\Σταύρος Χριστακόπουλος (πό το Ποντίκι)
Ο Σαμαράς θα γίνει καμικάζι – αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος που έχει αναλάβει. Και ο Βενιζέλος όμως δεν έχει άλλη επιλογή: μπροστά στον θρυλούμενο εκβιασμό περί εκλογών θα υποκύψει. Το 6% σειράς δημοσκοπήσεων δεν του αφήνει περιθώρια.
Ακόμη χειρότερα, δεν έχει να αποκομίσει πολιτικά απολύτως τίποτε όταν, κάθε φορά που «αντιπολιτεύεται» την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, εύκολα αποδεικνύεται ότι αυτά για τα οποία αντιδρά σήμερα τα έχει πλήρως αποδεχτεί ή τα έχει εισηγηθεί και ψηφίσει, για χάρη της «σωτηρίας» μας, ως υπουργός Οικονομικών.
Πώς σήμερα θα πείσει ότι, στο όνομα πάλι της «σωτηρίας» μας, αρνείται την εφαρμογή τους; Τραγέλαφος και ξεπεσμός.
Ο Κουβέλης είναι σε εξ ίσου δύσκολη θέση: ο εκβιασμός «όλα ή τίποτε» του Σαμαρά, εφόσον ισχύσει, θα είναι θανατηφόρος. Θα αφαιρέσει και το τελευταίο πρόσχημα.
Ακόμη όμως και αν υποθέσουμε ότι θα του δινόταν η ευκαιρία να καταψηφίσει (χωριστά από τα υπόλοιπα) τα εργασιακά, γιατί τα θανατηφόρα δημοσιονομικά, αντιαναπτυξιακά και άλλα μέτρα, τα οποία δέχεται να υπερψηφίσει, θα περάσουν χωρίς κόστος;
Προφανώς για τη ΔΗΜΑΡ προτεραιότητα έχει η κυβερνητική σταθερότητα και η – κατ’ αυτήν – «σωτηρία» της χώρας. «Για να μην πεινάσουμε», όπως λέει χωρίς ντροπή και ο στηριζόμενος από αυτήν Στουρνάρας. Όμως η βούληση της βάσης της βρίσκεται ήδη σε άλλο μήκος κύματος από τις πολιτικές επιλογές της.
Γιατί όμως τα παλικάρια της συγκυβέρνησης, τελικά, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, είναι τόσο πρόθυμα να γίνουν «Κηπουροί της Μέρκελ», όπως πολύ εύστοχα τους χαρακτηρίζει ο σημερινός πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ποντικιού»;
● Διότι, απλούστατα, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ενός συστήματος εξουσίας που καταρρέει υπό το βάρος των πολιτικών του αντιλήψεων και «αμαρτιών».
● Διότι όλοι είναι δομημένοι, ως πρόσωπα, ως πολιτικοί χώροι και κόμματα, με κύριο δομικό υλικό – και αυτοσκοπό – τη νομή της εξουσίας. Ακόμη και όταν αυτή η εξουσία είναι πλήρως και άνευ όρων παραχωρημένη σε εξωχώρια και εξωεθνικά κέτρα αποφάσεων.
● Διότι πρόκειται για δυνάμεις που αδυνατούν να ονειρευτούν τη χώρα τους – και τον λαό της, τον οποίο υποτίθεται ότι εκφράζουν – να προκόβει στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις.
● Διότι, εν τέλει, ήταν στο παρελθόν και παραμένουν σήμερα ανίκανοι να επεξεργαστούν και να διεκδικήσουν οτιδήποτε απελευθερωτικό από τα αποικιοκρατικά μνημόνια.
● Διότι το σημερινό παρασιτικό μοντέλο ένταξης της Ελλάδας στον φυσικό της – ευρωπαϊκό και εν γένει δυτικό – χώρο είναι ιδεολογικό και πολιτικό δημιούργημά τους.
● Διότι γι’ αυτούς οι έννοιες «έθνος» και «εθνικό» ήταν πάντα ασύμβατες με την ευρωλιγούρικη εθελοδουλεία τους. Συνεπώς η βασική αρχή της ισότιμης συνύπαρξης σε μια ισορροπημένη διακρατική ένωση ήταν πάντοτε ξένη γι’ αυτούς.
● Διότι, εν τέλει, ένα εθνικό σχέδιο ανόρθωσης τούς ξεπερνά όχι μόνο ως πολιτικό πρόγραμμα, αλλά ακόμη και ως σκέψη.
Η αποχή από κάθε ιδέα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης, η μονομερής εμμονή στη διαχείριση και νομή των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και δανείων – ακόμη και όταν αυτή η χώρα έχανε πολλαπλάσια από όσα υποτίθεται ότι εισέπραττε – επέφερε την καταστροφή.
Τώρα ποιος συνεχίζει να εμπιστεύεται ότι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στον γκρεμό είναι ικανοί να τη σώσουν; Ίσως αρκετοί ακόμη. Σίγουρα όμως όλο και λιγότεροι. Ακόμη και οι πιο καλόπιστοι τρομάζουν με το μέγεθος της οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης.
Πώς λοιπόν να τους προσφέρουν μια ακόμη παράταση πολιτικής ζωής;