Για την ερχόμενη Δευτέρα μεταφέρθηκε το Eurogroup, αφού -με παρατηρητή την ελληνική
κυβέρνηση- ΔΝΤ και ΕΕ δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Η ελληνική κυβέρνηση, μετά το μονόπρακτο "δίνουμε-δε δίνουμε τη δόση" που ακολούθησε την ψήφιση των νέων μέτρων, δέχθηκε άλλο ένα καίριο πλήγμα στην αξιοπιστία της (όση της είχε απομείνει).
Η ελληνική κυβέρνηση, μετά το μονόπρακτο "δίνουμε-δε δίνουμε τη δόση" που ακολούθησε την ψήφιση των νέων μέτρων, δέχθηκε άλλο ένα καίριο πλήγμα στην αξιοπιστία της (όση της είχε απομείνει).
Τι σημαίνει η αντιπαράθεση ΔΝΤ-ΕΕ
Όλοι γνωρίζουν ότι αυτή την περίοδο έχει ξεσπάσει ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας για το επίμαχο θέμα του ευρωπαϊκού χρέους. Η Ελλάδα είναι και πάλι το πειραματόζωο. Η λύση που θα επιλεγεί για την περίπτωσή μας θα επηρεάσει τη συνολική ευρωπαϊκή λύση. Γι’ αυτό η αντιπαράθεση είναι τόσο ανοιχτή.
Το ΔΝΤ, παρότι βαρύνεται με την εκπόνηση του αντικοινωνικού και αδιέξοδου Μνημονίου, επιμένει στη διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους, καθώς με ρεαλιστική ανάλυση εκτιμά ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η Γερμανία δεν θέλει, τουλάχιστον πριν από τις εκλογές του φθινοπώρου, να ακούσει περί νέου κουρέματος, γιατί γνωρίζει ότι αυτό θα γίνει με δική της επιβάρυνση. Ο Σαμαράς δεν παρεμβαίνει, παρότι λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλλουν να ζητήσει διαγραφή του χρέους. Τι είδους “διαπραγμάτευση” είναι αυτή, όταν το ΔΝΤ προτείνει διαγραφή του χρέους και η κυβέρνηση κάνει την πάπια;
Διαγραφή του χρέους έγινε και την Άνοιξη με το PSI. Η χώρα, όμως, φορτώθηκε με νέα επαχθή δάνεια. Και το κυριότερο: επιβλήθηκαν νέα μέτρα, που οδηγούν την κοινωνία στον γύψο και μετατρέπουν τη χώρα σε αποικία χρέους. Το σημαντικό, λοιπόν, είναι οι όροι που συνοδεύουν οποιαδήποτε διαγραφή χρέους. Αν η νέα προοπτική συμβαδίζει με την ανάπτυξη και βγάζει τη χώρα από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της κοινωνικής διάλυσης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν τολμούν να ψελλίσουν ο πρωθυπουργός και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι. Αντιθέτως, ακόμη και ο Κουβέλης, που μας έλεγε ότι διαφωνεί με τα εργασιακά και δεν ψήφισε το Μνημόνιο 3, τώρα απευθύνεται προς τους εταίρους και παρουσιάζει την υποταγή ως αρετή. Η κυβερνητική χορωδία επαναλαμβάνει: “Τιμήσαμε τις δεσμεύσεις μας, τώρα να δοθεί η δόση”. Μα, ακριβώς η τήρηση των δεσμεύσεών τους δεν είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής διαδικασία, που συνιστά υποταγή. Αυτή η “τήρηση” περιθωριοποιεί τη χώρα και την αφήνει χωρίς φωνή και δύναμη, έρμαιο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. (περισσότερες λεπτομέρειες
ΣΥΡΙΖΑ: "Η κυβέρνηση συνεχίζει ένα πρόγραμμα-ταφόπλακα για την ελληνική κοινωνία"
"Το κλίμα αισιοδοξίας και ευφορίας που επιμελώς καλλιεργούσε η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Το πρωτοφανές, όμως, άδειασμα της κυβέρνησης στο Eurogroup δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Ήταν το βέβαιο και απόλυτα αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας στρατηγικής υποτέλειας και πλήρους πρόσδεσης στην πιο ακραία και αντικοινωνική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, που εκπροσωπεί η γερμανική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αμέσως μετά τις εκλογές έσπευσε να δηλώσει σε κάθε ευκαιρία την πίστη της στη συνέχιση ενός μνημονιακού προγράμματος που είναι ολοφάνερο ότι κάθε μέρα που περνά ρίχνει άλλη μια ταφόπλακα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αρνήθηκε πεισματικά να υιοθετήσει προτάσεις που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, κατηγορώντας τες ως καταστροφικές για τη χώρα, που τώρα τέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων, χωρίς να τις θέσει η ελληνική κυβέρνηση.
Ακόμα, όμως, κι αν τελικά δοθεί η περιβόητη δόση και παρθούν ημίμετρα για την αντιμετώπιση του χρέους, το πρόβλημα μιας βιώσιμης και κοινωνικά δίκαιης απάντησης παραμένει, εφόσον αυτά δεν ενταχτούν σε μια συνολική στρατηγική ανατροπής της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και των μνημονίων λιτότητας που διαλύουν συνολικά την Ευρώπη, εξαθλιώνουν τους λαούς και συρρικνώνουν τη δημοκρατία.
Αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και των εκφραστών της και η στήριξη μιας κυβέρνησης που θα εκπροσωπεί τις ανάγκες των εργαζομένων και θα διαπραγματευτεί ουσιαστικά, στη βάση μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέους, με διαγραφή μεγάλου μέρους και ρήτρα ανάπτυξης για αποπληρωμή του υπολοίπου και μιας πολιτικής προστασίας του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών, στήριξης της εργασίας και της ανάπτυξης, αναδιανομής του πλούτου και κοινωνικής δικαιοσύνης".