Στο τέλος θα σας οδηγήσουν να ξεπουλήσετε τα πάντα και όταν τα ξεπουλήσετε θα διαπιστώσετε ότι δεν ξεπεράσατε την χρεοκοπία αλλά τότε θα είναι αργά, θα χρεοκοπήσετε όπως χρεοκοπήσαμε και εμείς στην Αργεντινή.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που η χώρα απελευθερώθηκε από τον ζυγό του ΔΝΤ κι όμως οι κάτοικοί της είναι ακόμη στους δρόμους. Όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις χώρες στις οποίες οι συνταγές του ΔΝΤ έφεραν ανάπτυξη και ευημερία. Μπορεί να ήταν διεφθαρμένες όπως στην περίπτωση της Αργεντινής και της Ελλάδας, μόνο που η παρουσία του ΔΝΤ κάθε άλλο παρά αντιμετώπισε τα φαινόμενα της διαφθοράς.
Κι αυτή η αίσθηση είναι διάχυτη και στη χώρα μας: Η Τρόικα επιλέγει να συμμαχήσει με τα πιο νοσηρά επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ στην χώρα μας υπάρχουν αξιόλογοι νέοι και μη διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες οι οποίοι προσπαθούν να αναπνεύσουν κάτω από την μπότα της νοσηρής διαπλοκής. Ήταν τέτοιου είδους φαινόμενα που οδήγησαν και την Αργεντινή στα σαγόνια του καρχαρία.
ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕ Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Η ισχυρή μεσαία τάξη της Αργεντινής, που αποτελούσε τη «ραχοκοκαλιά» της κοινωνίας και της οικονομίας της, σταδιακά διαλύθηκε προς όφελος μίας ολιγάριθμης διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Το 60% του πληθυσμού σε μία δεκαετία βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας με το 55% των εργαζομένων να είναι ανασφάλιστοι.
Η διόγκωση του δημοσίου τομέα, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή απεδείχθησαν, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, καρκινώματα για την οικονομία.
Ο πληθωρισμός καταδυνάστευε τη χώρα, οι τιμές, μήνα με το μήνα, αυξάνονταν ραγδαία και οι πολίτες έβλεπαν, ανήμποροι να αντιδράσουν, το νόμισμά τους να χάνει καθημερινά την αξία του.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το χρέος της Αργεντινής ανήλθε στο 41% από 29% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, μεταξύ 1993 και 1998.
Το 1997, η γειτονική Βραζιλία βρέθηκε σε βαθιά κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του βραζιλιάνικου νομίσματος κατά 50% της αρχικής του αξίας. Οι εξαγωγές της Αργεντινής προς τη Βραζιλία εκμηδενίστηκαν, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι εισαγωγές.
Παράλληλα, η άνοδος της τιμής του δολαρίου, με το οποίο ήταν συνδεδεμένο το αργεντίνικο νόμισμα, κατέστησε τα προϊόντα της Αργεντινής μη ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, πλήττοντας θανάσιμα κάθε κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας.
Το 1998, η Αργεντινή είχε φτάσει να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές με επιτόκιο 10,5% και αναγκαστικά κατέφυγε για πρώτη φορά στο ΔΝΤ.
Το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δισ. δολ. το 1999 και 39,7 δισ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2000, όμως οι όροι ήταν ασφυκτικοί. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν και οι καταθέσεις πάγωσαν.
Την ίδια περίοδο, οι επενδυτικές τράπεζες συνέχιζαν να προωθούν το χρέος της χώρας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, με ακόμα υψηλότερες αποδόσεις. Προώθησαν ένα Debt Swap (ανταλλαγή χρέους), όπου οι ιδιοκτήτες ομολόγων αποκτούσαν το δικαίωμα να πάρουν νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας με ευνοϊκότερους όρους. Το σκεπτικό ήταν να μεταφερθεί η εξόφληση του χρέους από το 2001 στο 2005. Πράγματι, 30 δισ. δολάρια άλλαξαν διάρκεια ζωής και επτά επενδυτικές τράπεζες εισέπραξαν 100 εκατ. δολάρια σε προμήθειες.
Διαβάστε περισσότερα: