Στα αζήτηταΑγαπητέ πιτσιρίκο, η είδηση είναι (και) εδώ, πιθανώς να την πέτυχες κάπου αυτές τις
μέρες:http://lagadas24.gr/index.php/component/k2/item/413-troxeo-lagada
Για όλους εμάς εδώ στην περιοχή δεν είναι απλώς μια ακόμη θλιβερή είδηση στο δελτίο. Η
μικρή τσιγγάνα Μαρία (έτσι την ξέραμε, μέσα από τα ρεπορτάζ μάθαμε εκ των υστέρων πως
το πραγματικό της όνομα ήταν Στέφκα) ήταν, εδώ και καιρό, σχεδόν καθημερινή επισκέπτρια
στα μαγαζιά μας και γνώριμη στους κατοίκους.
Κάθε παιδί έχει τα χαρίσματα του αλλά η Μαρία σε μαγνήτιζε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Δύσκολο να μην της δώσεις σημασία όταν η ψιλή, σχεδόν καρτουνίστικη, φωνούλα της πρόδιδε ευγένεια, αυτοπεποίθηση και τρομερή εξυπνάδα.
Πολλές φορές σκέφτηκα πως, αν είχε την ευκαιρία, θα μπορούσε να κάνει καλή καριέρα, δανείζοντας τη φωνή της σε μεταγλωττίσεις παιδικών εκπομπών. Ήταν επίσης ασυνήθιστα όμορφο παιδί, δεν έμοιαζε ιδιαίτερα με τους συγγενείς της και αυτό ομολογώ πως με έβαζε καμιά φορά σε κάποιες ελάχιστες υποψίες, μάλλον άδικες.
Μαζί με τους δικούς της, είχαν για καιρό στέκι στη νησίδα της Λαγκαδά, πριν τα φανάρια με την Εγνατία. Καθάριζαν παρμπρίζ. Τα ψιλά που μάζευαν τα άλλαζαν στα γύρω μαγαζιά.
Η Μαρία ήταν τακτική επισκέπτρια σ’ εμένα, μ’ εμπιστευόντουσαν και την έστελναν μόνη για την ανταλλαγή. Άδειαζε τα ψιλά σε ένα τραπεζάκι, τα μετρούσε και περίμενε να έρθω κι εγώ να τα ελέγξω. Πολλές φορές τα μετρούσε λάθος εις βάρος της αλλά με την τριβή στο μέτρημα έκανε όλο και λιγότερα λάθη.
Πολλές φορές «παρακρατούσε» ναζιάρικα κάποια ψιλά, ένα, δύο, πέντε ευρώ, για να πάρει φαγητό με την υπόσχεση πως θα τα έφερνε την άλλη μέρα. Φυσικά και δεν τα έφερνε, ούτε τα ζητούσα ποτέ πίσω. Για τα χρήσιμα ψιλά που μου έφερναν σχεδόν ποτέ δεν τους πήρα χρήματα για ντεπονάκια και για τα παιδικά σιροπάκια που μου ζητούσαν καμιά φορά.
Ένα βράδυ μου ζητούσε επίμονα ένα κραγιόν. Στην αρχή αρνήθηκα να της δώσω καθώς το μυαλό μου πήγε αμέσως στο πονηρό και φοβήθηκα μήπως έμπλεξε με κανένα γέρικο (μ)παλικάρι του Βαρδάρη. Εκείνη όμως ήταν πολύ επίμονη και τελικά της το έδωσα. Λίγο αργότερα η κοπέλα από το διπλανό μαγαζί μπήκε να με ρωτήσει αν η Μαρία το αγόρασε ή το σούφρωσε. Το γλυκό διαολάκι ήθελε να της το κάνει δώρο, να την ευχαριστήσει για κάτι.
Πριν λίγο καιρό, παραπονέθηκαν πως «έπεσε η δουλειά» και αλλάξαν στέκι λίγο πιο πάνω, εκεί που σκοτώθηκε. Εξακολουθούσε όμως να έρχεται από τα μέρη μας.
Τελευταία την βλέπαμε πάνω στο μοιραίο ποδήλατο με την στραβή ζάντα. Όχι μόνο το χαιρόταν αλλά ήταν ολοφάνερο πως περνούσε από μπροστά μας για να μας το κάνει επίδειξη. Τόσο που την προηγούμενη Τρίτη το πρωί η κοπέλα από δίπλα της είπε «πρόσεχε κακομοίρα μου μ’ αυτό το σαράβαλο, θα πέσεις πουθενά και θα χτυπήσεις την κεφάλα σου!».
Το ίδιο μεσημέρι η Στέφκα-Μαρία γλίστρησε μπροστά από τις ρόδες του σχολικού. Τώρα είναι στα «αζήτητα» του Νοσ. Γεννηματά. Οι δικοί της το έσκασαν, προφανώς φοβισμένοι, πίσω στη Βουλγαρία.
