Η Θάτσερ και ο υπουργός Οικονομικών της σερ Τζέφρι Χάου προετοίμαζαν κυριολεκτικά την πλήρη διάλυση του κράτους πρόνοιας και του δημόσιου συστήματος Υγείας της Βρετανίας, αλλά αντιμετώπισαν πραγματική ανταρσία από το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο, με αποτέλεσμα τελικά να «βάλουν νερό στο κρασί τους», όπως γράφει ο Γκάρντιαν με βάση τα έγγραφα από τις συνεδριάσεις των υπουργών που δημοσιεύτηκαν για το 1982.
Η πρώτη Αναθεώρηση Κεντρικής Πολιτικής που συντάχθηκε τη χρονιά εκείνη (τρίτη της
Θάτσερ στην πρωθυπουργία) κατατέθηκε στο υπουργικό συμβούλιο στις 9 Σεπτεμβρίου και συζητήθηκε σε ειδική συνεδρίαση που κράτησε μισή ημέρα. Μεταξύ των προτάσεων που περιείχε, περιλαμβάνονταν:πληρωμή τέλους για συμμετοχή των παιδιών στην υποχρεωτική εκπαίδευση και μείωση κατά 25% των εκπαιδευτικών, πληρωμή διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
πάγωμα των προνοιακών επιδομάτων και δραστική μείωση πόρων προς τον δημόσιο τομέα
ιδιωτικοποίηση της Υγείας με υποχρεωτική χρήση ιδιωτικής ασφάλισης, ανταποδοτικές φοροαπαλλαγές και επιστροφές φόρων στους επιχειρηματίες για να καλύπτουν όσους δεν μπορούν να πληρώσουν και κρατική κάλυψη μόνο για τροφίμους ιδρυμάτων που στηρίζουν νοητικά ανάπηρους, ηλικιωμένους κτλ. που «ξεκάθαρα δεν μπορούν να πληρώσουν»
Ειδικά για την Δημόσια Υγεία το κείμενο της έκθεσης είναι σαφέστατο:
«Αξίζει λοιπόν να εξεταστεί το τέλος της κρατικής παροχής υγειονομικής κάλυψης για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, σε βάθος χρόνου, ώστε τις υγειονομικές εγκαταστάσεις και υπηρεσίες να κατέχουν και να διαχειρίζονται ιδιώτες και όσοι χρειάζονται τις υπηρεσίες τους να απαιτείται να πληρώνουν για αυτές. Οσοι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα θα καλύπτονται από το κράτος μέσω φοροαπαλλαγών ή επιστροφών».
Το περιεχόμενο της έκθεσης ήταν τόσο σκληρό ώστε κατά τον τότε υπουργό Ενέργειας Νάιτζελ Λόσον να προκληθεί «ό,τι πιο κοντινό σε μία ανταρσία μέσα στο υπουργικό συμβούλιο, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας της Θάτσερ».
Η «Σιδηρά Κυρία», μάλιστα, κατάλαβε ότι ήταν θέμα ημερών η διαρροή της έκθεσης στα ΜΜΕ, κάτι που έγινε τελικά, αν και παραλείφθηκαν τα σκληρότερα από τα προτεινόμενα μέτρα. Η ίδια προσπάθησε να υποβαθμίσει τη σημασία της έκθεσης, υποστηρίζοντας ότι δεν αποτελούσε παρά μία τεχνοκρατική μελέτη.
Στα απομνημονεύματά της μάλιστα αναφέρει ότι «τρομοκρατήθηκα όταν διάβασα την έκθεση τόνισα ότι σίγουρα θα διαρρεύσει και θα προκαλέσει εσφαλμένες εντυπώσεις».