Του ΣΤΑΘΗ*
Είναι συνηθισμένη, εύλογη και χρήσιμη η κριτική για την Αριστερά είτε από πλευράς προς πλευρά της Αριστεράς, είτε η εκ των αντιπάλων της ορμώμενη, διότι η κριτική είναι
Είναι εύλογη λοιπόν και χρήσιμη η κριτική που δέχεται (από τα δεξιά του και τα αριστερά του) ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς σε αυτήν τη συγκυρία εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του λαού που έχει στραφεί υποστηρικτικό προς την Αριστερά, είτε επειδή ελπίζει στο πρόγραμμά του, είτε επειδή εναντιώνεται στα αποτελέσματα κατά τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια των πεπραγμένων μιας δεξιάς πολιτικής ήδη 40 ετών.Μάλιστα μετεκλογικώς αυτή η κριτική θα είναι ακόμα πιο χρήσιμη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην κυβέρνηση και ασκήσει εξουσία.
Οσο όμως εύλογη είναι η κριτική (ακόμα και η πολεμική) στην Αριστερά έτσι όπως την εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο άγονη είναι η δεξιά κριτική εναντίον του, που βασίζεται στην κινδυνολογία και σε (αποδεδειγμένα) ψεύδη, όσον και η αριστερή κριτική που οδηγεί εν τέλει στην υποταγή στη δεξιά πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται αυτήν τη στιγμή απ’ τη δεξιά (συν τα κυρίαρχα ΜΜΕ) για ανέξοδη παροχολογία και απ’ το ΚΚΕ για «ψίχουλα», προκειμένου να εξαπατηθεί για μιαν ακόμα φορά ο λαός. Μάλιστα από ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα διστάσει να «συγκυβερνήσει με τη Ν.Δ.» (Κουτσούμπας, προσφάτως κι επιμόνως).
Η αριστερή αντιπολίτευση σε μια αριστερή διακυβέρνηση θα ήταν πολύτιμη για τον λαό (ίσως όσον και η συμπαράταξη συνολικώς της Αριστεράς σε ένα Λαϊκό Μέτωπο), αν είναι αριστερή κι όχι δεξιά. Διότι η «αριστερή αντιπολίτευση» που βάζει το κάρο μπροστά απ’ το βόδι, μπορεί να είναι αριστερίστικη, μπορεί να είναι μαξιμαλιστική, μπορεί να ’ναι σεχταριστική, αλλά αριστερή δεν είναι. Μάλιστα εξαπατάστην πραγματικότητα τον λαό, όταν συστατικά της είναι η δίκη προθέσεων, η ηθική απαξίωση και, ενίοτε, η προσωπική εξόντωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη δεσμεύθηκε σε ένα πρόγραμμα που, όπως εύστοχα σημειώνει ο εκλεκτός συνάδελφος κ . Γιώργος Δελαστίκ, θα δείξει μέσα στις «100 πρώτες μέρες αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνεπής ή όχι - αρχή άνδρα δείκνυσι». Αντιθέτως, η «αριστερή» κριτική είναι εκ προοιμίου βέβαιη (όπως άλλωστε και η δεξιά) ότι όλα αυτά είναι τρίχες.
Δεν ξέρω πόσο «τρίχα» είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, ξέρω όμως σίγουρα ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν είναι προϋπόθεση η έξοδος της Ελλάδας απ’ το ΝΑΤΟ. Δεν ξέρω πόσο«τρίχα» είναι η επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, αλλά γνωρίζω ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που δυσπραγούν (έως θανάτου) δεν θεωρούν ως προϋπόθεση για κάτι τέτοιο την έξοδο απ’ το ευρώ.
Οι μεγάλες κουβέντες λέγονται εκ του ασφαλούς, και τέτοιες κουβέντες πάντα έλεγαν οι αριστεριστές, τις λένε όμως κι εκείνοι που από γινάτι ή άλλους λόγους έχουν
αποφασίσει να στρέψουν την πλάτη τους στον λαό, ώσπου να «διορθώσει την ψήφο του».
