Γιώργος Μητραλιάς
Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές στη Γαλλία και στην Ολλανδία κατέληξαν σε θρίαμβο της ρατσιστικής άκρας δεξιάς. Και όπως πρέπει να αναμένεται, σε λιγότερο από δυο μήνες, οι προσεχείς ευρωεκλογές θα σημαδευτούν από την υποχώρηση των τελευταίων αναχωμάτων που κρατούσαν από το τέλος του τελευταίου Παγκοσμίου πολέμου τη –νεοναζιστική και μη- ευρωπαϊκή ακροδεξιά στο περιθώριο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων της ηπείρου μας…Οι συνέπειες ενός τέτοιου γεγονότος θα είναι σίγουρα ιστορικές και συνάμα τραγικές. Στη καλύτερη περίπτωση, η ακροδεξιά θα γίνει μόνιμο δομικό στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, ενώ στη χειρότερη… καλύτερα να μην το σκεφτόμαστε. Όμως, προσοχή: αφελής όποιος νομίσει ότι όλα αυτά θα σηματοδοτήσουν μια απλή αναδιαρρύθμιση του πολιτικού τοπίου, έναν άλλο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων. Δυστυχώς, η νέα κατάσταση θα σημάνει κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι το ποιοτικά διαφορετικό: Θα κάνει αγνώριστη την ίδια τη καθημερινή μας ζωή…
Και η αριστερά; Τι κάνει η ευρωπαϊκή αριστερά; Τι κάνει όχι τόσο για να προλάβει το κακό των ευρωεκλογών, καθώς είναι πια πολύ αργά για να το αποτρέψει, αλλά για να ετοιμαστεί να αντιμετωπίσει το ακροδεξιό τσουνάμι που θα ακολουθήσει; Δυστυχώς, τίποτα τουλάχιστον σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο! Προτιμά να ξορκίζει το κακό… σωπαίνοντας, παραμένοντας άφωνη, χωρίς καν να μιλάει για το ακροδεξιό τέρας που γεννιέται στην Ευρώπη! Λες και δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από αυτήν να βρει διέξοδο και πρακτικό αντίκρισμα ο υπαρκτότατος αντιφασισμός και η διάθεση για αντιφασιστική αντίσταση και δράση δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Λες και δεν είναι δική της δουλειά να εμπνεύσει και να οργανώσει την αντιφασιστική αντεπίθεση. Λες και σε αυτή την υπόθεση δεν παίζεται η ίδια της η ύπαρξη…
Αυτή λοιπόν την ύστατη ώρα και πριν είναι ανεπανόρθωτα πολύ αργά, επείγει μια δραματική κίνηση, μια θεαματική παρέμβαση ικανή να αφυπνίσει και να προσφέρει ένα κεντρικό σημείο αντιφασιστικής αναφοράς. Και αναμφίβολα ο κλήρος πέφτει σε αυτόν που οι Ευρωπαίοι αριστεροί –και όχι μόνο- πολίτες αντιλαμβάνονται πια ως αναμφισβήτητο ενσαρκωτή και Νο 1 της ευρωπαϊκής αριστεράς, για να πάρει το λόγο και να κηρύξει τη γενική αντιφασιστική κινητοποίηση που επιβάλλουν οι επικίνδυνοι καιροί μας. Είτε λοιπόν μας αρέσει είτε όχι, είναι λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας που πρέπει να αναλάβει τώρα τις ιστορικές ευθύνες που του αναλογούν, παίρνοντας τη πρωτοβουλία να καλέσει σε πανευρωπαϊκό αντιφασιστικό συναγερμό!
