[…] τη δημοκρατικότητά σου, καλείσαι να την αποδείξεις στις άγριες εποχές! Όταν είναι όλα
Κρ.Π.: Ποιό είναι το πιο σημαντικό θέμα που εστιάζεις, ως βουλευτής του μεγαλύτερου αντιπολιτευτικού κοινοβουλευτικού κόμματος, σε μια χώρα που βιώνει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της;
Π.Τ.: Προεκλογικά, με έστειλαν σε περιοχές έξω από την Β’ Αθήνας που κατέβηκα, δηλαδή, σε νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο, και πήρα «γεύση» προεκλογικής ατμόσφαιρας και εκτός Αθηνών.
Πρώτα απ’ όλα, κατάλαβα πολύ καλύτερα -απ’ ότι αν έμενα μέσα στην Αθήνα- το κλίμα τρομοκρατίας που υπήρχε το οποίο προερχόταν από πολλές πηγές.
Για παράδειγμα, έλεγαν στους ιδιωτικούς υπαλλήλους ότι «αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, τη Δευτέρα δεν θα ‘χετε δουλειά». Επίσης, στα ταξιδιωτικά πρακτορεία, λάμβαναν ιμέιλ κυρίως από βόρειες χώρες, όπως η Νορβηγία ή η Δανία, η Γερμανία, που τους έγραφαν «φροντίστε να δώσετε 200 – 300 ευρώ στους ταξιδιώτες (από την χώρα μας) που βρίσκονται στην Ελλάδα, διότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ τα ΑΤΜ δεν θα έχουν χρήματα για ανάληψη, τη Δευτέρα».
Υπήρχε δηλαδή, μία τρομοκρατία εξαπλωμένη μέσω της φήμης, του σπασμένου τηλεφώνου: σου είπα, μου είπε, θα μας διώξουν από την Ευρωζώνη τη Δευτέρα, κλπ. Ένα κλίμα αφάνταστο!
Από την άλλη μεριά, υπήρχε ένα κλίμα τρομερής ελπίδας, με χριστιανικούς όρους, θα έλεγα. Δηλαδή, υπήρχαν χωριά που πήγαιναν και χτύπαγαν τις πόρτες μελών του ΣΥΡΙΖΑ, δακρυσμένοι, άνθρωποι για παράδειγμα που ψήφιζαν ΚΚΕ για χρόνια, και τους έλεγαν δώστε μας τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό το έκαναν και ως δήλωση πίστης, δηλαδή, με αυτόν τον ιεροτελεστικό τρόπο, σαν να ήθελαν να δηλώσουν την αλλαγή της πίστης τους. Τέτοια πράγματα, ακραία, τα οποία δεν θα τα έβλεπα στην Αθήνα.
Όταν έγιναν οι εκλογές, και βγήκε αυτό το αποτέλεσμα και έφτασε τόσο σε απόσταση αναπνοής ο ΣΥΡΙΖΑ από το πρώτο κόμμα, την επόμενη μέρα ακολούθησε μία αμηχανία και ένα μούδιασμα στον κόσμο.
Δηλαδή, ήταν τόσο πολύ έτοιμος αυτός ο κόσμος που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τα πράγματα στις 17 Ιουνίου, που το γεγονός ότι τελικά δεν σχημάτισε κυβέρνηση, το ακολούθησε ένα μούδιασμα, μια αμηχανία, του τύπου: Και τώρα, δηλαδή, τί κάνετε;
Στην αρχή, ξεκίνησε να ακούγεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει δυναμική αντιπολίτευση, όσο πρέπει, ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται περισσότερο πώς θα οργανώσει ο ίδιος το κόμμα του, και πώς θα το ενοποιήσει, παρά τα προβλήματα του κόσμου.
Όμως, είναι φυσικό, όταν χάνεις στις εκλογές και εν τω μεταξύ έχουν δημιουργηθεί πάρα πολύ μεγάλες προσδοκίες ότι θα τις κερδίσεις -δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι τις χάνεις, αλλά είναι και η ματαίωση όλων αυτών των προσδοκιών-, να ακολουθήσει μία περίοδος αμηχανίας. Επανάσταση δεν μπορείς να κάνεις. Δεν νομιμοποιείσαι, κιόλας να κάνεις. Διότι, εντάξει, είσαι το 27%, αλλά υπάρχει και ένα 73% που δεν σε ψήφισε. Οπότε, δεν μπορείς να πεις ότι σηκώνομαι και κάνω επανάσταση! Ο μόνος τρόπος που μπορείς να ακολουθήσεις, είναι της νομιμότητας. Η νομιμότητα όμως, συμβαδίζει και με κάποιου είδους επιβράδυνση του ρυθμού. Δεν μπορείς να πας με την προεκλογική ορμή που είχες. Αυτό, λοιπόν, φέρνει αμηχανία στον κόσμο. Αυτή την αμηχανία, την εκμεταλλεύονται πολλοί΄την εκμεταλλεύεται και η Χρυσή Αυγή, που επιφανειακά δείχνει περισσότερο δραστήρια΄κάνει περισσότερη φασαρία.
Προσπαθώντας να καταλάβω την επιρροή της Χρυσής Αυγής, ειδικά στα σχολεία, στους πιτσιρικάδες, αναρωτιόμουν, τί είναι εκείνο που τους στέλνει στη Χρυσή Αυγή;
Και είδα, ότι πέρα από το μασκάρεμα της ίδιας της Χρυσής Αυγής… διότι μασκαρεύτηκε, έκρυψε τις πραγματικές της ιδέες, παρουσιάζει ότι είναι χριστιανή ορθόδοξη, πατριωτική, όλες, δηλαδή, τις παγανιστικές - ειδωλολατρικές της ιδέες –όπως και ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αντίστοιχες θρησκευτικές ιδέες- τις κάνανε γαργάρα σε μια νύχτα, τις εξαφανίσανε από τα σάιτ κλπ., και άρχισαν να λένε ήρθαμε στην Ραφήνα να προσκυνήσουμε την Παναγία και επ’ ευκαιρία δέρνουμε και τους παράνομους μετανάστες ή τους αναποδογυρίζουμε τους πάγκους. Δηλαδή, ένα ρεσιτάλ υποκρισίας.
Πέρα από το μασκάρεμα, λοιπόν, κατάλαβα, ότι δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος της «επιτυχίας» της, τουλάχιστον στους νέους. Ο λόγος, είναι κάτι πολύ πιο απτό, πολύ πιο χειροπιαστό.
