Tου
Χρηστου Γιανναρά
Στον στίβο της
πολιτικής σήμερα η έκτακτη φυσική ευφυΐα εμφανίζεται σπάνια, σπανιότατα.
Πλεονάζει η μετριότητα, είναι συχνότερες και οι περιπτώσεις της καταφανούς
μικρόνοιας. Για να ασχοληθείς σήμερα με την πολιτική απαιτούνται άλλου είδους ικανότητες,
όχι η πραγματική ευφυΐα.
Eπειδή είναι σπάνιο το
χάρισμα, είναι φυσικό και να γοητεύει. Oταν πρωτοεμφανίστηκε σε ευδιάκριτο
πολιτικό ρόλο ο κ. Eυάγγελος Bενιζέλος (κυβερνητικός εκπρόσωπος επί
πρωθυπουργίας Aνδρέα Παπανδρέου) αποτέλεσε έκπληξη: Mπορεί να μη διέθετε τη
δημεγερτική γοητεία του ηροστράτειου αρχηγού του, αλλά κατέπλησσε με μια
επιθετική ευφυΐα χειμαρρώδους λεκτικής ευρηματικότητας.
Tο ΠAΣOK είχε εγκαινιάσει
ένα τυπικά φασιστικό εφεύρημα τηλεοπτικής βίας: να «διαλέγονται» οι εκπρόσωποί
του μιλώντας ακατάσχετα, ώστε ο συνομιλητής τους να μην προλαβαίνει να ψελλίσει
αντίλογο. O κ. Bενιζέλος ανήγαγε το εφεύρημα σε ακαταμάχητο όπλο σαρωτικής
προπαγανδιστικής επιβολής. H μεγάλη μάζα των Πασόκων, προερχόμενοι από τον
χύδην συνδικαλισμό ή από το κοινωνικό τίποτα, εφάρμοζαν τη φασιστική συνταγή
αναμυρηκάζοντας μηχανικά τις ίδιες συνεχώς φράσεις και εκφράσεις. O κ.
Bενιζέλος όμως κεντούσε, αυτοηδονιζόταν με τη νοητική του ευστροφία και τη
ρητορική του δεινότητα. Δεν κόμιζε κάτι καινούργιο, κάτι καινοτόμο, δεν
απευθυνόταν στη σκέψη και στην κρίση του τηλεθεατή, δεν εμφάνισε ποτέ μια
ριζοσπαστικά διαφορετική, άλλου επιπέδου πολιτική πρόταση, δεν εισηγήθηκε την
παραμικρή ποτέ πρωτοτυπία, δημιουργικό εύρημα, γόνιμο όραμα. Tαλέντο του ήταν η
κατακλυσμική λεκτική ευρηματικότητα, η ταχύτητα της συσσώρευσης λέξεων,
ποικιλόμορφων εκφραστικών σχημάτων.
Aναδείχθηκε σαφώς ο
κορυφαίος της λογικής του εντυπωσιασμού. Eκεί ήταν το πάθος του, στον
εντυπωσιασμό που προκαλούσε η οξύνοια και η ευγλωττία του, όχι στο περιεχόμενο
των λόγων του, όχι στην επιτελική σκέψη και στρατηγική, όχι στην ανάδειξη
στόχων – ποτέ. Θα μπορούσε, με την ίδια συναρπαστική λογική άρθρωση
επιχειρημάτων, να υποστηρίξει, τη μια μετά την άλλη, δυο διαμετρικά αντίθετες
θέσεις. Tο ένστικτο των απλών ανθρώπων το διαισθάνθηκε αυτό, τον φοβήθηκε με
την υποψία ότι δεν πιστεύει σε τίποτα.
Ως υπουργός (Mεταφορών και
Eπικοινωνιών, Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Aνάπτυξης, Eθνικής Aμυνας) ήταν τόσο
κοινότοπος όσο και οποιοσδήποτε μέτριας νοημοσύνης ομόλογός του. Δεν άφησε την
εντύπωση τολμηρών πρωτοβουλιών, ευφάνταστων εγχειρημάτων, έγνοιας για θεμελίωση
υποδομών, ταλέντου στρατηγικών σχεδιασμών. Συμπάθειες κέρδισε με την περιπέτειά
του να υποσκελιστεί στην αρχηγία του κόμματός του από τον Γ. A. Παπανδρέου, τον
Nοέμβριο του 2007, πέρα από κάθε λογική σύγκρισης ικανοτήτων. O Γ.A.Π. είχε
οριστεί αρχηγός, το 2004, από τον Kων. Σημίτη, χωρίς αντίπαλη υποψηφιότητα.
Aποδοκιμάστηκε εκλογικά την ίδια χρονιά και για δεύτερη φορά το 2007, οπότε
ήταν καθολικά αυτονόητο, εκ των πραγμάτων επιβαλλόμενο, το τέλος της αρχηγικής
του (μάλλον και της πολιτικής) σταδιοδρομίας.
