. του Αντώνη Δ. Μάντζιου, οικονομολόγου,
μέλους της Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Πιερίας
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις με την απόφαση της συγκυβέρνησης να ξεκινήσουν πρόωρα οι διαδικασίες για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αποδεικνύουν την ορθότητα της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση διεξαγωγή εκλογών και στη συνέχεια εκλογή Προέδρου. Έτσι ώστε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του, με νωπή λαϊκή εκλογή, να διαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος, να καταργήσει το μνημόνιο και να βάλει τα θεμέλια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Μια πρόταση που αρνήθηκε μεν να δεχτεί η συγκυβέρνηση, οδηγείται όμως ουσιαστικά και τραυματικά σε αυτή μετά σε συνεννόηση αλλά και πιέσεις της Τρόικας, που βλέπουν ότι δεν μπορούν επ άπειρο να «διαπραγματεύονται» και στην ουσία να επιβάλλουν τις θέσεις τους, σε μια κυβέρνηση που δεν έχει την λαϊκή εντολή.
Η μάλλον απίθανη εκλογή Προέδρου από αυτή τη βουλή, εκλογή προερχόμενη από πιέσεις αλλά και διαλύσεις κοινοβουλευτικών ομάδων και με σκοπό την αποδοχή των όρων της Τρόικας, δεν λύνει το πρόβλημα της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα αφού από την επομένη τα μέτρα θα είναι δύσκολο να περάσουν από την Βουλή ενώ από την άλλη θα βρίσκουν αντίθετη την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, που οργανωμένα θα θέτει σε κίνδυνο το στημένο πολιτικό σκηνικό. Σκεφτείτε πόσοι από διαφορετικές θέσεις, ομάδες, κόμματα κλπ χρειάζονται να συνεννοηθούν από τη μια για Πρόεδρο, διαφωνώντας όμως στη συνέχεια για τα νέα μέτρα και με τον λαό απέναντι.
Εύλογα η μόνη δημοκρατική διέξοδος είναι οι εκλογές με την μη εκλογή Προέδρου και η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού δυνάμεων με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος της χώρας με την Τρόικα.
Η δίμηνη παράταση του μνημονίου, η μη δήθεν επίτευξη συμφωνίας με την Τρόικα, η πτώση του Χρηματιστηρίου σε συνδυασμό με τις παλιότερες δηλώσεις _ και μάλλον προτροπές) των Σαμαρά – Γεωργιάδη για φυγή των καταθέσεων άμα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει η συγκυβέρνηση και ο διεθνής παράγοντας τόσο για να εξασφαλίσουν τους 180 βουλευτές όσο και για να μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Μέσα που χρησιμοποίησαν αποδοτικά στις εκλογές του 2012, μέσα όμως που δύσκολα θα τους αποδώσουν σήμερα. Και αυτό γιατί ο Σαμαράς και η συγκυβέρνηση ήταν ανακόλουθοι σε όσα προεκλογικά δήλωναν. Τα όχι σε νέα μέτρα και «θα διαπραγματευτούμε σκληρά με την Τρόικα», κατέληξαν στην πλήρη τους υποταγή, σε συνεχή νέα μέτρα, με το χρέος να μην γίνεται βιώσιμο, με την ανεργία στο 27%, με τον ΕΝΦΙΑ, τον διωγμό των νέων στην ξενιτιά και το μαζικό κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εύκολα. Όμως ιστορικά κερδήθηκαν μόνο οι αγώνες οι οποίοι δόθηκαν, και μάλιστα κερδήθηκαν γιατί όσοι αγωνίστηκαν δεν υπάκουσαν σε αριθμητικά δεδομένα, είτε αυτά αφορούσαν την Ελληνική Επανάσταση, είτε τον πόλεμο του 40, είτε ακόμα την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης κατά του Άξονα.
Δεν αρκεί όμως να βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν φθάνει ακόμα και η αυτοδυναμία του. Χρειάζεται μια πλατιά συμμαχία με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις που λένε όχι στην Τρόικα και την εξαθλίωση της χώρας και αγωνίζονται για την κοινωνία και υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότηση της χώρας.
Και μαζί τους μια πλατιά λαϊκή συμμαχία στη βάση, ένα λαϊκό κίνημα που από τη μια θα στηρίζει ένα πρόγραμμα πολιτικών ανατροπών και από την άλλη θα ελέγχει αυτή την ίδια την κυβέρνηση για την τήρηση των εξαγγελιών της, το πλάτεμα της δημοκρατίας, την λήψη μέτρων υπέρ της κοινωνίας.
Είναι καθαρό. Δεν υπάρχει δρόμος για πισωγυρίσματα.
Το κομματικό κράτος, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, η ρεμούλα, το ρουσφέτι, το μέσον, το κλείσιμο στο μάτι στην φοροαποφυγή, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, η τρομολαγνεία, τα αντιδημοκρατικά μέτρα, το προσκύνημα στον ξένο παράγοντα, η θεοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, η βουλευτική ασυλία, η ασυλία των υπουργών είναι σύμφυτα με το παλιό, σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει και φέρουν την σφραγίδα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με αποκορύφωμα την συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου οι οποίοι ακόμα και τώρα το εξυπηρετούν στην πράξη.
Με όλα αυτά είχαμε πάντα ανοικτό μέτωπο πάλης. Παράλληλα όμως με την διαπραγμάτευση για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κατάργηση του μνημονίου, το βάθεμα της δημοκρατίας, ο λαϊκός έλεγχος, η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μιας άλλης κυβέρνησης με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και όσο για τους τρομολάγνους της συγκυβέρνησης, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που παρουσίασε ο σ. Αλέξης Τσίπρας, αποτελεί την πρώτη χειροπιαστή και εφικτή δέσμευση για τα άμεσα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ.
