Σταύρος Χριστακόπουλος από το ΠοντίκιΗ συνεχής πτώση της Δημοκρατικής Αριστεράς, του συγκυβερνώντος κόμματος του Φώτη Κουβέλη, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία: παρατηρείται συνεχώς στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Όμως το 3,5% στην πρόθεση ψήφου, όπως κατεγράφη στην έρευνα της Pulse RC για την ημερήσια εφημερίδα “6 Μέρες” τη Δευτέρα, σηματοδοτεί το πέρασμα του κόμματος της “κυβερνώσας Αριστεράς” στη ζώνη του λυκόφωτος: η επανείσοδός της στη Βουλή τίθεται εν αμφιβόλω.
Επειδή όμως η πρόθεση ψήφου σε μια δημοσκόπηση δεν είναι το μοναδικό τεκμήριο για τη δημοφιλία ή την κατάσταση ενός κόμματος, ιδιαίτερη αξία έχουν μερικά ακόμη στοιχεία της ίδιας έρευνας, τα οποία κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη ΔΗΜΑΡ.
1. Η συσπείρωση των ψηφοφόρων της στις εκλογές του Ιουνίου είναι η χαμηλότερη μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων: μόλις 36%.
2. Το 20% των ψηφοφόρων της του Ιουνίου μετακινείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου βασικός κορμός είναι ο ΣΥΝ, δηλαδή το κόμμα από το οποίο αποσχίστηκαν τα στελέχη που ίδρυσαν τη ΔΗΜΑΡ. Η επόμενη ισχυρή μετακίνηση (18%) παρατηρείται προς το άκυρο και λευκό.
3. Το 81% των ψηφοφόρων της απαντά “μάλλον όχι” και “σίγουρα όχι” σε ερώτημα για το αν η κυβέρνηση Σαμαρά, στην οποία συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ, διαπραγματεύθηκε επαρκώς στη συνεδρίαση του Eurogroup της 20ής Νοεμβρίου.
4. Επί του παραπάνω 81% των ψηφοφόρων της, το 72% θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύθηκε διότι “δεν ήταν ικανή ή πρόθυμη”.
5. Το 92% των ψηφοφόρων της απάντησε σε σχετικό ερώτημα ότι, αν καταβληθεί στην Ελλάδα η εκκρεμούσα δόση, “θα συνεχιστεί η αβεβαιότητα και το άγχος για νέα μέτρα”.
6. Το 83% των ψηφοφόρων της απάντησε σε σχετικό ερώτημα ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, στο θέμα του ελληνικού χρέους, “θα αναζητήσουν προσωρινή λύση και θα πιέσουν για νέα μέτρα” απορρίπτοντας την εκδοχή να δοθεί μια οριστική λύση στο ζήτημα αυτό.
Πολιτική απόσταση
Οι παραπάνω απαντήσεις στα επιμέρους ερωτήματα θα μπορούσε κάποιος να δεχθεί ότι δεν αποτελούν έκπληξη, διότι άλλωστε δεν απέχουν από τις απαντήσεις των υπολοίπων πολιτών, πλην των ψηφοφόρων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι διαφοροποιούνται από τη συνολική αίσθηση, αν και όχι... εντυπωσιακά.
Ωστόσο δεν παύει να είναι προφανής και... δύσβατη η πολιτική απόσταση που χωρίζει τις απόψεις των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει το κόμμα του Φώτη Κουβέλη.
Εξ ου τα μεγάλα προβλήματα και η μεγάλη αποσυσπείρωση μέσα σε ένα μόλις πεντάμηνο για ένα κόμμα το οποίο επέδειξε εντυπωσιακή αντοχή και σταθερότητα μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων, τον Μάιο και τον Ιούνιο, που χαρακτηρίστηκαν από ισχυρή πόλωση.
Δύσκολα ερωτήματα
Τα αναπόφευκτα ερωτήματα που ανακύπτουν ως προς το μέλλον της ΔΗΜΑΡ δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Είναι όμως χρήσιμο να τεθούν.
1. Το πρώτο αφορά τη δυνατότητα της ΔΗΜΑΡ να αναχαιτίσει την καθοδική δημοσκοπική της πορεία σε ένα πολιτικό περιβάλλον το οποίο θα γίνεται όλο και πιο δυσμενές εν όσω οι λογαριασμοί από τα μέτρα που η ίδια ψήφισε θα καταφθάνουν στα σκληρά δοκιμαζόμενα νοικοκυριά.
Εξ άλλου, εφ' όσον συνεχιστεί η αβεβαιότητα για το ελληνικό χρέος, την οποία η γερμανική ηγεσία της ευρωζώνης επιδιώκει να παρατείνει, αλλά και εφ' όσον συνεχίζεται ο εγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας στην ύφεση και τα ελλείμματα, τα συνεχή – αυτοματοποιημένα πλέον – νέα μέτρα λιτότητας θα προκαλούν όλο και μεγαλύτερη δυστυχία.
Για τη ΔΗΜΑΡ, υπ' αυτές τις συνθήκες, πιθανότατα σύντομα θα τεθεί ζήτημα συμμετοχής της στην κυβέρνηση Σαμαρά.
2. Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη δυνατότητά της να διαδραματίσει τον ρόλο που ονειρεύονται – και δημοσίως περιγράφουν – πολλά από τα στελέχη της: να καταστεί η ΔΗΜΑΡ κεντρικός παράγων ανασύνθεσης της χειμαζόμενη και υπό διάλυση Κεντροαριστεράς.
Αν η απομείωση της εκλογικής της επιρροής συνεχιστεί και η εκ νέου είσοδός της στη Βουλή τεθεί υπό αμφισβήτηση, τότε αυτός ο στόχος θα γίνει έως και... απλησίαστος.