Φίλε και σύντροφε Αλέξη,
Ως υποψήφιος πρόεδρος για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ως πρωταγωνιστής σε σειρά
σημαντικών διεργασιών στον χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς έδειχνες, στη διάρκεια της
προεκλογικής πανευρωπαϊκής εκστρατείας σου, περισσότερο Ευρωπαίος απ' όσο εγώ μπορούσα να αντέξω
Δεν είσαι εντάξει. Και εξηγούμαι: πριν από δύο περίπου χρόνια άνοιξες την κουβέντα περί κυβέρνησης της Αριστεράς. Και ξαφνικά με ξεβόλεψες. Εμένα και κάμποσους άλλους ασφαλώς... Με έβγαλες από την εννιάχρονη ραστώνη μου και με στράτευσες σε μια μάχη που ήταν ιστορικά επιβεβλημένη, αλλά που δυστυχώς με βρήκε μάλλον ανέτοιμο, ή και κάπως αμήχανο, ιδίως την περίοδο της βίαιης ωρίμανσης η οποία μας προέκυψε αμέσως μετά το προπέρσινο εκλογικό αποτέλεσμα.
Με έβαλες σε μπελάδες, λοιπόν. Και δεν είσαι εντάξει. Εγώ είχα συνηθίσει τόσο καιρό στη στάση της ημιανάπαυσης, ή έστω με το όπλο παρά πόδα, κι εσύ άρχισες να ρίχνεις την ιδέα ότι ήρθε η ώρα να "προχωρήσουμε χωρίς αυτούς", χωρίς δισταγμό. Εγώ προτιμούσα να παραμένω μικρούτσικος, καθαρούτσικος και επαναστατικούτσικος, προσμένοντας καρτερικά το γένος των αγγέλων στη Δευτέρα Παρουσία, κι εσύ με τραβούσες επίμονα απ' το χέρι λέγοντάς μου πως πρέπει και -κυρίως- μπορούμε να δράσουμε τώρα, πριν οι οχτροί ολοκληρώσουν την ανθρωποφαγία τους και ρημάξουν τη χώρα.
Όπως προείπα, με ξεβόλεψες. Και δεν είσαι εντάξει. Με πήρες από την κερκίδα και με έβαλες στον αγωνιστικό χώρο ενώ ήμουν απροπόνητος και με πόδια ταλαιπωρημένα από παλαιά τραύματα. Όπως ήταν φυσικό, επομένως, λίγο μετά τα πρώτα σπρινταρίσματα, κλατάρισα. Παρ' όλα αυτά, δεν ζήτησα αλλαγή. Και εσύ (πολύ κακώς) δεν με άλλαξες. Με άφησες να περπατάω απλώς στο χορτάρι... Και τότε εγώ αντέδρασα με τον τρόπο μου, αναπολώντας τα παλιά. Τις ατέλειωτες συνεδριάσεις των ομφαλοσκοπήσεων, τις πολύωρες παρεμβάσεις "επί της διαδικασίας", τις βασανιστικές συλλογικές επεξεργασίες (που, αντί για αποτέλεσμα, άνοιγαν πεδίο δόξης λαμπρόν για να ξεδιπλώνονται τα αλάθητα και οι μοναδικές αλήθειες) και βεβαίως την άνεση χρόνου για να λέει τον πόνο του (τον δικό του πόνο) ο κάθε πικραμένος...
Άρχισα, επίσης, να νοσταλγώ την άκρως ριζοσπαστική θεσμολαγνεία και να εκνευρίζομαι όταν δεν φρόντιζες να με ενημερώνεις λεπτομερώς για την απάντηση που... σκόπευες να δώσεις σε... ενδεχόμενο πονηρό ερώτημα κάποιου δημοσιογράφου.
Δεν είσαι εντάξει, όμως, και για μερικούς ακόμη λόγους. Συναντούσες ξένους ηγέτες, χωρίς προηγουμένως να συγκαλέσεις όλα τα όργανα του κόμματος, ώστε μέσα από έναν εξαντλητικό διάλογο ολίγων εβδομάδων και την απαραίτητη ζύμωση των ρευμάτων ιδεών να υπάρξει κοινή κατεύθυνση για το τι και πώς θα ειπωθεί. Μίλαγες συνεχώς για την ανάγκη διακοπής της λιτότητας και της διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους, αποσπώντας την προσοχή μου από τα θεωρητικά πηγαινέλα ανάμεσα στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και στο εθνικό νομισματοκοπείο.
