Ο Μαξιμιλιανός Φραγκίσκος Μαρία Ισίδωρος Ροβεσπιέρος (Maximilien François Marie Isidore de Robespierre) γεννήθηκε στην πόλη Αράς στις 6 Μαΐου 1758 και καρατομήθηκε στο Παρίσι στις 28 Ιουλίου 1794. Σπούδασε Φιλοσοφία και Νομικά και έγινε δικηγόρος στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Γρήγορα απέκτησε φήμη για τις επαγγελματικές του ικανότητες αλλά και για τη φιλαλληλία του και για την προθυμία του να υπερασπίζεται τους φτωχούς. Με δημοσιεύματά του στηλίτευε τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, τη βασιλική απολυταρχία, τις αυθαιρεσίες της Δικαιοσύνης.
Μετά την άλωση της Βαστίλης, ετέθη επικεφαλής το 1790 των Ιακωβίνων. Το 1792, όταν οι συντηρητικότεροι Γιρονδίνοι ζητούσαν πόλεμο εναντίον της Αυστρίας, ο Ροβεσπιέρος αντιτάχθηκε σφόδρα, εκτιμώντας ότι το μιλιταριστικό
πνεύμα θα οδηγούσε στον εκφυλισμό της επανάστασης. Όταν οι Ορεινοί (οι Ιακωβίνοι δηλαδή, από τη θέση που καταλάμβαναν στα ορεινά έδρανα της Συνέλευσης ονομάστηκαν Ορεινοί) κατέλαβαν την εξουσία το 1793, ο Ροβεσπιέρος οργάνωσε μαζί με τους Σαιν Ζυστ και Κουτόν την επαναστατική κυβέρνηση αποκλειστικά γύρω από την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας, την Κομμούνα και τα επαναστατικά όργανα του λαού του Παρισιού. Ετέθη επικεφαλής της Κομμούνας και στη Συμβατική Συνέλευση εισήλθε ως αντιπρόσωπος του λαού του Παρισιού. Ψήφισε το θάνατο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και υπέρ της κατάργησης της Βασιλείας.
H περίοδος της κυριαρχίας του Ροβεσπιέρου αποκαλέστηκε "Περίοδος του Τρόμου" ή "Τρομοκρατία".Παρότι, λόγω της προσωπικής του εντιμότητας, του ανεπίληπτου ιδιωτικού του βίου και του αδέκαστου χαρακτήρα τουμ (είχε επονομασθεί από τους ομοϊδεάτες του "αδιάφθορος") δε δίστασε για την εδραίωση του καθεστώτος του, να στέλνει καθημερινά διά του Επαναστατικού Δικαστηρίου στη λαιμητόμο χιλιάδες Γάλλους πολίτες καταδικασθέντες με συνοπτικές διαδικασίες.Η Επιτροπή Σωτηρίας καρατόμησε πάμπολλους αντεπαναστάτες αλλά και πολιτικούς αντιπάλους της, εξτρεμιστές όσο και συμβιβασμένους πρώην συναγωνιστές της και ψήφισε λίγο πριν το τέλος της έναν «συνοπτικό» νόμο, ο οποίος επέτρεπε να εκτελούνται οι ύποπτοι δίχως να προηγηθεί δίκη, ενώ, από ένα σημείο και μετά, υποχρεώθηκε σε επιχειρήσεις ελέγχου της Κομμούνας και των άλλων λαϊκών οργάνων.
Ως πολιτικό πρόσωπο κρίνεται αμφιλεγόμενος καθώς πολλοί μελετητές αναφέρουν ότι όντως υπερασπίστηκε την προσφυγή στον «Τρόμο» (La Τerreur), αλλά μόνο ως ύστατο, προσωρινό μέσο επιβίωσης της Δημοκρατίας (ως μεγάλο δημοκράτη, ανθρωπιστή και υπόδειγμα αρετής τον χαιρετίζουν οι Lefevre, Hamel, Mazauric, Mathiez, κ.ά.), Ήταν αναμφίβολα ο άνθρωπος που «ενσάρκωσε» όλη την Επανάσταση με τίμημα από το 1789 μέχρι την καρατόμησή του να μην έχει καθόλου μα καθόλου προσωπική ζωή (Francois Furet, Patrice Gueniffey στο «Dictionnaire critique de la Revolution francaise», κ.ά.), καθώς και ένας ικανότατος ρήτορας (σύμφωνα με τον μαρξιστή ιστορικό George Rude, συνέταξε και εκφώνησε περίπου 900 λόγους).
Από το Νοέμβριο του 1793 ως τον Ιούλιο του 1794, 2.000 αντίπαλοι των «Ιακωβίνων» καρατομήθηκαν μόνο στο Παρίσι. Θύματα του Ροβεσπιέρου υπήρξαν οι σύντροφοι του Ντυμουλέν, ΄Εμπερ και Δαντών, που καρατομήθηκαν ως μετριοπαθείς Ωστόσο κατά την περίοδο της εξουσίας του ελήφθησαν φιλολαϊκά μέτρα τα οποία εισηγήθηκε ο ίδιος ο Ροβεσπιέρος, όπως η αναδιανομή των γαιών.
Με διάταγμα του Ροβεσπιέρου στις 7 Μαΐου 1794 καθιερώθηκε η πολιτική θρησκεία στη Γαλλία με τη λατρεία του Υπέρτατου Όντος. Βασίστηκε στις ιδέες του Ζαν Ζακ Ρουσό που περιλαμβάνονται στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» και στην αντίθεση του Ρουσό τόσο με τον Καθολικισμό, όσο και με τον αθεϊσμό που πρέσβευε ο Εμπέρ.
Η περίοδος της κυριαρχίας του τερματίστηκε με το πραξικόπημα της 9ης Θερμιδόρ (27 Ιουλίου 1794) το οποίο έγινε από τους ίδιους τους συντρόφους του, όταν συνασπισθέντες οι εχθροί τους στη Συνέλευση εισήγαγαν ψήφισμα να κηρυχθεί αυτός και οι φίλοι του εκτός νόμου.
Και ενώ σκόπευαν να τον συλλάβουν και μεταφέρουν από την Εθνοσυνέλευση στις φυλακές του κάστρου του Λουξεμβούργου, οπαδοί του τον φυγάδευσαν και ο Ροβεσπιέρος έσπευσε ως θριαμβευτής στο Δημαρχείο του Παρισιού προσπαθώντας να εξεγείρει τον λαό σε στάση. Τον πρόλαβαν όμως οι εχθροί του και τον πολιόρκησαν. Τραυματισμένος ο Ροβεσπιέρος προσπάθησε ν' αυτοκτονήσει. Συνελήφθη όμως μαζί με τον αδελφό του Αυγουστίνο, τον Σαιν Ζυστ, τον Κουτόν και άλλους οπαδούς του. Την επόμενη ημέρα (28 Ιουλίου), ο Ροβεσπιέρος οδηγήθηκε στη λαιμητόμο χωρίς δίκη.
Μαζί του εκτελέστηκαν οι στενοί του συνεργάτες, Σαιν Ζυστ και Κουτόν, αλλά και ο αδερφός του, Αυγουστίνος, υπό τα χειροκροτήματα του λαού του Παρισιού του οποίου μόλις λίγο καιρό πριν υπήρξε είδωλο. Την εκτέλεση του Ροβεσπιέρου ακολούθησαν εκτελέσεις 120 περίπου Ιακωβίνων και η διάλυση της λέσχης τους το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς.
«Για τον ίδιον τον Ροβεσπιέρο όσο και για την Ιστορία», γράφει ο Ε. Χόμπσμπαουμ στο βιβλίο του «Η Εποχή των Επαναστάσεων, 1789 - 1848», «η Δημοκρατία των Ιακωβίνων δεν ήταν ένα επινόημα για να κερδίζονται οι πόλεμοι, αλλά ένα ιδεώδες: η τρομερή και ένδοξη βασιλεία της Δικαιοσύνης και της Αρετής, όπου όλοι οι καλοί πολίτες ήσαν ίσοι στα μάτια του έθνους και ο λαός συνέτριβε τους προδότες».