Του
Βασίλη Μίγκου, δικηγόρου ‐
δημοτικού συμβούλου
Κατερίνης
«Δεν ψηφίζω άθεους!».
Ακούγεται από ανθρώπουςκάθε ηλικίας. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άνθρωποι
αυτοί τοποθετούν τον εαυτό τους στον ιδεολογικό χώρο της ακροδεξιάς και της
δεξιάς και κάποιοι λιγότεροι στο κέντρο. Η θέση λοιπόν αυτή που ευρέως
διατυπώνεται με περισσή απολυτότητα από πολλούς συμπολίτες μας, χρήζει δύο επισημάνσεων:
Πρώτον, ποιος ο λόγος να αποτελεί η
θρησκεία, κριτήριο πολιτικών επιλογών; Πού και γιατί συμπίπτει η θρησκεία με
την πολιτική; Η απάντηση είναι απλή και αυτονόητη: πουθενά. Ή μάλλον, θα έπρεπε
να μη συμπίπτει πουθενά, για τον απλούστατο λόγο ότι η πίστη και η θρησκεία
είναι ζητήματα ακραιφνώς
προσωπικά
κι αποτελούν συνειδητή επιλογή του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Όλοι μας, κι ας μας
βαφτίζουν από μωρά, έχουμε ωστόσο τη δυνατότητα να επιλέξουμε αν θα
ακολουθήσουμε
τον χριστιανισμό, τον μουσουλμανισμό, τον αγνωστικισμό, την αθεΐα κλπ διότι
ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και δεν θα έρθει κανείς να μας πάρει το κεφάλι αν
απαρνηθούμε τον Θεό ή τον Αλλάχ, όπως συμβαίνει σε κράτη της Ανατολής και της Αφρικής.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία λοιπόν όπως θέλει να λέγεται η Ελληνική, ο καθένας επιλέγει
αν θα πιστέψει και ποιο θρήσκευμα θα ακολουθήσει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με
την πολιτική ιδεολογία και τα κόμματα που θα στηρίξει. Οι επιλογές αυτές είναι
καθαρά προσωπικές και εναπόκειται στον ίδιο τον πολίτη το αν θα τις κάνει
ευρύτερα γνωστές ή όχι, οι δε συμπολίτες του σέβονται τις επιλογές του ως
απολύτως προσωπικές. Σε μια δημοκρατική και ισορροπημένη κοινωνία όπως θέλει να
είναι η Ελληνική λοιπόν, κριτήριο για την επιλογή πολιτικών προσώπων θα έπρεπε
να είναι η ηθικότητα, η ευστροφία, η ικανότητα, η συνέπεια κλπ. Αρετές δηλαδή
που έχουν να κάνουν με τον αξιακό κώδικα και την προσωπικότητα του καθενός και
όχι με τις θεολογικές του προτιμήσεις.
Κι εδώ έρχεται η δεύτερη επισήμανση που
αποτελεί και το πλέον παράδοξο. Βρίθει η πολιτική μας ιστορία από παραδείγματα
ανθρώπων που ενώ δήλωναν μετά παρρησίας χριστιανοί ορθόδοξοι και πατριώτες,
βρέθηκαν ωστόσο μπλεγμένοι στις πιο βρώμικες κι επαίσχυντες κομπίνες στις πλάτες
του ελληνικού λαού. Τέτοιες πολιτικές παρουσίες, με πιο χαρακτηριστικό και
πλέον πρόσφατο παράδειγμα αυτό του Γ. Καρατζαφέρη, βάσισαν τηνύπαρξη και την
ανέλιξή τους σε μια ρητορική χριστιανολάγνα και πατριδολάγνα, χαϊδεύοντας τα
αυτιά, ποιών άλλων, αυτών των ψηφοφόρων που δηλώνουν ότι υπεραγαπούν Θεό και
πατρίδα και που φυσικά στη μεγάλη τους μερίδα αρνούνται να ψηφίσουν… άθεους.
Δυστυχώς,
από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η θρησκεία αποτελεί χρησιμότατο
εργαλείο
χειραγώγησης κι εκφοβισμού των θρήσκων πολιτών. Πριν λίγες μέρες, μέσα στο ξενοφοβικό
και θρησκολάγνο ντελίριό του ο Πρωθυπουργός, με την πρώτη ευκαιρία προέβαλε τον
εαυτό του ως υπερασπιστή των εικόνων και του χριστιανικού ιδεώδους. Ναι, αυτός
ο χριστιανός πρωθυπουργός που στην εποχή του υπάρχουν έλληνες που δεν έχουν στέγη
και φαγητό.
Από την άλλη πάλι, υπάρχουν και κάποιες πιο
συμβατικές πολιτικές φιγούρες,
προερχόμενες
από τα δύο κόμματα που από τη μεταπολίτευση έως τώρα κυβερνούσαν την Ελλάδα και
που, εντελώς υποκριτικά, δηλώνουν χριστιανοί μόνο και μόνο για να μη μπουν στο
στόχαστρο μιας συντηρητικής κοινωνίας που έχει μάθει να στοχοποιεί και να κατηγοριοποιεί
τους ανθρώπους ανάλογα με τις προτιμήσεις τους (ο gay, ο άθεος κλπ) και όχι με
το ήθος και το ποιόν τους. Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί, μολονότι χριστιανοί κατά
δήλωσή
τους, στην καθημερινή τους ζωή μόνο χριστιανοί δεν αποδείχθηκαν. Με λοβιτούρες,
πισώπλατα μαχαιρώματα, βρώμικα πολιτικά παιχνίδια, μίζες, διαφθορά και
ασυδοσία, απέδειξαν ότι η αμαρτία (για να χρησιμοποιήσω θρησκευτική ορολογία)
ήταν γι` αυτούς ιδεολογία και συνειδητή στάση ζωής. Στον κάλαθο των αχρήστων τα
διδάγματα του Χριστού περί αγάπης, αλληλεγγύης, βοήθειας προς τον συνάνθρωπο
κλπ.
Όλα αυτά όμως δεν φάνηκε να επηρεάζουν τους
συντηρητικούς θρήσκους συμπολίτες μας, που εξακολουθούν να προτάσσουν τη
θρησκεία ως κριτήριο ψήφου. Δεν φάνηκε να τους ενόχλησε ποτέ όταν κάποιος της
ΝΔ για παράδειγμα, που ενώ υποκριτικά δήλωνε χριστιανός, έμπρακτα ωστόσο με την
πολιτική του συμπεριφορά και στάση ζωής, χλεύαζε τον Θεό, τη θρησκεία κι εν
τέλει λειτουργούσε σε βάρος των ζωών των συνανθρώπων του. Ούτε τους ενόχλησε
ποτέ ο συνωστισμός «εξεχουσών» πολιτικών προσώπων για το ποιόν των οποίων βοά ο
τόπος, δίπλα σε ιερείς κι αρχιεπισκόπους, στο όνομα της αδίστακτης καλλιέργειας
ενός χριστιανικού, υποκριτικά ενάρετου προφίλ. Από την άλλη, οι συντηρητικοί
θρήσκοι ψηφοφόροι, φαίνεται να ενοχλούνται σφόδρα όταν κάποιος, κι ας είναι
ηθικός και ενάρετος, κάνει το «λάθος» να δηλώσει άθεος, άθρησκος, αγνωστικιστής
ή οτιδήποτε άλλο. Και για να τεθεί εν συντομία η προβληματική αυτή: Για τους
ανθρώπους αυτούς φαίνεται ότι δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι πραγματικά
χριστιανός, αρκεί να φαίνεται χριστιανός. Δεν έχει σημασία αν είναι ενάρετος
και ηθικός, αρκεί να δηλώνει
χριστιανός.
Είναι πολύ μεγαλύτερο σφάλμα και καταδικαστέο εκ των προτέρων το να
δηλώνει
άθεος κι ας είναι ηθικός, παρά το να δηλώνει χριστιανός κι ας είσαι ανήθικος.
Είναι κρίμα, γιατί έτσι γίνονται συνεργοί σε έναν φαύλο κύκλο υποκρισίας κι εν
τέλει ασέβειας προς την ίδια τη θρησκεία, ένα φαινόμενο που, όπως προείπα,
υφίσταται από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Αυτό το φαινόμενο είναι προφανές ότι δεν
είναι συστατικό μιας υγιούς δημοκρατίας, είναι φασισμός. Δεν είναι Δύση, είναι
βαθειά Ανατολή. Δεν είναι Ελλάδα, είναι Σαουδική Αραβία.
Κι
αν στην Σαουδική Αραβία κόβουν κεφάλια στο όνομα του Αλλάχ, στην Ελλάδα
φαίνεται πως πολύ εύκολα κάποιοι στοχοποιούν, δαιμονοποιούν, κατηγορούν,
αποκλείουν και αναθεματίζουν στο όνομα της θρησκείας τους κι ας είναι κόντρα
στα διδάγματα του χριστιανισμού. Όσοι το κάνουν συνειδητά, πιθανότατα δεν
κατατάσσουν τους εαυτούς τους στο δημοκρατικό χώρο (για να μην πω είναι
φασίστες που επιθυμούν μια «καθαρή» κοινωνία απαλλαγμένη από μη χριστιανούς).
Οι υπόλοιποι όμως, ας το ξανασκεφτούν.
http://e-pieria.gr