Στο υποσυνείδητο του νέου, ο ΣΥΡΙΖΑ του λέει κάτι ομιχλώδες. Του λέει, δηλαδή, να αλλάξουν τα πράγματα, να αλλάξει η κατανομή του πλούτου, κλπ. Αυτό σε πολύ απλοϊκή και ελεύθερη μετάφραση… για το μυαλό του νέου, του λέει “θα «χτυπήσουμε» τους πλούσιους”.
Ο νέος, λοιπόν, σκέφτεται ότι τον πλούσιο πού θα τον βρω, τώρα, εγώ; Ο πλούσιος μένει στην Εκάλη, στο Ψυχικό, μένει μακρυά από εκεί που μένω εγώ. Επίσης, ο πλούσιος έχει φρουρούς, έχει ανθρώπους που τον προστατεύουν, είναι αόρατος! Δεν τον βλέπω ποτέ, ούτε και θα τον δω. Και η λιμουζίνα του να περάσει από μπροστά μου, δεν θα δω το πρόσωπό του. Άρα, είναι ένας στόχος μακρινός για τον νέο. Μακρινός σε σχέση με τις δικές του δυνατότητες.
Η Χρυσή Αυγή λοιπόν, έρχεται και του λέει: ξέχνα αυτά που σου είπε π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Ο εχθρός είναι δίπλα σου. Ο εχθρός ψάχνει τα σκουπίδια αυτή τη στιγμή για να βρει κάτι να φάει. Ο εχθρός είναι και μέσα στο σχολείο σου. Είναι αυτό το μελαμψό παιδί που κάθεται δίπλα σου. Και είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις. Είναι δίπλα σου, είναι απτό.
Και αυτό, λοιπόν, προφανώς οδηγεί σε μία τρομερή έκρηξη της τεστοστερόνης, ειδικά των νέων, που τους πυροδοτεί το γεγονός, ότι μπορούν να δείρουνε, να έχουν ένα… αποτέλεσμα, χωρίς να περιμένουν να βρουν τον πλούσιο… που ούτε καν παίρνουν το ελεύθερο από τον ΣΥΡΙΖΑ να τον δείρουν.
Αντίθετα, η Χρυσή Αυγή, λέει κάτι πολύ απλό: οι εχθροί είναι ένα – δύο εκατομμύρια, είναι δίπλα σου, είναι του χεριού σου, οι περισσότεροι είναι αδύναμοι, μπορείς κάλλιστα να σχηματίσεις μια συμμορία και να τους δείρεις. Κερδίζεις! Και λέει και κάτι ακόμα, που ο απλός άνθρωπος το καταλαβαίνει: ότι υπάρχει κενό νόμου. Η αστυνομία δεν τα φέρνει βόλτα… Δεν θέλει; Δεν μπορεί; Δεν τα φέρνει βόλτα. Στη θέση της, λοιπόν, θα πάμε εμείς. Θα μας καλέσεις εσύ, θα μας πάρεις τηλέφωνο, θα μας πεις το πρόβλημά σου και θα έρθουμε!
Αυτό που δεν σκέφτεται ως δεύτερη σκέψη αυτός ο κόσμος, είναι ότι εάν περάσουμε σε ένα καθεστώς αυτοδικίας, δηλαδή, να παίρνω π.χ. την Κρυσταλία και να της λέω έχω το εξής πρόβλημα, έλα να μου το λύσεις, και η Κρυσταλία να λέει: Έρχομαι! Μαζί με τις φίλες μου! Θα το λύσουμε αμέσως!
Αν φτάσουμε σε ένα τέτοιο καθεστώς αυτοδικίας, φαντάσου τί θα συμβεί, εάν το παράδειγμα αυτό της Χρυσής Αυγής, το ακολουθήσουν όλα τα κόμματα! Δηλαδή, φτιάξει συμμορίες και ο ΣΥΡΙΖΑ, και το ΠΑΣΟΚ, και η ΝΔ, και μετατραπούμε με αυτόν τον τρόπο μέσα σε μία νύχτα σε Μεξικό!
Δηλαδή, σε μία χώρα, όπου οι συμμορίες επιβάλλουν τον δικό τους νόμο. Να αρχίσουμε να έχουμε αποκεφαλισμένα πτώματα, διαμελισμένα πτώματα, κατά το δοκούν! για παράδειγμα, εγώ θεωρώ ότι πρέπει να βγάλουμε από τη μέση τον Τατσόπουλο. Ποιός με νομιμοποιεί; Κανένας! Εγώ! Αυτονομιμοποιούμαι. Αυτό πιστεύω. Ότι αν βγει αυτός από τη μέση, όλα θα ‘ναι καλά.
Φαντάσου, δηλαδή, ότι μας οδηγεί η «λογική» της Χρυσής Αυγής, όχι απλά σε εμφύλιο πόλεμο, αλλά σε έναν πόλεμο συμμοριών! Όπου αυτός που θα έχει τους καλύτερους πραιτοριανούς, τους πιο καλά οπλισμένους, θα κερδίζει ή θα επιβάλλεται, σε ένα καθεστώς… Σομαλίας΄ που και η Σομαλία δεν έχει κυβέρνηση, έχει μόνο συμμορίες.
Κρ.Π.: Και θα επιβάλλεται με τον νόμο των… δεινοσαύρων. Δηλαδή, δεν θα υπάρχει λογική σε τίποτα…
Π.Τ.: Έτσι. Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει, ότι όσα κενά και να έχουν τα Σώματα Ασφαλείας (που έχουν τεράστια κενά, εκτός του ότι είναι τεράστια επιρροή της Χρυσής Αυγής σε αυτά, δηλαδή, την ψήφισαν σε ποσοστό 40%), δεν μπορούν να αντικατασταθούν, όχι από τη Χρυσή Αυγή, αλλά και από καμία άλλη κομματική δύναμη. Γιατί αυτή η εξέλιξη θα πυροδοτήσει την αντίδραση των άλλων κομμάτων που δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια.
Ξέρεις, ο εμφύλιος πόλεμος του ’46, έτσι ξεκίνησε. Με λευκή τρομοκρατία, όπου συμμορίες πήγαιναν και σκότωναν, δέρναν, κάποιες αριστερές οικογένειες, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που ήταν αφοπλισμένες. Οι αριστεροί, έλεγαν, καλά μαλάκες είμαστε; Θα καθίσουμε να μας δέρνουν και να μας σκοτώνουν ες αεί; Θα τους δείρουμε και εμείς! Θα πάρουμε και εμείς τα όπλα!
