Χρήστου Δημήτρης
ΑΥΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/07/2012
Μπορεί αυτός ο μηχανισμός που υπάρχει σήμερα, να υποδεχτεί τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θέλει να βοηθήσει; Έχει την κουλτούρα της δημοκρατίας, της ευγένειας, έχει υπομονή, σεβασμό, απέναντι σε όλο αυτό το λαϊκό ποτάμι;Αυτό το ερώτημα με βασανίζει τις τελευταίες μέρες. Στις πρώτες οικογενειακές συνεδριάσεις, η σύζυγος μου, οργανωμένη μαχητική (και πιεστική)... ψήφισε να γίνω μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εγώ το σκέφτομαι ακόμα. Η ψηφοφορία θα επαναληφθεί σύντομα. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι αν έχω το ηθικό δικαίωμα να μένω απέξω, ενώ ως αρθρογράφος -πλέον- της ΑΥΓΗΣ υποστηρίζω με πάθος το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, να συστήνω στους αναγνώστες και τους γνωστούς να μπουν στην οργανωμένη ζωή. Φυσικά δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί έστω και «ανοργάνωτος» έχω αφιερώσει με οργανωμένο τρόπο, άπειρες ώρες στην υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ γραπτώς, προφορικώς, όπου σταθώ και όπου βρεθώ, σε ό,τι και αν μου ζητήθηκε.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ λοιπόν αυτό που με εμποδίζει, που με κάνει ακόμα διστακτικό; Όταν αποχώρησα με πόνο ψυχής μετά από 17 χρόνια αφοσιωμένης πολιτικής δουλειάς στο ΚΚΕ, μετά τη μεγάλη διάσπαση του 1990, ορκίστηκα να μείνω ένας μαχητικός ενεργός αριστερός ανεξάρτητος και ελεύθερος πολίτης. Άντεξα για αρκετό διάστημα ψηφίζοντας συνεχώς τον Συνασπισμό. Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος επέλεξε τον νεαρό Αλέξη Τσίπρα για υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας με την παράταξής της «Ανοιχτής Πόλης» αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη απόρησα και ενοχλήθηκα. Μέχρι να δω τον νεαρό Αλέξη να βγαίνει στα τηλεοπτικά πάνελ με του συνυποψηφίους για τη δημοτική αρχή. Ένας σοβαρός μορφωμένος και διαβασμένος νέος έκανε σκόνη με μεθοδικότητα τα προγράμματα των άλλων υποψηφίων. Ο πιο ταλαντούχος νέος του πολιτικού σχηματισμού είχε ανατείλει. Ήταν το καινούργιο που χρειαζόταν η νέα Αριστερά. Έτσι πήρα την απόφαση να βοηθήσω πιο ενεργά.
ΕΧΟΝΤΑΣ όμως μεγάλη εμπειρία από την κομματική ζωή και τον ρόλο της κομματικής γραφειοκρατίας, δεν θέλω να γεράσω ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια, τις σπαρακτικές αυτοκριτικές που λειτουργούν ως αφαίρεση αμαρτιών (ευθυνών στην προκειμένη περίπτωση) όπως οι εξομολογήσεις των χριστιανών. Φοβάμαι τις ανθρώπινες και κατανοητές ως ένα βαθμό αδυναμίες του κομματικού ιδρυματισμού και τις συσπειρώσεις των επαγγελματικών στελεχών γύρω από τη μικρή ή μεγάλη τους κομματική εξουσία. Δεν υποτιμώ τις θυσίες ζωής που κάνουν αρκετά επαγγελματικά στελέχη. Μπορεί όμως αυτός ο μηχανισμός που υπάρχει σήμερα, να υποδεχτεί τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θέλει να βοηθήσει; Έχει την κουλτούρα της δημοκρατίας, της ευγένειας, έχει υπομονή, σεβασμό, απέναντι σε όλο αυτό το λαϊκό ποτάμι που βούτηξε τον ΣΥΡΙΖΑ του 4,6% και τον Αλέξη Τσίπρα από τον γιακά και του είπε θέλουμε να μας σώσεις; Θέλουμε να κυβερνήσετε.
