[...] Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος. [...]
Τα τελευταία χρόνια, ένα πρόσωπο του στενού συγγενικού μου περιβάλλοντος εκδήλωσε ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Για τουλάχιστον μια πενταετία νοσηλευόταν συνεχώς σε διάφορα νοσοκομεία, χωρίς, όμως, να καταφέρουν να εντοπίσουν τη ρίζα του κακού. Οι γιατροί έτρεχαν μονίμως πίσω από τα –διαφορετικά κάθε φορά– συμπτώματα, αδυνατώντας να εντοπίσουν τι ήταν αυτό που τα προκαλούσε. Μέχρι που, λίγο καιρό πριν, μάλλον τυχαία, το πρόβλημα εντοπίστηκε και αντιμετωπίστηκε.
Έκανα αυτή τη μικρή, άσχετη εισαγωγή για να καταδείξω ότι ακολουθώντας τα συμπτώματα δεν είναι αυτονόητο ότι θα καταλήξεις στην αιτία. Διότι κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση που προανέφερα, μπορούν να σε παραπλανήσουν και να σε οδηγήσουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Και το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε αυτή την περίπτωση είναι να ερμηνεύσεις το σύμπτωμα ως αίτιο. Αυτό, δηλαδή, που γίνεται, από κάποιους, με την περίπτωση της χρυσής αυγής.
Αντί να αντιληφθούν ότι η χρυσή αυγή μεταλλάχθηκε από ένα περιθωριακό μόρφωμα σε κοινοβουλευτικό κόμμα λόγω των πολιτικών εξαθλίωσης, προσπαθούν να αποδώσουν τη γιγάντωσή της στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια, αυτή η εκδοχή δεν είναι εντελώς λανθασμένη. Σαφώς και υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που βρίσκει θελκτικές τις θέσεις της χρυσής αυγής. Όμως, γιατί, εφόσον η χρυσή αυγή υπάρχει για πολλά χρόνια, αυτές τις θέσεις τις ανακάλυψε τώρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Λόγω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες έχουν επιβληθεί. Κι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι.
Η άνοδος των φασιστικών κινημάτων πήγαινε, πάντοτε, χέρι-χέρι με την εξαθλίωση. Όσο ένας λαός εξαθλιώνεται, τόσο πιο εύκολα χάνει την ψυχραιμία του και γίνεται ευεπίφορος σε κηρύγματα μίσους, τόσο πιο εύκολα υποκύπτει σε κόμματα τα οποία, ελλείψει πραγματικών θέσεων, επαγγέλλονται την τιμωρία και την εκδίκηση.
Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος.
Κι αυτό το χάος, κάποιοι επιχειρούν να το καλύψουν με τεράστια λογικά άλματα. Πώς είναι δυνατόν να συμπαραταχθούμε άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες; Αρκεί ο ναζιστικός κίνδυνος για να μας ενώσει και να μας κάνει να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας; Αλλά κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι αρκεί, θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στην κοινωνία ή θα είναι μια πομφόλυγα με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων;
Εδώ που βρισκόμαστε δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να βαυκαλιζόμαστε. Όσο σοβαρός και υπαρκτός κι αν είναι ο κίνδυνος των νεοναζιστών, δεν μπορεί να κατεδαφίσει, ιδίως υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, τα τείχη που μας χωρίζουν.
Πώς θα ταυτιστώ εγώ με κάποιον ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να πουληθεί το νερό, ότι πρέπει να κλείσουν νοσοκομεία και σχολεία, ότι τα εκατομμύρια των ανέργων είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό του τόπου;
Και μην μου πει κανείς ότι αυτά είναι άσχετα. Είναι σχετικότατα. Και όχι μόνο είναι σχετικότατα, αλλά είναι και αυτά τα οποία θα χτίσουν τα θεμέλια επάνω στα οποία θα στηριχτούμε. Διότι μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο προθέσεων.