Έτσι ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος. Δεν ξεκινάει, με κάποια ανακοίνωση κάποιου κόμματος! Ξεκινάει πολύ απλά, από την καθημερινή τρομοκρατία…
Και εγώ τους βλέπω και μέσα στη Βουλή, να μας τεστάρουν διαρκώς. Εφαρμόζουν, αυτό που εφάρμοζαν τα τάγματα εφόδου του Ρεμ – να δοκιμάζουν, διαρκώς, πόσο τους παίρνει σε τσαμπουκά. Τους παίρνει π.χ. να σε σπρώξουν; Τους παίρνει να σε προπηλακίσουν; (Όπως κάνανε με τη Βάσω Κατριβάνου). Τους παίρνει να σου ρίξουνε μια σφαλιάρα, να σου ρίξουν μια γροθιά, να σε μαχαιρώσουν, να σε πυροβολήσουν;
Κι όσο εμείς υποχωρούμε σε αυτό, τόσο καλύπτουν εκείνοι αυτόν τον χώρο. Όσο πιο πίσω πάμε εμείς, τόσο αυτοί αποθρασύνονται.
Κρ.Π.: Το θέμα είναι, δηλαδή, τί όρια βάζεις; Τί όρια θέτει μια δημοκρατία;
Π.Τ.: Έτσι. Τί όρια βάζεις. Πόσο χώρο τους δίνεις. Μια από τις βασικές έννοιες του ναζισμού, που ο Χίτλερ την είχε καραμέλα, την έλεγε σε όλους τους λόγους του, ήταν ο «ζωτικός χώρος». Για την Γερμανία. Ότι δεν έχει αρκετό ζωτικό χώρο. Ήθελε περισσότερο ζωτικό χώρο.
Και όπως τα παιδιά, τα μωρά, που παίρνουν όλο τον ζωτικό χώρο που θα τους δώσεις, έτσι και οι ναζιστές που έχουν νηπιακή πολιτική σκέψη αντίστοιχα, παίρνουν όλο τον χώρο που θα τους δώσει η δημοκρατία.
Κρ.Π.: Έχουν αναφερθεί όμως αρκετοί, όπως ο Περικλής Κοροβέσης, στο ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κατέβει περισσότερο κοντά στον κόσμο, να δημιουργήσει ομάδες συνεργασίας, ή «αυτοβοήθειας», ή πληροφόρησης, κλπ., όπως αυτό το δίκτυο αλληλεγγύης που έχει γίνει για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ή ανάλογες δράσεις για τους νέους, που αναφέρθηκες, οι οποίοι είναι και σε μία ηλικία κοινωνικοποίησης, και θέλουν να αξιοποιήσουν την δυναμικότητά τους και τη δημιουργικότητά τους, χωρίς απαραίτητα να κομματοποιούνται.
Π.Τ.: Σε αυτό το δίκτυο αλληλεγγύης, δίνουμε όλοι οι βουλευτές του Σύριζα, το 20% του μισθού μας. Αλλά, πρόσεξε να δεις. Θα σου εξηγήσω τι μπορεί, και τι δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να κάνει δίκτυα αλληλεγγύης. Ήδη έχει οργανώσει πάρα πολλά. Έγινε μία συνάντηση στο Πολυτεχνείο πριν από μερικές μέρες, και έχουν οργανωθεί εκατοντάδες δίκτυα αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα. Δεν έχουν προβληθεί, όμως, με τον τρόπο που έχει προβληθεί η δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής, διότι, πρώτα από όλα, τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αντιπολιτεύονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στα πάνελ, παντού, όσοι πάνε, αντιμετωπίζουν μια κατάσταση, λες και είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.
Όπως το έκαναν και πριν τις εκλογές, που τον χτυπάγανε, λες και αυτός ήταν κυβέρνηση, έτσι και τώρα, τον χτυπάνε με τον ίδιο τρόπο. Συγχρόνως, αποκρύπτουν ότι δεν έχει καλή δίοδο στα ΜΜΕ για να προβάλει αυτή τη δραστηριότητά του, από την μια πλευρά.
Αυτό λοιπόν, είναι, στο τι μπορεί να κάνει και που θα πρέπει να προβληθεί με πολύ πιο έντονο τρόπο.
Το τι δεν μπορεί να κάνει, νομίζω το είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη με πολύ αδρό τρόπο. Είπε, ότι είμαστε φτωχοί –κάπως έτσι το είπε- αλλά η φτώχεια δεν θα μας οδηγήσει στο να γίνουμε και φασίστες. Δηλαδή, όλη αυτή η τεστοστερόνη που έλεγα πριν, η οποία μπορεί να διοχετευθεί μόνο μέσω της βίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να την διοχετεύσει. Δεν μπορεί να παίξει το παιχνίδι του φασισμού, δηλαδή να εκφασιστικοποιηθεί όλη η πολιτική μας ζωή, και ο ΣΥΡΙΖΑ, απλώς, να έχει περισσότερους τραμπούκους από τη Χρυσή Αυγή, για να επικρατήσει σε αυτό το μπρα ντε φέρ.
Δεν είναι, κάτι τέτοιο, όχι μόνο στην ιδεολογία του, αλλά και στην ιδιοσυγκρασία του ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, αν η Χρυσή Αυγή το τραβήξει, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα αναγκαστούν να απαντήσουν. Και αυτό, θα είναι μια, ίσως, πολύ τραγική εξέλιξη στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Κρ.Π.: Διάφοροι φορείς και ενώσεις έχουν ξεκινήσει αγώνες κατά της βίας, του ρατσισμού, του φασισμού κλπ.
Π.Τ.: Μη βίας, όμως. Δεν κάνουν έκκληση να κατέβουμε στους δρόμους και να πλακώσουμε στο ξύλο τους Χρυσαυγίτες.
Αυτό, όμως, θα συμβεί ως φυσική συνέπεια, αν οι Χρυσαυγίτες συνεχίσουν να κλιμακώνουν αυτή τη δράση. Κι αυτό θα είναι πάρα πολύ άσχημη εξέλιξη για όλους. Γιατί εγώ δεν θέλω να δω μια Ελλάδα συμμοριών. Ανεξάρτητα αν η δικιά μου «συμμορία» θα είναι πιο δυνατή από των άλλων, ή θα έχει περισσότερο κόσμο. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Δεν θέλω να στρατιωτικοποιηθεί η πολιτική ζωή της Ελλάδας. Κατάλαβες; Δεν θέλω παντού να πηγαίνουμε με φρουρούς γιατί δεν θα μπορούμε να κυκλοφορούμε αλλιώς.
