Υπάρχει απουσία πολιτικής. Σε αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι. Το αποτέλεσμα είναι να κυβερνάται η χώρα από μια τρικομματική κυβέρνηση μόνο με τεχνικού τύπου αποφάσεις που από τη μια δεν επαρκούν για να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί συμβαίνουν όλ΄αυτά, και, από την άλλη δεν προσφέρουν καμιά προοπτική: «Κοίταξε, σήμερα κάνουμε αυτά τα επώδυνα, αλλά αυτά θα διαρκέσουν τόσο και θα οδηγήσουν εκεί». Δεν υπάρχει ούτε το «τόσο» ούτε το «εκεί», με αποτέλεσμα η πρακτική αυτού τού τύπου διακυβέρνησης να καθίσταται διαβλητή και αντιπαθής στην κοινωνία. Όχι μόνο για τη σκληρότητα των μέτρων. Αλλά κυρίως για την έλλειψη απαντήσεων στη διάρκεια και τον στόχο.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Τις απαντήσεις αυτές τις δίνουν η πολιτική και οι ιδέες, όχι τα τεχνοκρατικά σχήματα ανάγκης. Μέχρι τώρα παραγωγή πολιτικής έκανε κυρίως η αριστερά, η οποία όμως αντί να αποκτήσει την πολιτική ηγεμονία μέσα στην εκτεταμένη κρίση παρουσιάζει εικόνα άλλοτε παγίδευσης και άλλοτε αμηχανίας.
Το 27 % των εκλογών του Ιουνίου 2012 μπέρδεψε τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ενώ είναι τεράστιο ποσοστό, είναι συγχρόνως ανεπαρκές για να κυβερνήσει. Βρέθηκε με ένα ποσοστό που υπόσχεται επερχόμενη εξουσία, αλλά μέχρι τότε δεν ξέρει τι να το κάνει. Πως να το διαχειριστεί. Η εσωτερική του πολυφωνία οδηγεί συχνά σε σύγχυση για τις θέσεις του, αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα που έχει είναι η έλλειψη κατανοητής κυβερνητικής πρότασης : Τι θα κάνει αν κερδίσει αύριο τις εκλογές με αυτοδυναμία, τι θα κάνει αν χρειαστεί συνεργασίες για να κυβερνήσει, ποιό θα είναι το άμεσο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Σε αυτά δεν υπάρχουν απαντήσεις. Κι επειδή δεν μπορεί να αποφύγει τα λαϊκίστικου (αλλά κυρίαρχα στον λόγο των τηλεοπτικών ΜΜΕ) τύπου ερωτήματα «που θα βρείτε τα λεφτά» και «πως θα μείνετε στο ευρώ αφού δεν θα ΄χετε να πληρώσετε μισθούς και συντάξεις» η υπέρμετρα προβαλλόμενη πολλά ΜΜΕ αδυναμία του να απαντήσει, καταγράφεται ως ανεπάρκεια.
Το ΚΚΕ θέλει να εξηγήσει με τις δικές του αξίες και ερμηνείες την πτώση που υπέστη (4,50% στις εκλογές Ιουνίου 2012- το χαμηλότερο ποσοστό του μέσα σε είκοσι χρόνια) προσπαθώντας παράλληλα να θυμίσει ότι «είναι εδώ» μέσω πρόσφατων δυναμικών εμφανίσεων, όπως συνέβη στην κατάληψη του γραφείου του υπ. Εργασίας από το ΠΑΜΕ. Το μείζον πρόβλημα για το ΚΚΕ είναι ότι ο κόσμος το ενέταξε στο σύστημα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει την πτωτική πορεία των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Εκεί που οι απελπισμένοι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι ακόμα εργαζόμενοι με μειωμένους μισθούς, συντάξεις και μεροκάματα, οι πανικόβλητοι για όσα έρχονται αύριο, (θα) περίμεναν να βρουν εικόνα στήριξης και εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα από το ιστορικό κόμμα της αριστεράς, βρήκαν την άρνηση του ΚΚΕ να συμμετέχει σε κυβέρνηση της Αριστεράς.Βρήκαν επίσης, τις εθιμοτυπικές πορείες του ΠΑΜΕ που έμοιαζαν περισσότερο με δύναμη προληπτικής καταστολής άλλων διαδηλώσεων παρά με κύμα διαμαρτυρίας που απειλούσε την εξουσία και την ασκούμενη πολιτική. Αυτά τα δύο στοιχεία έφεραν το ΚΚΕ σε θέση μουσειακού κόμματος.
Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορούσε να παράξει ιδέες, προτάσεις και λύσεις γιατί «δεν πρόκανε» (κατά την προσφυή έκφραση του Χ.Φλωράκη) αφού αποφάσισε να μετάσχει στην κυβέρνηση. Και όποιος μετέχει σε κυβερνήσεις δεν μπορεί να παράξει ούτε πολιτική ούτε ιδέες. Και χρόνο να έχει, δεν θα το κάνει επειδή κινδυνεύει αυτές ακριβώς οι ιδέες να υπονομεύσουν τη συμμετοχή του κόμματός του στην (δια)κυβέρνηση της χώρας. Συγχρόνως, η επιλογή αυτή καθιστά το κόμμα της «σώφρονος αριστεράς» αντικείμενο κριτικής και επιθέσεων για τη συμμετοχή του σε σχήμα που δεν ανιχνεύει άλλη πολιτική, δεν ψάχνει άλλες λύσεις αλλά κινείται στις αποφάσεις του μνημονίου και της λογικής «ευρώ με κάθε θυσία». Ένα μεγάλο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον η ΔΗΜΑΡ είναι η (πειστική) απάντηση που θα κληθεί να δώσει στο εύλογο ερώτημα αν θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση. Εναντίον της είναι πάντα η πραγματικότητα που λέει ότι αφού δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί με ταξικό και ιδεολογικό αντίπαλο, φυσιολογικά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να συνυπάρξει σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ή μήπως όχι;
Πως φτάσαμε στην απουσία πολιτικής;
Μέσω της απαξίωσής της με ταχείς ρυθμούς ήδη από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009. Η κυβέρνηση Καραμανλή απήλθε βλέποντας τι έρχεται. Η κυβερνητική υπόσταση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ.Α.Παπανδρέου θύμιζε περισσότερο παρέα φίλων με ομοειδή, συναντώμενα ενδιαφέροντα, σχήμα που θύμιζε περισσότερο φυσιολατρικό σύλλογο και Μ.Κ.Ο. παρά κόμμα που ανέκαμψε από τη νεοφιλελεύθερη δοκιμασία εκσυγχρονιστικής ηγεσίας. Ο τρόπος διακυβέρνησης από την ομάδα φίλων του ΓΑΠ με κορύφωση την ένταξη της χώρας σε σχέση εξάρτησης από ποικιλώνυμα συμφέροντα και το ανώνυμο διεθνοποιημένο κεφάλαιο, μετέβαλε την πολιτική από αναξιόπιστη σε υπόλογη και σταδιακά σε κατάπτυστο ένοχο για τη σημερινή κατάσταση. Μπορεί να επανέλθει; Πρώτα πρέπει να αποενοχοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών. Κι αυτό παίρνει χρόνο. ΄Υστερα πρέπει να πείσει για τη χρησιμότητά της. Κι αυτό, εκτός από χρόνο προϋποθέτει (αυτο)απόρριψη σημαντικού μέρους του πρόσφατου παρελθόντος της. Και τα δύο είναι δύσκολα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα «Επίκαιρα»