Μου προκαλούσες άγχος με την επιμονή σου στην πολιτική συμμαχιών. Γύρναγες προεκλογικά σχεδόν όλη τη χώρα και, μιλώντας στις πλατείες, καλούσες τους απελπισμένους και καθημαγμένους πολίτες "να πάμε όλοι μαζί για την ανατροπή", αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθείς σε αριστερόμετρα, ή έστω σε δήλωση μετανοίας για παλαιότερες κομματικές εντάξεις ή εκλογικές προτιμήσεις τους. Αυτό με μπέρδευε τα μάλα. Είτε γιατί, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης, τέτοια ανοίγματα με τρόμαζαν, είτε γιατί έκρινα πως μια πολιτική συμμαχιών δεν είναι δα και τόσο απαραίτητη, αφού ήδη βρισκόμαστε μόλις ένα βήμα από τα χειμερινά ανάκτορα.
Τέλος, δεν είσαι εντάξει και για κάτι άλλο. Ως υποψήφιος πρόεδρος για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ως πρωταγωνιστής σε σειρά σημαντικών διεργασιών στον χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς έδειχνες, στη διάρκεια της προεκλογικής πανευρωπαϊκής εκστρατείας σου, περισσότερο Ευρωπαίος απ' όσο εγώ μπορούσα να αντέξω. Άσε που εκείνη την περίοδο είχα θέσει σε πλήρη ενεργοποίηση όλο τον μέχρι σήμερα θεωρητικό εξοπλισμό μου προκειμένου να τεκμηριώσω τη δυνατότητα μιας χώρας - αποικίας χρέους να γίνει σοσιαλιστική νησίδα στην Ευρώπη... Ναι! Τέτοια σπουδαία πολιτική επεξεργασία είχα στα σκαριά, και ερχόσουν εσύ με τα διεθνιστικά σου προτάγματα να μου την εμποδίσεις. Και πάλι δεν είσαι εντάξει...
ΥΓ.: Όπως κατάλαβες ασφαλώς, με όλα τούτα, προσβλέπω σε κάποια ώτα ακουόντων. Όσο για εσένα, ελπίζω να συνεχίσεις πεισματικά να μην είσαι εντάξει!
Αντώνης Π. ΝΤΡΕΚΟΣ
Οικονομολόγος
Δεν είσαι εντάξει. Και εξηγούμαι: πριν από δύο περίπου χρόνια άνοιξες την κουβέντα περί κυβέρνησης της Αριστεράς. Και ξαφνικά με ξεβόλεψες. Εμένα και κάμποσους άλλους ασφαλώς... Με έβγαλες από την εννιάχρονη ραστώνη μου και με στράτευσες σε μια μάχη που ήταν ιστορικά επιβεβλημένη, αλλά που δυστυχώς με βρήκε μάλλον ανέτοιμο, ή και κάπως αμήχανο, ιδίως την περίοδο της βίαιης ωρίμανσης η οποία μας προέκυψε αμέσως μετά το προπέρσινο εκλογικό αποτέλεσμα.
Με έβαλες σε μπελάδες, λοιπόν. Και δεν είσαι εντάξει. Εγώ είχα συνηθίσει τόσο καιρό στη στάση της ημιανάπαυσης, ή έστω με το όπλο παρά πόδα, κι εσύ άρχισες να ρίχνεις την ιδέα ότι ήρθε η ώρα να "προχωρήσουμε χωρίς αυτούς", χωρίς δισταγμό. Εγώ προτιμούσα να παραμένω μικρούτσικος, καθαρούτσικος και επαναστατικούτσικος, προσμένοντας καρτερικά το γένος των αγγέλων στη Δευτέρα Παρουσία, κι εσύ με τραβούσες επίμονα απ' το χέρι λέγοντάς μου πως πρέπει και -κυρίως- μπορούμε να δράσουμε τώρα, πριν οι οχτροί ολοκληρώσουν την ανθρωποφαγία τους και ρημάξουν τη χώρα.