Στο παιχνίδι της βίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παίξει με τους όρους της Χ.Α. Δεν πρέπει να το κάνει αυτό.
Σε ότι αφορά την αλληλεγγύη, ήδη υπάρχει ένα τρομερό δίκτυο, όπως ανέφερα, από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι ουσιαστικό, και δεν κάνει ρατσιστικές διακρίσεις κάθε είδους.
Κρ.Π.: Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης έχω ακούσει να κατηγορείται, ότι με την συμπεριφορά του απέναντι στην τρικομματική κυβέρνηση, η οποία, αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό κομμάτι της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας της Ελλάδας, βοηθά στην άνοδο της Χ.Α., διότι, όπως λένε, επιτίθεται ουσιαστικά στην δημοκρατία! Και ότι θα πρέπει αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ να βοηθήσει την κυβέρνηση στο έργο της...
Π.Τ.: Η δημοκρατία, ξέρεις, δεν καταλύεται μονάχα με τα τανκς.
Τι θέλω να πω… Αυτή είναι η άλλη πλευρά της κριτικής που ασκείται στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μία κριτική είναι ότι είσαστε πολύ ενδοτικοί, και η άλλη κριτική είναι αυτή που λες, ότι είσαστε πολύ… έξαλλοι, και η εξαλλότητα αυτή πριμοδοτεί το άλλο άκρο.
Είναι και η θεωρία των δύο άκρων. Ότι, όσο εσείς χτυπάτε την κυβέρνηση έντονα, θεριεύει η Χ.Α. Σε αυτό πρέπει να σου πω, ότι δεν χρειάζεται μόνο η Χ.Α. να καταλάβει την εξουσία για να εκφασιστικοποιηθεί η πολιτική μας ζωή. Αυτό μπορεί να συμβεί και με το να εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ τον ρόλο του ως αντιπολίτευση. Δηλαδή, το μοντέλο αυτό που λες, σημαίνει ότι δεν θα έχουμε αντιπολίτευση στην Ελλάδα! Ή ότι θα παραχωρήσουμε την αντιπολίτευση, μόνο στην Χ.Α. και στο ΚΚΕ. Τότε είναι που θα θεριεύσει η Χ.Α.
Δηλαδή, με έναν ΣΥΡΙΖΑ ενδοτικό στην κυβέρνηση που θα λέει στα πάντα «ναι» λόγω του φόβου της ακροδεξιάς, θα λέει, μην το τραβάμε το σκοινί γιατί οι άλλοι θα… Ε, τότε ακριβώς είναι που…
Με λίγα λόγια, πώς να σου πω… Ούτε ψήλος στον κόρφο του Τσίπρα! Πρέπει να ισορροπήσει αυτή τη στιγμή, σαν να είναι ο μεγαλύτερος ισορροπιστής: Και στο να μην προδώσει μια εντολή που έχει, για πολύ έντονη αντιπολίτευση, πολύ δυναμική και αποτελεσματική, και να μην πέσει στην παγίδα του λαϊκισμού.
Κρ.Π.: Έκανες μία ερώτηση στη βουλή για το θέμα της βλασφημίας, μιλώντας κατά της μισαλλοδοξίας, το οποίο αποδείχθηκε και επίκαιρο με όλα αυτά που συνέβησαν...
Π.Τ.: Είναι δύο νόμοι, περί βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων, που είμαστε μαζί με την Ιρλανδία και την Πολωνία, οι μόνες τρεις χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ασκούμε ποινική δίωξη γι αυτά.
Κρ.Π.: Σύμφωνα με τον νόμο ο σεβασμός στα Θεία πρέπει να επιβάλλεται και η σάτιρα να τιμωρείται;
Π.Τ.: Κοίταξε, δεν μπορώ να το πω με πιο μεγάλη καθαρότητα.
Είμαστε εναντίον κάθε θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Και το λέω το απ’ όπου κι αν προέρχεται (και δεν ξέρω, βάλτο να βγαίνει από την οθόνη με φωσφοριζέ γράμματα), διότι μας κατηγορούν συνέχεια, ότι κάνουμε τα στραβά μάτια στους ισλαμιστές, επίσης, λένε ναι, αλλά δεν έχετε την ίδια ευαισθησία όταν σκοτώνουν ανθρώπους για την σατυρική ταινία για τον Μωάμεθ. Πώς δεν έχουμε; Φυσικά και είμαστε εναντίον του θρησκευτικού φανατισμού και από την πλευρά των μουσουλμάνων!
Αν πάρεις τη «Δημοκρατία» σήμερα, πάλι, λέει τα ίδια, ότι δεν λέμε τίποτα για τους μουσουλμάνους και λέμε μόνο για τους χριστιανούς. Λέμε για όλους τους ταλιμπάν, είτε είναι χριστιανοί, είτε είναι μουσουλμάνοι. Είτε είναι χριστιανοταλιμπάν, δηλαδή, είτε είναι οι ορίτζιναλ ταλιμπάν.
Στη βουλή είπα, ότι δεν έχει σημασία αν είσαι μουσουλμάνος, αν είσαι εβραίος, ή αν είσαι χριστιανός, όταν είσαι μισαλλόδοξος. Μισαλλοδοξία: Αυτή η λέξη τα λέει όλα. Το μίσος για τη δόξα, για την πίστη του άλλου!
Κρ.Π.: Την ώρα, όμως, που η χώρα... σφαδάζει από τα προβλήματα, και βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από όλες τις πλευρές, είναι η ώρα να ασχολείται ένα κόμμα, με το θέμα της βλασφημίας; Είναι και αυτό ένα ερώτημα που τίθεται από πολλούς, επίσης.
Π.Τ.: Δεν είπα ποτέ ότι είναι πρωτεύον, αυτό το θέμα. Ξέρεις κάτι; Η βουλή, πέρα από τις άλλες λειτουργίες της, είναι μηχανή παραγωγής ερωτήσεων. Ερωτήσεων για κάθε θέμα, από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο.
