«Είναι ο εαυτός του», μας λένε οι υπερασπιστές όχι ειδικά του κ. Ψινάκη αλλά του ψινακισμού γενικότερα.
Μια και πολύς ο λόγος περί αξιολογήσεων, αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στις μεθόδους αξιολόγησης των ειδήσεων που χρησιμοποιούν ορισμένα κανάλια, άρα και στον χρόνο προβολής που τους αφιερώνουν. Και ο πιο βαργεστημένος θεατής διαπιστώνει εύκολα, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων δέκα ημερών, ώστε να έχει ένα ικανοποιητικό δείγμα, ότι εκτός από τις κοινές ειδήσεις, το μενού κάθε διαύλου εμπλουτίζεται από τις προτιμήσεις και τις εξαρτήσεις του.Κανενός είδους εξάρτηση πάντως, τουλάχιστον εμφανής, δεν μπορεί να εξηγήσει τον έρωτα αρκετών καναλιών για τον νέο δήμαρχο Μαραθώνα, έρωτα σφοδρότερο και από εκείνον που τρέφουν για τον δήμαρχο Στυλίδας. Να μετράει άραγε η ιστορικότητα της εμβληματικής περιοχής; Αστεία πράγματα. Αν το κριτήριο ήταν αυτό, στα δελτία θα παρακολουθούσαμε κάθε μέρα εξουθενωτικές παρελάσεις δημάρχων και αντιδημάρχων, αφού ο τόπος μας διαθέτει δεκάδες ιστορικές πόλεις και κωμοπόλεις (έστω και όχι της μαραθώνιας λαμπρότητας), καθώς και ιερές και μαρτυρικές.
Αλλά και το κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε λόγω της «έκπληξης» και του «απροσδόκητου» με την εκλογή του κ. Ψινάκη, έχει ήδη ξοδευτεί. Τι πιο φυσικό, στο κάτω κάτω, από το να επιβραβεύονται και διά της ψήφου τα ονόματα και ονοματάκια της σόου-μπιζ. Μήπως δεν ξέρουμε ποιου περιεχομένου εφημερίδα είναι τρίτη πια στις πωλήσεις; Ή μήπως μας διαφεύγει ποιες τηλεοπτικές εκπομπές παραμένουν δημοφιλείς, ακόμα κι αν δεν έχουν αφήσει ακατάρριπτο κανένα ρεκόρ σαχλαμάρας και κιτς; Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι και ανάμεσα στους επαγγελματίες και ημιεπαγγελματίες της πολιτικής, οι «εκλόγιμοι», σε εθνικές, αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές αναμετρήσεις, είναι όσοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν περισσότερα τηλεοπτικά ένσημα.
«Είναι ο εαυτός του», μας λένε οι υπερασπιστές όχι ειδικά του κ. Ψινάκη αλλά του ψινακισμού γενικότερα. «Γι’ αυτό ο κόσμος τον πάει». Δεν μπορώ να ξέρω τον «εαυτό» τού δημάρχου, και κανενός άλλου· αυτόν τον ξέρει ο καθείς για λογαριασμό του, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι το ευκολότερο των πραγμάτων. Αδυνατώ λοιπόν να συμπεράνω αν, μόνον αυτός, είναι «αυθεντικός» και «γνήσιος». Αλλά από πότε η αυθεντικότητα ταυτίζεται με τις ατάκες που πετάει κάποιος, χωρίς να ξέρουμε πόσες φορές τις πρόβαρε στον καθρέφτη του; Από πότε η «γνησιότητα» ισούται με το «σκάσε, μωρή» που εξαπέλυσε εναντίον δημοτικής συμβούλου, ή με την περιφρόνησή του προς τους «άπλυτους» του συμβουλίου; Ο θεατρινισμός της αθυροστομίας.
Η τηλεόραση βοήθησε τον κ. Ψινάκη να μετακινηθεί από τα πλατό της στον δημαρχικό θώκο. Και με τη συνδρομή πάλι όσων καναλιών καταγράφουν λαίμαργα τις τσαχπινιές του, μετατρέπει την αίθουσα των συνεδριάσεων σε πλατό. Δυστυχώς δεν πέταξε καμιά πανελλαδικώς αναμεταδοτέα ατάκα του τύπου «άι σιχτίρ», ώστε να μάθουμε ποια η άποψή του για τους πυροβολισμούς κατά του ναού των Σιχ στην περιοχή του.
