη εκείνη ιδέα – που, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρότεινε την εκτροπή 5-6 ποταμών προς τη Θεσσαλία, ώστε να «εξασφαλιστεί η άρδευση ολόκληρης της Θεσσαλικής πεδιάδας για πάντα (!)» και ο Πηνειός να γίνει πλωτός μέχρι τα Τρίκαλα – κατέδειξε ως εφικτή την εκτροπή υδάτων του Αχελώου από ταμιευτήρα στη Συκιά, στοιχείο που έγινε κοινά αποδεκτό και έκτοτε αποτέλεσε τη βάση όλων των σχεδιασμών του έργου.
Η εκτροπή είχε από την πρώτη στιγμή έντονα πολιτικό χαρακτήρα. Η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που εξήγγειλε το έργο το 1983 περίπου ως πανάκεια για όλα τα προβλήματα του κάμπου, επιδίωξε να το συνδέσει με τους αγώνες για την απόκτηση γης ενάντια στα τσιφλίκια και τα μεγάλα συμφέροντα, καθώς και -σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής- με τη στάση ενάντια στην ΕΟΚ. Η αδιάκοπη έκτοτε πολιτική εκμετάλλευση του θέματος, από όλα τα κόμματα, δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες στους Θεσσαλούς αγρότες και καλλιέργησε κλίμα που δεν επιτρέπει, ακόμα και σήμερα, την αντικειμενική εκτίμηση των δεδομένων.
Στην αρχική του μορφή το σχέδιο της εκτροπής περιλάμβανε δύο μεγάλα φράγματα στον Άνω Αχελώο (στη Μεσοχώρα και τη Συκιά) και δύο μικρότερα προς την πλευρά του κάμπου (στην Πύλη και το Μουζάκι). Με σταθμούς παραγωγής ενέργειας, σήραγγες μεταφοράς του νερού, καθώς και εκτεταμένα αρδευτικά και αποστραγγιστικά δίκτυα για τη διαχείριση των υδάτων στην πεδιάδα, εμφανιζόταν ως ενιαίο έργο πολλαπλής σκοπιμότητας.
Πρωταρχικός στόχος ήταν η άρδευση και η αύξηση της γεωργικής παραγωγής και δευτερεύοντες στόχοι η ύδρευση οικιστικών συγκροτημάτων, η βελτίωση της ποιότητας των υδάτων του Πηνειού και των υπογείων υδροφορέων και η παραγωγή ενέργειας. Σύμφωνα με τις τότε εξαγγελίες το έργο θα ολοκληρωνόταν σε μία δεκαετία.
Με το πέρασμα των χρόνων, το έργο μετασχηματίστηκε πολλές φορές. Μετά από ισχυρές πιέσεις της ΔΕΗ (της οποίας το ενεργειακό πρόγραμμα αποδυναμωνόταν από την απόληψη υδάτων του Αχελώου), αλλά κυρίως μετά την απόλυτη άρνηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να χρηματοδοτήσει τα αρδευτικά έργα, το «ενιαίο» έργο κατακερματίστηκε και τα φράγματα του Αχελώου παρουσιάστηκαν ως αυτοτελή ενεργειακά έργα. Η μεταφερόμενη ποσότητα ύδατος μειώθηκε από 1,5 δις μ3 αρχικά σε 1,1 δις μ3 και αργότερα σε μόλις 600 εκ. μ3. Τα φράγματα Πύλης και Μουζακίου απαλείφθηκαν και αργότερα προστέθηκαν ξανά, ενώ τελικά η εκτροπή βαφτίστηκε «οικολογική» (!) και ως κύριος στόχος της παρουσιάζεται πλέον η αναβάθμιση του οικοσυστήματος του Πηνειού.
Φυσικά, αυτές τις δύο δεκαετίες μιλούν πάντα στους Θεσσαλούς για γεωργική ανάπτυξη με τα νερά του Αχελώου!
Όπως ήταν αναμενόμενο, το κολοσσιαίο αυτό εγχείρημα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Οι μεγάλες οικολογικές οργανώσεις (ανάμεσά τους και η ΕΕΠΦ) αλλά και τοπικοί φορείς της Αιτωλοακαρνανίας προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο τέσσερεις διαδοχικές φορές (1994, 2000, 2005 και 2006 ) απέρριψε τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων και έβαλε φρένο στο έργο.
Τον Ιούλιο 2006 ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, παρέκαμψε τον ενοχλητικό σκόπελο του ΣτΕ με την ψήφηση τροπολογιών που κατατέθηκαν σε άσχετο νομοσχέδιο! Η πρώτη ορίζει πως, έως το 2009 (τελική προθεσμία, από την Ε.Ε., για την έγκριση Εθνικού Προγράμματος Διαχείρισης των υδάτων της χώρας), «επιτρέπεται η υδροληψία από συγκεκριμένη λεκάνη απορροής, καθώς και η μεταφορά ύδατος σε άλλη λεκάνη», προκειμένου να καλυφθούν «επιτακτικές ανάγκες ύδρευσης πόλεων και οικισμών». Με τη δεύτερη, το ΥΠΕΧΩΔΕ υποβάλλει και εγκρίνει το σχέδιο διαχείρισης των λεκανών απορροής Αχελώου και Πηνειού, που φυσικά περιλαμβάνει την εκτροπή.
Δεν είναι η πρώτη φορά στο χρονικό της εκτροπής, που η Διοίκηση περιφρονεί, αγνοεί ή παρακάμπτει τις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας, επειδή δεν την εξυπηρετούν.
Φωτορεπορτάζ-Αλέκος Βουτσαράς/EUROPRESS/tsantirinews.gr
www.tsantirinews.gr