Η ελληνική πλευρά είναι εκεί και μάχεται, δεν περιμένει παθητικά να της ανακοινώσουν τις αποφάσεις που θα λάβουν άλλοι.
Η χθεσινή ημέρα ήταν εξόχως διδακτική για όλους. Φάνηκε, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι τα απλουστευτικά σχήματα "18 έναντι 1" σε επίπεδο χωρών ή "3 - 1" σε επίπεδο θεσμών δεν αποδίδουν τη σύνθετη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Απλώς, όσο πλησιάζει κανείς πιο κοντά στη λύση ή τη ρήξη, γίνεται φανερό καθώς οι μάσκες πέφτουν και ο καθένας κοιτάζει τα συμφέροντά του.Φάνηκε επίσης ότι οι θέσεις των δανειστών είναι ιδεολογικοποιημένες και όχι "τεχνοκρατικά" δημοσιονομικές. Πιέζουν, σε ξεδιάντροπη συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες τους, για την ανατροπή των φιλολαϊκών πτυχών της ελληνικής πρότασης.
Θέλουν να επιτύχουν δύο πράγματα: Και να ρίξουν την κυβέρνηση Τσίπρα και να εγκαταστήσουν δική τους (βλ. σχετική πρόταση Σαμαρά για κυβέρνηση με πρωθυπουργό όχι τον ίδιο, ούτε τον Τσίπρα, αλλά ένα τρίτο πρόσωπο τύπου Παπαδήμου) και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της ελληνικής διαπλοκής που τους εγγυάται ότι θα συνεχίσουν με "μπίζνες ας γιούζουαλ".
Τα θέλουν και τα δύο, διότι γνωρίζουν ότι, ακόμη και συμφωνία στα μέτρα τους να επιτύγχαναν, χρειάζεται και η κυβέρνηση προθύμων να την εφαρμόσει κατά πώς θέλουν.
Προκύπτει επίσης ότι υπάρχουν δύο καίρια θέματα στα οποία υπάρχει διχασμός ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία: Το ένα είναι η παρουσία ή όχι του ΔΝΤ στην Ευρώπη και το άλλο είναι το ζήτημα του ελληνικού χρέους, το οποίο είναι στο τραπέζι.
Επιβεβαιώνεται επίσης ότι οι αποφάσεις στην Ευρώπη δεν είναι εύκολες και συνήθως προκύπτουν με εκατέρωθεν συμβιβασμούς ακόμα και στο "και πέντε".
Η ελληνική πλευρά είναι εκεί και μάχεται, δεν περιμένει παθητικά να της ανακοινώσουν τις αποφάσεις που θα λάβουν άλλοι. Και αυτό το καινοφανές στα πέντε χρόνια διαπραγμάτευσης έχει βραχυκυκλώσει το σύστημα. Για να υπάρξει συμφωνία χρειάζονται όλες οι υπογραφές, και ο Τσίπρας δεν θα βάλει εύκολα τη δική του.
left.gr