Γ. Μαυρής: Οι σχεδιασμοί για διπλές ή τριπλές εκλογές προκαλούν αποπολιτικοποίηση και αποπροσανατολισμό

Η δε­ξιά σε συν­θή­κες κρί­σης δεν μπο­ρεί να εί­ναι ού­τε κε­ντρο­δε­ξιά, ού­τε «με­τριο­πα­θής», ση­μειώ­

νει ο Γιάν­νης Μαυ­ρής, που το­νί­ζει ό­τι οι σχε­δια­σμοί για δι­πλές ή α­κό­μα και τρι­πλές ε­κλο­γές, την 

ά­νοι­ξη, «προ­κα­λούν α­πο­πο­λι­τι­κο­ποίη­ση και α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό στο ε­κλο­γι­κό σώ­μα», ε­νώ «συ­νι­στούν τη με­γα­λύ­τε­ρη θε­σμι­κή α­πα­ξίω­ση της ε­κλο­γι­κής δια­δι­κα­σίας». Ο Γ. Μαυ­ρής ε­πι­ση­μαί­νει α­κό­μα το ρό­λο της Χρυ­σής Αυ­γής, κα­θώς η σύλ­λη­ψη της η­γε­σίας της μπο­ρεί «να α­νέ­κο­ψε τη δυ­να­μι­κή της, αλ­λά σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση δεν ε­πέ­λυ­σε το θέ­μα της εκ­προ­σώ­πη­σης αυ­τής της με­ρί­δας του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος που έ­χει ταχ­θεί στο νε­ο­φα­σι­στι­κό ρεύ­μα».

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρα   νη Ιωάν­να Δρό­σουκαι ο Θό­δω­ρος Μι­χό­που­λος

Η κυ­βέρ­νη­ση φαί­νε­ται να α­ντι­με­τω­πί­ζει ε­σω­τε­ρι­κές α­να­τα­ρά­ξεις, ε­νώ, ταυ­τό­χρο­να, δέ­χε­ται πιέ­σεις α­πό την τρόι­κα για πε­ραι­τέ­ρω μέ­τρα. Ο κυ­βερ­νη­τι­κός συ­να­σπι­σμός βρί­σκε­ται σε α­στα­θή ι­σορ­ρο­πία;
Με βά­ση την ε­μπει­ρία που έ­χου­με α­πο­κο­μί­σει α­πό τις κοι­νω­νι­κές συ­γκρού­σεις και τις πο­λι­τι­κές α­ντι­πα­ρα­θέ­σεις, ύ­στε­ρα α­πό την τε­τρα­ε­τή ε­φαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, θα πρέ­πει να εί­μα­στε ε­πι­φυ­λα­κτι­κοί. Μέ­χρι στιγ­μής, πα­ρά το μέ­γε­θος των πο­λι­τι­κών που ε­φαρ­μό­στη­καν, η κυ­βέρ­νη­ση δεν έ­χει κα­ταρ­ρεύ­σει. Τα δύο κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα που έ­χουν προ­η­γη­θεί [κυ­βερ­νή­σεις Γ. Πα­παν­δρέ­ου και Λ. Πα­πα­δή­μου] α­πο­δο­κι­μά­στη­καν. Αυ­τή τη στιγ­μή, έ­χου­με την τρί­τη κυ­βέρ­νη­ση που δο­κι­μά­ζε­ται, η ο­ποία, ό­μως, πα­ρό­τι έ­χει ε­φαρ­μό­σει σκλη­ρό­τα­τα μέ­τρα, έ­χει κα­τα­φέ­ρει να δια­τη­ρη­θεί. Προ­σπά­θη­σε, μά­λι­στα, αν και α­νε­πι­τυ­χώς, του­λά­χι­στον δύο φο­ρές, με την ΕΡΤ και το “success story” να α­να­κτή­σει την πρω­το­βου­λία των κι­νή­σεων. Οπωσ­δή­πο­τε, η κυ­βέρ­νη­ση δέ­χε­ται πιέ­σεις και εισ­πράτ­τει κοι­νω­νι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια. Αυ­τή η δυ­σα­ρέ­σκεια, ό­ταν αρ­χί­σουν οι κα­τα­σχέ­σεις της α­κί­νη­της πε­ριου­σίας, πι­θα­νό­τα­τα θα ε­ντα­θεί. Αυ­τό, βε­βαίως, δεν ση­μαί­νει ό­τι μπο­ρεί να κα­ταρ­ρεύ­σει α­πό μό­νη της. Μπο­ρεί, ω­στό­σο, να προ­κλη­θεί α­τύ­χη­μα, ύ­στε­ρα α­πό την ε­πί­δρα­ση τυ­χαίων πα­ρα­γό­ντων.

