Του Δημήτρη Χριστόπουλου
Η ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία είναι εξοικειωμένη με το φαινόμενο πολιτικών κομμάτων που
Η ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία είναι εξοικειωμένη με το φαινόμενο πολιτικών κομμάτων που
λειτουργούν μεν νόμιμα, αλλά είτε συμπαθούν είτε συνεργούν με οργανώσεις παράνομες, τις
οποίες η εκάστοτε έννομη τάξη χαρακτηρίζει «εγκληματικές» ή «τρομοκρατικές». Τα κόμματα αυτά, είναι, κατά κανόνα, πολιτικές εκφράσεις ενός εθνοτικού ριζοσπαστισμού και λειτουργούν ως πολιτικός βραχίονας ενός πυρήνα που είναι εκτός νόμου: τα παραδείγματα της Χώρας των Βάσκων (Ε. Μπατασούνα — ΕΤΑ), της Βορείου Ιρλανδίας (Σιν Φέιν — ΙRA) και της Τουρκίας (DTP — PKK) είναι τα πιο πρόσφατα και ενδεικτικά.Παρά τις προφανείς αναντιστοιχίες που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλυθούν, η Χρυσή Αυγή είναι μια περίπτωση που σπάει τον κανόνα των σχέσεων «πυρήνα – βραχίονα» που γνωρίζουμε. Και τούτο διότι, στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής πυρήνας και βραχίονας ταυτίζονται. Δηλαδή, η τρομοκρατική οργάνωση είναι το κόμμα. Και αντιστρόφως, το κόμμα είναι μια εγκληματική οργάνωση, καθώς τα μέλη του επιδίδονται ιεραρχικά και συντεταγμένα –επειδή είναι μέλη του, και όχι επειδή είναι μεθυσμένοι– σε πράξεις παράνομες.
Η ιδιάζουσα αυτή κατάσταση μπορεί να αποδοθεί σε μια σειρά λόγους. Πρώτον, στην Ελλάδα, λόγω του νωπού ιστορικού παρελθόντος πολιτειακών εκτροπών, υπάρχει μια γενικευμένη πολιτική κουλτούρα δυσανεξίας στην απαγόρευση της λειτουργίας πολιτικών κομμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα κόμμα που σίγουρα θα είχε κηρυχτεί παράνομο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, εδώ να εξασφαλίζει το προνόμιο της νόμιμης λειτουργίας. Δεύτερον, μείζονα τμήματα των πολιτειακών θεσμών που είναι επιφορτισμένα με τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης δεν διώκουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, ακόμη κι όταν αυτά προκλητικά εγκληματούν, επειδή εκφράζονται και τα ίδια μέσα από τον ακροδεξιό λόγο και πράξεις. Αναφέρομαι στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Ειδικώς η τελευταία, γενικώς, σπεύδει να διώκει και να καταδικάζει με χαρακτηριστική ευκολία, ενώ, ειδικώς, δείχνει πολιτειακά ανυπόφορη ανοχή. Ο τρίτος λόγος στον οποίο αποδίδεται αυτή η ελληνικής κοπής ιδιαιτερότητα του «κόμματος-τρομοκρατικής οργάνωσης» είναι η πολιτική αξία χρήσης που έχει η Χρυσή Αυγή για την ελληνική Δεξιά, στο πλαίσιο της γνωστής θεωρίας των «δύο άκρων».
Μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, το «τι θα γίνει με τη Χρυσή Αυγή» είναι το ερώτημα στο στόμα ή το μυαλό κάθε έλληνα δημοκράτη. Προτείνω να σκεφτούμε ακολουθώντας αυτό που θα κάναμε αν δεν αντιμετωπίζαμε την ιδιαιτερότητα του «κόμματος-τρομοκρατικής οργάνωσης», αλλά δύο ξεχωριστές δομές. Αν είχαμε δηλαδή, έναν τρομοκρατικό πυρήνα εκτός νόμου και ένα νόμιμο κόμμα. Σε αυτήν την περίπτωση (όπως εξάλλου έγινε και στις τρεις περιπτώσεις κρατών που ανέφερα προηγουμένως) το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών κινήθηκε πρωτίστως στην εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης με κάθε μέσο, ακόμη και με μέσα που βάναυσα παραβιάζουν τις συνταγματικές εγγυήσεις. Ενίοτε, επικουρικά, οι αρχές στρέφονται στην απαγόρευση του κόμματος -βραχίονα.
Επιστρέφω στην Ελλάδα. Το ερώτημα «τι κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή» κακώς τίθεται κυρίως με όρους διάλυσης πολιτικού κόμματος. Τίθεται, σήμερα, πρωτίστως με όρους εξάρθρωσης της εγκληματικής-τρομοκρατικής οργάνωσης, με τον αυτονόητο σεβασμό στις συνταγματικές εγγυήσεις που προβλέπουν δικαιώματα στους κατηγορούμενους, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Πώς εξαρθρώνεται μια τέτοια οργάνωση το ξέρουν μια χαρά η ελληνική αστυνομία και η ελληνική δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη δρα ως σήμερα ανενόχλητη στο φως της ημέρας. Οι προβλέψεις στον Ποινικό Κώδικα υπάρχουν, ενισχυμένες μάλιστα εδώ και με μια δεκαετία από τον τρομονόμο. Ο δολοφόνος του Π. Φύσσα δεν ήταν μόνος του, αλλά με μια ομάδα. Η ομάδα δεν σκότωσε. Δεν θα διωχθεί για τίποτε όμως; Είναι προφανές λοιπόν, ότι ακόμη και σήμερα, οι αδράνειες είναι πολλές και η πολιτική βούληση ζητούμενη.
Από την Τετάρτη, δημοσιογράφοι, από το εξωτερικό κυρίως, με ρωτάνε: «Νομίζετε ότι η δολοφονία αυτή σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας κινητοποίησης του κράτους και της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγή στην Ελλάδα;». Η ειλικρινής μου απάντηση είναι: «Δεν ξέρω». Ξέρω όμως ότι, όσο κι αν μας κάνει τη ζωή δύσκολη, η Χρυσή Αυγή στο τέλος θα ηττηθεί.
Πηγή: enthemata
Η ιδιάζουσα αυτή κατάσταση μπορεί να αποδοθεί σε μια σειρά λόγους. Πρώτον, στην Ελλάδα, λόγω του νωπού ιστορικού παρελθόντος πολιτειακών εκτροπών, υπάρχει μια γενικευμένη πολιτική κουλτούρα δυσανεξίας στην απαγόρευση της λειτουργίας πολιτικών κομμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα κόμμα που σίγουρα θα είχε κηρυχτεί παράνομο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, εδώ να εξασφαλίζει το προνόμιο της νόμιμης λειτουργίας. Δεύτερον, μείζονα τμήματα των πολιτειακών θεσμών που είναι επιφορτισμένα με τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης δεν διώκουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, ακόμη κι όταν αυτά προκλητικά εγκληματούν, επειδή εκφράζονται και τα ίδια μέσα από τον ακροδεξιό λόγο και πράξεις. Αναφέρομαι στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Ειδικώς η τελευταία, γενικώς, σπεύδει να διώκει και να καταδικάζει με χαρακτηριστική ευκολία, ενώ, ειδικώς, δείχνει πολιτειακά ανυπόφορη ανοχή. Ο τρίτος λόγος στον οποίο αποδίδεται αυτή η ελληνικής κοπής ιδιαιτερότητα του «κόμματος-τρομοκρατικής οργάνωσης» είναι η πολιτική αξία χρήσης που έχει η Χρυσή Αυγή για την ελληνική Δεξιά, στο πλαίσιο της γνωστής θεωρίας των «δύο άκρων».
Μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, το «τι θα γίνει με τη Χρυσή Αυγή» είναι το ερώτημα στο στόμα ή το μυαλό κάθε έλληνα δημοκράτη. Προτείνω να σκεφτούμε ακολουθώντας αυτό που θα κάναμε αν δεν αντιμετωπίζαμε την ιδιαιτερότητα του «κόμματος-τρομοκρατικής οργάνωσης», αλλά δύο ξεχωριστές δομές. Αν είχαμε δηλαδή, έναν τρομοκρατικό πυρήνα εκτός νόμου και ένα νόμιμο κόμμα. Σε αυτήν την περίπτωση (όπως εξάλλου έγινε και στις τρεις περιπτώσεις κρατών που ανέφερα προηγουμένως) το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών κινήθηκε πρωτίστως στην εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης με κάθε μέσο, ακόμη και με μέσα που βάναυσα παραβιάζουν τις συνταγματικές εγγυήσεις. Ενίοτε, επικουρικά, οι αρχές στρέφονται στην απαγόρευση του κόμματος -βραχίονα.
Επιστρέφω στην Ελλάδα. Το ερώτημα «τι κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή» κακώς τίθεται κυρίως με όρους διάλυσης πολιτικού κόμματος. Τίθεται, σήμερα, πρωτίστως με όρους εξάρθρωσης της εγκληματικής-τρομοκρατικής οργάνωσης, με τον αυτονόητο σεβασμό στις συνταγματικές εγγυήσεις που προβλέπουν δικαιώματα στους κατηγορούμενους, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Πώς εξαρθρώνεται μια τέτοια οργάνωση το ξέρουν μια χαρά η ελληνική αστυνομία και η ελληνική δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη δρα ως σήμερα ανενόχλητη στο φως της ημέρας. Οι προβλέψεις στον Ποινικό Κώδικα υπάρχουν, ενισχυμένες μάλιστα εδώ και με μια δεκαετία από τον τρομονόμο. Ο δολοφόνος του Π. Φύσσα δεν ήταν μόνος του, αλλά με μια ομάδα. Η ομάδα δεν σκότωσε. Δεν θα διωχθεί για τίποτε όμως; Είναι προφανές λοιπόν, ότι ακόμη και σήμερα, οι αδράνειες είναι πολλές και η πολιτική βούληση ζητούμενη.
Από την Τετάρτη, δημοσιογράφοι, από το εξωτερικό κυρίως, με ρωτάνε: «Νομίζετε ότι η δολοφονία αυτή σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας κινητοποίησης του κράτους και της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγή στην Ελλάδα;». Η ειλικρινής μου απάντηση είναι: «Δεν ξέρω». Ξέρω όμως ότι, όσο κι αν μας κάνει τη ζωή δύσκολη, η Χρυσή Αυγή στο τέλος θα ηττηθεί.
Πηγή: enthemata