ΑΥΤΟ το μήνυμα, η λαϊκή απαίτηση, χρειάζεται νέα οργάνωση, νέες δομές και απέραντη δημοκρατία στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη διακυβέρνησης και -κυριολεκτικά - απελευθέρωσης της χώρας. Δεν με ενοχλούν καθόλου οι συνιστώσες ή οι όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, αρκεί να μην ναρκοθετούν και υπονομεύουν την εσωκομματική δημοκρατία, τη δυναμική και προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείς να μπαίνεις σε κρίσιμο προεκλογικό αγώνα και ο καθένας να λέει τα δικά του, τις προσωπικές του απόψεις. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων και τα κριτήρια να είναι σε ποια τάση ανήκεις για να σε εντάξουν στην οργανωμένη σταυροδοσία που αγνοεί ή αδιαφορεί για τα πραγματικά προσόντα και τις ικανότητες του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν διεκδικώ καμιά κομματική εξουσία, αλλά από την άλλη, δεν είμαι διατεθειμένος να βλέπω την απογοήτευση των νέων μελών, μεταξύ των οποίων, σπουδαίοι άνθρωποι καταξιωμένοι στον χώρο τους, και διατεθειμένοι να βοηθήσουν ανιδιοτελώς. Θα πληγωθώ και πάλι, αν αντί να ενθουσιάσουμε όλον αυτόν τον κόσμο, να τον εμπνεύσουμε για να γίνει πολύτιμη δύναμη στον πολιτικό μας αγώνα αξιοποιώντας τα ειδικά και γενικά πλεονεκτήματά του κάθε νέου μας μέλους στη διαμόρφωση ενός άρτιου προγράμματος για την έξοδο από την κρίση, τον απογοητεύσουμε.
ΟΣΟΙ δεν το έχουν καταλάβει, εγκλωβισμένοι σε οποιαδήποτε ιδεοληψία και κολλήματα του παρελθόντος, ας αναλογιστούν ποιοι είμαστε, πόσοι είμαστε, ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας και πόσοι είναι, μέσα και κυρίως έξω από τη χώρα. Το χρέος όλων, η απαίτηση του ελληνικού λαού δεν ήταν και δεν είναι σοσιαλισμός στις 18. Είναι ορμητικές αλλαγές προς όφελος του λαού με σταθερό βήμα, δικαιοσύνη και χωρίς τα ρίσκα που κανένα στέλεχος μόνο του, δεν μπορεί να αναλάβει, να πει αν αποτύχουμε, μας συγχωρείτε, κάναμε λάθος.
ΘΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ για μια ακόμα φορά. Δεν κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας ή την παρέα μας. Υπεράνω όλων η κοινωνία και τα εθνικά συμφέροντα. Αν χρειαστεί, αν κόσμος πειστεί ότι όλοι μαζί ξεκινάμε την επανίδρυση της νέας Ελληνικής Δημοκρατίας, θα δεχτεί θυσίες, αν τον εμπνεύσουμε. Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει μια από τις πλουσιότερες και ευημερούσες κοινωνικά, χώρες της Ευρώπης. Αυτό είναι ή πρέπει να είναι το όραμα της δικής μας Αριστεράς. Σε μια βδομάδα θα αποφασίσω. Καλή σας μέρα.
dchristou52@gmai.com
ΑΥΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/07/2012
Μπορεί αυτός ο μηχανισμός που υπάρχει σήμερα, να υποδεχτεί τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θέλει να βοηθήσει; Έχει την κουλτούρα της δημοκρατίας, της ευγένειας, έχει υπομονή, σεβασμό, απέναντι σε όλο αυτό το λαϊκό ποτάμι;Αυτό το ερώτημα με βασανίζει τις τελευταίες μέρες. Στις πρώτες οικογενειακές συνεδριάσεις, η σύζυγος μου, οργανωμένη μαχητική (και πιεστική)... ψήφισε να γίνω μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εγώ το σκέφτομαι ακόμα. Η ψηφοφορία θα επαναληφθεί σύντομα. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι αν έχω το ηθικό δικαίωμα να μένω απέξω, ενώ ως αρθρογράφος -πλέον- της ΑΥΓΗΣ υποστηρίζω με πάθος το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, να συστήνω στους αναγνώστες και τους γνωστούς να μπουν στην οργανωμένη ζωή. Φυσικά δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί έστω και «ανοργάνωτος» έχω αφιερώσει με οργανωμένο τρόπο, άπειρες ώρες στην υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ γραπτώς, προφορικώς, όπου σταθώ και όπου βρεθώ, σε ό,τι και αν μου ζητήθηκε.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ λοιπόν αυτό που με εμποδίζει, που με κάνει ακόμα διστακτικό; Όταν αποχώρησα με πόνο ψυχής μετά από 17 χρόνια αφοσιωμένης πολιτικής δουλειάς στο ΚΚΕ, μετά τη μεγάλη διάσπαση του 1990, ορκίστηκα να μείνω ένας μαχητικός ενεργός αριστερός ανεξάρτητος και ελεύθερος πολίτης. Άντεξα για αρκετό διάστημα ψηφίζοντας συνεχώς τον Συνασπισμό. Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος επέλεξε τον νεαρό Αλέξη Τσίπρα για υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας με την παράταξής της «Ανοιχτής Πόλης» αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη απόρησα και ενοχλήθηκα. Μέχρι να δω τον νεαρό Αλέξη να βγαίνει στα τηλεοπτικά πάνελ με του συνυποψηφίους για τη δημοτική αρχή. Ένας σοβαρός μορφωμένος και διαβασμένος νέος έκανε σκόνη με μεθοδικότητα τα προγράμματα των άλλων υποψηφίων. Ο πιο ταλαντούχος νέος του πολιτικού σχηματισμού είχε ανατείλει. Ήταν το καινούργιο που χρειαζόταν η νέα Αριστερά. Έτσι πήρα την απόφαση να βοηθήσω πιο ενεργά.
ΕΧΟΝΤΑΣ όμως μεγάλη εμπειρία από την κομματική ζωή και τον ρόλο της κομματικής γραφειοκρατίας, δεν θέλω να γεράσω ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια, τις σπαρακτικές αυτοκριτικές που λειτουργούν ως αφαίρεση αμαρτιών (ευθυνών στην προκειμένη περίπτωση) όπως οι εξομολογήσεις των χριστιανών. Φοβάμαι τις ανθρώπινες και κατανοητές ως ένα βαθμό αδυναμίες του κομματικού ιδρυματισμού και τις συσπειρώσεις των επαγγελματικών στελεχών γύρω από τη μικρή ή μεγάλη τους κομματική εξουσία. Δεν υποτιμώ τις θυσίες ζωής που κάνουν αρκετά επαγγελματικά στελέχη. Μπορεί όμως αυτός ο μηχανισμός που υπάρχει σήμερα, να υποδεχτεί τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θέλει να βοηθήσει; Έχει την κουλτούρα της δημοκρατίας, της ευγένειας, έχει υπομονή, σεβασμό, απέναντι σε όλο αυτό το λαϊκό ποτάμι που βούτηξε τον ΣΥΡΙΖΑ του 4,6% και τον Αλέξη Τσίπρα από τον γιακά και του είπε θέλουμε να μας σώσεις; Θέλουμε να κυβερνήσετε.
ΑΥΤΟ το μήνυμα, η λαϊκή απαίτηση, χρειάζεται νέα οργάνωση, νέες δομές και απέραντη δημοκρατία στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη διακυβέρνησης και -κυριολεκτικά - απελευθέρωσης της χώρας. Δεν με ενοχλούν καθόλου οι συνιστώσες ή οι όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, αρκεί να μην ναρκοθετούν και υπονομεύουν την εσωκομματική δημοκρατία, τη δυναμική και προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείς να μπαίνεις σε κρίσιμο προεκλογικό αγώνα και ο καθένας να λέει τα δικά του, τις προσωπικές του απόψεις. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων και τα κριτήρια να είναι σε ποια τάση ανήκεις για να σε εντάξουν στην οργανωμένη σταυροδοσία που αγνοεί ή αδιαφορεί για τα πραγματικά προσόντα και τις ικανότητες του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν διεκδικώ καμιά κομματική εξουσία, αλλά από την άλλη, δεν είμαι διατεθειμένος να βλέπω την απογοήτευση των νέων μελών, μεταξύ των οποίων, σπουδαίοι άνθρωποι καταξιωμένοι στον χώρο τους, και διατεθειμένοι να βοηθήσουν ανιδιοτελώς. Θα πληγωθώ και πάλι, αν αντί να ενθουσιάσουμε όλον αυτόν τον κόσμο, να τον εμπνεύσουμε για να γίνει πολύτιμη δύναμη στον πολιτικό μας αγώνα αξιοποιώντας τα ειδικά και γενικά πλεονεκτήματά του κάθε νέου μας μέλους στη διαμόρφωση ενός άρτιου προγράμματος για την έξοδο από την κρίση, τον απογοητεύσουμε.
ΟΣΟΙ δεν το έχουν καταλάβει, εγκλωβισμένοι σε οποιαδήποτε ιδεοληψία και κολλήματα του παρελθόντος, ας αναλογιστούν ποιοι είμαστε, πόσοι είμαστε, ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας και πόσοι είναι, μέσα και κυρίως έξω από τη χώρα. Το χρέος όλων, η απαίτηση του ελληνικού λαού δεν ήταν και δεν είναι σοσιαλισμός στις 18. Είναι ορμητικές αλλαγές προς όφελος του λαού με σταθερό βήμα, δικαιοσύνη και χωρίς τα ρίσκα που κανένα στέλεχος μόνο του, δεν μπορεί να αναλάβει, να πει αν αποτύχουμε, μας συγχωρείτε, κάναμε λάθος.
ΘΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ για μια ακόμα φορά. Δεν κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας ή την παρέα μας. Υπεράνω όλων η κοινωνία και τα εθνικά συμφέροντα. Αν χρειαστεί, αν κόσμος πειστεί ότι όλοι μαζί ξεκινάμε την επανίδρυση της νέας Ελληνικής Δημοκρατίας, θα δεχτεί θυσίες, αν τον εμπνεύσουμε. Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει μια από τις πλουσιότερες και ευημερούσες κοινωνικά, χώρες της Ευρώπης. Αυτό είναι ή πρέπει να είναι το όραμα της δικής μας Αριστεράς. Σε μια βδομάδα θα αποφασίσω. Καλή σας μέρα.
dchristou52@gmai.com