Η Χρυ­σή Αυ­γή ε­πι­δρά στις ε­ξε­λί­ξεις

Η ΝΔ α­νέ­κτη­σε μέ­ρος των χα­μέ­νων δυ­νά­μεών της που εί­χαν προ­σφύ­γει στη Χρυ­σή Αυ­γή, ύ­στε­ρα α­πό τη σύλ­λη­ψη της η­γε­σίας του νε­ο­να­ζι­στι­κού μορ­φώ­μα­τος;
Η ε­πι­χεί­ρη­ση σύλ­λη­ψης της η­γε­σίας, της ποι­νι­κής δίω­ξης και της προ­σπά­θειας ε­πι­κοι­νω­νια­κής α­πο­δό­μη­σης της Χρυ­σής Αυ­γής μπο­ρεί να α­νέ­κο­ψε τη δυ­να­μι­κή, αλ­λά σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση δεν ε­πέ­λυ­σε το θέ­μα της εκ­προ­σώ­πη­σης αυ­τής της με­ρί­δας του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος που έ­χει ταχ­θεί στο νε­ο­φα­σι­στι­κό ρεύ­μα. Βέ­βαια, πα­ρα­μέ­νει α­νοι­χτό α­κό­μα το κα­τά πό­σο η στρα­τη­γι­κή ε­φαρ­μο­γής του νό­μου και της τά­ξης, ό­πως εκ­φρά­στη­κε α­πό τον κ. Δέν­δια, θα πε­τύ­χει το στό­χο της, που εί­ναι η α­νά­λη­ψη της εκ­προ­σώ­πη­σης και η ε­πα­νεν­σω­μά­τω­ση, στη βά­ση μιας α­κρο­δε­ξιάς ατ­ζέ­ντας, του τμή­μα­τος ε­κεί­νου του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος που εί­ναι α­πα­ραί­τη­το για να δια­σφα­λι­στεί α­νοι­κτά η ε­κλο­γι­κή νί­κη της ΝΔ. Γι' αυ­τό το­νί­ζω, ό­τι η ι­στο­ρία της Χρυ­σής Αυ­γής εί­ναι κρί­σι­μη, με δε­δο­μέ­νη την πρω­το­φα­νή ι­σο­δυ­να­μία των δύο με­γα­λύ­τε­ρων κομ­μά­των, και θα ε­πι­δρά­σει ά­με­σα τις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις.

Η ε­πι­χεί­ρη­ση ε­να­ντίον της Χρυ­σής Αυ­γής, με τον τρό­πο που έ­γι­νε, εί­χε και ε­πι­κοι­νω­νια­κό χα­ρα­κτή­ρα, ό­πως ε­πι­σή­μα­νες. Τε­λι­κά, πό­σο με­γά­λο τμή­μα της κοι­νω­νίας αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται στο νε­ο­φα­σι­στι­κό ρεύ­μα;
Η α­ντι­με­τώ­πι­ση της Χρυ­σής Αυ­γής ως φαι­νό­με­νο, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι δεν μπο­ρεί να ε­πι­τευχ­θεί α­πλώς με την ποι­νι­κή δίω­ξη ή με την προ­πα­γάν­δα των μέ­σων ε­νη­μέ­ρω­σης. Όπως α­πο­δείχ­θη­κε, εί­ναι έ­να φαι­νό­με­νο πο­λύ πιο ρι­ζω­μέ­νο στους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς και στην κοι­νω­νία. Η ε­πι­κοι­νω­νια­κή κα­ται­γί­δα εί­χε πε­ριο­ρι­σμέ­να α­πο­τε­λέ­σμα­τα και έ­νας α­πό τους λό­γους εί­ναι ο­πωσ­δή­πο­τε και η κρί­ση ε­μπι­στο­σύ­νης προς τα μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης. Θεω­ρώ πο­λύ δύ­σκο­λο η βά­ση της Χρυ­σής Αυ­γής να μειω­θεί σε μο­νο­ψή­φιο α­ριθ­μό, ι­δίως στις ε­περ­χό­με­νες Ευ­ρωε­κλο­γές. Για αυ­τό και το ζή­τη­μα της πε­ραι­τέ­ρω νο­μι­κής της α­ντι­με­τώ­πι­σης πα­ρα­μέ­νει στους κυ­ρίαρ­χους κύ­κλους, ε­ντός και ε­κτός, α­νοι­κτό.

Συν­δυά­ζε­ται μ’ αυ­τό το συ­μπέ­ρα­σμά σας η α­κρο­δε­ξιά στρο­φή ε­νός κομ­μα­τιού της ΝΔ;
Η κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση, που α­να­πό­φευ­κτα έ­χει φέ­ρει το μνη­μό­νιο στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, ο­δη­γεί και στην πο­λι­τι­κή πό­λω­ση και με αυ­τήν την έν­νοια εί­ναι αρ­κε­τά «πραγ­μα­τι­στι­κή» η ε­πι­στρο­φή ε­νός τμή­μα­τος της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης, σε πιο α­κραία και πο­λω­τι­κά ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα. Η δε­ξιά σε συν­θή­κες κρί­σης δεν μπο­ρεί να εί­ναι «κε­ντρο­δε­ξιά», ού­τε «με­τριο­πα­θής». Του­λά­χι­στον η ελ­λη­νι­κή προ­δι­κτα­το­ρι­κή πο­λι­τι­κή ι­στο­ρία πα­ρέ­χει αρ­κε­τές εν­δεί­ξεις για αυ­τό. Η στρα­τη­γι­κή της έ­ντα­σης υ­λο­ποιεί­ται ή­δη α­πό τον Ιού­νιο του 2012, με την α­να­βίω­ση των εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κών ι­δε­ο­λο­γη­μά­των. Σή­με­ρα, με­τά τη ρή­ξη με τη Χρυ­σή Αυ­γή, αλ­λά­ζει χα­ρα­κτή­ρα. Το κέ­ντρο βά­ρους της ε­φαρ­μο­γής της, εν­δέ­χε­ται να με­τα­το­πι­σθεί α­πό το δια­μορ­φω­μέ­νο «ε­γκλη­μα­τι­κό πα­ρα­κρά­τος», προς τους τυ­πι­κούς κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς.