μέλους της Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Πιερίας
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις με την απόφαση της συγκυβέρνησης να ξεκινήσουν πρόωρα οι διαδικασίες για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αποδεικνύουν την ορθότητα της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση διεξαγωγή εκλογών και στη συνέχεια εκλογή Προέδρου. Έτσι ώστε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του, με νωπή λαϊκή εκλογή, να διαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος, να καταργήσει το μνημόνιο και να βάλει τα θεμέλια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Μια πρόταση που αρνήθηκε μεν να δεχτεί η συγκυβέρνηση, οδηγείται όμως ουσιαστικά και τραυματικά σε αυτή μετά σε συνεννόηση αλλά και πιέσεις της Τρόικας, που βλέπουν ότι δεν μπορούν επ άπειρο να «διαπραγματεύονται» και στην ουσία να επιβάλλουν τις θέσεις τους, σε μια κυβέρνηση που δεν έχει την λαϊκή εντολή.
Η μάλλον απίθανη εκλογή Προέδρου από αυτή τη βουλή, εκλογή προερχόμενη από πιέσεις αλλά και διαλύσεις κοινοβουλευτικών ομάδων και με σκοπό την αποδοχή των όρων της Τρόικας, δεν λύνει το πρόβλημα της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα αφού από την επομένη τα μέτρα θα είναι δύσκολο να περάσουν από την Βουλή ενώ από την άλλη θα βρίσκουν αντίθετη την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, που οργανωμένα θα θέτει σε κίνδυνο το στημένο πολιτικό σκηνικό. Σκεφτείτε πόσοι από διαφορετικές θέσεις, ομάδες, κόμματα κλπ χρειάζονται να συνεννοηθούν από τη μια για Πρόεδρο, διαφωνώντας όμως στη συνέχεια για τα νέα μέτρα και με τον λαό απέναντι.
Εύλογα η μόνη δημοκρατική διέξοδος είναι οι εκλογές με την μη εκλογή Προέδρου και η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού δυνάμεων με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος της χώρας με την Τρόικα.
Η δίμηνη παράταση του μνημονίου, η μη δήθεν επίτευξη συμφωνίας με την Τρόικα, η πτώση του Χρηματιστηρίου σε συνδυασμό με τις παλιότερες δηλώσεις _ και μάλλον προτροπές) των Σαμαρά – Γεωργιάδη για φυγή των καταθέσεων άμα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει η συγκυβέρνηση και ο διεθνής παράγοντας τόσο για να εξασφαλίσουν τους 180 βουλευτές όσο και για να μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Μέσα που χρησιμοποίησαν αποδοτικά στις εκλογές του 2012, μέσα όμως που δύσκολα θα τους αποδώσουν σήμερα. Και αυτό γιατί ο Σαμαράς και η συγκυβέρνηση ήταν ανακόλουθοι σε όσα προεκλογικά δήλωναν. Τα όχι σε νέα μέτρα και «θα διαπραγματευτούμε σκληρά με την Τρόικα», κατέληξαν στην πλήρη τους υποταγή, σε συνεχή νέα μέτρα, με το χρέος να μην γίνεται βιώσιμο, με την ανεργία στο 27%, με τον ΕΝΦΙΑ, τον διωγμό των νέων στην ξενιτιά και το μαζικό κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εύκολα. Όμως ιστορικά κερδήθηκαν μόνο οι αγώνες οι οποίοι δόθηκαν, και μάλιστα κερδήθηκαν γιατί όσοι αγωνίστηκαν δεν υπάκουσαν σε αριθμητικά δεδομένα, είτε αυτά αφορούσαν την Ελληνική Επανάσταση, είτε τον πόλεμο του 40, είτε ακόμα την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης κατά του Άξονα.
Δεν αρκεί όμως να βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν φθάνει ακόμα και η αυτοδυναμία του. Χρειάζεται μια πλατιά συμμαχία με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις που λένε όχι στην Τρόικα και την εξαθλίωση της χώρας και αγωνίζονται για την κοινωνία και υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότηση της χώρας.
Και μαζί τους μια πλατιά λαϊκή συμμαχία στη βάση, ένα λαϊκό κίνημα που από τη μια θα στηρίζει ένα πρόγραμμα πολιτικών ανατροπών και από την άλλη θα ελέγχει αυτή την ίδια την κυβέρνηση για την τήρηση των εξαγγελιών της, το πλάτεμα της δημοκρατίας, την λήψη μέτρων υπέρ της κοινωνίας.
Είναι καθαρό. Δεν υπάρχει δρόμος για πισωγυρίσματα.
Το κομματικό κράτος, η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, η ρεμούλα, το ρουσφέτι, το μέσον, το κλείσιμο στο μάτι στην φοροαποφυγή, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, η τρομολαγνεία, τα αντιδημοκρατικά μέτρα, το προσκύνημα στον ξένο παράγοντα, η θεοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, η βουλευτική ασυλία, η ασυλία των υπουργών είναι σύμφυτα με το παλιό, σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει και φέρουν την σφραγίδα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με αποκορύφωμα την συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου οι οποίοι ακόμα και τώρα το εξυπηρετούν στην πράξη.
Με όλα αυτά είχαμε πάντα ανοικτό μέτωπο πάλης. Παράλληλα όμως με την διαπραγμάτευση για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κατάργηση του μνημονίου, το βάθεμα της δημοκρατίας, ο λαϊκός έλεγχος, η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μιας άλλης κυβέρνησης με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και όσο για τους τρομολάγνους της συγκυβέρνησης, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που παρουσίασε ο σ. Αλέξης Τσίπρας, αποτελεί την πρώτη χειροπιαστή και εφικτή δέσμευση για τα άμεσα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ.