Κάλεσμα για εθνικό «Συναγερμό» με ψέματα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, επιμονή στο Μνημόνιο και υποσχέσεις προς όλους, το τρίπτυχο της ομιλίας Σαμαρά στην Εθνική Διάσκεψη της ΝΔ
Τρία ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της ομιλίας Σαμαρά στην Εθνική Διάσκεψη της ΝΔ:
Το πρώτο χαρακτηριστικό ήταν η επίθεση εφ’ όλης της ύλης στον ΣΥΡΙΖΑ με χοντροκομμένα
ψέματα, εξίσωση «άκρων» (ΣΥΡΙΖΑ-Χρυσή Αυγή) και ορολογία κοινής ακροδεξιάς προπαγάνδας. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς για δηλώσεις του τύπου «ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δώσει επίδομα ανεργίας και μάλιστα απεριόριστο
σε όλους τους λαθρομετανάστες, να αφοπλίσει την αστυνομία, να διαλύσει το στρατό», που συνήθως τις διαβάζει κανείς σε κατακίτρινα ιστολόγια του ακροδεξιού χώρου;
Το δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν η ομολογία αποτυχίας της ασκούμενης πολιτικής και, την ίδια στιγμή, το κάλεσμα για συστράτευση όλων των δυνάμεων που …θα τη συνεχίσουν. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς για την πολλοστή επανάληψη του εκβιασμού «η καταγγελία του Μνημονίου θα ωθήσει την Ελλάδα έξω από το ευρώ» και την ταυτόχρονη διαπίστωση ότι στην Ευρώπη «βλέπουν ότι η συνταγή αυτή απέτυχε και αντιλαμβάνονται ότι κάτι πρέπει να αλλάξει»;
Το τρίτο χαρακτηριστικό ήταν, βεβαίως, οι ακατάσχετες υποσχέσεις για ανάκαμψη της οικονομίας, αποκατάσταση των μεσαίων εισοδημάτων και ανακούφιση των ανέργων. Τι άλλο από ακατάσχετες είναι οι υποσχέσεις αυτές όταν προϋποθέτουν τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, την ανυπαρξία φορολογίας για το μεγάλο κεφάλαιο, την καταγγελία των εργατικών αγώνων ως αιτία απόγνωσης (!) και, βεβαίως, νέες ιδιωτικοποιήσεις τύπου COSCO;
Μάλλον θυμηδία προκαλεί, με βάση και τα παραπάνω, το γεγονός ότι η πρόταση της ΝΔ παρουσιάστηκε ως πρόταση του «νέου απέναντι στο παλιό» - μια πρόταση για να «ξεπεραστούν οι κομματικοί διαχωρισμοί του χτες». Κι αυτό γιατί στη μάχη κατά του «παλιού που μας έφερε στο τέλμα», ο Αντώνης Σαμαράς έκανε επανειλημμένες εκκλήσεις σ’ έναν εθνικό «Συναγερμό της Παράταξης», απευθυνόμενος στο σκληρό πυρήνα της Δεξιάς, αθωώνοντας πλήρως τη διακυβέρνηση Καραμανλή και αποφεύγοντας την παραμικρή αναφορά στα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης Παπαδήμου.
Περισσότερος φόβος, λοιπόν, και καθόλου ελπίδα, είναι η πρόταση της ΝΔ. Και είναι εύλογο. Τι είδους ελπίδα εγγυώνται η ατζέντα και τα στελέχη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, που υπερασπίζεται διεθνώς την πολιτική για την οποία διαγράφηκε προ διετίας από τη ΝΔ. Και τι είδους ελπίδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη μπορούν να εγγυηθεί ο Συναγερμός της «πολύχρωμης» ακροδεξιάς, που εκτείνεται από τον εθνικοφιλελεύθερο Βορίδη και φτάνει μέχρι συνεργάτες ανθρώπων του υποκόσμου όπως ο Καραμπέρης;
Το δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν η ομολογία αποτυχίας της ασκούμενης πολιτικής και, την ίδια στιγμή, το κάλεσμα για συστράτευση όλων των δυνάμεων που …θα τη συνεχίσουν. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς για την πολλοστή επανάληψη του εκβιασμού «η καταγγελία του Μνημονίου θα ωθήσει την Ελλάδα έξω από το ευρώ» και την ταυτόχρονη διαπίστωση ότι στην Ευρώπη «βλέπουν ότι η συνταγή αυτή απέτυχε και αντιλαμβάνονται ότι κάτι πρέπει να αλλάξει»;
Το τρίτο χαρακτηριστικό ήταν, βεβαίως, οι ακατάσχετες υποσχέσεις για ανάκαμψη της οικονομίας, αποκατάσταση των μεσαίων εισοδημάτων και ανακούφιση των ανέργων. Τι άλλο από ακατάσχετες είναι οι υποσχέσεις αυτές όταν προϋποθέτουν τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, την ανυπαρξία φορολογίας για το μεγάλο κεφάλαιο, την καταγγελία των εργατικών αγώνων ως αιτία απόγνωσης (!) και, βεβαίως, νέες ιδιωτικοποιήσεις τύπου COSCO;
Μάλλον θυμηδία προκαλεί, με βάση και τα παραπάνω, το γεγονός ότι η πρόταση της ΝΔ παρουσιάστηκε ως πρόταση του «νέου απέναντι στο παλιό» - μια πρόταση για να «ξεπεραστούν οι κομματικοί διαχωρισμοί του χτες». Κι αυτό γιατί στη μάχη κατά του «παλιού που μας έφερε στο τέλμα», ο Αντώνης Σαμαράς έκανε επανειλημμένες εκκλήσεις σ’ έναν εθνικό «Συναγερμό της Παράταξης», απευθυνόμενος στο σκληρό πυρήνα της Δεξιάς, αθωώνοντας πλήρως τη διακυβέρνηση Καραμανλή και αποφεύγοντας την παραμικρή αναφορά στα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης Παπαδήμου.
Περισσότερος φόβος, λοιπόν, και καθόλου ελπίδα, είναι η πρόταση της ΝΔ. Και είναι εύλογο. Τι είδους ελπίδα εγγυώνται η ατζέντα και τα στελέχη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, που υπερασπίζεται διεθνώς την πολιτική για την οποία διαγράφηκε προ διετίας από τη ΝΔ. Και τι είδους ελπίδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη μπορούν να εγγυηθεί ο Συναγερμός της «πολύχρωμης» ακροδεξιάς, που εκτείνεται από τον εθνικοφιλελεύθερο Βορίδη και φτάνει μέχρι συνεργάτες ανθρώπων του υποκόσμου όπως ο Καραμπέρης;