Αν κρίνουμε από τη σημαδιακά εξαιρετική απήχηση που είχε σε όλες τις ευαισθησίες της διεθνούς αριστεράς ένα πολύ πρόσφατο κάλεσμα για αφύπνιση των Ευρωπαίων αντιφασιστών και κυρίως, από την σαφώς διάχυτη αίσθηση ότι χρειαζόμαστε κατεπειγόντως μια πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση της ραγδαίας ανόδου της ακροδεξιάς, μια τέτοια πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα όχι μόνο πρέπει αλλά και μπορεί να είναι ενωτική. Και αυτό επειδή μόνο μια ενωτική πρωτοβουλία μπορεί να εγγυηθεί τη μαζικότητα, δηλαδή την αξιοπιστία του εγχειρήματος που είναι εντελώς απαραίτητη για να μπορέσει να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τον αποθαρρυμένο και σε κάποιο βαθμό ηττοπαθή κόσμο της ευρωπαϊκής αριστεράς…
Εξάλλου, δεν χωράει αμφιβολία ότι μια τέτοια χειροπιαστή πρωτοβουλία θα είχε ανεκτίμητα θετικές παράπλευρες συνέπειες για την πέραν της σοσιαλδημοκρατίας ευρωπαϊκή αριστερά. Την ώρα που το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της Ευρώπης δεν σκανδαλίζεται από το γεγονός ότι η νέα ουκρανική κυβέρνηση περιλαμβάνει νεοναζιστές υπουργούς ή δείχνει να εθίζεται στην ιδέα ότι το Εθνικό Μέτωπο της Κας Μαρίν Λε Πεν θα μπορούσε κάλλιστα να (συν)κυβερνήσει τη Γαλλία, ακριβώς όπως ομοϊδεάτες της (συν)κυβερνούν ήδη άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να προβλέψουμε τι θα σήμαινε για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής αριστεράς να εκφράσει -αυτή και μόνον αυτή- τα αντιφασιστικά αισθήματα όχι μόνο των αριστερών αλλά και των πολύ περισσότερων Ευρωπαίων πολιτών που δηλώνουν σήμερα απογοητευμένοι από τα παραδοσιακά κόμματα της δεξιάς και του κέντρου.
Και όχι μόνον αυτό. Μια τέτοια πανευρωπαϊκή αντιφασιστική πρωτοβουλία της ευρωπαϊκής αριστεράς δεν θα είχε μεγάλη απήχηση μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για παράδειγμα, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσο σωτήριες θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειές της στη σημερινή Ουκρανία και Ρωσία, εκεί όπου η ολοκληρωτική απουσία της έχει αφήσει τις κοινωνίες έρμαια στα χέρια είτε των ακροδεξιών νοσταλγών του Τρίτου Ράιχ είτε των νεοφιλελεύθερων δημαγωγών και των Ολιγαρχών υποστηρικτών τους…
Σε αυτή την εποχή βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης, που συνοδεύεται όλο και περισσότερο από μαζικές και απότομες μετακινήσεις απελπισμένων και ρημαγμένων πληθυσμών από το ένα στο άλλο άκρο του πολιτικού χάρτη, θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η αντιμετώπιση της νεοφασιστικής απειλής συνιστά άμεσο συλλογικό ιστορικό καθήκον που απαιτεί απαντήσεις, οργάνωση, σχεδιασμό, πρωτοβουλίες και δράσεις μακράς πνοής σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν αυτό δεν γίνει τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι πολλά ή και όλα τα άλλα σχέδια της αριστεράς μπορούν κάλλιστα να πάνε περίπατο επειδή θα λογαριάζουν χωρίς τον ακροδεξιό ξενοδόχο. Είτε λοιπόν μας αρέσει είτε όχι, η απάντηση σε αυτή την ιστορική πρόκληση περνάει υποχρεωτικά μέσα από την εμπλοκή και κινητοποίηση των «μεγάλων» οργανώσεων και κομμάτων της –πέραν της σοσιαλδημοκρατίας- ευρωπαϊκής αριστεράς. Αν αυτά τα κόμματα συνεχίσουν να εθελοτυφλούν και να μην αντιδρούν στην καλπάζουσα ακροδεξιά απειλή, τότε απειλούνται με συντριπτική ήττα. Όμως, η δικιά τους ήττα θα είναι αναπόφευκτα και ήττα όλου του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, που θα αναγκαστεί να δώσει στις επόμενες μάχες του μέσα σε αφάνταστα πιο δυσμενείς συνθήκες.
Επειδή λοιπόν η κατάσταση είναι ήδη εξαιρετικά άσκημη και οι οιωνοί ακόμα χειρότεροι, είναι σήμερα και όχι αύριο που επιβάλλεται να βγει η ευρωπαϊκή αριστερά από το μοιρολατρικό της λήθαργο για να ξαναδώσει ελπίδα και διάθεση για αντίσταση σε ένα ολάκερο κόσμο που εξακολουθεί να θέλει να παλέψει ενάντια στους αναστημένους βρικόλακες του παρελθόντος. Και για αυτό, το λόγο έχει πια ο Αλέξης Τσίπρας…
tvxs