Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ και του λαού για δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία,
πέρα από συγκλονιστικός και απαραίτητος για την Δημοκρατία, τα δικαιώματα, την επιβίωση και
την αξιοπρέπεια, ανέδειξε κι ένα σωρό άλλα ζητήματα, άλλα φανερά, άλλα όχι. Ένα από αυτά τα όχι φανερά, αλλά σε μεγάλο βαθμό σημαντικά, είναι ο ρόλος των βουλευτών/τίνων της Αριστεράς στους αγώνες των εργαζομένων και του λαού. Θέλω να το υπογραμμίσω και να το πάω και παραπέρα, μιας και βρισκόμαστε και σε προσυνεδριακό διάλογο.Στην ΕΡΤ ήμασταν παρόντες και παρούσες κάθε μέρα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Γιατί ξέραμε την κρισιμότητα του αγώνα (που δεν έχει να κάνει στενά με τον αν μας άρεσε η ΕΡΤ ή όχι), θέλαμε να είμαστε εκεί και έπρεπε να είμαστε εκεί για κάθε ενδεχόμενο.
Αν ανοίξουμε λοιπόν την εικόνα και γενικεύσουμε αυτή τη συζήτηση του ρόλου του βουλευτή και της βουλευτίνας της Αριστεράς, να συμφωνήσουμε ότι αυτό που σίγουρα πρέπει να ισχύει είναι ότι δεν παίζουμε τον ρόλο που παίζουν οι βουλευτές και οι βουλευτίνες των αστικών κομμάτων. Μια πρώτη τομή και ρήξη που μας βγάζει "έξω από το κάδρο" των συστημικών είναι να μην αναπαράγουμε τον ρόλο που το ίδιο το σύστημα μας υποδεικνύει. Σε αντίθεση λοιπόν με την πεπατημένη, είτε αυτή έχει να κάνει με την εμφάνιση και την εικόνα μας είτε με την πολιτική τοποθέτηση είτε με τη σχέση μας με την κοινωνία, τους εργαζόμενους και τους αγώνες, εμείς πρέπει να είμαστε ένας και μια από τους από κάτω. Απλά, μιας και λειτουργούμε σε κοινοβουλευτικό σύστημα, οι από κάτω μας έκαναν την τιμή να μας ορίσουν ως εκπροσώπους των συμφερόντων τους στη Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές και οι βουλευτίνες της Αριστεράς είμαστε απλοί άνθρωποι που στηρίζουμε τους αγώνες της κοινωνίας στην κάθε μέρα, σεβόμαστε και ακολουθούμε τις συλλογικές αποφάσεις και, δίχως αλαζονικές κορώνες στη δημόσια εκφώνηση, συντασσόμαστε με το συλλογικό κεκτημένο. Η προσωπική μας άποψη δεν ενδιαφέρει απολύτως κανέναν αν θέλουμε να συζητάμε με την κοινωνία ποιο είναι το σχέδιο του αριστερού κόμματός μας για την έξοδο φερ' ειπείν από την κρίση και την κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία. Αν θέλουμε απλώς να είμαστε «παράγοντες» της δημόσιας ζωής, που σαν φιλολογικός όμιλος ανταλλάσσουμε απλά απόψεις επί παντός του επιστητού, τότε συζητάμε για άλλο πράγμα. Και προφανώς, δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτό σημαίνει πως όλοι και όλες έχουμε την ίδια άποψη. Όχι, έχουμε πολλές απόψεις και πλούσιες, αλλά καταλήγουμε σε κάποιες συλλογικά αποδεκτές.
Εμάς μας ψήφισε ο κόσμος της εργασίας για να μεταφέρουμε τα αιτήματά του, να παλέψουμε γι' αυτά, για να εκπροσωπήσουμε αυτούς/ές που δεν έχουν φωνή, για να μπούμε εκεί που άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να μπουν και να υπερασπιστούν δικαιώματα, όπως στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, σε χώρους σκληρής εκμετάλλευσης της εργασίας.
Επιπλέον, οφείλουμε να έχουμε πολύ στενή σχέση με τις οργανώσεις μας και τις συνεδριάσεις τους, εκεί όπου πρέπει να αποφασίζονται τα σημαντικά ζητήματα, και να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας κάτι ιδιαίτερο που δεν συνεδριάζει πουθενά και δεν απολογείται πουθενά επειδή, δήθεν, μπορεί να έχουμε πολλές υποχρεώσεις (που έχουμε).
Το Κοινοβούλιο μπορεί να σε αποξενώσει, να σε αποκόψει από τον κόσμο αν δεν έχεις άγκυρες γερές στην κοινωνία και στις οργανώσεις, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος πλήρους σύνταξης με το κυρίαρχο. Ένας ή μια ιλουστρασιόν πολιτικός, που δεν ξέρεις τί γίνεται στην πραγματικότητα στον έξω κόσμο ή δεν θες να ξέρεις αν μια χαρά «βολευτείς» στον ρόλο του κύριου βουλευτή ή της κυρίας βουλευτίνας. Τώρα αν θα είμαστε Μαυρογιαλούρος ή Γκόρτσος δεν έχει και μεγάλη διαφορά, αν μπούμε στο πετσί του ρόλου της εξουσίας του κοινοβουλευτισμού. Εμείς τα πάμε καλά σε μερικά, αλλά όχι σε όλα. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε περισσότερο, σύντροφοι και συντρόφισσες, οφείλουμε να είμαστε το παράδειγμα του αντικομφορμισμού, της ριζοσπαστικότητας, του αγώνα και της αγωνίας του ελληνικού λαού και των εργαζόμενων, να γνωρίζουμε τα υπέρ μας και τα κατά μας, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, να φτιάχνουμε γερούς δεσμούς με τον λαό και πάνω απ' όλα να τον καλούμε να αντιστέκεται… «Ώς και σε μένα, σε μένα που σας ιστορώ αντισταθείτε», όπως έλεγε και ο ποιητής. Και πάνω απ' όλα να έχουμε ένα όραμα να μοιραστούμε. Ότι θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο.
* Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
Αν ανοίξουμε λοιπόν την εικόνα και γενικεύσουμε αυτή τη συζήτηση του ρόλου του βουλευτή και της βουλευτίνας της Αριστεράς, να συμφωνήσουμε ότι αυτό που σίγουρα πρέπει να ισχύει είναι ότι δεν παίζουμε τον ρόλο που παίζουν οι βουλευτές και οι βουλευτίνες των αστικών κομμάτων. Μια πρώτη τομή και ρήξη που μας βγάζει "έξω από το κάδρο" των συστημικών είναι να μην αναπαράγουμε τον ρόλο που το ίδιο το σύστημα μας υποδεικνύει. Σε αντίθεση λοιπόν με την πεπατημένη, είτε αυτή έχει να κάνει με την εμφάνιση και την εικόνα μας είτε με την πολιτική τοποθέτηση είτε με τη σχέση μας με την κοινωνία, τους εργαζόμενους και τους αγώνες, εμείς πρέπει να είμαστε ένας και μια από τους από κάτω. Απλά, μιας και λειτουργούμε σε κοινοβουλευτικό σύστημα, οι από κάτω μας έκαναν την τιμή να μας ορίσουν ως εκπροσώπους των συμφερόντων τους στη Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές και οι βουλευτίνες της Αριστεράς είμαστε απλοί άνθρωποι που στηρίζουμε τους αγώνες της κοινωνίας στην κάθε μέρα, σεβόμαστε και ακολουθούμε τις συλλογικές αποφάσεις και, δίχως αλαζονικές κορώνες στη δημόσια εκφώνηση, συντασσόμαστε με το συλλογικό κεκτημένο. Η προσωπική μας άποψη δεν ενδιαφέρει απολύτως κανέναν αν θέλουμε να συζητάμε με την κοινωνία ποιο είναι το σχέδιο του αριστερού κόμματός μας για την έξοδο φερ' ειπείν από την κρίση και την κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία. Αν θέλουμε απλώς να είμαστε «παράγοντες» της δημόσιας ζωής, που σαν φιλολογικός όμιλος ανταλλάσσουμε απλά απόψεις επί παντός του επιστητού, τότε συζητάμε για άλλο πράγμα. Και προφανώς, δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτό σημαίνει πως όλοι και όλες έχουμε την ίδια άποψη. Όχι, έχουμε πολλές απόψεις και πλούσιες, αλλά καταλήγουμε σε κάποιες συλλογικά αποδεκτές.
Εμάς μας ψήφισε ο κόσμος της εργασίας για να μεταφέρουμε τα αιτήματά του, να παλέψουμε γι' αυτά, για να εκπροσωπήσουμε αυτούς/ές που δεν έχουν φωνή, για να μπούμε εκεί που άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να μπουν και να υπερασπιστούν δικαιώματα, όπως στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, σε χώρους σκληρής εκμετάλλευσης της εργασίας.
Επιπλέον, οφείλουμε να έχουμε πολύ στενή σχέση με τις οργανώσεις μας και τις συνεδριάσεις τους, εκεί όπου πρέπει να αποφασίζονται τα σημαντικά ζητήματα, και να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας κάτι ιδιαίτερο που δεν συνεδριάζει πουθενά και δεν απολογείται πουθενά επειδή, δήθεν, μπορεί να έχουμε πολλές υποχρεώσεις (που έχουμε).
Το Κοινοβούλιο μπορεί να σε αποξενώσει, να σε αποκόψει από τον κόσμο αν δεν έχεις άγκυρες γερές στην κοινωνία και στις οργανώσεις, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος πλήρους σύνταξης με το κυρίαρχο. Ένας ή μια ιλουστρασιόν πολιτικός, που δεν ξέρεις τί γίνεται στην πραγματικότητα στον έξω κόσμο ή δεν θες να ξέρεις αν μια χαρά «βολευτείς» στον ρόλο του κύριου βουλευτή ή της κυρίας βουλευτίνας. Τώρα αν θα είμαστε Μαυρογιαλούρος ή Γκόρτσος δεν έχει και μεγάλη διαφορά, αν μπούμε στο πετσί του ρόλου της εξουσίας του κοινοβουλευτισμού. Εμείς τα πάμε καλά σε μερικά, αλλά όχι σε όλα. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε περισσότερο, σύντροφοι και συντρόφισσες, οφείλουμε να είμαστε το παράδειγμα του αντικομφορμισμού, της ριζοσπαστικότητας, του αγώνα και της αγωνίας του ελληνικού λαού και των εργαζόμενων, να γνωρίζουμε τα υπέρ μας και τα κατά μας, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, να φτιάχνουμε γερούς δεσμούς με τον λαό και πάνω απ' όλα να τον καλούμε να αντιστέκεται… «Ώς και σε μένα, σε μένα που σας ιστορώ αντισταθείτε», όπως έλεγε και ο ποιητής. Και πάνω απ' όλα να έχουμε ένα όραμα να μοιραστούμε. Ότι θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο.
* Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