Δηλαδή, για το αν –για παράδειγμα- αγοράσανε ψυκτικό μηχάνημα στο μουσείο της Καρύταινας, ταυτόχρονα να ρωτάς για τις πυρκαγιές της Χίου που είναι πολύ σημαντικό, ταυτόχρονα να ρωτάς για το μνημόνιο, κλπ. Όλα, γίνονται ταυτόχρονα. Μικρά, μεσαία, μεγάλα.
Είναι κάποια μικρογραφία της ίδιας της ζωής, που εσύ μπορεί να έχεις το λογαριασμό της ΔΕΗ, να είναι η μάνα σου άρρωστη, και να είσαι και στα πρόθυρα εγκεφαλικού, και αυτά να συμβαίνουν ταυτόχρονα!
Δεν σημαίνει, ότι επειδή ξαφνικά κάνω επίκαιρη ερώτηση για τη βλασφημία, θεωρώ ότι αν δεν λυθεί αυτό το θέμα θα πάνε στο διάολο και τα μνημόνια… Προφανώς, δεν το θεωρώ το πιο σημαντικό θέμα!
Μάλιστα, έκανε ίδια ερώτηση και η Γιαννακάκη, αλλά την έφαγε το μαύρο σκοτάδι, ενώ αντίθετα προβλήθηκε η δικιά μου, διότι βρήκαν πάλι μια καλή ευκαιρία για να πουν πάλι το παραμύθι, ό,τι να ο άθεος, με τί άλλο θα ασχοληθεί; Με αυτό θα ασχοληθεί. Και συγχρόνως, να με παρουσιάσουν και ως φιλοϊσλαμιστή. Ανεβάσανε, παρεμπιπτόντως, μία σελίδα που λέγεται ο «Γέρον Λουγκρίσιος Τατσόπουλος ο Ταλιμπανιστής». Είμαι και λούγκρα και ταλιμπάν.
Κρ.Π.: Λέγεται, ακόμη, και από τον χώρο της αριστεράς, ότι η αριστερά έχει ευθύνη (τεράστια όπως κάποιοι, μάλιστα, λένε) για το θέμα των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα. Τί έχεις να πεις γι αυτό;
Τ.Π.: Όπως είπα και στη βουλή, για το θέμα της μισαλλοδοξίας, ότι μπορεί μεν να ακούγεται σαν ζήτημα πολυτελείας για τον ελληνικό λαό, που έχει πολύ πιο επείγοντα προβλήματα να λύσει, αλλά τα ζητήματα πολυτελείας –κατά τρόπο οξύμωρο- σε κάτι τέτοιες ζοφερές εποχές καλείσαι να τα λύσεις.
Δηλαδή, την δημοκρατικότητά σου, καλείσαι να την αποδείξεις στις άγριες εποχές! Όταν είναι όλα ευνομούμενα και καλά, δεν τρέχει κάστανο! Κανένας δεν σου λέει τίποτα. Το αν παραμένεις όμως, μια δημοκρατική χώρα, πρέπει να το αποδείξεις υπό πίεση. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα καλείσαι να τα υπερασπιστείς υπό πίεση.
Τι θέλω να πω, για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση. Το να ακολουθείς, μία πολιτική ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσον αφορά στους παράνομους μετανάστες, δεν σημαίνει ότι επικροτείς την όποια εγκληματικότητα μπορεί να υπάρχει μέσα στον χώρο των λαθρομεταναστών. Γιατί και εκεί υπάρχει εγκληματικότητα.
Αλλά αυτή η εγκληματικότητα, και διοχετεύεται σε συγκεκριμένα κανάλια, δηλαδή, γιατί όλοι πάνε στο κέντρο της Αθήνας για παράδειγμα; Γιατί όλοι διοχετεύονται εκεί;
Γιατί ανοίγει τις κάνουλες η Τουρκία, και ταυτόχρονα ενώ είναι υποχρεωμένη να τους ξαναπάρει πίσω, αρνείται να τους πάρει πίσω;
Ξέρεις τί μου είπαν στα νησιά, τώρα που είχα πάει προεκλογικά; Ότι την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων, η κάνουλα των παράνομων μεταναστών από την πλευρά της Τουρκίας είχε κλείσει! Με μαγικό τρόπο! Με εντολή άνωθεν. Προφανώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχε κλείσει! Επί τρεις – τέσσερεις μήνες, γύρω από τον Αύγουστο του 2004, δεν πέρναγε κουνούπι από τα σύνορα.
Άρα είναι και μια πολιτική απόφαση. Όπως είναι και μια εθελοτυφλία της Ευρώπης που μου λέει ότι οπουδήποτε συλληφθούν λαθρομετανάστες, θα ξαναεπιστραφούν στη χώρα εισόδου.
Εμείς για γεωγραφικούς λόγους, είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε η χώρα εισόδου. Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να πάμε στα σύνορα της Τσεχίας, για να μην είμαστε η χώρα εισόδου. Δεν μπορεί λοιπόν, να υποκρίνεται η Ευρώπη, ότι δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα. Και δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε και εμείς ότι δεν καταλαβαίνουμε το πρόβλημα.
Δηλαδή, σαφώς πρέπει να αναθεωρηθεί η συμφωνία Δουβλίνο 2, που λέει να ξαναεπιστρέφονται οι παράνομοι μετανάστες στη χώρα εισόδου, όπου κι αν βρεθούν. Σαφώς, η Ευρώπη, πρέπει να το αντιμετωπίσει λογικά το πρόβλημα των μεταναστών. Δεν μπορεί η Ελλάδα να το αντιμετωπίσει. Δεν έχει τις αντοχές να το αντιμετωπίσει μόνη της. Και η πολιτική «τους βάζω όλους σε ένα καράβι και τους γυρίζω πίσω» μπορεί να ακούγεται πολύ ευχάριστη στα αυτιά των Ελλήνων που υποφέρουν από την εγκληματικότητα, αλλά δεν είναι τόσο απλή.
Κρ.Π.: Ο κόσμος δεν μιλάει μόνο για το θέμα της εγκληματικότητας, αλλά και για την ανεργία.
Π.Τ.: Αυτοί που έδωσαν δουλειά, σε ανθρώπους που είναι ανασφάλιστοι και ζουν παστωμένοι σε αυτά τα απίστευτα διαμερίσματα ο ένας πάνω στον άλλον, και τους εκμεταλλεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, πάρα πολύ άγρια, ήταν μετανάστες και αυτοί; Κάποιοι από αυτούς, ναι, ήταν ξένοι, οι οποίοι τους διοχέτευσαν εδώ.
Εδώ, όμως, όλοι αυτοί, που δέχονται μετανάστες να δουλεύουν στα χωράφια τους και να ζούνε σε παραπήγματα, αυτοί, δεν ήταν Έλληνες; Δεν πρέπει να ζητηθούν ευθύνες από αυτούς; Γιατί κλείνουμε τα μάτια;
Υπάρχει, αν θες, ένα νοσηρό φαινόμενο, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παράνομη μετανάστευση έχει νοσηρές πλευρές. Έχει πάρα πολλές παρασιτικές πλευρές. Αλλά, δεν έγινε με την αβάντα των Ελλήνων, αυτό; Δεν έγινε, γιατί βρήκαν χαμηλή εργατική δύναμη;
Κρ.Π.: Και πόσο ασχολήθηκαν με αυτές τις νοσηρές πλευρές οι προηγούμενες κυβερνήσεις;
Π.Τ.: Έτσι. Λοιπόν, εμείς δεν λέμε αυτή τη στιγμή, μπάτε σκύλοι αλέστε. Δεν έχουμε μια πολιτική, που λέει να μείνουν τα πάντα ανοιχτά.
Λέμε, ότι δεν πρέπει να λησμονηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βωμό μιας λύσης, που δεν θα είναι και λύση! Δεν είναι λύση, να τους βάλω σε ένα καράβι και να τους φουντάρω. Έχουμε 14.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών, τα πιο ανοιχτά, τα πιο τρυπημένα σύνορα του κόσμου έχουμε, τα πιο σιθρού σύνορα! Αν λοιπόν, δεν υπάρξει βοήθεια και συμπαράσταση από την Ευρώπη, δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της μετανάστευσης.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, δε, είναι άνθρωποι παγιδευμένοι. Δεν θέλουν να κάτσουν στην Ελλάδα!
Μου έλεγαν, ότι σε ένα νησί που είναι κοντά στη Λέρο, πήγαιναν και τους άδειαζαν κατά εκατοντάδες, και τους έλεγαν: βρίσκεστε στην Ιταλία. Οι άνθρωποι θέλουν να πάνε στην Ιταλία. Και μόλις φτάνουν εδώ, καταλαβαίνουν ότι δεν θα πάνε στην Ιταλία. Ποτέ! Κι αν καταφέρουν να πάνε στην Ιταλία, η Ιταλία θα τους γυρίσει στην Ελλάδα. Δεν θα τους γυρίσει στη χώρα από την οποία προήλθαν.
Λοιπόν, αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους υποκρισίας. Ούτε με όρους στρατοπέδου. Πόσους έβαλε στο στρατόπεδο; Έβαλε δύο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες; Τι έγινε; Λύθηκε το πρόβλημα; Τα κέντρα κράτησης, είναι άλλη μία προεκλογική υποκρισία.
Κρ.Π.: Και για να μη χάσουμε το δάσος… βλέποντας το δέντρο… ποιά νομίζεις ότι είναι τα σημαντικότερα ζητήματα, που θα έπρεπε να μπουν σε προτεραιότητα για τη χώρα;
Π.Τ.: Θα στο έλεγα και με τον τηλεγραφικό τρόπο, που το είπε τις προάλλες , ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, οικονομολόγος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι προτεραιότητα, θα ήταν... αλλά δεν γίνεται με αυτή την κυβέρνηση, δηλαδή προτεραιότητα θα ήταν να αλλάξουμε κυβέρνηση, γιατί ο σκοπός είναι «να βάλουμε πάτο στην ύφεση», έτσι το είπε.
Να βάλουμε έναν πάτο! Να μην εξαπλώνεται η ύφεση σαν ένα καρκίνωμα που ήδη είναι πέντε χρόνια, θα πάει στον έκτο, και στην ουσία θα είναι σαν ένα πηγάδι, σαν μια μαύρη τρύπα που θα μας καταπίνει…Για να σταματήσει αυτό, πρέπει να σταματήσει και όλη η πολιτική που ακολουθούμε αυτή τη στιγμή, η οποία είναι καθαρά πολιτική οικονομικής εσωτερικής υποτίμησης.
Γιατί, αυτό που είπες πριν, και δεν το λένε μόνο οι αριστεροί οικονομολόγοι. Το λένε και οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, το λένε όλοι.
Το έλεγε, για παράδειγμα, τις προάλλες, επίσης, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στην Καθημερινή, που τον Μπάμπη, στο μόνο που δεν μπορείς να τον μεμφθείς, είναι ότι συμπαθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ή την πολιτική ή την τακτική του, είναι στην αντίπαλη όχθη.
Παρόλα αυτά έγραφε, ότι είναι παράλογο στην Ελλάδα, ότι οι μισθοί έχουν συμπιεστεί κατά δεκαπέντε φορές, σε σχέση με τις τιμές που έχουν συμπιεστεί κατά μία φορά. Η αναλογία είναι δεκαπέντε προς ένα! Αυτό που λέμε, με άλλα λόγια: Γιατί δεν πέφτουν οι γαμημένες οι τιμές; Δηλαδή, πέφτουν, ξαναπέφτουν οι μισθοί, έχουν φτάσει στο επίπεδο των αρχών του 1980, και οι τιμές παραμένουν στο 2007! Γιατί δεν πέφτουν;
Κρ.Π.: Όπως για παράδειγμα το θέμα με το πετρέλαιο…
Π.Τ.: Άρα, βγάζουμε το συμπέρασμα, εμείς οι «κακόβουλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αφού δεν πέφτουν οι τιμές αντίστοιχα, αφού επικρατούν τιμές Καρτέλ…
Δηλαδή, το Καρτέλ τί σου λέει; Ότι εσύ, και δύο ευρώ να έχεις, εγώ, δέκα ευρώ θα το δίνω αυτό το προϊόν. Δεν θα το κατεβάσω. Να κάνεις το σκατό σου παξιμάδι να το αγοράσεις! Άρα, υπάρχει ένα σχέδιο φανερό πια –ακόμα και για τους αόμματους- εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή, ότι θέλουν την Ελλάδα να την συρρικνώσουν οικονομικά, ώστε να γίνει ένα πολύ μικρό φιλέτο για επενδύσεις με μία εργατική δύναμη, η οποία θα είναι αντίστοιχη ή της βουλγάρικης, ή της κινέζικης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αν διαλύσουμε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταπατήσουμε όλα τα εργατικά δικαιώματα, και φτιάξουμε την Ελλάδα, σαν μία ειδική οικονομική ζώνη, ολόκληρη την Ελλάδα πια, -το είπε και ο Κάιτελ, ο Πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων τις προάλλες, ότι όλη η Ελλάδα πρέπει να γίνει ειδική οικονομική ζώνη. Όχι μόνο αυτό που λέγανε, για κάποιες περιοχές στην Ελλάδα, πιο τουριστικές, κλπ.