Η «αριστερή» κριτική που συγχέει τους στρατηγικούς στόχους ενός κόμματος με την τακτική του ώσπου να τους πετύχει ή για να τους πετύχει, είναι μια δεξιά πολιτική. Διότι η κατάργηση, φέρ’ ειπείν, του ΕΝΦΙΑ δεν προϋποθέτει ανατροπή του καπιταλισμού για να γίνει. Μπορεί μάλιστα να γίνει όχι μόνον ανακουφίζοντας τον λαό, αλλά δείχνοντας ταυτοχρόνως ότι η αντίθεση στην καπιταλιστική πολιτική είναι εφικτή σήμερα και ίσως ανατρεπτική στη συνέχεια.
Δεν θέλει πολύ μυαλό, αλλά θέλει περισσότερο ήθος για να μη διακηρύσσει κανείς ότι ηαποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή η μετενέργεια ή η ανακοπή των πλειστηριασμών α’ κατοικίας είναι αδύνατον να επιτευχθούν με την ψήφο και τους αγώνες του λαού. Οτι είναι ντιρεκτίβες της Ενωσης και ότι στο πλαίσιό της είναι αδύνατον να τις ανατρέψεις.
Είναι βέβαιον ότι στον σοσιαλισμό το κράτος θα φτιάχνει σπίτια για τον λαό και μάλιστα πολύ καλύτερα από εκείνα που έφτιαχνε όπου και όσον υπήρξε, αλλά αυτό δεν είναι προϋπόθεση για να μηδεσμευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ηλεκτροδοτήσει νοικοκυριά που δεν έχουν ρεύμα ή ότι θα προχωρήσει σεσεισάχθεια στεγαστικών δανείων αναλόγως της οικονομικής κατάστασης των οικογενειών.
Ο παραλογισμός ουδέποτε είναι τυχαίος. Και ο αμοραλισμός που τον συνοδεύει αναγκαστικός. Ηδέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για πρόσβαση όλων, ασφαλισμένων και ανασφάλιστων, στις ζωτικές υπηρεσίες Υγείας δεν είναι «ψίχουλα», ούτε η αποτροπή των μαζικών απολύσεων προοιωνίζεται «συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ.». Αυτή δεν είναι αριστερή κριτική, είναι η αλαζονεία της απελπισίαςπου νιώθει κανείς όταν η ιδιοτέλειά του τον οδηγεί σε τακτικές εξαπάτησης.
Είναι σοφιστεία να λες ότι η Αριστερά δεν θα επαναφέρει το πετρέλαιο θέρμανσης στα 0,90 το λίτρο, αν ο κ. Τσίπρας στην επόμενη συνάντηση με τον κ. Ντράγκι δεν του σπάσει τα δόντια. Είναιραγιαδισμός να προλέγεις ότι η χώρα σου δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με τη Γερμανία για τηνπαραγραφή μεγάλου μέρους του χρέους ή για τις πολεμικές αποζημιώσεις - είναι σαν να αναγνωρίζεις ότι ουδείς πουθενά μπορεί να ανατρέψει τις κυρίαρχες επιλογές του καπιταλισμού, έτσι όπως σήμερα τις εκφράζει το Βερολίνο (με την άδεια της Ουάσινγκτων).
Σήμερα στην Ελλάδα ο ένας στους τρεις εργαζόμενους (από τους έξι στους δέκα που ακόμα εργάζονται) παίρνει 300 ευρώ το μήνα (περίπου όσο στη Βουλγαρία). Είναι προϋπόθεση, προκειμένου αυτό να ανατραπεί, να ανατραπεί ταυτοχρόνως ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός;
Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός θα ανατραπούν, είναι νομοτέλεια, αλλά αυτό που θα τους ανατρέψει είναι (και) οι αγώνες μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο, αγώνες ταξικοί. Και η αποκατάστασητων μισθών, των συντάξεων, των θεσμικών κατακτήσεων είναι αγώνας ταξικός. Με ταξική πάλη (μέσαστο καπιταλιστικό πλαίσιο) κατακτήθηκαν, αναιρέθηκαν, θα επανακτηθούν.
