ΥΓ.: Ανδρέα; Έγινε πολύ σκοτάδι και δεν σε βλέπω ούτε σ' αγγίζω. Ανδρέα; Είσαι εδώ; Είσαι ο Ανδρέας Πετρουλάκης; Είσαι ο ίδιος εκείνος Ανδρέας Πετρουλάκης που κατεβαίναμε ένα βράδυ (χειμώνας ήταν ή άνοιξη;) καβάλα στη μοτοσυκλέτα σου αρχές της δεκαετίας του '90 από τις εγκαταστάσεις του «Έθνους» και μου εξηγούσες ότι παραιτήθηκες από σκιτσογράφος αυτής της εφημερίδας επειδή η εργοδοσία της ήθελε να εγκαταλείψεις την «Αυγή»; Ανδρέα; Είσαι ο ίδιος εκείνος Ανδρέας Πετρουλάκης που μου έλεγες (είχαμε φτάσει πια στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας) ότι δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ απ' την «Αυγή», γιατί η «Αυγή» πρέπει να υπάρχει; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καθαρά το θυμάμαι, Ανδρέα, γιατί να ξέρεις, ακόμα παραμένω στο έρμο το στασίδι της προσωπικής εντιμότητας. Δεν μπορείς να φαντασθείς πόσο κουράγιο μου έδωσες τότε, σε μια απλή διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα. Ανδρέα; Εσύ είσαι εκείνος ο Ανδρέας; Εσύ είσαι που ζητάς δήλωση μετάνοιας από ένα παιδί που κατεβαίνει στον Άδη λεπτό το λεπτό που περνάει; Ανδρέα; Δεν σε βλέπω μέσα σ' αυτό το σκοτάδι. Εάν ζεις τω όντι, στείλε μου μήνυμα ότι δεν είσαι εσύ. Εάν δεν απαντήσεις, θα ξέρω ότι δεν υπάρχεις πια, από απεργία ψυχής. Πάντως σ' ευχαριστώ για εκείνη την κάθοδο ζωής με τη μοτοσυκλέτα.
Υπάρχει λόγος
ΥΓ. 2: Φυσικά γιατρέ μου, Ανδρέα Πετρουλάκη, μπορείς να με διαψεύσεις. Άλλωστε η εντιμότητα, η ψυχή, η περηφάνια και διάφορα άλλα φρούτα του δάσους δεν ανιχνεύονται στις ακτινογραφίες. Εκεί υπάρχουν αρρωστημένες αρρώστιες. Εκεί υπάρχει μια εκδοχή καταγεγραμμένης Ιστορίας όπου οι δηλώσεις μετάνοιας είναι απλώς συμφύσεις με το τέρας του φόβου. Ανδρέα;
Ανδρέα; Γενικώς. Δεν απαντάει κανείς. Συγγνώμη που ξεκίνησα από το υστερόγραφο αλλά φοβάμαι ότι θα με παρασύρει η οργή και δεν θα προλάβω να πω αυτά που θέλω. Είναι απόγευμα Τετάρτης (3/12/2014) και μόλις πριν λίγες ώρες, ενώ βρισκόμουν στον «Ευαγγελισμό» ως άπραγος παρών στις σκληρότατες ώρες εξαίσιου άλλου, μου τηλεφώνησαν ότι απερρίφθη από τους αρμόδιους δικαστές η αίτηση του Νίκου Ρωμανού να παρακολουθεί τα μαθήματά του, αφού είναι πλέον φοιτητής ΤΕΙ. Και το παιδί συνεχίζει την απεργία πείνας (Ανδρέα;) μαζί με τους συντρόφους του. Κι εγώ φοβάμαι. Το παιδί πηγαίνει εν ψυχρώ στο θάνατο λόγω παραδικαστικής, δηλαδή παρακρατικής εις θάνατον απόφασης εκτελέσεως. Δεν υπάρχει πιο σάπιο φανέρωμα (Ανδρέα) αυτής της σάπιας κατάστασης που την είπαν δημοκρατία και την «ευλόγησαν» μέσα στο δημαρχείο του Ναυπλίου, αναγορεύοντας πολύτιμο πολίτη έναν έκπτωτο εν τοις πράγμασι Πρωθυπουργό. Έναν Πρωθυπουργό που οδηγεί ένα παιδί στον θάνατο προς ίδιον όφελός του. Γιατί είναι πασιφανές Ανδρέα. Το παιδί συνθλίβεται μέσα στις μυλόπετρες του εξαγριωμένου περί την ύπαρξή του συστήματος εξουσίας, αυτού του αδίστακτου και απόλυτα εγκληματικού συστήματος εξουσίας, αυτού του αδίστακτου και απόλυτα εγκληματικού συστήματος, ως ιερό σφάγιο επιβίωσης. Του συστήματος. Εύχομαι και ελπίζω (Ανδρέα) ως την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές και αφού θα ξαναθυμηθούμε σκληρά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στην αγκαλιά του Νίκου Ρωμανού όπου ξεψύχησε από σφαίρα τρελαμένου μπάτσου, εύχομαι και ελπίζω αυτό το παιδί να ζει.
