Σχετικά με την εμφάνιση του Αρχιεπισκόπου στην εκπομπή «Ιστορίες» του ΣΚΑΙ μπορούν να ειπωθούν πολλά: όλα όσα μένουν σε μιαν οχληρή εκκρεμότητα σχετικά με τον αναγκαίο διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας… Ωστόσο, θα περιοριστούμε σε μερικές μόνο επισημάνσεις που προξενούν έντονο προβληματισμό κι έχουν να κάνουν με το πόσο απροκάλυπτα και ενοχλητικά παρεμβαίνει η εκκλησία στις υποθέσεις της πολιτείας. Να ξεκινήσουμε από την διαπίστωση ότι η δημοκρατία μας δεν είναι… θεοκρατική, άρα η εκκλησία δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο επί των αποφάσεων της πολιτείας και επί του πως ασκούν τα συντεταγμένα της όργανα τα καθήκοντά τους. Το έργο της και η αποστολή της είναι αυστηρά πνευματικά. Τώρα, το πώς και το γιατί στη χώρα μας η εκκλησία εγκαλεί με ιδιαίτερη σφοδρότητα και αποτελεσματικότητα την πολιτεία για το πώς θα διδάσκεται ένα μάθημα στο σχολείο, αποτελεί ιστορικό παράδοξο που ωστόσο επαναφέρει στην επιφάνεια τις σοβαρότατες εκκρεμότητες που πρέπει να διευθετηθούν μεταξύ κράτους και εκκλησίας.
Η ασήμαντη αυτή υπόθεση αποτέλεσε μείζων εθνικό ζήτημα στο οποίο ενεπλάκη και ο πρωθυπουργός της χώρας προκειμένου να νομιμοποιήσει αυτήν την εθιμική θρασύτητα της Εκκλησίας να εγκαλεί στην τάξη την πολιτεία.
Στην συγκεκριμένη, μάλιστα, συνέντευξη, ο Αρχιεπίσκοπός επιβεβαίωσε αυτό που με αφέλεια ή πολιτική ανωριμότητα είχε διαρρεύσει ο ίδιος ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας - ο οποίος επίσης είναι απορίας άξιο γιατί εκλήθη ως παντελώς αναρμόδιος στη συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με τον πρωθυπουργό για την διευθέτηση της «κρίσης».
Επανέλαβε, δηλαδή, ότι ο κύριος Καμμένος προσεφέρθη ως καλός και ευσεβής χριστιανός να ρίξει την κυβέρνηση (για το ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα του πώς θα διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών…) εάν ο κύριος Ιερώνυμος το έκρινε αναγκαίο και το επιθυμούσε! Από αυτό και μόνο, το συμπέρασμα για την ποιότητα της δημοκρατίας μας αποβαίνει ιδιαίτερα οδυνηρό.
Αντί, λοιπόν, ο Αρχιεπίσκοπος να μην γίνει δεκτός από τον πρωθυπουργό για ένα θέμα που δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων του και ο Υπουργός Αμύνης που προέβη σε αυτή την εκπληκτική ομολογία να εκπαραθυρωθεί πάραυτα, είχαμε την υποχώρηση της πολιτείας και μια χλιαρή διασκέδαση των εντυπώσεων από πλευράς της κυβέρνησης.
Ο Αρχιεπίσκοπος ωστόσο, με τον θεόπνευστο, μελίρρυτο, κυματιστό λόγο του ποιμένος και την ανιδιοτελή χριστιανική μεγαλοψυχία, επιβεβαίωσε την εξωφρενική πρόθεση του κ Καμμένου, ως απόδειξη της αδιαμφισβήτητης υπεροχής της εκκλησίας απέναντι στην πολιτεία, υπονοώντας προφανώς ότι έσωσε και την κοινοβουλευτική ισορροπία της χώρας…
ΥΓ: Να σημειώσουμε εδώ ότι ο κ Παπαχελάς σε μια του ερώτηση είπε ότι στις διαμάχες εκκλησίας – πολιτείας χάνει συνήθως η πολιτεία. Για την ιστορία, όμως, πρέπει να θυμίσουμε ότι ο τέως πρωθυπουργός κύριος Σημίτης ουδέποτε δέχτηκε τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο παρά το ένα εκατομμύριο έξαλλους «πατριώτες» που κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας και τις λυσσαλέες αντιδράσεις της εκκλησίας, και πέρασε το νόμο για τις ταυτότητες!
το ποντίκι