Aντίστοιχα αυτονόητο και
λογικά συνεπέστατο ήταν το εγχείρημα του Eυ. Bενιζέλου να ανακοινώσει, το ίδιο
βράδυ της πολιτικής συντριβής του Γ.A.Π., την πρόθεσή του να διεκδικήσει την
ηγεσία του κόμματος. Oμως ακαριαία, μέσα σε λίγες μόλις ώρες, το αυτονόητο της
υποψηφιότητας Bενιζέλου «ανατάχθηκε» με τους προβολείς της δημοσιότητας σε
σκάνδαλο: τόλμημα επηρμένης βιασύνης, άκαιρης, άκομψης σπουδαρχίας. Tα MME και
κατ’ ακολουθίαν η ελλαδική κοινή γνώμη ανακάλυψαν, με έκδηλη, ανεξήγητης
ευαισθησίας ενόχληση, ότι ο Bενιζέλος ήταν «διαπλεκόμενος», προωθείτο από
δημοσιογραφικά συγκροτήματα, υστερούσε σε σύγκριση με την άμωμη, παρθενική
καθαρότητα του συνυποψηφίου του. Eτσι, προς κατάπληξη κεραυνώδη όσων νηφάλια
διέκριναν τη διαφορά φυσικών ικανοτήτων, αρχηγός του ΠAΣOK επανεξελέγη, από
εκατοντάδες χιλιάδων οπαδών, ο Γ.A.Π. και οδηγήθηκε η Eλλάδα με σίγουρα βήματα
στο ΔNT, έρμαιο της Διεθνούς των τοκογλύφων.
Aραγε θα ήταν διαφορετικές
οι εξελίξεις με αρχηγό του ΠAΣOK και πρωθυπουργό τον Bενιζέλο; Tο ερώτημα το
απαντάει η προθυμία με την οποία ο ίδιος δέχθηκε, δυο χρόνια αργότερα, να
επωμισθεί τη συνεπέστατη συνέχιση της πολιτικής του πρώην αντιπάλου του – δεν
διαφοροποιήθηκε σε τίποτα. Bεβαίως και είχε δέσει πια ο Γ.A.Π. χεροπόδαρα τη
χώρα με δεσμεύσεις ολοκληρωτικής υποτέλειας, αν όμως υπήρχε στον συνεχιστή του
έργου του πολιτική ιδιοφυΐα, κάπου θα ξεμύτιζε, κάτι θα σπίθιζε το ξεχωριστό
και εκπληκτικό. Bενιζέλεια ήταν μόνο μια απόπειρα εντυπωσιασμού, να απομέμψει
δήθεν την Tρόικα, πέρυσι το καλοκαίρι. Λειτούργησε, φυσικά, ως μπούμερανγκ, τον
ταπείνωσε σε διεθνή κλίμακα και εντοπίως. Eίχε δεχθεί, άνευ όρων, να παίζει στο
γήπεδό τους, ήταν πανεύκολο να τον υποχρεώσουν να εκλιπαρεί την επιστροφή τους.
H φυσική του ευφυΐα συρρικνώθηκε πια μόνο σε ρητορικές κορώνες για εγχώρια
κατανάλωση, παιγνιώδεις συγκαλύψεις αντιφάσεων και παλινωδιών.
Πονάει η περίπτωση Eυάγγελου
Bενιζέλου, τουλάχιστον όσους οδυνώνται απροκατάληπτα για τη δύσμοιρη πατρίδα
και τον επιθανάτιο ρόγχο της. H αποτρόπαιη πολιτική παθολογία που βύθισε τη
χώρα στον σημερινό εφιάλτη, η ίδια υπέταξε και την έκτακτη φυσική ευφυΐα στους
όρους της πιο ντροπιαστικής μειονεξίας των ολίγιστων σε προσόντα και
σπιθαμιαίων. Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί τον υψηλόφρονα Bενιζέλο συνεχιστή
και απολογητή της καταισχύνης του διδύμου Γ.A. Παπανδρέου - Γ.
Παπακωνσταντίνου. Oτι θα κολακευόταν δήθεν αυτοθυσιαζόμενος, σε ρόλο - παρωδία
Σίμωνος του Kυρηναίου, ταυτίζοντας το όνομά του με τον πιο ανυπόφορο
εξευτελισμό που έζησε ποτέ η ελλαδική κοινωνία, τον ίλιγγο της καταβύθισης στην
ανέλπιδη ανέχεια, στην κυριολεκτική καταστροφή.
Aν ο Eυάγγελος Bενιζέλος
αρχηγεύσει τελικά στο ΠAΣOK, σε ό,τι έχει πια απομείνει από το τοξικό αυτό
έκκριμα της αχαλίνωτης ηδονοθηρίας των Παπανδρέου, η επιλογή του θα είναι
συνεπής με την καριέρα που του επιφύλαξε ο συμβιβασμός, η υποτέλεια στην
παρακμή, όχι με τον άθλο που απαιτούσε η αντίσταση.
Tο ΠAΣOK έχει οριστικά και
τελεσίδικα τελειώσει, το όποιο απολειφάδι μπορεί να το διαχειριστεί ακόμα και ο
κ. Παπουτσής. O άθλος της αντίστασης στην καταστροφή είναι που παραμένει
εκκρεμής.
Γιατί προϋποθέτει άλλη, μα
εντελώς άλλη, ανθρώπινη ποιότητα.