Το βασικό πρόβλημα με τον Ραχόι είναι ότι η Goldman Sachs αποκαλεί «ενδοτισμό στα εγχώρια πολιτικά συμφέροντα» αυτό που οι υπόλοιποι ονομάζουμε «δημοκρατία».
Η προσπάθεια του ισπανικού κινήματος των «Αγανακτισμένων» να περικυκλώσουν το
Η κυβέρνηση φοβάται δικαιολογημένα την αντίδραση του ισπανικού λαού σε αυτόν τον νέο γύρο δεινών που υπαγορεύουν οι χρηματαγορές. Ήδη πολλά πλακάτ των διαδηλωτών γράφουν: «Δεν αντέχουμε άλλο»
Η ισπανική δημοκρατία ενδέχεται να κινδυνεύει πραγματικά. Όμως ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τους δρόμους. Σύμφωνα με τους Financial Times η Ε.Ε. βρίσκεται σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τον υπουργό Οικονομικών Λουίς ντε Γκουίντος για την εφαρμογή επιπλέον μέτρων λιτότητας πριν η Ισπανία ζητήσει ένα πλήρες πακέτο διάσωσης. Την Πέμπτη η κυβέρνηση ανήγγειλε δομικές μεταρρυθμίσεις και επιπρόσθετες περικοπές δαπανών που έρχονται να συμπληρώσουν τις ήδη τεράστιες περικοπές στην υγεία και την παιδεία.
Με το να προεξοφλούνται οι όροι του πακέτου διάσωσης, η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας. Στην πραγματικότητα, όμως, η Ισπανία είναι στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και βρίσκεται υπό ασφυκτική πίεση να αποδεχτεί το πακέτο διάσωσης. Σε αντάλλαγμα η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης θα πρέπει να παραδώσει την κυριαρχία και τον δημοσιονομικό έλεγχο στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αν η σύγκριση με ένα οικονομικό πραξικόπημα φαίνεται τραβηγμένη, αναλογιστείτε την εξής αναφορά σε πρόσφατη έκθεση της Goldman Sachs: "Οσο η ισπανική κυβέρνηση ενδίδει στα εγχώρια πολιτικά συμφέροντα... τόσοι περισσότεροι όροι αναμένεται να απαιτηθούν». Στη γλώσσα των τραπεζιτών αυτό σημαίνει: «Αυτό μπορεί να γίνει με το καλό ή με το ζόρι».
Στο μεταξύ, με το να συνεχίσει να αρνείται την ανάγκη προσφυγής στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι θυμίζει όλο και περισσότερο τον υπουργό Πληροφόρησης του Σαντάμ Χουσεΐν, που επέμενε ότι οι Αμερικανοί υποχωρούσαν την ώρα που έπεφτε η Βαγδάτη.
Η στρατηγική του Ραχόι έχει παρελθόν. Τον Ιούνιο επέμενε ότι οι ισπανικές τράπεζες δεν θα χρειαστούν βοήθεια δύο εβδομάδες πριν γίνει αυτό. Αυτή η πατερναλιστική, παλαιομοδίτικη προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινής γνώμης σε αντίθεση με τα πραγματικά γεγονότα υποδηλώνει ότι -όπως σημείωσαν και πολλοί Ισπανοί αναλυτές- η ισπανική κυβέρνηση λειτουργεί «σαν να μη γνωρίζει την ύπαρξη του Ίντερνετ».
Η διατήρηση της ψευδαίσθησης της κυριαρχίας είναι σημαντική, καθώς ο Ραχόι δεν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο υπεύθυνος για την ταπείνωση της Ισπανίας. Υπάρχει μια περίφημη φωτογραφία του προέδρου Σουχάρτο της Ινδονησίας να υπογράφει το 1998 την παράδοση του οικονομικού ελέγχου, το ΔΝΤ την ώρα που ο επικεφαλής του ΔΝΤ ορθώνεται από πάνω του με τα χέρια σταυρωμένα και ένα χαμόγελο στο στόμα.
