Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν τους έφτανε στη Ν.Δ. η «τορπίλη» του ΣΥΡΙΖΑ για τα υποβρύχια, που αναγκάζει την
κυβερνητική παράταξη να παράσχει κάλυψη στον Ευάγγελο Βενιζέλο, διευρύνοντας τα
εσωκομματικά της προβλήματα, ήρθε και η είδηση για την υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν να τσιτώσει περισσότερο τα νεύρα του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Και μπορεί με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς η εν λόγω υποψηφιότητα να έχει συμβολικό χαρακτήρα, αφού ο υποψήφιος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) μάλλον δεν έχει πιθανότητα εκλογής, ωστόσο οι εντυπώσεις που απορρέουν από αυτήν ακυρώνουν την κυβερνητική προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση και ιδιαίτερα το Μαξίμου, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά τις εκλογές, επιμένει να αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα του 4,7% για να μπορεί να τον χαρακτηρίζει «περιθωριακό» και «ακραίο». Όμως το… ευρωχρίσμα αποδεικνύει ότι στην Ευρώπη θεωρείται μια σημαντική πολιτική δύναμη που ενδέχεται να έρθει σύντομα στην εξουσία.
Εν τω μεταξύ, υποψήφιοι για το συγκεκριμένο αξίωμα είναι κατά κανόνα πρώην πρωθυπουργοί. Κατά συνέπεια η πρόταση των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να είναι ο Τσίπρας υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν αντικατοπτρίζει και την εκτίμηση ή προσδοκία μερίδας των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων ότι θα είναι αυριανός πρωθυπουργός
Την ίδια ώρα, καταρρίπτεται και ο κυβερνητικός ισχυρισμός περί «αντιευρωπαϊσμού» του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον ο πρόεδρός του εμφανίζεται να διεκδικεί το κορυφαίο αξίωμα της Ε.Ε., έστω και συμβολικά, έστω και από εναλλακτική σκοπιά, για την ανατροπή και όχι για τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας. Ακόμη πιο δύσκολα θα μπορεί να σταθεί αυτή η προπαγάνδα όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να περιοδεύει στην Ευρώπη, πραγματοποιώντας επαφές στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ο πρόεδρος όσο και τα ηγετικά στελέχη αποτιμούν αυτήν την εξέλιξη ως «ηθική» και «πολιτική» αναγνώριση αλλά και «ιδεολογική» δικαίωση του ΣΥΡΙΖΑ, και τη χαρακτηρίζουν «τιμητική». Με τα λόγια του Τσίπρα στην ομιλία του στην Κ.Ε. την Κυριακή, η υποψηφιότητα αυτή αποτελεί ηθική αναγνώριση «γιατί οι σύντροφοί μας στην Ευρώπη πιστώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον πρωτοπόρο ρόλο στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και για την αλλαγή των συσχετισμών». Πολιτική, «γιατί αναγνωρίζεται η κρισιμότατη και ισχυρότατη συμβολή του κόμματός μας στην ίδια τη συγκρότηση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Ιδεολογική, «γιατί επιβεβαιώνει αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε από την αρχή της ελληνικής κρίσης: Ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά με μια κρίση ευρωπαϊκή, που ζητά και λύσεις ευρωπαϊκές».
Με άλλα λόγια, η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στην πρώτη γραμμή της μάχης, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, συνιστά για τους ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ μια ευκαιρία να προβάλει τις θέσεις του ευρύτερα και να συμβάλει στην αλλαγή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των δυνάμεων της Αριστεράς στο ευρωπαϊκό πεδίο. Περαιτέρω του δίνεται η δυνατότητα να ενισχύσει και να διευρύνει τις συμμαχίες του ώστε να εξασφαλίσει τις στηρίξεις που θα χρειαστεί όταν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα. Επιπλέον, επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αναδειχθεί και στο πεδίο της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών οργάνων ως αντίπαλο δέος της Μέρκελ.
Μια ακόμη διάσταση υπέρ της υποψηφιότητας δόθηκε από τον ευρωβουλευτή του κόμματος και προσκείμενο στην εσωκομματική μειοψηφία Νίκο Χουντή, ο οποίος από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής σημείωσε ότι η υποψηφιότητα μπορεί να αξιοποιηθεί προκειμένου να αναδείξει κρίσιμα θέματα που άπτονται της πολιτικής της Ε.Ε. και που δεν πρέπει να διαχωρίζονται από τα εσωτερικά, όπως το γεγονός ότι, ακόμη κι αν τα μνημόνια τελειώσουν, η επιτήρηση θα συνεχιστεί μέσα από το ακόμη πιο σφιχτό πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας.
Πάντως, εσωκομματικά εκφράζονται αντιρρήσεις για την αποδοχή της υποψηφιότητας από τις δυνάμεις που τοποθετούνται κατά του ευρώ, χωρίς όμως να δίνεται ιδιαίτερη διάσταση. Δημόσια, κατά της υποψηφιότητας τάχθηκαν οι συνιστώσες ΔΕΑ και Κόκκινο, με τον Αντώνη Νταβανέλλο (ΔΕΑ) να μιλά για «λάθος κίνηση» καθώς η Κομισιόν αντιπροσωπεύει το γενικό επιτελείο του πολέμου, «κάτι σαν τη Βέρμαχτ». Με άλλα λόγια, η εσωκομματική διαφωνία εστιάζει στο ότι η Κομισιόν παράγει και συμβολίζει την καταστροφική πολιτική της λιτότητας και δεν έχει νόημα η διεκδίκησή της από ένα αριστερό κόμμα, ειδικά όταν οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί.
Πρότυπο ο ΣΥΡΙΖΑ
Από την υποψηφιότητα αυτήν επωφελείται και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία αναζητούσε ένα φρέσκο και αναγνωρίσιμο πρόσωπο προκειμένου να αναζωογονήσει την εικόνα της. Και το βρήκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που για πολλούς στην Ευρωπαϊκή Αριστερά αποτελούν το μοναδικό ίσως ευρωπαϊκό παράδειγμα αριστερής δύναμης που κατόρθωσε να εκτιναχθεί εκλογικά και να διεμβολίσει τον παραδοσιακό δικομματισμό Δεξιάς - Σοσιαλδημοκρατίας. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει να επιδείξει ανάλογα επιτεύγματα, αντιθέτως εν μέσω κρίσης έδειξε να παραμένει καθηλωμένη και να μην μπορεί να πείσει ότι διαθέτει εναλλακτική λύση.
Σύμφωνα με το σκεπτικό των κομμάτων του ΚΕΑ, η υποψηφιότητα Τσίπρα αποτελεί απάντηση στον δημοσιονομικό αυταρχισμό, τη συρρίκνωση της δημοκρατίας και την καταστροφική πολιτική της λιτότητας, παρόλο που η διαδικασία εκλογής του επόμενου προέδρου χαρακτηρίζεται κατ’ επίφαση δημοκρατική, δεδομένου ότι η ψήφος των πολιτών έχει μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα.
«Μονταζιέρα»
Εν τω μεταξύ, διασκεδαστική είναι η προσπάθεια της Ν.Δ. (Παπαμιμίκος και Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου) να απαξιώσει τους «ευρωσυμμάχους» του Τσίπρα, μιλώντας για «ακραίες συνιστώσες» του εξωτερικού και για περιθωριακά στοιχεία του ευρωπαϊκού χώρου που «κατηγορούνται για εξτρεμιστικές, βίαιες πράξεις» ή λέγοντας ότι έχουν στρατηγική κατά του ευρώ. Μπορεί σε ορισμένα από αυτά, εσωτερικά, να έχει ανοίξει η συζήτηση για το ευρώ, όμως κανένα από τα κόμματα του ΚΕΑ δεν έχει αντιευρωπαϊκή γραμμή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Die Linke όπου η συζήτηση για το ευρώ άνοιξε την περασμένη άνοιξη – από τεχνικο-οικονομική κι επιστημονική κυρίως και όχι από πολιτική σκοπιά. Όμως τόσο το Die Linke όσο και το πορτογαλικό Μπλόκο της Αριστεράς, το συμμαχικό γαλλικό Μέτωπο της Αριστεράς και τα υπόλοιπα κόμματα του ΚΕΑ έχουν ως κοινό στρατηγικό στόχο, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, την επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση δημοκρατικών αρχών και αξιών.
Να σημειωθεί εδώ ότι η υποψηφιότητα Τσίπρα είναι πρόταση του ΚΕΑ και όχι της ευρωομάδας της Αριστεράς GUE/NGL, καθώς στις εκλογές παίρνουν μέρος κόμματα και όχι Κοινοβουλευτικές Ομάδες, στις οποίες μετέχουν ευρύτερες δυνάμεις, χωρίς απαραίτητα να είναι μέλη των αντίστοιχων κομμάτων, όπως συμβαίνει π.χ. με το ΚΚΕ.
Και μπορεί με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς η εν λόγω υποψηφιότητα να έχει συμβολικό χαρακτήρα, αφού ο υποψήφιος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) μάλλον δεν έχει πιθανότητα εκλογής, ωστόσο οι εντυπώσεις που απορρέουν από αυτήν ακυρώνουν την κυβερνητική προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση και ιδιαίτερα το Μαξίμου, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά τις εκλογές, επιμένει να αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα του 4,7% για να μπορεί να τον χαρακτηρίζει «περιθωριακό» και «ακραίο». Όμως το… ευρωχρίσμα αποδεικνύει ότι στην Ευρώπη θεωρείται μια σημαντική πολιτική δύναμη που ενδέχεται να έρθει σύντομα στην εξουσία.
Εν τω μεταξύ, υποψήφιοι για το συγκεκριμένο αξίωμα είναι κατά κανόνα πρώην πρωθυπουργοί. Κατά συνέπεια η πρόταση των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να είναι ο Τσίπρας υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν αντικατοπτρίζει και την εκτίμηση ή προσδοκία μερίδας των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων ότι θα είναι αυριανός πρωθυπουργός
Την ίδια ώρα, καταρρίπτεται και ο κυβερνητικός ισχυρισμός περί «αντιευρωπαϊσμού» του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον ο πρόεδρός του εμφανίζεται να διεκδικεί το κορυφαίο αξίωμα της Ε.Ε., έστω και συμβολικά, έστω και από εναλλακτική σκοπιά, για την ανατροπή και όχι για τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας. Ακόμη πιο δύσκολα θα μπορεί να σταθεί αυτή η προπαγάνδα όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να περιοδεύει στην Ευρώπη, πραγματοποιώντας επαφές στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ο πρόεδρος όσο και τα ηγετικά στελέχη αποτιμούν αυτήν την εξέλιξη ως «ηθική» και «πολιτική» αναγνώριση αλλά και «ιδεολογική» δικαίωση του ΣΥΡΙΖΑ, και τη χαρακτηρίζουν «τιμητική». Με τα λόγια του Τσίπρα στην ομιλία του στην Κ.Ε. την Κυριακή, η υποψηφιότητα αυτή αποτελεί ηθική αναγνώριση «γιατί οι σύντροφοί μας στην Ευρώπη πιστώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον πρωτοπόρο ρόλο στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και για την αλλαγή των συσχετισμών». Πολιτική, «γιατί αναγνωρίζεται η κρισιμότατη και ισχυρότατη συμβολή του κόμματός μας στην ίδια τη συγκρότηση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Ιδεολογική, «γιατί επιβεβαιώνει αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε από την αρχή της ελληνικής κρίσης: Ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά με μια κρίση ευρωπαϊκή, που ζητά και λύσεις ευρωπαϊκές».
Με άλλα λόγια, η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στην πρώτη γραμμή της μάχης, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, συνιστά για τους ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ μια ευκαιρία να προβάλει τις θέσεις του ευρύτερα και να συμβάλει στην αλλαγή των συσχετισμών δύναμης υπέρ των δυνάμεων της Αριστεράς στο ευρωπαϊκό πεδίο. Περαιτέρω του δίνεται η δυνατότητα να ενισχύσει και να διευρύνει τις συμμαχίες του ώστε να εξασφαλίσει τις στηρίξεις που θα χρειαστεί όταν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα. Επιπλέον, επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αναδειχθεί και στο πεδίο της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών οργάνων ως αντίπαλο δέος της Μέρκελ.
Μια ακόμη διάσταση υπέρ της υποψηφιότητας δόθηκε από τον ευρωβουλευτή του κόμματος και προσκείμενο στην εσωκομματική μειοψηφία Νίκο Χουντή, ο οποίος από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής σημείωσε ότι η υποψηφιότητα μπορεί να αξιοποιηθεί προκειμένου να αναδείξει κρίσιμα θέματα που άπτονται της πολιτικής της Ε.Ε. και που δεν πρέπει να διαχωρίζονται από τα εσωτερικά, όπως το γεγονός ότι, ακόμη κι αν τα μνημόνια τελειώσουν, η επιτήρηση θα συνεχιστεί μέσα από το ακόμη πιο σφιχτό πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας.
Πάντως, εσωκομματικά εκφράζονται αντιρρήσεις για την αποδοχή της υποψηφιότητας από τις δυνάμεις που τοποθετούνται κατά του ευρώ, χωρίς όμως να δίνεται ιδιαίτερη διάσταση. Δημόσια, κατά της υποψηφιότητας τάχθηκαν οι συνιστώσες ΔΕΑ και Κόκκινο, με τον Αντώνη Νταβανέλλο (ΔΕΑ) να μιλά για «λάθος κίνηση» καθώς η Κομισιόν αντιπροσωπεύει το γενικό επιτελείο του πολέμου, «κάτι σαν τη Βέρμαχτ». Με άλλα λόγια, η εσωκομματική διαφωνία εστιάζει στο ότι η Κομισιόν παράγει και συμβολίζει την καταστροφική πολιτική της λιτότητας και δεν έχει νόημα η διεκδίκησή της από ένα αριστερό κόμμα, ειδικά όταν οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί.
Πρότυπο ο ΣΥΡΙΖΑ
Από την υποψηφιότητα αυτήν επωφελείται και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία αναζητούσε ένα φρέσκο και αναγνωρίσιμο πρόσωπο προκειμένου να αναζωογονήσει την εικόνα της. Και το βρήκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που για πολλούς στην Ευρωπαϊκή Αριστερά αποτελούν το μοναδικό ίσως ευρωπαϊκό παράδειγμα αριστερής δύναμης που κατόρθωσε να εκτιναχθεί εκλογικά και να διεμβολίσει τον παραδοσιακό δικομματισμό Δεξιάς - Σοσιαλδημοκρατίας. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει να επιδείξει ανάλογα επιτεύγματα, αντιθέτως εν μέσω κρίσης έδειξε να παραμένει καθηλωμένη και να μην μπορεί να πείσει ότι διαθέτει εναλλακτική λύση.
Σύμφωνα με το σκεπτικό των κομμάτων του ΚΕΑ, η υποψηφιότητα Τσίπρα αποτελεί απάντηση στον δημοσιονομικό αυταρχισμό, τη συρρίκνωση της δημοκρατίας και την καταστροφική πολιτική της λιτότητας, παρόλο που η διαδικασία εκλογής του επόμενου προέδρου χαρακτηρίζεται κατ’ επίφαση δημοκρατική, δεδομένου ότι η ψήφος των πολιτών έχει μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα.
«Μονταζιέρα»
Εν τω μεταξύ, διασκεδαστική είναι η προσπάθεια της Ν.Δ. (Παπαμιμίκος και Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου) να απαξιώσει τους «ευρωσυμμάχους» του Τσίπρα, μιλώντας για «ακραίες συνιστώσες» του εξωτερικού και για περιθωριακά στοιχεία του ευρωπαϊκού χώρου που «κατηγορούνται για εξτρεμιστικές, βίαιες πράξεις» ή λέγοντας ότι έχουν στρατηγική κατά του ευρώ. Μπορεί σε ορισμένα από αυτά, εσωτερικά, να έχει ανοίξει η συζήτηση για το ευρώ, όμως κανένα από τα κόμματα του ΚΕΑ δεν έχει αντιευρωπαϊκή γραμμή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Die Linke όπου η συζήτηση για το ευρώ άνοιξε την περασμένη άνοιξη – από τεχνικο-οικονομική κι επιστημονική κυρίως και όχι από πολιτική σκοπιά. Όμως τόσο το Die Linke όσο και το πορτογαλικό Μπλόκο της Αριστεράς, το συμμαχικό γαλλικό Μέτωπο της Αριστεράς και τα υπόλοιπα κόμματα του ΚΕΑ έχουν ως κοινό στρατηγικό στόχο, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, την επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση δημοκρατικών αρχών και αξιών.
Να σημειωθεί εδώ ότι η υποψηφιότητα Τσίπρα είναι πρόταση του ΚΕΑ και όχι της ευρωομάδας της Αριστεράς GUE/NGL, καθώς στις εκλογές παίρνουν μέρος κόμματα και όχι Κοινοβουλευτικές Ομάδες, στις οποίες μετέχουν ευρύτερες δυνάμεις, χωρίς απαραίτητα να είναι μέλη των αντίστοιχων κομμάτων, όπως συμβαίνει π.χ. με το ΚΚΕ.