Πρέπει να υπάρχουν οι βάσεις εκείνες οι οποίες θα την κρατήσουν και θα τη στηρίξουν στο βάθος του χρόνου. Ιδίως όταν μιλάμε για τη συνένωση τόσων πολλών και διαφορετικών υλικών. Κι ας υποθέσουμε, ότι άνθρωποι με τις δικές μου απόψεις καταπίνουμε όλα τα παραπάνω και δεχόμαστε να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο μέτωπο.
Οι βουλευτές της ΝΔ οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη, ή αυτοί που ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας του Τατσόπουλου, όταν προσπάθησε να τον σύρει στα δικαστήρια ο χρυσαυγήτης Παπάς, θα δεχθούν να συμμετάσχουν; Αστεία πράγματα. Απλώς, δεν γίνεται. Όποιος πιστεύει ότι με αυτά τα υλικά μπορεί να δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο, ικανό να αντιπαραταχθεί απέναντι στους νεοναζιστές αποτελεσματικά και με ομοψυχία, ζει σε έναν δικό του, φανταστικό κόσμο ή εξυπηρετεί προσωπικές σκοπιμότητες.
Πέραν αυτού όμως, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Αυτοί που θέτουν το ζήτημα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου θεωρούν, προφανώς, πως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι το κορυφαίο, αυτό το οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Είναι, όμως, έτσι; Είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Εννοείται πως όχι.
Η χρυσή αυγή, όσο κι αν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι πολιτικές που εξαθλιώνουν το λαό, και οι οποίες, όσο δεν αναχαιτίζονται, θα εξακολουθούν να τροφοδοτούν τη δεξαμενή της χρυσής αυγής. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το αποδεικνύει η πράξη. Η χρυσή αυγή γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, κάθε καινούργιο μέτρο πιστώνει στον εκλογικό λογαριασμό της καινούργιους ψηφοφόρους. Κι αν αυτό δεν αλλάξει, όχι ένα αλλά εκατό αντιναζιστικά μέτωπα να φτιάξουμε, πάλι η χρυσή αυγή θα δυναμώνει. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, εθελοτυφλεί.
Η χρυσή αυγή αντλεί ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των κατεστραμμένων. Κι όσο γεμίζουν αυτές οι δεξαμενές, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα κυνηγάμε, δηλαδή, το σύμπτωμα αδιαφορώντας για την αιτία. Εκτός αυτού όμως, υπάρχει και ένας ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος: Εάν, όντως, συμφωνήσουμε όλοι να συμπαραταχθούμε μέσα από ένα κοινό μέτωπο εναντίον της χρυσής αυγής, ελλοχεύει ο κίνδυνος να την εμφανίσουμε στα μάτια των πολιτών ως τη μοναδική αντισυστημική δύναμη. Και οι νεοναζί, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι στα επικοινωνιακά παίρνουν άριστα, θα το εκμεταλλευτούν από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα, αντί να τους απομονώσουμε και να τους συρρικνώσουμε, να τους ενισχύσουμε. Το έχουν σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο όλοι όσοι διακινούν την ιδέα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου; Άγνωστο.
Λοιπόν, ας αφήσουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ενιαίων αντιναζιστικών μετώπων, οι οποίες δεν έχουν παρά μόνο επικοινωνιακή αξία, κι ας προσπαθήσουμε να αντιπαρατεθούμε στον ναζιστικό κίνδυνο, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και, κυρίως, έχοντας επίγνωση της κατάστασης.
Εάν χρειαστεί συμπαράταξη εναντίον της χρυσής αυγής (στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι πιθανό, προ του κινδύνου κάποιοι δήμοι να καταλήξουν στα χέρια των νεοναζιστών, να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα), θα αποφασιστεί από τους πολίτες και όχι από κάποιους «σοφούς».
Και πάνω απ’ όλα, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο χρυσή αυγή ερμηνεύοντας σωστά τα όσα μας συμβαίνουν. Διότι εάν πιστέψουμε ότι η χρυσή αυγή θα συρρικνωθεί μέσα από ένα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας αντιναζιστικό μέτωπο, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν.
