site Alterthess του Χρ. Λάσκου
(...) Για να το πούμε και λίγο πιο
τεχνικά: η ελληνική οικονομία σήμερα βρίσκεται στη μέγγενη ενός «διαστήματος
εύρους» 12% μεταξύ ανάπτυξης (-8%) και επιτοκίου (4%), που την οδηγεί όχι σε
συρρίκνωση, αλλά σε ολοκληρωτική διάλυση. Και, επειδή αυτά είναι προφανή
πράγματα, είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένος για τον χαρακτήρα του ελληνικού
πειράματος.
Νομίζω, δηλαδή, πως η πρόθεση των
πειραματιστών είναι, δοκιμάζοντας στις πιο ακραίες δυνατές συνθήκες τη
συνάρτηση πίεσης και κοινωνικής αντίδρασης, να δώσουν ένα μάθημα στους λαούς
όλου του κόσμου και, σε περίπτωση «αποτυχίας», να έχουν το ζωντανό (!)
παράδειγμα του τι παθαίνει όποιος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις συνταγές του
διεθνούς κεφαλαίου.
Και τα «δικά μας αφεντικά» τι ρόλο
παίζουν σε όλο αυτό; Απλοί κολαούζοι των δικών τους διεθνών αφεντικών σε μια
χώρα «υπό κατοχή»; Ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά. Είναι γνωστό -έχει
διαρρεύσει με πολλούς τρόπους- πως τα μνημόνια έχουν, σε ό,τι αφορά τα
εργασιακά κυρίως, γραφεί δια χειρός των ελληνικών εργοδοτικών οργανώσεων μέχρι
και την τελευταία τους λεπτομέρεια. Με απλά λόγια, όλα όσα αποδίδονται στην
τρόικα σε ό,τι αφορά μισθούς, συντάξεις, αποζημιώσεις, απολύσεις, συμβάσεις...
δεν είναι παρά εισηγήσεις των συμπατριωτών μας καπιταλιστών, που έχοντας παπά
δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Πρέπει να επιμένουμε σ’ αυτό γιατί πάει
να περάσει μια άποψη πως τα ελλαδικά αφεντικά «πλήττονται» και αυτά από τα
«μέτρα», που «εξαναγκάζεται» ο Παπαδήμος να παίρνει, πιεζόμενος από τους
«ξένους πιστωτές». Ξέρετε: η ύφεση, που μειώνει τη ζήτηση και άρα τα κέρδη τους
κ.λπ. Ε, λοιπόν, δεν είναι καθόλου έτσι. Και αποκαλύπτεται με εντυπωσιακό τρόπο
σε χθεσινό ρεπορτάζ του «Βήματος», από όπου πληροφορούμαστε πως η μεγάλη
πλειοψηφία των εργοδοτών, όλων των ειδών και μεγεθών, απειλούν πως θα
αποχωρήσουν από τις... εργοδοτικές οργανώσεις τους, αν οι τελευταίες τολμήσουν
να προχωρήσουν σε υπογραφή κλαδικών συμβάσεων. Αποχωρώντας δεν θα δεσμεύονται
και, επομένως, θα μπορούν να μειώσουν τους μισθούς στα επίπεδα της Εθνικής
Συλλογικής Σύμβασης, δηλαδή στα 586 ευρώ -μείωση που θα ξεπερνά το 50%-60%.
«Οι εργοδοτικές οργανώσεις είναι ένα
βήμα πριν από τη διάλυσή τους», σημειώνει ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ κ. Δ. Ασημακόπουλος,
προσθέτοντας ότι «η πλειονότητα των επιχειρηματιών ζητούν να μην υπογραφούν
συμβάσεις, απειλώντας ότι θα αποχωρήσουν από τις ομοσπονδίες, ώστε να μη
δεσμεύονται από τις νέες κλαδικές συμβάσεις» (Βήμα, 4 Μαρτίου 2012, σελ. Β3).
Ας το καταλάβουμε και ας
προσανατολιστούμε βάσει αυτής της κατανόησης. Με όλη τη φιλολογία περί χρέους,
ελλειμμάτων και πιστωτών χάνεται το ταξικώς ουσιώδες. Η κρίση είναι
καπιταλιστική και η πρώτη ιδέα που έχουν οι μέτοχοι και τα στηρίγματα του
καθεστώτος πάντοτε στην ιστορία σε τέτοιες περιστάσεις είναι να ρημάξουν τους
εργαζόμενους. Η καπιταλιστική λύση περνάει αναγκαστικά μέσα από την αύξηση της
εκμετάλλευσης.
Έτσι, στη «χώρα» που ήδη προ κρίσης
έσπαγε το ρεκόρ οικονομικής ανισότητας (με δείκτη 7 έναντι μόλις 4 στην
Ευρωζώνη) και όπου το δημόσιο χρέος, παρ' όλη την παραπειστική
«αντιιμπεριαλιστική» φιλολογία, οφείλεται πολύ λιγότερο στους «ξένους» από ό,τι
στη φοροδιαφυγή, φοροαπαλλαγή, φοροκλοπή και εισφοροκλοπή των διακεκριμένων
συμπατριωτών μας τα αφεντικά -μικρά και μεγάλα- με μια ψυχή και μια φωνή δεν
σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, όταν πρόκειται για τη σωτηρία της πατρίδας από
τις... κλαδικές συμβάσεις. (...)