Είναι αδιανόητο (αλαζονικό και ρατσιστικό) να κατηγορούνται για «μικρόνοια» όσοι πολίτες δεν πείθονται από μια «αριστερή» κριτική που αφήνει στη δεξιά της Ν.Δ. και στην ακροδεξιά του ΠΑΣΟΚ περιθώρια παραμονής στην κυβέρνηση και εκ νέου κατίσχυσης. Με μόνον επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, ότι είναι από χέρι ένα κόμμα-απατεών, καταγγέλλει αυτή η αριστεροδέξια αντιπολίτευση τις δεσμεύσεις που το κόμμα αυτό ανέλαβε στη Θεσσαλονίκη, ως ελλιποβαρείς, ψίχουλα, τρίχες και απατεωνιές.
Δεν είναι μόνον θλιβερό, είναι χυδαίο να παίζει κανείς με τον πόνο του άνεργου ή τις προσδοκίες του εξαθλιωμένου που στήνει ευήκοον ους σε μια πολιτική (που άλλωστε ο ίδιος θα αγωνισθεί για αυτήν), επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βγάλει εδώ και τώρα τη χώρα απ’ την Ενωση ή επειδή δεν διαλύει εδώ και τώρα το ΝΑΤΟ.
Οσοι ασκούν αυτού του είδους την κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση και τις κυβερνητικές της δεσμεύσεις, δεν βάζουν απλώς το κάρο μπροστά απ’ το βόδι, αλλά νομίζουν και ότι το βόδι είναι ηλίθιο.
Ηλίθιον όμως θεωρούν τον λαό οι «εκσυγχρονιστές» και το σύστημά τους - απ’ τα παπαγαλάκια τους έως την αλαζονική ελίτ του πτωχοπροδρομισμού που μας δέρνει. Αλαζών επίσης είναι εκείνος που θεωρεί ηλίθιο τον λαό και ικανόν μόνον για να παγιδεύεται - όταν δεν τον πείθει ο ίδιος.
Θα μου πείτε, έχουν πάντα δίκιο στις δημοκρατίες οι πλειοψηφίες; Σπανίως! (Αλλιώς οι δημοκρατίες θα ετίθεντο εκτός νόμου.) Αλλά όταν οι πλειοψηφίες έχουν δίκιο γίνονται επαναστατικές. Και οι μειοψηφίες που ήταν επαναστατικές (με αγώνα τους για να γίνουν πλειοψηφίες), όταν γίνουν πλειοψηφίες κινούν την ιστορία. Θα μου πείτε επίσης: είναι ο ΣΥΡΙΖΑ επαναστατικός; Δεν το γνωρίζω. Ισως ένα μέρος του να είναι. Ομως αυτό που τον καλεί ο ελληνικός λαός κατά όλο και μεγαλύτερο ποσοστό να κάνει, είναι επαναστατικό: είναι να τον «σώσει πρώτα απ’ την πείνα κι ύστερα από τησκλαβιά» (για να θυμηθούμε και τον ύμνο του ΕΑΜ).
Αν αυτό δεν είναι επαναστατικό, διότι προϋπόθεση του επαναστατικού είναι να διαλύσουμε το ΝΑΤΟ, τότε πάσο! Τότε η βλακεία είναι όντως αήττητη, τότε το «κάθε πράμα στη ώρα του», που έλεγε η μάνα μου, δεν ήταν αριστερό το έρμο...
ΥΓ.: Οταν το ΚΚΕ, για παράδειγμα, απευθύνεται στους Ελληνες, δεν τους ζητά να συμφωνήσουν απαραιτήτως με τους στρατηγικούς του στόχους (έξοδος απ’ την Ενωση, σοσιαλισμός κ.τ.λ.) προκειμένου να αγωνισθούν για το μεροκάματο, την ασφάλιση, την υγεία. Οταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον λαό σε παρόμοιους αγώνες, εγκαλείται απ’ το ΚΚΕ ότι δεν αγωνίζεται ταυτοχρόνως για την έξοδο απ’ την Ενωση ή το ΝΑΤΟ!!
Με έναν λόγο, οι αγώνες που στο πλαίσιο του συστήματος καλεί το ΚΚΕ να γίνονται, μπορεί να τελεσφορήσουν, αλλά οι ίδιοι αγώνες, αν σε αυτούς καλεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο ίδιο πλαίσιο, είναι ατελέσφοροι.