Αδύ­να­μος δι­κομ­μα­τι­σμός

Βλέ­πο­ντας τις δη­μο­σκο­πή­σεις α­πό τις ε­κλο­γές μέ­χρι σή­με­ρα, η ΝΔ και ο ΣυΡι­ζΑ εμ­φα­νί­ζο­νται ως ι­σόρ­ρο­πες δυ­νά­μεις. Πι­στεύε­τε ό­τι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε έ­να νέο δι­κομ­μα­τι­σμό;
Ήδη α­πό τις ε­κλο­γές του 2012, με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση του ΠαΣοΚ και της πα­λιάς ΝΔ, δια­μορ­φώ­θη­κε έ­νας με­τα­βα­τι­κός, συρ­ρι­κνω­μέ­νος και ι­σο­δύ­να­μος δι­κομ­μα­τι­σμός, ό­χι στα ε­πί­πε­δα του 80-85% που υ­πήρ­ξε στη με­τα­πο­λί­τευ­ση, αλ­λά στα ε­πί­πε­δα του 60%. Ο νέ­ος δι­κομ­μα­τι­σμός εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά ι­σορ­ρο­πη­μέ­νος. Θυ­μί­ζω, ό­τι με βά­ση το Πο­λι­τι­κό Βα­ρό­με­τρο της Public Issue, που δη­μο­σιευό­ταν μέ­χρι τον Σε­πτέμ­βριο στον Σκάι, α­πό τον Ια­νουά­ριο μέ­χρι σή­με­ρα, τέσ­σε­ρις φο­ρές εί­χε κα­τα­γρα­φεί στις μη­νιαίες με­τρή­σεις προ­βά­δι­σμα της ΝΔ και άλ­λες τό­σες του ΣυΡι­ζΑ. Θα έ­λε­γα, λοι­πόν, ό­τι έ­χει δια­μορ­φω­θεί έ­νας ι­σχνό­τε­ρος δι­κομ­μα­τι­σμός, που ε­πι­βάλ­λει και στην Ελλά­δα τις κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σίας, αν και πά­ντο­τε με βα­σι­κό κορ­μό το πρώ­το κόμ­μα, ο ο­ποίος ό­μως δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει πλέ­ον ως α­μι­γής δι­κομ­μα­τι­σμός, αλ­λά πε­ρισ­σό­τε­ρο ως δι­πο­λι­σμός.

Ο νέ­ος ε­κλο­γι­κός συ­σχε­τι­σμός, ό­πως α­να­φέ­ρα­τε ε­πι­βάλ­λει κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σίας. Θα μπο­ρού­σα­με να ι­σχυ­ρι­σθού­με ό­τι δια­μορ­φώ­νο­νται δύο κυ­ρίαρ­χοι πό­λοι;
Επει­δή ο δι­κομ­μα­τι­σμός δεν α­θροί­ζει πά­νω α­πό 60%, στην ου­σία εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η συ­νερ­γα­σία του πρώ­του κόμ­μα­τος με άλ­λα κόμ­μα­τα. Αυ­τό θέ­τει, λοι­πόν, το ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών και βλέ­που­με τις δυ­σκο­λίες που α­να­κύ­πτουν και για την α­ρι­στε­ρά, που δεν το έ­χει α­πα­ντή­σει α­ξιό­πι­στα, αλ­λά και για το ση­με­ρι­νό κυ­βερ­νη­τι­κό σχή­μα, που πα­ρέ­μει­νε ε­πί έ­να χρό­νο χω­ρίς να έ­χει κα­τα­λή­ξει –έ­στω και τυ­πι­κά- σε κά­ποιου τύ­που προ­γραμ­μα­τι­κή συμ­φω­νία, γε­γο­νός που μό­λις πριν τρεις – τέσ­σε­ρις η­μέ­ρες κα­τά­φε­ρε.

Ο ΣυΡι­ζΑ σε ποιον κό­σμο έ­χει α­πή­χη­ση; Ποια εί­ναι η ε­κλο­γι­κή του βά­ση;
Στο χρό­νο που πέ­ρα­σε α­πό τις ε­κλο­γές δεν έ­χει υ­πάρ­ξει κά­ποια ου­σια­στι­κή δια­φο­ρο­ποίη­ση στην ε­κλο­γι­κή βά­ση του ΣυΡι­ζΑ. Πα­ρα­μέ­νουν οι συ­σχε­τι­σμοί στα ί­δια ε­πί­πε­δα και έ­χει πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­να κοι­νω­νι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: εί­ναι ο κό­σμος των α­στι­κών κέ­ντρων, της μι­σθω­τής ερ­γα­σίας, των α­νέρ­γων και της νε­ο­λαίας. Ένα με­γά­λο τμή­μα αυ­τού του ε­κλο­γι­κού μπλοκ ψή­φι­ζε πα­λαιό­τε­ρα το ΠαΣοΚ. Αυ­τό βε­βαίως χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως ε­πι­χεί­ρη­μα για να συ­κο­φα­ντη­θεί ο ΣυΡι­ζΑ. Θα ή­θε­λα να το­νί­σω, ό­μως, ό­τι η ψή­φος συ­νι­στά έ­ναν ψυ­χο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό δε­σμό. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι δεν μπο­ρεί να χά­σει κά­ποιο κόμ­μα την ε­πιρ­ροή του, αλ­λά ό­τι υ­πάρ­χει ή­δη έ­νας βαθ­μός πα­γίω­σης της σχέ­σης εκ­προ­σώ­πη­σης αυ­τών των στρω­μά­των, που βε­βαίως κρί­νε­ται διαρ­κώς πο­λι­τι­κά. Γε­νι­κά, η σχέ­ση εκ­προ­σώ­πη­σης κρί­νε­ται στην πο­λι­τι­κή που α­κο­λου­θούν τα κόμ­μα­τα.

