Γράφει ο Τάσος ΠαππάςΗ μάχη για την πρωτιά στις εκλογές απασχολεί τους πολίτες γιατί από την έκβαση της θα φανεί
αν στις 18 Ιουνίου θα έχουμε κυβέρνηση και, κυρίως, ποιό θα είναι το προγραμματικό πλαίσιο αυτής της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, όμως, μαίνεται και η μάχη στην «ουρά της βαθμολογίας». Δύο κόμματα , το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, αγωνίζονται για αξιοπρεπείς επιδόσεις. Και τα δύο απειλούνται. Και τα δύο, όμως, προσπαθούν με ..........
λανθασμένο τρόπο να αποφύγουν το μοιραίο.
Το ΠΑΣΟΚ περνάει τη μεγαλύτερη, από την εποχή της εμφάνισής του, κρίση. Οι εκλογές της 6ης Μαίου συρρίκνωσαν σε δραματικό βαθμό τα ποσοστά του. Ωστόσο, φαίνεται ότι το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της Κεντροαριστεράς δεν έχει πιάσει πάτο.
λανθασμένο τρόπο να αποφύγουν το μοιραίο.
Το ΠΑΣΟΚ περνάει τη μεγαλύτερη, από την εποχή της εμφάνισής του, κρίση. Οι εκλογές της 6ης Μαίου συρρίκνωσαν σε δραματικό βαθμό τα ποσοστά του. Ωστόσο, φαίνεται ότι το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της Κεντροαριστεράς δεν έχει πιάσει πάτο.
Στις προηγούμενες εκλογές ο στόχος της ηγετικής ομάδας του ήταν να βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ κοντά στο 20%. Απέτυχε. Σήμερα ο στόχος είναι να μην κατρακυλήσει σε μονοψήφιο νούμερο.
Το περίεργο είναι ότι τα στελέχη του κάνουν ό,τι μπορούν για να σπρώξουν τους πολίτες σε άλλες επιλογές. Ο αρχηγός του χαρακτηρίζει το κόμμα σαπισμένο! Οι αξιωματούχοι του συναγωνίζονται για το ποιος θα καταθέσει την πιο απαξιωτική άποψη για το ΠΑΣΟΚ. Άλλος το περιγράφει ως «Μουσείο» και άλλοι προτάσσουν την ανάγκη της αυτοδιάλυσης και της επανίδρυσης συνολικά του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας με τη συνδρομή ομάδων, ανέστιων προσωπικοτήτων και συγγενών σχημάτων [ΔΗΜΑΡ].
Γιατί άραγε ένας πολίτης, όσο συναισθηματικά δεμένος κι αν είναι με την ευρύτερη παράταξη, να διαλέξει ένα κόμμα που αποσυντίθεται [ψωνίζει κανείς στη λαϊκή από τον έμπορο που διαλαλεί ότι έχει σάπια βερίκοκα;] ή γιατί να το πριμοδοτήσει όταν βλέπει τους κορυφαίους του να φλερτάρουν με την ιδέα της κατάργησής του;
Από την άλλη πλευρά, το ΚΚΕ δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα-δεκανίκι του αστικού συστήματος, ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε μια κυβέρνηση με κορμό τη Ν.Δ και σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν έχει νόημα στις παρούσες συνθήκες να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα καλύτερες μέρες, ότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση ο λαός θα βγει προδομένος και καθημαγμένος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει αυταπάτες και εμπορεύεται την ελπίδα. Συνεπώς, μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μαύρη μαυρίλα, δηλαδή. Δεν πείθει, όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ ούτε καν το σκληρό πυρήνα των οπαδών του κόμματος. Πολλοί εξ αυτών στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι καλύτερη απ’ αυτές που γνώρισε ο τόπος μέχρι τώρα.
Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.
Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.
Ειδικότερα, μάλιστα, όταν όλες οι προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν για να χτιστεί ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση, έφεραν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αντί για μια πορεία μετάβασης από το Βασίλειο της ανάγκης στο Βασίλειο της ελευθερίας, είχαμε μια οδυνηρή διαδρομή που κατέληξε στη δυστοπία του στρατοπεδικού Κομμουνισμού.
Το περίεργο είναι ότι τα στελέχη του κάνουν ό,τι μπορούν για να σπρώξουν τους πολίτες σε άλλες επιλογές. Ο αρχηγός του χαρακτηρίζει το κόμμα σαπισμένο! Οι αξιωματούχοι του συναγωνίζονται για το ποιος θα καταθέσει την πιο απαξιωτική άποψη για το ΠΑΣΟΚ. Άλλος το περιγράφει ως «Μουσείο» και άλλοι προτάσσουν την ανάγκη της αυτοδιάλυσης και της επανίδρυσης συνολικά του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας με τη συνδρομή ομάδων, ανέστιων προσωπικοτήτων και συγγενών σχημάτων [ΔΗΜΑΡ].
Γιατί άραγε ένας πολίτης, όσο συναισθηματικά δεμένος κι αν είναι με την ευρύτερη παράταξη, να διαλέξει ένα κόμμα που αποσυντίθεται [ψωνίζει κανείς στη λαϊκή από τον έμπορο που διαλαλεί ότι έχει σάπια βερίκοκα;] ή γιατί να το πριμοδοτήσει όταν βλέπει τους κορυφαίους του να φλερτάρουν με την ιδέα της κατάργησής του;
Από την άλλη πλευρά, το ΚΚΕ δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα-δεκανίκι του αστικού συστήματος, ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε μια κυβέρνηση με κορμό τη Ν.Δ και σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν έχει νόημα στις παρούσες συνθήκες να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα καλύτερες μέρες, ότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση ο λαός θα βγει προδομένος και καθημαγμένος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πουλάει αυταπάτες και εμπορεύεται την ελπίδα. Συνεπώς, μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μαύρη μαυρίλα, δηλαδή. Δεν πείθει, όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ ούτε καν το σκληρό πυρήνα των οπαδών του κόμματος. Πολλοί εξ αυτών στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι καλύτερη απ’ αυτές που γνώρισε ο τόπος μέχρι τώρα.
Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.
Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.
Ειδικότερα, μάλιστα, όταν όλες οι προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν για να χτιστεί ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση, έφεραν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αντί για μια πορεία μετάβασης από το Βασίλειο της ανάγκης στο Βασίλειο της ελευθερίας, είχαμε μια οδυνηρή διαδρομή που κατέληξε στη δυστοπία του στρατοπεδικού Κομμουνισμού.
kafeneio