Τι να πει κανείς;
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014
Είναι συνηθισμένη, εύλογη και χρήσιμη η κριτική για την Αριστερά είτε από πλευράς προς πλευρά της Αριστεράς, είτε η εκ των αντιπάλων της ορμώμενη, διότι η κριτική είναι
συστατικό της Αριστεράς. Κριτική εσωκομματική (καθώς κυρίως τη συνηθίζουν τα κομμουνιστικά κόμματα) αλλά και δημόσια, καθώς έκπαλαι συνηθίζεται σε άλλα ρεύματα της Αριστεράς, κομμουνιστικά, εργατικά, ριζοσπαστικά.
Είναι εύλογη λοιπόν και χρήσιμη η κριτική που δέχεται (από τα δεξιά του και τα αριστερά του) ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς σε αυτήν τη συγκυρία εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του λαού που έχει στραφεί υποστηρικτικό προς την Αριστερά, είτε επειδή ελπίζει στο πρόγραμμά του, είτε επειδή εναντιώνεται στα αποτελέσματα κατά τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια των πεπραγμένων μιας δεξιάς πολιτικής ήδη 40 ετών.Μάλιστα μετεκλογικώς αυτή η κριτική θα είναι ακόμα πιο χρήσιμη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην κυβέρνηση και ασκήσει εξουσία.
Οσο όμως εύλογη είναι η κριτική (ακόμα και η πολεμική) στην Αριστερά έτσι όπως την εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο άγονη είναι η δεξιά κριτική εναντίον του, που βασίζεται στην κινδυνολογία και σε (αποδεδειγμένα) ψεύδη, όσον και η αριστερή κριτική που οδηγεί εν τέλει στην υποταγή στη δεξιά πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται αυτήν τη στιγμή απ’ τη δεξιά (συν τα κυρίαρχα ΜΜΕ) για ανέξοδη παροχολογία και απ’ το ΚΚΕ για «ψίχουλα», προκειμένου να εξαπατηθεί για μιαν ακόμα φορά ο λαός. Μάλιστα από ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα διστάσει να «συγκυβερνήσει με τη Ν.Δ.» (Κουτσούμπας, προσφάτως κι επιμόνως).
Η αριστερή αντιπολίτευση σε μια αριστερή διακυβέρνηση θα ήταν πολύτιμη για τον λαό (ίσως όσον και η συμπαράταξη συνολικώς της Αριστεράς σε ένα Λαϊκό Μέτωπο), αν είναι αριστερή κι όχι δεξιά. Διότι η «αριστερή αντιπολίτευση» που βάζει το κάρο μπροστά απ’ το βόδι, μπορεί να είναι αριστερίστικη, μπορεί να είναι μαξιμαλιστική, μπορεί να ’ναι σεχταριστική, αλλά αριστερή δεν είναι. Μάλιστα εξαπατάστην πραγματικότητα τον λαό, όταν συστατικά της είναι η δίκη προθέσεων, η ηθική απαξίωση και, ενίοτε, η προσωπική εξόντωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη δεσμεύθηκε σε ένα πρόγραμμα που, όπως εύστοχα σημειώνει ο εκλεκτός συνάδελφος κ . Γιώργος Δελαστίκ, θα δείξει μέσα στις «100 πρώτες μέρες αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνεπής ή όχι - αρχή άνδρα δείκνυσι». Αντιθέτως, η «αριστερή» κριτική είναι εκ προοιμίου βέβαιη (όπως άλλωστε και η δεξιά) ότι όλα αυτά είναι τρίχες.
Δεν ξέρω πόσο «τρίχα» είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, ξέρω όμως σίγουρα ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν είναι προϋπόθεση η έξοδος της Ελλάδας απ’ το ΝΑΤΟ. Δεν ξέρω πόσο«τρίχα» είναι η επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, αλλά γνωρίζω ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που δυσπραγούν (έως θανάτου) δεν θεωρούν ως προϋπόθεση για κάτι τέτοιο την έξοδο απ’ το ευρώ.
Οι μεγάλες κουβέντες λέγονται εκ του ασφαλούς, και τέτοιες κουβέντες πάντα έλεγαν οι αριστεριστές, τις λένε όμως κι εκείνοι που από γινάτι ή άλλους λόγους έχουν
αποφασίσει να στρέψουν την πλάτη τους στον λαό, ώσπου να «διορθώσει την ψήφο του».
Η «αριστερή» κριτική που συγχέει τους στρατηγικούς στόχους ενός κόμματος με την τακτική του ώσπου να τους πετύχει ή για να τους πετύχει, είναι μια δεξιά πολιτική. Διότι η κατάργηση, φέρ’ ειπείν, του ΕΝΦΙΑ δεν προϋποθέτει ανατροπή του καπιταλισμού για να γίνει. Μπορεί μάλιστα να γίνει όχι μόνον ανακουφίζοντας τον λαό, αλλά δείχνοντας ταυτοχρόνως ότι η αντίθεση στην καπιταλιστική πολιτική είναι εφικτή σήμερα και ίσως ανατρεπτική στη συνέχεια.
Δεν θέλει πολύ μυαλό, αλλά θέλει περισσότερο ήθος για να μη διακηρύσσει κανείς ότι ηαποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή η μετενέργεια ή η ανακοπή των πλειστηριασμών α’ κατοικίας είναι αδύνατον να επιτευχθούν με την ψήφο και τους αγώνες του λαού. Οτι είναι ντιρεκτίβες της Ενωσης και ότι στο πλαίσιό της είναι αδύνατον να τις ανατρέψεις.
Είναι βέβαιον ότι στον σοσιαλισμό το κράτος θα φτιάχνει σπίτια για τον λαό και μάλιστα πολύ καλύτερα από εκείνα που έφτιαχνε όπου και όσον υπήρξε, αλλά αυτό δεν είναι προϋπόθεση για να μηδεσμευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ηλεκτροδοτήσει νοικοκυριά που δεν έχουν ρεύμα ή ότι θα προχωρήσει σεσεισάχθεια στεγαστικών δανείων αναλόγως της οικονομικής κατάστασης των οικογενειών.
Ο παραλογισμός ουδέποτε είναι τυχαίος. Και ο αμοραλισμός που τον συνοδεύει αναγκαστικός. Ηδέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για πρόσβαση όλων, ασφαλισμένων και ανασφάλιστων, στις ζωτικές υπηρεσίες Υγείας δεν είναι «ψίχουλα», ούτε η αποτροπή των μαζικών απολύσεων προοιωνίζεται «συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ.». Αυτή δεν είναι αριστερή κριτική, είναι η αλαζονεία της απελπισίαςπου νιώθει κανείς όταν η ιδιοτέλειά του τον οδηγεί σε τακτικές εξαπάτησης.
Είναι σοφιστεία να λες ότι η Αριστερά δεν θα επαναφέρει το πετρέλαιο θέρμανσης στα 0,90 το λίτρο, αν ο κ. Τσίπρας στην επόμενη συνάντηση με τον κ. Ντράγκι δεν του σπάσει τα δόντια. Είναιραγιαδισμός να προλέγεις ότι η χώρα σου δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με τη Γερμανία για τηνπαραγραφή μεγάλου μέρους του χρέους ή για τις πολεμικές αποζημιώσεις - είναι σαν να αναγνωρίζεις ότι ουδείς πουθενά μπορεί να ανατρέψει τις κυρίαρχες επιλογές του καπιταλισμού, έτσι όπως σήμερα τις εκφράζει το Βερολίνο (με την άδεια της Ουάσινγκτων).
Σήμερα στην Ελλάδα ο ένας στους τρεις εργαζόμενους (από τους έξι στους δέκα που ακόμα εργάζονται) παίρνει 300 ευρώ το μήνα (περίπου όσο στη Βουλγαρία). Είναι προϋπόθεση, προκειμένου αυτό να ανατραπεί, να ανατραπεί ταυτοχρόνως ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός;
Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός θα ανατραπούν, είναι νομοτέλεια, αλλά αυτό που θα τους ανατρέψει είναι (και) οι αγώνες μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο, αγώνες ταξικοί. Και η αποκατάστασητων μισθών, των συντάξεων, των θεσμικών κατακτήσεων είναι αγώνας ταξικός. Με ταξική πάλη (μέσαστο καπιταλιστικό πλαίσιο) κατακτήθηκαν, αναιρέθηκαν, θα επανακτηθούν.
