Το πιο δύσκολο πράγμα όταν ανοίγεις έναν μεγάλο πόλεμο στο δημόσιο λόγο σου είναι να συμμαζέψεις τους χαζούς που θα ανέβουν στα κεραμίδια και θα τα κάνουν με μία δήλωση όλα μπάχαλο. Χαζοί με χαζοί όμως έχουν διαφορά. Ο Τατσόπουλος και ο Παναγούλης μπορούν να πηδήξουν τη μισή Αθήνα, να κρεμάσουν κανέναν υπουργό στο σύνταγμα ή να φορέσουν ζουρλομανδύα στον Άδωνι, ενώ εμείς είμαστε με την αποασυλοποίηση. Όταν όμως το λόγο παίρνουν οι χαζοί της δεξιάς η υπόθεση δεν μαζεύεται με τίποτα. Ειδικά όταν τον δρόμο στους χαζούς ανοίγει ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Βγαίνει λοιπόν ο Λεωνίδας Γρηγοράκος –αρμόδιος υφυπουργός- και δηλώνει πως η ΝΔ διόρισε περίπου 850.000 άτομα μεταξύ 2004 και 2008 στο δημόσιο, σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι οι απολύσεις είναι πλέον επιβεβλημένες. Και αν πιστέψουμε και τα λεγόμενα Σαμαρά αυτοί οι 850.000 σε συντριπτικά ποσοστά είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού « ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διόριζαν, αλλά κυρίως ανθρώπους της Αριστεράς.».
Βγαίνει ο Μιχελάκης να συμμαζέψει τις σαχλαμάρες του υφυπουργού και αναφερόμενος στους πραγματικούς αριθμούς των δημοσίων υπαλλήλων λέει πως ««ήταν 692.907 υπάλληλοι, ενώ σε 183.000 υπολογιζόταν το μη τακτικό προσωπικό». Αρκετά λιγότεροι δηλαδή από το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαικής Ένωσης, σαφώς λιγότεροι από όσους απαιτούνται για να καλυφθούν πάγιες ανάγκες του κοινωνικού κράτους, πολύ λιγότεροι από το 1.000.000 που μας έλεγαν προεκλογικά τα στελέχη της ΝΔ. Και προφανώς αν ο αριθμός είναι αυτός, οφείλει ο κ.Μιχελάκης να παραδεχτεί πως έχει γίνει ένα κολοσσιαίο λάθος και πως τους επόμενους μήνες θα παγώσει κάθε απόλυση και θα προκηρυχτούν και μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, να βρούν δουλειά και αυτοί δύσμοιροι του ιδιωτικού που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Και εν πάση περιπτώσει οφείλουν να παραδεχτούν πως το δημόσιο δεν είναι τελικά τόσο μεγάλο, ούτε μπήκαμε μέσα από το μισθολογικό κόστος του προσωπικού του.
Διαφορετικά θα έχουμε δίκιο εμείς που λέμε πως τα σχολεία θα διαλυθούν, ο κόσμος θα πεθαίνει στα προαύλια νοσοκομείων, τα σκουπίδια θα μας πνίξουν, οι δήμοι θα καταρρεύσουν και πως το μόνο που θα μείνει θα είναι επιπλέον 150.000 άνεργοι στους ήδη 1,5 εκ περίπου.
Το πιο δύσκολο σε αυτή την υπόθεση όμως δεν είναι να πείσεις πως οι τύποι είναι για τα καρναβάλια, αλλά να βγείς και να πεις πως θα προσλάβεις τόσους δημοσίους υπαλλήλους, όσους απαιτούνται για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες και πως οι 700.000 είναι λίγοι, μα πάρα πολύ λίγοι. Δύσκολο είναι να πεις πως ο Άδωνις δεν είναι σχιζοφρενής, γιατί δεν τρέχει και τίποτα αν είναι. Αλλά ότι Άδωνις θέλει να καταστρέψει τη δημόσια υγεία για να τη δώσει σε ιδιώτες φίλους του. Δύσκολο είναι να πεις πως ο Σάλας δεν είναι κακός γιατί είναι διαπλεκόμενος, αλλά γιατί είναι πλούσιος. Δύσκολο είναι εντέλει να μην παίξεις με αριθμούς, γιατί και μεταξύ τους σε αυτούς δεν συμφωνούν, αλλά να μιλάς για ανάγκες.