Και τί σημαίνει ειδική οικονομική ζώνη; Δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα. Όλα ξεκινάνε απ’ την αρχή. Καμία σύμβαση εργασίας, κανένας κατώτατος μισθός, τίποτα. Όλα απ’ την αρχή, βάση της προσφοράς και της ζήτησης. Εάν το κάνουμε, αυτό, εάν εξαθλιώσουμε πλήρως τον κόσμο, μετά θα έρθουν οι επενδύσεις! Αλλά τότε, χεστήκαμε! Για ποιόν θα είναι οι επενδύσεις πλέον;
Κρ.Π.: Τότε θα έχουν ξεπουληθεί όλα...
Π.Τ.: Τα πάντα! Και τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, το έχω πει επανειλημμένα στο παρελθόν, την έχει αυτή τη στιγμή η Κίνα και η Ινδία, οι οποίες έχουν εξαθλιωμένους πληθυσμούς.
Κρ.Π.: Ανάπτυξη με τους όρους που την εννοούν αυτοί, βέβαια;
Π.Τ.: Όχι, οικονομική ανάπτυξη είναι αυτή. Δηλαδή, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν μεγαλώνει. Ως όγκος. Αλλά, πώς είναι μοιρασμένος. Δεν με ενδιαφέρει μόνο να έχω μεγάλο ακαθάριστο εθνικό προϊόν. Δεν με ενδιαφέρει μόνο να μην έχω έλλειμμα. Δεν με ενδιαφέρει μόνο να μην έχω χρέος. Με ενδιαφέρει μετά από το τέλος αυτού του… ολοκαυτώματος, να υπάρχουν και οι άνθρωποι, να έχουν επιζήσει!
Αύριο, με μια Ελλάδα που θα έχουν μείνει τέσσερα εκατομμύρια από τα δέκα, γιατί οι άλλοι θα έχουν πάει μετανάστες, και αυτά τα τέσσερα εκατομμύρια θα δουλεύουν με είκοσι ευρώ το μήνα, βεβαίως, θα είναι ο παράδεισος για τους επενδυτές! Αλλά θα ναι η κόλαση για μας!
Κρ.Π.: Και τί κάνουμε; Γιατί προς τα εκεί πάμε ολοταχώς, προς αυτή την «ανάπτυξη».
Π.Τ.: Θα το πούμε και αυτό. Αλλά εν τω μεταξύ, για να περάσουν αυτά τα μέτρα, επειδή ξέρουν ότι όσο κρετίνος και να ‘ναι κάποιος δεν μπορεί να τα καταπιεί αυτά τα μέτρα, τι κάνουνε συστηματικά αυτόν τον καιρό; Διαδίδουν πιο σκληρά μέτρα, οι οποίοι βγαίνουν μετά και τα διαψεύδουν οι ίδιοι που τα διέδωσαν.
Δεν θα πειράξουμε, λένε τις αναπηρικές συντάξεις. Δεν θα μπει κεφαλικός φόρος στα ακίνητα. Ποιος είπε ότι θα τις πειράξουνε; Οι ίδιοι! Κατάλαβες; Δηλαδή, δεν θα σκοτώσω την τάδε, αλλά μόνο θα την τραυματίσω. Εντάξει, αλλά ποιός είπε ότι θα την σκοτώσεις, ευθύς εξαρχής; Εσύ! Και νιώθει ανακουφισμένη η τάδε που θα την σκαπουλάρει με έναν απλό τραυματισμό!
Κρ.Π.: Πώς πρέπει να αντιδρά ένας λαός που έχει φτάσει στον πάτο, π.χ. για τον ΣΥΡΙΖΑ; Με μία απεργία;
Π.Τ.: Δεν ξέρω αν θα γίνει με δύο ή με τρεις, ή με διαρκείας, αλλά όσο λέμε ναι, αυτό μεταφράζεται από τους κυβερνώντες και την τρόικα εσωτερικού αλλά και εξωτερικού, γενικώς δηλαδή από τις τρόικες, ως λευκή επιταγή. Αν δεν κουνηθείς καθόλου, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς.
Εδώ, κουνιέσαι και περνάνε τόσο σκληρά μέτρα. Φαντάσου, λοιπόν, να μην κουνιέται φύλλο. Να κάτσεις παθητικά, ότι και να σου συμβεί… όσα μέτρα και να περνάνε, τι θα γίνει.
Μέσα σε μια νύχτα έκαναν γαργάρα όλα τα προεκλογικά για επαναδιαπραγμάτευση, ότι δεν θα κάνουν άλλες οριζόντιες περικοπές… κλπ. Γαργάρα! Εξαφανίστηκαν αυτά.
Άμα δεν αντιδράσεις…
Τώρα, δεν ξέρω αν θα αποφασίσουμε μια απεργία διαρκείας, πάντως εάν δεν αντιδράσουμε είναι σίγουρο ότι θα μας περιμένουν τα χειρότερα.
Κρ.Π.: Στην Ισπανία, δεν υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αντίδραση, ακόμη κι αν δεν είναι στην ίδια δεινή κατάσταση -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- με την Ελλάδα;
Π.Τ.: Δεν αμφιβάλλω ότι θα γίνουν αντίστοιχες αντιδράσεις και εδώ. Όσοι λένε, ότι αυτά τα πυροδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλό παιδί και καθόταν στο σπίτι του, και ο κόσμος θα καθόταν στο σπίτι του, αυτοί όλοι, είναι ηλίθιοι!
Δηλαδή, αν πιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ μια τρέλα και από αύριο το πρωί το παίξει πλήρως συστημικός και πει στον κόσμο τους, παιδιά, μην κάνετε απεργίες, είμαστε σε δύσκολη κατάσταση, καθίστε σπίτι... Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα τον ακούσει; Θα πει να πάει να γαμηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και θα βγει στους δρόμους.
Δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που όταν θέλει πατάει το κουμπί και κρατάει τον κόσμο στο σπίτι ή αντίθετα, πατάει το κουμπί και λέει βγείτε από το σπίτι. Αν οποιοδήποτε κόμμα, έρθει σε ρήξη με την αγανάκτηση, την απίστευτη οργή του κόσμου σήμερα, απλώς θα απομονωθεί. Θα απομονωθεί το κόμμα, δεν θα απομονωθεί ο κόσμος! Δηλαδή, θα πουν, εντάξει, δε μας κάνει τη δουλειά ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πάμε αλλού.
Κρ.Π.: Αναρωτιούνται κάποιοι, όμως, αν ταυτίζονται τα κόμματα, σήμερα, με την απίστευτη οργή του κόσμου, όταν αποφασίζουν μία απεργία μετά από τόσο διάστημα. Ας το πουν, τί θα έπρεπε να γίνει, κι ας μην μπορούν να το κάνουν, και άσχετα αν ο κόσμος τους ακολουθήσει. Υπάρχει το σθένος;
Π.Τ.: Το λέει, το έχει πει και το ξαναλέει, σε όλους τους τόνους, αλλά το θέμα είναι, πόσο φτάνει στον κόσμο αυτό το μήνυμα, με εχθρικά ΜΜΕ, όπως έχει να αντιμετωπίσει, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξέρω αν φτάνει στον κόσμο, με τη δύναμη που το λέει.
Και αυτό που λέει επίσης, είναι ότι δεν έχει αναλάβει εργολαβία έναντι του κόσμου, δηλαδή, ότι αναθέτουμε στον ΣΥΡΙΖΑ (με το 27%) να βγάλει το φίδι από την τρύπα και καθόμαστε σπίτι μας. Άμα καθόμαστε σπίτι μας, δεν βγαίνει το φίδι από την τρύπα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Θεός ο ίδιος… δεν μπορεί να το βγάλει. Δηλαδή, ο κόσμος θα το κάνει αυτό, δεν θα το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε άλλο κόμμα εξ ονόματός του.
Κρ.Π.: Τέλος, ο Σταύρος θεοδωράκης, σε ένα πρόσφατο άρθρο του στο Protagon.gr με τον τίτλο «Όλα είναι χρήμα;», λέει εκτός των άλλων: «Η αριστερά – ό,τι αποκαλούμε ακόμη αριστερά στη χώρα - έχει άλλο αίτημα πέραν των μη περικοπών σε όλους;», (αναφέρει τους δικαστικούς και τους αστυνομικούς) και συνεχίζει: «Κάτι άλλο εκτός από χρήμα θέλουμε για όλα αυτά; Ποιός είναι ο πλούτος που μπορεί να παράγει η χώρα; Ο πλούτος λέω, όχι τα ευρώ…» . Τί θα είχες να πεις; Όλα είναι χρήμα;
Π.Τ.: Όχι ρε παιδί μου, αλλά όταν είσαι εύπορος, είναι ωραίο να λες: «μόνο με τα λεφτά, ασχολούνται αυτοί οι… φτωχοί;».
Ναι. Είναι εύκολο να το λες αυτό, όταν είσαι εύπορος. Προφανώς, δεν είναι μόνο γι αυτό. Και με τις ερωτήσεις που κάνω στη Βουλή, επειδή έχω αναλάβει θέματα πολιτισμού, συνέχεια προβάλλω αυτό που λέει ο Θεοδωράκης, ότι «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος», ο πολιτισμός πρέπει να εξελίσσεται ταυτόχρονα.
Γιατί αν ασχοληθούμε μόνο με τα λεφτά, τότε ανοίγουμε πόρτα στον φασισμό! Λέμε, δεν μας ενδιαφέρει ούτε η δικαιοσύνη, ούτε ο πολιτισμός, τίποτα, μόνο να γεμίσει το στομάχι μας! Ε, αυτό, είναι η συνταγή του φασισμού! Τα θυσιάζεις όλα, θυσιάζεις την ίδια την δημοκρατία.
Άρα, λοιπόν, δεν είναι μόνο τα λεφτά. Αλλά είναι, προφανώς, και η οικονομική κατάσταση. Δηλαδή, αν έχω εξαθλιωμένο κόσμο κάτω, τί να του πω εγώ για τη βλασφημία και για τον πολιτισμό… χέστηκε πατόκορφα! Ο εξαθλιωμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που παλεύει για την επιβίωσή του, δεν έχει τα περιθώρια να ακούσει κάτι άλλο!
Από εκεί και πέρα, δεν μπορούν να καταπατηθούν τα δικαιώματα οποιοδήποτε κλάδου, εν ονόματι αυτού. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, τι κάνουμε; Και το κάνει και η κυβέρνηση και πολύς κόσμος: Λειτουργεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός. Για παράδειγμα, πόσα παίρνει ο τάδε; Α, παίρνει περισσότερα από μένα. Άρα, να κοπούν τα περισσότερα του τάδε.
Με αυτή τη λογική, θα μπούμε σε μία διαδικασία του πόσο παίρνει ο ένας σε σχέση με τον άλλον, για να στραφούμε ο ένας ενάντια στον άλλον. Αυτό είναι το καλύτερο που θέλει η κυβέρνηση. Οι δικαστικοί να στραφούν εναντίον των αξιωματικών και οι στρατιωτικοί εναντίον των δικαστικών, και όλοι να στραφούμε εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, και να κάνουμε έναν κανονικό συντεχνιακό πια, εμφύλιο πόλεμο.
Δεν είναι η λύση αυτή. Γι’ αυτό υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ τα δικαιώματα, ακόμα και κλάδων οι οποίοι έχουν και εχθρική στάση απέναντι στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως τα σώματα ασφαλείας, που οι Συριζαίοι έχουν νιώσει στο… πετσί τους.
Παρ’ όλ’ αυτά, στο ότι δεν μπορούμε να βγάζουμε στο δρόμο αστυνομικούς που να αμείβονται με ψίχουλα, μέσα στη νύχτα, στους κινδύνους, είναι μια αλήθεια που την συνυπογράφει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τί να κάνουμε; Γιατί όσο πιο εξαθλιωμένοι είναι οι αστυνομικοί, και όσο πιο εξαθλιωμένοι είναι οι δικαστικοί, τόσο πιο επιρρεπείς στη διαφθορά και στο φασισμό θα γίνονται.-