ΣΧΕΔΟΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΟΛΟΙ

Γράφω ιστορία... πώς βιώνω τη δικιά μου ιστορία ανεργίας!
Δεν θα σας γράψω λεπτομέρειες για το πώς επιβιώνουμε εγώ και η 14 χρονη κόρη μου, θα γράψω για το πώς αισθάνομαι μέσα σε ένα φιλικό και συγγενικό περιβάλλον που μέχρι πριν από δύο χρόνια ήταν για μένα δεδομένο και σε αρμονία.
Σχεδόν εξαφανίστηκαν όλοι γύρω μου. Άλλος γιατί πρέπει να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα, άλλος γιατί αισθάνεται ενοχές και άλλος γιατί δεν αντέχει να ακούει συνεχώς τα ίδια από την χιλιοπαιγμένη κασέτα της καθημερινότητάς μου.Στην αρχή δεν έτρεχε τίποτα. Τηλέφωνα συμπαράστασης και λόγια αισιοδοξίας, προτάσεις και ακόμα και προσφορές από όλο τον περίγυρο. Πρέπει όμως, για να είμαι ειλικρινής, να πω πως λίγο το ξάφνιασμά μου για τη νέα κατάσταση, λίγο η αμηχανία μου και πιο πολύ η περηφάνεια μου με έκαναν να είμαι συνήθως αρνητική σε όλα. Και κάπως έτσι κύλησε το πρώτο εξάμηνο.

Σιγά σιγά άρχισαν να αραιώνουν τα τηλεφωνήματα, οι επισκέψεις, οι παρουσίες.

Κάτι δεν έκανα καλά, σκεφτόμουν, και άρχισα εγώ πια να τους ψάχνω.

Τώρα το τηλέφωνο σπάνια χτυπάει και είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιος έρχεται σπίτι ή μας καλεί στο δικό του.

Δύσκολες εποχές, δε λέω. Κανέναν δεν κατηγορώ, ούτε και τον εαυτό μου.

Απλώς αυτά τα σαββατοκύριακα της απόλυτης σιωπής δεν περνάνε εύκολα.

Είναι αφόρητα.
Απόγνωση
http://imerologioanergou.gr/