Του Δημήτρη Μυ. Από το Ποντίκι
Οι τρεις που — εξ αδιαιρέτου — κατέλαβαν την εξουσία με σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση και σήμερα κυβερνούν παζαρεύοντας μεταξύ τους θέσεις και οφίτσια αρχίζουν να πιέζονται για αποτελέσματα: πρέπει νá βρούνε γύρω στα 11,5 δισ ευρώ μέχρι τις 24 Ιουλίου!
Είναι αυτά τα 11,5 δισ , τα χρήματα που προκύπτουν ως ελληνική υποχρέωση με βάση το μνημόνιο το οποίο -- οι τρεις κύριοι (Σαμαράς- Βενιζέλος- Κουβέλης)-- υποσχέθηκαν ότι θα επαναδιαπραγματευθούν.
Να όμως που κατέλαβαν τις καρέκλες, μοίρασαν τα οφίτσια (στους ικανότερους, προφανώς) και που καιρός για επαναδιαπραγμάτευση και άλλες τέτοιες προεκλογικές γραφικότητες.
Εξ άλλου ούτε η Μέρκελ, ούτε η Λαγκράρντ, ούτε καν ο «φιλέλλην» Ολάντ αφήνουν στην ελληνική κυβέρνηση των τριών, κανένα περιθώριο αλλαγής πολιτικής.
Προφανώς οι τρεις θεωρούν ότι μια απάντηση του στιλ «προσπαθήσαμε αλλά αυτοί δε θέλουν να μας βοηθήσουν», θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Αν αισθάνονται δύσκολα και άβολα απέναντι στον κόσμο που κορόιδεψαν προεκλογικά... Πιθανότατα, οι τρεις τους εκτιμούν ότι ο φόβος η αδυναμία και η απόγνωση των ανθρώπων είναι μόνιμη κατάσταση την οποία μπορούν να διαχειρίζονται διαρκώς και για πάντα.... Τους διαφεύγει, προφανώς γιατί δεν έχουν επαφή με τον κόσμο και τα προβλήματα των κοινών ανθρώπων, ότι μετά το φόβο ακολουθεί η οργή της οποίας η ένταση πολλαπλασιάζεται ανάλογα με το βαθμό και το μέγεθος της κοροϊδίας...
Οι τρεις , τέλος, ξεχνούν και κάτι ακόμη σημαντικότερο. Δεν ψηφίστηκαν από τους πιστωτές και την τρόικα. Υπό αυτήν την έννοια, τον «μεγαλο λογαριασμό» δεν θα τον δώσουν στον Τόμσεν και τους λοιπούς επόπτες, αλλά στην ελληνική κοινωνία...