Δημήτρης Μηλάκας, στο Ποντίκι
Είναι κάτι παραπάνω από φανερή το τελευταίο διάστημα η αγωνιώδης αναζήτηση μιας
«κεντροαριστερής» πολιτικής κολυμπήθρας (του Σιλωάμ).
Έτοιμοι και πάντα πρόθυμοι να βουτήξουν στα δροσερά νερά της θείας κάθαρσης εμφανίζονται πολλοί, (άνθρωποι και συστήματα) καμένοι από το μαγκανοπήγαδο της εξουσίας και τις… ευθύνες που μοιράστηκαν για χρόνια κυβερνώντας (ή βοηθώντας - με το αζημίωτο - αυτούς που κυβερνούσαν) τον τόπο.
Λες και οι εν λόγω (πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των – επιχορηγούμενων - γραμμάτων και των τεχνών, δημοσιογραφικά συγκροτήματα και κάποιοι σκόρπιοι αφελείς μαλάκες) εμφανίστηκαν σ’ αυτόν τον τόπο σήμερα. Λες και δεν υπήρξαν ραχοκοκαλιά του συστήματος εξουσίας των τελευταίων 40 χρόνων. Λες και δε γνώριζαν ποιος τα έτρωγε. Λες και δεν μοιράστηκαν ούτε ένα ψίχουλο από το μεγάλο φαγοπότι. Λες και δε φέρουν καμία ευθύνη για την καταστροφή της χώρας…
Αυτοί «οι εν λόγω», λοιπόν, εμφανίζονται σήμερα φορώντας το λευκό χιτώνιο έτοιμοι για τη βουτιά στην κολυμπήθρα της Αριστεράς, την οποία προσδιορίζουν «κέντρο αριστερά» «κυβερνώσα αριστερά», «αριστερά της ευθύνης» ή ακόμα «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».
Αυτοί «οι εν λόγω», συνηθισμένοι να κινούνται μέσα (ή στα πέριξ) της κυβερνητικής μαρμίτας, απολαμβάνοντας τα οφέλη της, σουλατσάρουν και σήμερα ανάμεσά μας προσπαθώντας να μας πείσουν περί της πολιτικής τους παρθενίας και των αγνών τους προθέσεων.
Αυτοί οι εν λόγω, ίπτανται σαν κοράκια πάνω από το (πολιτικό) πτώμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και μελετούν σχέδια διανομής της όποιας κληρονομιάς του… μακαρίτη.
Αυτοί «οι εν λόγω», εκ γενετής ειδήμονες της διακυβέρνησης, εμφανίζονται και σήμερα κρατώντας την ταμπέλα της (με κάποιον προσδιορισμό) «Αριστεράς» για να ζητήσουν και πάλι την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι όμως η εποχή και η κατάσταση τέτοια που η κοινωνία δυσκολεύεται να πιστέψει σε ταμπέλες και να χάψει τα παραμύθια με τους δράκους και τα κεντροαριστερά πριγκιπόπουλα. Είναι η εποχή (και η κατάσταση) τέτοια που ο κόσμος κοιτάει και τα ψιλά γράμματα του «συμβολαίου» που του προτείνουν οι κεντροαριστεροί/ εκσυγχρονιστές/ υπεύθυνοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι από κανένα μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων χρόνων.
Είναι η εποχή και η κατάσταση τέτοια που ο κόσμος αρχίζει και αντιλαμβάνεται ποιοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, ποιοι τον οδήγησαν εδώ, ποιοι έβαλαν την ελληνική κοινωνία στην καρμανιόλα των μνημονίων, ποιοι, συγκυβέρνησαν προκειμένου ο όρος αριστερά να μουλιάσει στο βόθρο του νεοφιλελευθερισμού.
Είτε πρόκειται για τους 58 που έγιναν 3.000 (εφημερίδα το «Βήμα»), είτε πρόκειται για τα ορφανά του Γ. Παπανδρέου που αναζητούν πολιτικό απάγκιο (με λίγο παντεσπάνι), είτε πρόκειται για τους «ανήσυχους» περί της πατρίδας (και της πάρτης τους) ΔΗΜΑΡίτες, είτε πρόκειται για τα λοιπά του πρώην Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, οι εν λόγω για να αντικρίσουν κατάματα την ελληνική κοινωνία μπροστά στην κάλπη θα πρέπει πρώτα και κύρια να πουν, τί και με ποιον είναι.
Με άλλα λόγια θα πρέπει να απαντήσουν:
•αν εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο είναι το μόνο σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα
•αν η διάλυση του κοινωνικού κράτους είναι εκσυγχρονισμός
•αν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ανάπτυξη
•αν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών/ ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι πρόοδος
Υ.Γ. Με ακόμη απλούστερα λόγια, όλοι τούτοι που προσπαθούν να βρουν την κολυμπήθρα του «αριστερού» Σιλωάμ για να βουτήξουν, απλώς θέλουν να σβήσουν την φωτιά που έχει πάρει ο… πόλος τους.
Άργησαν όμως…