Η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική αν δεν είχε ανατραπεί ο Μητσοτάκης το 1993...
Η χώρα θα ήταν αλλιώς αν ο Καραμανλής είχε νικήσει στις εκλογές του 2009.
Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες άκουγαν τον Παπανδρέου το 2010-11, δεν θα ήμασταν στη σημερινή κατάσταση...
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις «θεωρίες» που διακινούνται το τελευταίο διάστημα από τους πρώην ηγέτες του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Τους ίδιους που πρωτοστάτησαν στον χορό της σημερινής τραγωδίας. Θεωρίες που... εκλαϊκεύονται ανακυκλούμενες από κάθε είδους παρατρεχάμενους και «πρόθυμους».
Πρόκειται για ανοησίες. Για άλλοθι, προκειμένου οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί και οι καταστροφικές πολιτικές τους να αθωωθούν. Ο Κ. Μητσοτάκης, ως καρικατούρα του όψιμου θατσερικού νεοφιλευθερισμού, είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλά για «σωτήριες» πολιτικές, που δήθεν δεν μπόρεσε να εφαρμόσει και δικαιώθηκαν! Ο Κ. Καραμανλής προτελευταίος στην ίδια κατηγορία, ενώ ο Γ. Παπανδρέου... εκτός συναγωνισμού. Μια θέση που διεκδικεί για το μέλλον και ο Α. Σαμαράς. Επειδή, όσα, υποτίθεται, δεν πρόλαβαν ή εμποδίστηκαν να εφαρμόσουν οι προηγούμενοι, αυτός τα υλοποιεί με το παραπάνω. Αλλά ήδη ασκεί την εξουσία επί οχτάμηνο και ο απολογισμός για την πραγματική οικονομία είναι... αυτοκτονικός. Σε τόσο μικρό διάστημα ουδείς από τους πρώην δεν επένδυσε και δεν έθρεψε τόσο την πενία. Πλην, όμως, έχει προκύψει και κάτι νέο στο ίδιο διάστημα. Δεν έχει αναδειχθεί πλήρως, αν και αχνοφαίνεται.
Με δεδομένο ότι αυτό που ονομάζουν οι μνημονιακοί φορείς εσωτερική υποτίμηση έχει αποτύχει (η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα παραμένει στα τάρταρα και οι εξαγωγές είναι «απογοητευτικές», σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ), το σύστημα εξουσίας Σαμαρά ποντάρει σε απροσδόκητους, με μια έννοια, παράγοντες. Αφού με την ανάπτυξη και τις επενδύσεις (που δεν έρχονται), την ανταγωνιστικότητα (που δεν βελτιώνεται παρά τις δραματικές περικοπές και την ύφεση), τα δημόσια έσοδα (που μειώνονται παρά την υπερφορολόγηση) δεν μπορεί να επιτευχθούν οι μνημονιακοί στόχοι, καταφεύγει στην παραπέρα φτωχοποίηση του πληθυσμού. Απλουστευτικά, όσο μειώνονται τα εισοδήματα τόσο θα περιορίζονται οι εισαγωγές.
Παρά την «απογοητευτική αύξηση των εξαγωγών», λοιπόν, το εξωτερικό εμπόριο γίνεται πλεονασματικό και όλα τα συναφή, που μοιάζουν τώρα άπιαστα. Επομένως, μειώνονται αναλόγως οι ανάγκες για εξωτερικό δανεισμό. Ετσι, οι μνημονιακοί στόχοι επιτυγχάνονται μέσω της ακόμη μεγαλύτερης φτώχειας. Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι Αυτό είναι το νέο επίτευγμα της κυβέρνησης Σαμαρά και της τρόικας: η επίτευξη των στόχων μέσω γενικευμένης εξαθλίωσης.
Έθνος