Και το χειρότερο δεν θα είναι αυτό, αλλά ότι την ίδια ώρα, ενόσω εμείς θα μιμούμαστε τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, το νεοναζιστικό μόρφωμα θα μεγαλώνει και θα διαποτίζει με δηλητήριο ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.-
Έκανα αυτή τη μικρή, άσχετη εισαγωγή για να καταδείξω ότι ακολουθώντας τα συμπτώματα δεν είναι αυτονόητο ότι θα καταλήξεις στην αιτία. Διότι κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση που προανέφερα, μπορούν να σε παραπλανήσουν και να σε οδηγήσουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Και το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε αυτή την περίπτωση είναι να ερμηνεύσεις το σύμπτωμα ως αίτιο. Αυτό, δηλαδή, που γίνεται, από κάποιους, με την περίπτωση της χρυσής αυγής.
Αντί να αντιληφθούν ότι η χρυσή αυγή μεταλλάχθηκε από ένα περιθωριακό μόρφωμα σε κοινοβουλευτικό κόμμα λόγω των πολιτικών εξαθλίωσης, προσπαθούν να αποδώσουν τη γιγάντωσή της στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια, αυτή η εκδοχή δεν είναι εντελώς λανθασμένη. Σαφώς και υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που βρίσκει θελκτικές τις θέσεις της χρυσής αυγής. Όμως, γιατί, εφόσον η χρυσή αυγή υπάρχει για πολλά χρόνια, αυτές τις θέσεις τις ανακάλυψε τώρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Λόγω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες έχουν επιβληθεί. Κι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι.
Η άνοδος των φασιστικών κινημάτων πήγαινε, πάντοτε, χέρι-χέρι με την εξαθλίωση. Όσο ένας λαός εξαθλιώνεται, τόσο πιο εύκολα χάνει την ψυχραιμία του και γίνεται ευεπίφορος σε κηρύγματα μίσους, τόσο πιο εύκολα υποκύπτει σε κόμματα τα οποία, ελλείψει πραγματικών θέσεων, επαγγέλλονται την τιμωρία και την εκδίκηση.
Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος.
Κι αυτό το χάος, κάποιοι επιχειρούν να το καλύψουν με τεράστια λογικά άλματα. Πώς είναι δυνατόν να συμπαραταχθούμε άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες; Αρκεί ο ναζιστικός κίνδυνος για να μας ενώσει και να μας κάνει να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας; Αλλά κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι αρκεί, θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στην κοινωνία ή θα είναι μια πομφόλυγα με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων;
Εδώ που βρισκόμαστε δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να βαυκαλιζόμαστε. Όσο σοβαρός και υπαρκτός κι αν είναι ο κίνδυνος των νεοναζιστών, δεν μπορεί να κατεδαφίσει, ιδίως υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, τα τείχη που μας χωρίζουν.
Πώς θα ταυτιστώ εγώ με κάποιον ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να πουληθεί το νερό, ότι πρέπει να κλείσουν νοσοκομεία και σχολεία, ότι τα εκατομμύρια των ανέργων είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό του τόπου;
Και μην μου πει κανείς ότι αυτά είναι άσχετα. Είναι σχετικότατα. Και όχι μόνο είναι σχετικότατα, αλλά είναι και αυτά τα οποία θα χτίσουν τα θεμέλια επάνω στα οποία θα στηριχτούμε. Διότι μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο προθέσεων.
Πρέπει να υπάρχουν οι βάσεις εκείνες οι οποίες θα την κρατήσουν και θα τη στηρίξουν στο βάθος του χρόνου. Ιδίως όταν μιλάμε για τη συνένωση τόσων πολλών και διαφορετικών υλικών. Κι ας υποθέσουμε, ότι άνθρωποι με τις δικές μου απόψεις καταπίνουμε όλα τα παραπάνω και δεχόμαστε να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο μέτωπο.
Οι βουλευτές της ΝΔ οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη, ή αυτοί που ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας του Τατσόπουλου, όταν προσπάθησε να τον σύρει στα δικαστήρια ο χρυσαυγήτης Παπάς, θα δεχθούν να συμμετάσχουν; Αστεία πράγματα. Απλώς, δεν γίνεται. Όποιος πιστεύει ότι με αυτά τα υλικά μπορεί να δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο, ικανό να αντιπαραταχθεί απέναντι στους νεοναζιστές αποτελεσματικά και με ομοψυχία, ζει σε έναν δικό του, φανταστικό κόσμο ή εξυπηρετεί προσωπικές σκοπιμότητες.
Πέραν αυτού όμως, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Αυτοί που θέτουν το ζήτημα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου θεωρούν, προφανώς, πως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι το κορυφαίο, αυτό το οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Είναι, όμως, έτσι; Είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Εννοείται πως όχι.
Η χρυσή αυγή, όσο κι αν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι πολιτικές που εξαθλιώνουν το λαό, και οι οποίες, όσο δεν αναχαιτίζονται, θα εξακολουθούν να τροφοδοτούν τη δεξαμενή της χρυσής αυγής. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το αποδεικνύει η πράξη. Η χρυσή αυγή γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, κάθε καινούργιο μέτρο πιστώνει στον εκλογικό λογαριασμό της καινούργιους ψηφοφόρους. Κι αν αυτό δεν αλλάξει, όχι ένα αλλά εκατό αντιναζιστικά μέτωπα να φτιάξουμε, πάλι η χρυσή αυγή θα δυναμώνει. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, εθελοτυφλεί.
Η χρυσή αυγή αντλεί ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των κατεστραμμένων. Κι όσο γεμίζουν αυτές οι δεξαμενές, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα κυνηγάμε, δηλαδή, το σύμπτωμα αδιαφορώντας για την αιτία. Εκτός αυτού όμως, υπάρχει και ένας ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος: Εάν, όντως, συμφωνήσουμε όλοι να συμπαραταχθούμε μέσα από ένα κοινό μέτωπο εναντίον της χρυσής αυγής, ελλοχεύει ο κίνδυνος να την εμφανίσουμε στα μάτια των πολιτών ως τη μοναδική αντισυστημική δύναμη. Και οι νεοναζί, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι στα επικοινωνιακά παίρνουν άριστα, θα το εκμεταλλευτούν από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα, αντί να τους απομονώσουμε και να τους συρρικνώσουμε, να τους ενισχύσουμε. Το έχουν σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο όλοι όσοι διακινούν την ιδέα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου; Άγνωστο.
Λοιπόν, ας αφήσουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ενιαίων αντιναζιστικών μετώπων, οι οποίες δεν έχουν παρά μόνο επικοινωνιακή αξία, κι ας προσπαθήσουμε να αντιπαρατεθούμε στον ναζιστικό κίνδυνο, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και, κυρίως, έχοντας επίγνωση της κατάστασης.
Εάν χρειαστεί συμπαράταξη εναντίον της χρυσής αυγής (στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι πιθανό, προ του κινδύνου κάποιοι δήμοι να καταλήξουν στα χέρια των νεοναζιστών, να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα), θα αποφασιστεί από τους πολίτες και όχι από κάποιους «σοφούς».
Και πάνω απ’ όλα, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο χρυσή αυγή ερμηνεύοντας σωστά τα όσα μας συμβαίνουν. Διότι εάν πιστέψουμε ότι η χρυσή αυγή θα συρρικνωθεί μέσα από ένα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας αντιναζιστικό μέτωπο, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν.
Και το χειρότερο δεν θα είναι αυτό, αλλά ότι την ίδια ώρα, ενόσω εμείς θα μιμούμαστε τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, το νεοναζιστικό μόρφωμα θα μεγαλώνει και θα διαποτίζει με δηλητήριο ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.-
tvxs