Αυτό το παιδί που πρέπει να το σεβαστούμε. Γιατί δεν καταθέτει την ζωή του παρά πόδα. Κανέναν δεν έβλαψε και βλάπτει τον εαυτό του. Κανέναν δεν έκλεψε και χαρίζει την περηφάνια του στα σπίτια των μικροαστών. Απορρίπτει. Και απορρίπτει. Και απορρίπτει. Η ζωή του αξίζει (Ανδρέα) 500 ευρώ. Τόσο ήταν το χαρτζιλίκι που θα του έδινε σε μια αισχρότατη (για τη δημοκρατία) παράσταση υποταγής ο γέρων Παπούλιας. Που μέχρι στιγμής δεν βγήκε να πει μια κουβέντα συμπάθειας ο αγαθός πρεσβύτης της Δημοκρατίας. Και το παιδί πεθαίνει. Ανδρέα; Το παιδί πεθαίνει. Πεθαίνει για τις ιδέες του τις οποίες υπηρετεί με τη ζωή του. Ακραίο παιδί, θα μου πεις. Ε, και; Ακραίος δεν είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας όταν υπογράφει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που στέλνουν στη σφαγή ζωές ολόκληρες, ο Βενιζέλος και τα δουλάρια που ψηφίζουν τις σφαγές; Ακραίοι δεν είναι οι δικαστές που συμπράττουν στο έγκλημα, ως εκτελεστικό απόσπασμα του Ρωμανού; Ναι. Υπάρχει, Ανδρέα, ένα τεράστιο εκτελεστικό απόσπασμα απέναντι στο παιδί, στο παιδί των παιδιών μας, υπάρχει ένα τεράστιο εκτελεστικό απόσπασμα που δένει τα μάτια του και πυροβολεί στα τυφλά. Φυσικά αστοχεί. Αλλ' όμως πετυχαίνει τον Νίκο Ρωμανό καθώς περνούσε μέσα από τις άγριες σκοτεινιές και τον αρπάζει από το μυαλό. Θάνατος. Και τον αρπάζει από τη στιγμή. Θάνατος. Και τον αρπάζει από τον θάνατο. Θάνατος. Τον είδες! Ήταν γεμάτος αίματα. Θάνατος.
Το παιδί πρέπει να πεθάνει. Δεν υπάρχει σκληρότερο γεγονός. Δεν υπάρχει πιο σάπια κατάσταση. Ανδρέα, το πράγμα δυσκολεύει. Συναινείς στο έγκλημα Ανδρέα. Συναινείς στο έγκλημα, Κάρολε Παπούλια. Το παιδί θα πεθάνει στα χέρια σας. Για πεντακόσια ευρώ ρε γαμώτο. Τόσο αξίζει η υποταγή: πεντακόσια ευρώ. Τόσο αξίζει ο φόβος: ο φόβος. Πεντακόσια ευρώ. Που δεν δόθηκαν. Από τον Νίκο Ρωμανό στον Κάρολο Παπούλια. Και θέλω να ρωτήσω: Αυτό το πράγμα λέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Αυτό το πράγμα που βλέπει να πεθαίνει από ασιτία μπροστά στα μάτια του ένα παιδί, ένα ολοκαύτωμα επιθετικής αξιοπρέπειας, αυτό το πράγμα λέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ανδρέα; Αυτή η άγρια σιωπή περί τα γεγονότα.
Και τα γεγονότα είναι τα εξής; Ανδρέα: Ο Νίκος Ρωμανός και οι σύντροφοί του, πεινούν. Ο Κάρολος Παπούλιας δεν πεινά. Ο Νίκος Ρωμανός και οι σύντροφοί του πεινούν. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν πεινούν. Ο Νίκος Ρωμανός και οι σύντροφοί του πεινούν. Ο δικαστής που του στέρησε τη μαθησιακή έξοδο δεν πεινά. Ο Νίκος Ρωμανός πεθαίνει. Τ' ακούς, Ανδρέα; Πεθαίνει. Μπροστά στα παιδιά μας. Που δεν πεινούν.
Κώστας Καναβούρης εφημ. Αυγή