Πηγή: Καθημερινή
Μια και πολύς ο λόγος περί αξιολογήσεων, αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στις μεθόδους αξιολόγησης των ειδήσεων που χρησιμοποιούν ορισμένα κανάλια, άρα και στον χρόνο προβολής που τους αφιερώνουν. Και ο πιο βαργεστημένος θεατής διαπιστώνει εύκολα, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων δέκα ημερών, ώστε να έχει ένα ικανοποιητικό δείγμα, ότι εκτός από τις κοινές ειδήσεις, το μενού κάθε διαύλου εμπλουτίζεται από τις προτιμήσεις και τις εξαρτήσεις του.Κανενός είδους εξάρτηση πάντως, τουλάχιστον εμφανής, δεν μπορεί να εξηγήσει τον έρωτα αρκετών καναλιών για τον νέο δήμαρχο Μαραθώνα, έρωτα σφοδρότερο και από εκείνον που τρέφουν για τον δήμαρχο Στυλίδας. Να μετράει άραγε η ιστορικότητα της εμβληματικής περιοχής; Αστεία πράγματα. Αν το κριτήριο ήταν αυτό, στα δελτία θα παρακολουθούσαμε κάθε μέρα εξουθενωτικές παρελάσεις δημάρχων και αντιδημάρχων, αφού ο τόπος μας διαθέτει δεκάδες ιστορικές πόλεις και κωμοπόλεις (έστω και όχι της μαραθώνιας λαμπρότητας), καθώς και ιερές και μαρτυρικές.
Αλλά και το κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε λόγω της «έκπληξης» και του «απροσδόκητου» με την εκλογή του κ. Ψινάκη, έχει ήδη ξοδευτεί. Τι πιο φυσικό, στο κάτω κάτω, από το να επιβραβεύονται και διά της ψήφου τα ονόματα και ονοματάκια της σόου-μπιζ. Μήπως δεν ξέρουμε ποιου περιεχομένου εφημερίδα είναι τρίτη πια στις πωλήσεις; Ή μήπως μας διαφεύγει ποιες τηλεοπτικές εκπομπές παραμένουν δημοφιλείς, ακόμα κι αν δεν έχουν αφήσει ακατάρριπτο κανένα ρεκόρ σαχλαμάρας και κιτς; Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι και ανάμεσα στους επαγγελματίες και ημιεπαγγελματίες της πολιτικής, οι «εκλόγιμοι», σε εθνικές, αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές αναμετρήσεις, είναι όσοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν περισσότερα τηλεοπτικά ένσημα.
«Είναι ο εαυτός του», μας λένε οι υπερασπιστές όχι ειδικά του κ. Ψινάκη αλλά του ψινακισμού γενικότερα. «Γι’ αυτό ο κόσμος τον πάει». Δεν μπορώ να ξέρω τον «εαυτό» τού δημάρχου, και κανενός άλλου· αυτόν τον ξέρει ο καθείς για λογαριασμό του, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι το ευκολότερο των πραγμάτων. Αδυνατώ λοιπόν να συμπεράνω αν, μόνον αυτός, είναι «αυθεντικός» και «γνήσιος». Αλλά από πότε η αυθεντικότητα ταυτίζεται με τις ατάκες που πετάει κάποιος, χωρίς να ξέρουμε πόσες φορές τις πρόβαρε στον καθρέφτη του; Από πότε η «γνησιότητα» ισούται με το «σκάσε, μωρή» που εξαπέλυσε εναντίον δημοτικής συμβούλου, ή με την περιφρόνησή του προς τους «άπλυτους» του συμβουλίου; Ο θεατρινισμός της αθυροστομίας.
Η τηλεόραση βοήθησε τον κ. Ψινάκη να μετακινηθεί από τα πλατό της στον δημαρχικό θώκο. Και με τη συνδρομή πάλι όσων καναλιών καταγράφουν λαίμαργα τις τσαχπινιές του, μετατρέπει την αίθουσα των συνεδριάσεων σε πλατό. Δυστυχώς δεν πέταξε καμιά πανελλαδικώς αναμεταδοτέα ατάκα του τύπου «άι σιχτίρ», ώστε να μάθουμε ποια η άποψή του για τους πυροβολισμούς κατά του ναού των Σιχ στην περιοχή του.
Πηγή: Καθημερινή