Όπως προείπα, με ξεβόλεψες. Και δεν είσαι εντάξει. Με πήρες από την κερκίδα και με έβαλες στον αγωνιστικό χώρο ενώ ήμουν απροπόνητος και με πόδια ταλαιπωρημένα από παλαιά τραύματα. Όπως ήταν φυσικό, επομένως, λίγο μετά τα πρώτα σπρινταρίσματα, κλατάρισα. Παρ' όλα αυτά, δεν ζήτησα αλλαγή. Και εσύ (πολύ κακώς) δεν με άλλαξες. Με άφησες να περπατάω απλώς στο χορτάρι... Και τότε εγώ αντέδρασα με τον τρόπο μου, αναπολώντας τα παλιά. Τις ατέλειωτες συνεδριάσεις των ομφαλοσκοπήσεων, τις πολύωρες παρεμβάσεις "επί της διαδικασίας", τις βασανιστικές συλλογικές επεξεργασίες (που, αντί για αποτέλεσμα, άνοιγαν πεδίο δόξης λαμπρόν για να ξεδιπλώνονται τα αλάθητα και οι μοναδικές αλήθειες) και βεβαίως την άνεση χρόνου για να λέει τον πόνο του (τον δικό του πόνο) ο κάθε πικραμένος...
Άρχισα, επίσης, να νοσταλγώ την άκρως ριζοσπαστική θεσμολαγνεία και να εκνευρίζομαι όταν δεν φρόντιζες να με ενημερώνεις λεπτομερώς για την απάντηση που... σκόπευες να δώσεις σε... ενδεχόμενο πονηρό ερώτημα κάποιου δημοσιογράφου.
Δεν είσαι εντάξει, όμως, και για μερικούς ακόμη λόγους. Συναντούσες ξένους ηγέτες, χωρίς προηγουμένως να συγκαλέσεις όλα τα όργανα του κόμματος, ώστε μέσα από έναν εξαντλητικό διάλογο ολίγων εβδομάδων και την απαραίτητη ζύμωση των ρευμάτων ιδεών να υπάρξει κοινή κατεύθυνση για το τι και πώς θα ειπωθεί. Μίλαγες συνεχώς για την ανάγκη διακοπής της λιτότητας και της διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους, αποσπώντας την προσοχή μου από τα θεωρητικά πηγαινέλα ανάμεσα στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και στο εθνικό νομισματοκοπείο.
Μου προκαλούσες άγχος με την επιμονή σου στην πολιτική συμμαχιών. Γύρναγες προεκλογικά σχεδόν όλη τη χώρα και, μιλώντας στις πλατείες, καλούσες τους απελπισμένους και καθημαγμένους πολίτες "να πάμε όλοι μαζί για την ανατροπή", αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθείς σε αριστερόμετρα, ή έστω σε δήλωση μετανοίας για παλαιότερες κομματικές εντάξεις ή εκλογικές προτιμήσεις τους. Αυτό με μπέρδευε τα μάλα. Είτε γιατί, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης, τέτοια ανοίγματα με τρόμαζαν, είτε γιατί έκρινα πως μια πολιτική συμμαχιών δεν είναι δα και τόσο απαραίτητη, αφού ήδη βρισκόμαστε μόλις ένα βήμα από τα χειμερινά ανάκτορα.
Τέλος, δεν είσαι εντάξει και για κάτι άλλο. Ως υποψήφιος πρόεδρος για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ως πρωταγωνιστής σε σειρά σημαντικών διεργασιών στον χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς έδειχνες, στη διάρκεια της προεκλογικής πανευρωπαϊκής εκστρατείας σου, περισσότερο Ευρωπαίος απ' όσο εγώ μπορούσα να αντέξω. Άσε που εκείνη την περίοδο είχα θέσει σε πλήρη ενεργοποίηση όλο τον μέχρι σήμερα θεωρητικό εξοπλισμό μου προκειμένου να τεκμηριώσω τη δυνατότητα μιας χώρας - αποικίας χρέους να γίνει σοσιαλιστική νησίδα στην Ευρώπη... Ναι! Τέτοια σπουδαία πολιτική επεξεργασία είχα στα σκαριά, και ερχόσουν εσύ με τα διεθνιστικά σου προτάγματα να μου την εμποδίσεις. Και πάλι δεν είσαι εντάξει...
ΥΓ.: Όπως κατάλαβες ασφαλώς, με όλα τούτα, προσβλέπω σε κάποια ώτα ακουόντων. Όσο για εσένα, ελπίζω να συνεχίσεις πεισματικά να μην είσαι εντάξει!
Αντώνης Π. ΝΤΡΕΚΟΣ
Οικονομολόγος