Μην ρωτάς γιατί τα γράφω σ’ εσένα. Παρακολουθώ καμιά δεκαριά ιστοσελίδες σε καθημερινή σταθερή βάση, ε, δεν μου ταίριαζε να το στείλω σε κάποια από τις άλλες.
Κ. Καλυμαφτσής
Φαρμακοποιός
Θεσσαλονίκη
(Αγαπητέ κύριε, «Ζητείται ελπίς».)
Πηγή: pitsirikos.net
Κάθε παιδί έχει τα χαρίσματα του αλλά η Μαρία σε μαγνήτιζε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Δύσκολο να μην της δώσεις σημασία όταν η ψιλή, σχεδόν καρτουνίστικη, φωνούλα της πρόδιδε ευγένεια, αυτοπεποίθηση και τρομερή εξυπνάδα.
Πολλές φορές σκέφτηκα πως, αν είχε την ευκαιρία, θα μπορούσε να κάνει καλή καριέρα, δανείζοντας τη φωνή της σε μεταγλωττίσεις παιδικών εκπομπών. Ήταν επίσης ασυνήθιστα όμορφο παιδί, δεν έμοιαζε ιδιαίτερα με τους συγγενείς της και αυτό ομολογώ πως με έβαζε καμιά φορά σε κάποιες ελάχιστες υποψίες, μάλλον άδικες.
Μαζί με τους δικούς της, είχαν για καιρό στέκι στη νησίδα της Λαγκαδά, πριν τα φανάρια με την Εγνατία. Καθάριζαν παρμπρίζ. Τα ψιλά που μάζευαν τα άλλαζαν στα γύρω μαγαζιά.
Η Μαρία ήταν τακτική επισκέπτρια σ’ εμένα, μ’ εμπιστευόντουσαν και την έστελναν μόνη για την ανταλλαγή. Άδειαζε τα ψιλά σε ένα τραπεζάκι, τα μετρούσε και περίμενε να έρθω κι εγώ να τα ελέγξω. Πολλές φορές τα μετρούσε λάθος εις βάρος της αλλά με την τριβή στο μέτρημα έκανε όλο και λιγότερα λάθη.
Πολλές φορές «παρακρατούσε» ναζιάρικα κάποια ψιλά, ένα, δύο, πέντε ευρώ, για να πάρει φαγητό με την υπόσχεση πως θα τα έφερνε την άλλη μέρα. Φυσικά και δεν τα έφερνε, ούτε τα ζητούσα ποτέ πίσω. Για τα χρήσιμα ψιλά που μου έφερναν σχεδόν ποτέ δεν τους πήρα χρήματα για ντεπονάκια και για τα παιδικά σιροπάκια που μου ζητούσαν καμιά φορά.
Ένα βράδυ μου ζητούσε επίμονα ένα κραγιόν. Στην αρχή αρνήθηκα να της δώσω καθώς το μυαλό μου πήγε αμέσως στο πονηρό και φοβήθηκα μήπως έμπλεξε με κανένα γέρικο (μ)παλικάρι του Βαρδάρη. Εκείνη όμως ήταν πολύ επίμονη και τελικά της το έδωσα. Λίγο αργότερα η κοπέλα από το διπλανό μαγαζί μπήκε να με ρωτήσει αν η Μαρία το αγόρασε ή το σούφρωσε. Το γλυκό διαολάκι ήθελε να της το κάνει δώρο, να την ευχαριστήσει για κάτι.
Πριν λίγο καιρό, παραπονέθηκαν πως «έπεσε η δουλειά» και αλλάξαν στέκι λίγο πιο πάνω, εκεί που σκοτώθηκε. Εξακολουθούσε όμως να έρχεται από τα μέρη μας.
Τελευταία την βλέπαμε πάνω στο μοιραίο ποδήλατο με την στραβή ζάντα. Όχι μόνο το χαιρόταν αλλά ήταν ολοφάνερο πως περνούσε από μπροστά μας για να μας το κάνει επίδειξη. Τόσο που την προηγούμενη Τρίτη το πρωί η κοπέλα από δίπλα της είπε «πρόσεχε κακομοίρα μου μ’ αυτό το σαράβαλο, θα πέσεις πουθενά και θα χτυπήσεις την κεφάλα σου!».
Το ίδιο μεσημέρι η Στέφκα-Μαρία γλίστρησε μπροστά από τις ρόδες του σχολικού. Τώρα είναι στα «αζήτητα» του Νοσ. Γεννηματά. Οι δικοί της το έσκασαν, προφανώς φοβισμένοι, πίσω στη Βουλγαρία.
Μην ρωτάς γιατί τα γράφω σ’ εσένα. Παρακολουθώ καμιά δεκαριά ιστοσελίδες σε καθημερινή σταθερή βάση, ε, δεν μου ταίριαζε να το στείλω σε κάποια από τις άλλες.
Κ. Καλυμαφτσής
Φαρμακοποιός
Θεσσαλονίκη
(Αγαπητέ κύριε, «Ζητείται ελπίς».)
Πηγή: pitsirikos.net