Τα όρια των τεχνικών της επικοινωνίας είναι δεδομένα, ειδικά σε δύσκολες εποχές όπως αυτή
που διανύουμε. Με άλλα λόγια, παρ’ ότι η επιστημονικά σχεδιασμένη προπαγάνδα μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο και να κοροϊδέψει πολλούς επί μακρό χρονικό διάστημα, έρχεται η στιγμή που οι δυνατότητές της εξαντλούνται. Η στιγμή, δηλαδή, που τινάζεται στον αέρα ο οικογενειακός προϋπολογισμός εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων. Τα όρια της επικοινωνιακής διαχείρισης μιας τραγικής κατάστασης, προφανώς, ξεπερνιούνται από την ίδια την τραγωδία.Αυτή η τραγωδία καλύφθηκε επιμελώς το προηγούμενο διάστημα από τις μεγάλες «επιτυχίες» της «τρικολόρε» κυβέρνησης, η οποία εξασφάλισε τις δόσεις των δανεικών για την αποπληρωμή των προηγούμενων τόκων. Καλύφθηκε από τα «ντου» των αστυνομικών στις... υπερεικοσαετείς καταλήψεις κτηρίων στην Αθήνα, κρύφτηκε πίσω από γκαζάκια και εκρηκτικές χύτρες. Κρύφτηκε, αλλά δεν εξαφανίστηκε.
Την τραγωδία της χώρας βιώνει πρώτος απ’ όλα ο ελληνικός λαός: το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, τα τρία εκατομμύρια συνταξιούχοι, από τους οποίους οι δανειστές θα μαζέψουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια 20 δισεκατομμύρια, τα τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι δουλεύοντας σκληρά δημιουργούν τον εθνικό πλούτο, του οποίου το 60% καταβάλλεται στους τοκογλύφους. Και, ιδιαίτερα, οι νέοι, που παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς...
Είναι προφανές, και αυτό διατυπώνεται χαρακτηριστικά στη δημοσκόπηση της Pulse RC που σήμερα δημοσιεύει το «Π», ότι, παρά τα όσα ισχυρίζονται οι προπαγανδιστικοί επικοινωνιακοί μηχανισμοί, ο κόσμος δεν παραμυθιάζεται ούτε με κακοπαιγμένες κοινοβουλευτικές κωμωδίες ούτε με εμφυλιοπολεμικές αντιπαραθέσεις. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα, τα οποία άλλωστε με τραγικό τρόπο βιώνει περιμένοντας πολιτική πρόταση για μια διέξοδο.
Όσο αυτή η πρόταση δεν διατυπώνεται με σαφή τρόπο, τόσο η πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα θα βουλιάζει στο τέλμα προσφέροντας πλούσια λάφυρα στον φασιστικό... πειρασμό.
Κάπως έτσι συνοψίζεται η οδυνηρή πραγματικότητα που διαμορφώνει τελικά την τάση της κοινής γνώμης, η οποία, με χαρακτηριστική και αξιοζήλευτη προς το παρόν υπομονή, χαμογελώντας πικρά με τα άθλια επικοινωνιακά παιχνίδιαπου εμφανίζονται ως πολιτική, αναμένει τον πολιτικό λόγο που θα περιγράφει τη διέξοδο...