Είναι αδιανόητο (αλαζονικό και ρατσιστικό) να κατηγορούνται για «μικρόνοια» όσοι πολίτες δεν πείθονται από μια «αριστερή» κριτική που αφήνει στη δεξιά της Ν.Δ. και στην ακροδεξιά του ΠΑΣΟΚ περιθώρια παραμονής στην κυβέρνηση και εκ νέου κατίσχυσης. Με μόνον επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, ότι είναι από χέρι ένα κόμμα-απατεών, καταγγέλλει αυτή η αριστεροδέξια αντιπολίτευση τις δεσμεύσεις που το κόμμα αυτό ανέλαβε στη Θεσσαλονίκη, ως ελλιποβαρείς, ψίχουλα, τρίχες και απατεωνιές.
Δεν είναι μόνον θλιβερό, είναι χυδαίο να παίζει κανείς με τον πόνο του άνεργου ή τις προσδοκίες του εξαθλιωμένου που στήνει ευήκοον ους σε μια πολιτική (που άλλωστε ο ίδιος θα αγωνισθεί για αυτήν), επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βγάλει εδώ και τώρα τη χώρα απ’ την Ενωση ή επειδή δεν διαλύει εδώ και τώρα το ΝΑΤΟ.
Οσοι ασκούν αυτού του είδους την κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση και τις κυβερνητικές της δεσμεύσεις, δεν βάζουν απλώς το κάρο μπροστά απ’ το βόδι, αλλά νομίζουν και ότι το βόδι είναι ηλίθιο.
Ηλίθιον όμως θεωρούν τον λαό οι «εκσυγχρονιστές» και το σύστημά τους - απ’ τα παπαγαλάκια τους έως την αλαζονική ελίτ του πτωχοπροδρομισμού που μας δέρνει. Αλαζών επίσης είναι εκείνος που θεωρεί ηλίθιο τον λαό και ικανόν μόνον για να παγιδεύεται - όταν δεν τον πείθει ο ίδιος.
Θα μου πείτε, έχουν πάντα δίκιο στις δημοκρατίες οι πλειοψηφίες; Σπανίως! (Αλλιώς οι δημοκρατίες θα ετίθεντο εκτός νόμου.) Αλλά όταν οι πλειοψηφίες έχουν δίκιο γίνονται επαναστατικές. Και οι μειοψηφίες που ήταν επαναστατικές (με αγώνα τους για να γίνουν πλειοψηφίες), όταν γίνουν πλειοψηφίες κινούν την ιστορία. Θα μου πείτε επίσης: είναι ο ΣΥΡΙΖΑ επαναστατικός; Δεν το γνωρίζω. Ισως ένα μέρος του να είναι. Ομως αυτό που τον καλεί ο ελληνικός λαός κατά όλο και μεγαλύτερο ποσοστό να κάνει, είναι επαναστατικό: είναι να τον «σώσει πρώτα απ’ την πείνα κι ύστερα από τησκλαβιά» (για να θυμηθούμε και τον ύμνο του ΕΑΜ).
Αν αυτό δεν είναι επαναστατικό, διότι προϋπόθεση του επαναστατικού είναι να διαλύσουμε το ΝΑΤΟ, τότε πάσο! Τότε η βλακεία είναι όντως αήττητη, τότε το «κάθε πράμα στη ώρα του», που έλεγε η μάνα μου, δεν ήταν αριστερό το έρμο...
ΥΓ.: Οταν το ΚΚΕ, για παράδειγμα, απευθύνεται στους Ελληνες, δεν τους ζητά να συμφωνήσουν απαραιτήτως με τους στρατηγικούς του στόχους (έξοδος απ’ την Ενωση, σοσιαλισμός κ.τ.λ.) προκειμένου να αγωνισθούν για το μεροκάματο, την ασφάλιση, την υγεία. Οταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον λαό σε παρόμοιους αγώνες, εγκαλείται απ’ το ΚΚΕ ότι δεν αγωνίζεται ταυτοχρόνως για την έξοδο απ’ την Ενωση ή το ΝΑΤΟ!!
Με έναν λόγο, οι αγώνες που στο πλαίσιο του συστήματος καλεί το ΚΚΕ να γίνονται, μπορεί να τελεσφορήσουν, αλλά οι ίδιοι αγώνες, αν σε αυτούς καλεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο ίδιο πλαίσιο, είναι ατελέσφοροι.
Τι να πει κανείς;
*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014