Η με­τα­κί­νη­ση των στρω­μά­των του ΠαΣοΚ στον ΣυΡι­ζΑ έ­χει δη­μιουρ­γή­σει νέες «υ­πο­χρεώ­σεις» στην η­γε­σία του; Τον α­να­γκά­ζει να ρί­ξει τους τό­νους;
Χω­ρίς να εί­μαι ο αρ­μο­διό­τε­ρος να α­πα­ντή­σω, γνω­ρί­ζου­με α­πό την πο­λι­τι­κή ι­στο­ρία, ό­τι η με­τα­κί­νη­ση της α­ρι­στε­ράς προς το κέ­ντρο, τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές έ­χει α­πο­δειχ­θεί πο­λι­τι­κά α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κή, αλ­λά και ε­κλο­γι­κά ε­σφαλ­μέ­νη.

Η βα­σι­κή πο­λι­τι­κή δια­φο­ρά, ό­σον α­φο­ρά την ε­πιρ­ροή των δύο κομ­μά­των, έ­γκει­ται στη στή­ρι­ξη ή ό­χι του μνη­μο­νίου;
Νο­μί­ζω ό­τι ι­σχύει η διαί­ρε­ση αυ­τή και ό­σοι την αρ­νού­νται, στην ου­σία υ­πο­κρύ­βουν και συ­σκο­τί­ζουν την α­νοι­κτή υ­πο­στή­ρι­ξή τους στην α­σκού­με­νη πο­λι­τι­κή.

Υπο­βάθ­μι­ση των ε­κλο­γώ­ν

Τον Μάιο θα έ­χου­με δι­πλή κάλ­πη. Από τη στιγ­μή που οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές έ­χουν τε­λείως δια­φο­ρε­τι­κό δια­κύ­βευ­μα α­πό τις ευ­ρωε­κλο­γές, τι συ­νέ­πειες θα έ­χει η ταυ­τό­χρο­νη ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση;
Οι δι­πλές ε­κλο­γές συ­νι­στούν, κα­τά τη γνώ­μη μου, θε­σμι­κή υ­πο­βάθ­μι­ση της θέ­σης των ε­κλο­γών, υ­πό το «λαϊκι­στι­κό» πρό­σχη­μα της ε­ξοι­κο­νό­μη­σης ε­ξό­δων. Βέ­βαια, τα ε­πι­τε­λεία που σχε­διά­ζουν αυ­τά τα σε­νά­ρια, ε­πι­διώ­κουν να θο­λώ­σουν τα νε­ρά, να μην υ­πάρ­ξει κα­θα­ρό πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα α­πό το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα. Πι­στεύω, ό­μως, ό­τι λό­γω της ι­στο­ρι­κής πο­λι­τι­κής κουλ­τού­ρας της χώ­ρας και της ρι­ζω­μέ­νης πα­ρά­δο­σης του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού στο ε­κλο­γι­κό σώ­μα δεν θα εί­ναι εύ­κο­λο να συμ­βεί αυ­τό.

Συ­ζη­τεί­ται, πά­ντως, α­κό­μα και το σε­νά­ριο της τρι­πλής κάλ­πης...
Η πε­ρί­πτω­ση να διε­ξαχ­θούν ταυ­τό­χρο­να τρεις ε­κλο­γι­κές α­να­με­τρή­σεις, κα­τά το «3 σα­μπουάν σε έ­να!», συ­νι­στούν την α­πό­λυ­τη θε­σμι­κή α­πα­ξίω­ση της ε­κλο­γι­κής δια­δι­κα­σίας. Δεν εί­ναι δυ­να­τόν να τσου­βα­λιά­ζο­νται οι ε­κλο­γές που θα έ­πρε­πε να α­πο­τε­λούν την κο­ρυ­φαία στιγ­μή στη δη­μο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία. Το ε­κλο­γι­κό σώ­μα θα κλη­θεί να «συ­ζη­τή­σει», να το­πο­θε­τη­θεί και να α­πο­φα­σί­σει, ταυ­τό­χρο­να, για το δή­μαρ­χο και την πό­λη του, την α­νά­πτυ­ξη της πε­ρι­φέ­ρειας, το μέλ­λον της Ευ­ρώ­πης και τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώ­ρας! Πα­ρό­μοια με­θό­δευ­ση θα προ­κα­λέ­σει ε­πο­μέ­νως ση­μα­ντι­κή σύγ­χυ­ση ως προς το δια­κύ­βευ­μα και α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό στο ε­κλο­γι­κό σώ­μα, πρι­μο­δο­τώ­ντας ταυ­τό­χρο­να την α­πο­πο­λι­τι­κο­ποίη­ση, ε­νώ την ί­δια στιγ­μή η κοι­νή γνώ­μη γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο ευά­λω­τη στην προ­πα­γάν­δα και τις δια­φη­μι­στι­κές εκ­στρα­τείες. Τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα δεν θα πρέ­πει να δεχ­θούν κά­τι, που ο­λο­κλη­ρώ­νει την α­πα­ξίω­ση του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, που ζού­με τα τε­λευ­ταία χρό­νια στην Ελλά­δα.

«Δεν υ­πάρ­χει η­γε­τι­κή ο­μά­δα για την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά»

Γί­νε­ται και πά­λι μια προ­σπά­θεια α­να­σύ­στα­σης της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, με τε­λευ­ταία την «κί­νη­ση των 58». Υπάρ­χει χώ­ρος για την Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά σή­με­ρα;
Υπάρ­χει πράγ­μα­τι έ­να τμή­μα του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος, που μπο­ρεί να προ­σεγ­γί­ζει το 10% έως 15%, που ως έ­να βαθ­μό ε­γκα­λεί­ται ι­στο­ρι­κά α­πό α­ντι­δε­ξιές α­ντι­λή­ψεις, το ο­ποίο ό­μως, ταυ­τό­χρο­να, φο­βά­ται την ά­νο­δο της α­ρι­στε­ράς ή δι­στά­ζει, σε συν­θή­κες πό­λω­σης, να προ­σα­να­το­λι­στεί προς την α­ρι­στε­ρά. Επο­μέ­νως, υ­πάρ­χει βά­ση για την α­να­σύν­θε­ση της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Το εγ­χεί­ρη­μα, ό­μως, σή­με­ρα σκο­ντά­φτει κα­ταρ­χήν στο ζή­τη­μα της η­γε­σίας. Αν κά­νου­με μια ι­στο­ρι­κή σύ­γκρι­ση, με την πε­ρίο­δο με­τά το 1958 και τις διερ­γα­σίες που έ­γι­ναν, με­τά την ά­νο­δο της Αρι­στε­ράς, για τη δη­μιουρ­γία της Ένω­σης Κέ­ντρου, το 1961, δια­πι­στώ­νου­με ό­τι τό­τε υ­πήρ­χαν η­γέ­τες, ό­πως ο Γεώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου και ο Σο­φο­κλής Βε­νι­ζέ­λος, οι ο­ποίοι μπό­ρε­σαν να εκ­φρά­σουν αυ­τό το ρεύ­μα. Σή­με­ρα, δεν φαί­νε­ται αυ­τή η προο­πτι­κή. Επί­σης, η ι­στο­ρι­κή ήτ­τα της α­ρι­στε­ράς στον εμ­φύ­λιο, πα­ρά την ά­νο­δο της Ε­ΔΑ, το 1958, λει­τουρ­γού­σε σε ο­λό­κλη­ρη την με­τεμ­φυ­λια­κή πε­ρίο­δο, υ­πέρ του κε­ντρώου εγ­χει­ρή­μα­τος. Σή­με­ρα δεν υ­φί­στα­ται στο ε­κλο­γι­κό σώ­μα α­ντί­στοι­χη ι­δε­ο­λο­γι­κή προϋπό­θε­ση. Θα έ­λε­γα πρό­κει­ται για μια κί­νη­ση στε­λε­χών με πε­ρι­χα­ρα­κω­μέ­νο ι­δε­ο­λο­γι­κό στίγ­μα, τα ο­ποία τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα χρό­νια α­να­κυ­κλώ­νο­νται σε διά­φο­ρες πα­ρεμ­φε­ρείς πρω­το­βου­λίες κο­ρυ­φής, χω­ρίς κά­ποιο α­ξιό­λο­γο πο­λι­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα. Γι' αυ­τό νο­μί­ζω ό­τι οι πι­θα­νό­τη­τες να πε­τύ­χει το συ­γκε­κρι­μέ­νο εγ­χεί­ρη­μα εί­ναι μι­κρές, πα­ρό­τι η κρί­ση εκ­προ­σώ­πη­σης ε­ξα­κο­λου­θεί να πα­ρα­μέ­νει α­νοι­κτή.

Δεν χρειά­ζε­ται, ό­μως, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα έ­να α­νά­χω­μα στον ΣυΡι­ζΑ;
Ακρι­βώς το ρό­λο του α­να­χώ­μα­τος προ­σπα­θεί να παί­ξει αυ­τή η κί­νη­ση. Αλλά για να φτιά­ξεις α­νά­χω­μα πρέ­πει να υ­πάρ­χουν και τα κα­τάλ­λη­λα υ­λι­κά.

Η πα­ρέμ­βα­ση Ση­μί­τη θα μπο­ρού­σε να κα­λύ­ψει την έλ­λει­ψη η­γε­σίας;
Ο κ. Ση­μί­της πα­ρα­μέ­νει μια ε­φε­δρεία. Έχει υ­πο­στεί, βε­βαίως, πο­λύ με­γά­λη φθο­ρά και δεν χαί­ρει πλέ­ον της κοι­νω­νι­κής α­πο­δο­χής, που κά­πο­τε α­πο­λάμ­βα­νε. Φυ­σι­κά, αν μι­λά­με για δυ­νά­μεις της τά­ξης του 5% έως 10%, νο­μί­ζω ό­τι εί­ναι ε­παρ­κής.

Η θεω­ρία των δύο ά­κρων τε­λι­κά ω­φε­λεί τη Νέα Δη­μο­κρα­τία δη­μο­σκο­πι­κά;
Ακού­γε­ται ως πα­ρά­δο­ξο, αλ­λά η πό­λω­ση με­τα­ξύ των δύο με­γά­λων κομ­μά­των και η ε­νερ­γο­ποίη­ση της «θεω­ρίας των δύο ά­κρων», λό­γω του φό­βου που προ­κα­λεί, εν­δε­χο­μέ­νως να στρέ­φε­ται μπού­με­ραν­γκ, ε­να­ντίον της ΝΔ και να ευ­νο­εί συ­γκυ­ρια­κά τις κοι­νω­νι­κά με­τριο­πα­θείς και πο­λι­τι­κά «κε­ντρο­μό­λες» δυ­νά­μεις: το ΠαΣοΚ και τη Δη­μΑρ.

Πηγή: Εποχή