Ο Ραχόι προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει μια τέτοια σκηνή γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας έπεσαν μόλις υποχρεώθηκαν να υπογράψουν Μνημόνια που επιβάλλουν ακόμη περισσότερη λιτότητα στους πληθυσμούς των χωρών τους.
Το ΡΡ επιδιώκει επίσης να αποφύγει να ζητήσει το πακέτο διάσωσης πριν από τις κρίσιμες εκλογές στη Γαλικία και τη Χώρα των Βάσκων στις 21 Οκτωβρίου. Αν όμως ο Ραχόι καθυστερήσει κι άλλο, κινδυνεύει να ακολουθήσει τη μοίρα του Μπερλουσκόνι, που απομακρύνθηκε περσι από την εξουσία και αντικαταστάθηκε από τον πρώην τεχνοκράτη της Goldman Sachs ύστερα από μια σύγκρουση με την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα.
Το βασικό πρόβλημα με τον Ραχόι είναι ότι η Goldman Sachs αποκαλεί «ενδοτισμό στα εγχώρια πολιτικά συμφέροντα» αυτό που οι υπόλοιποι ονομάζουμε «δημοκρατία».
Η κυβέρνηση φοβάται δικαιολογημένα την αντίδραση του ισπανικού λαού σε αυτόν τον νέο γύρο δεινών που υπαγορεύουν οι χρηματαγορές. Ήδη πολλά πλακάτ των διαδηλωτών γράφουν: «Δεν αντέχουμε άλλο». Με ποσοστό ανεργίας 25%, το 22% των ισπανικών νοικοκυριών ζουν τώρα κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ ένα επιπλέον 30% «δεν μπορεί να βγάλει τον μήνα», όπως χαρακτηριστικά λένε.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους της Μαδρίτης και πάλι την προηγούμενη εβδομάδα. Η απώλεια της κυριαρχίας τροφοδοτεί επίσης την επιθυμία για ανεξαρτησία των Καταλανών με τεράστιες διαδηλώσεις. Κινήματα Ισπανών πολιτών, όπως αυτά που υπάρχουν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και τη Γαλλία, ζητούν το λογιστικό έλεγχο του χρέους προκειμένου να εξακριβωθεί ποιος χρωστάει τι σε ποιόν.
Πολιτικοί της αντιπολίτευσης, όπως ο αριστερός Κάγιο Λάρα, ζητούν οι όροι οποιουδήποτε Μνημονίου να συζητηθούν στο κοινοβούλιο ενώ μια ομάδα που αποκαλείται "Δικαστές για τη Δημοκρατία" εξετάζουν αν η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους παραβιάζει το σύνταγμα. Και οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι ταρακουνάνε τις πύλες του κοινοβουλίου διαμαρτυρόμενοι για την προδοσία των πολιτικών κομμάτων τους και την υπονόμευση της λαϊκής δημοκρατίας από την τρόικα και τις αγορές.
Έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιες από τις ισχυρότερες δυνάμεις στον πλανήτη. Μπορούν όμως να παρηγορηθούν από τους ομολόγους τους στην Πορτογαλία. Πρόσφατα η κυβέρνηση εκεί ανακοίνωσε την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργαζομένους από 11% σε 18%. Και αυτό σε μια χώρα που δεν μπορεί να απορροφήσει άλλες μειώσεις μισθών.
Η αντίδραση ήταν 600.000 άνθρωποι να κατέβουν στους δρόμους πολιορκώντας το κοινοβούλιο και καταλαμβάνοντας το κέντρο 40 πόλεων της χώρας φωνάζοντας «κλέφτες» και «δειλοί» και ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης. Τελικά η πορτογαλική κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε στροφή 180 μοιρών. Η Goldman Sachs και το συνάφι της θα ανακαλύψουν γρήγορα ότι οι Ισπανοί θα υπερασπιστούν τη δική τους κυριαρχία με το ίδιο σθένος.
Πηγή: