ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΓΥΡΟ ΣΕΒΑΣΤΟ
Η Ελλάδα οδηγείται σε μια κατάσταση οικονομικής ζώνης
ειδικών εργασιακών θεσμίσεων, κινδυνεύοντας στο σύνολό της να βγει σε
πλειστηριασμό
Οι «Οικολόγοι Ριζοσπάστες» παρεμβαίνουν στα ζητήματα
ποιότητας ζωής, διαχείρισης των φυσικών πόρων και προστασίας του περιβάλλοντος,
χωρίς να χάνουν την «ολότητα» του κοινωνικού και πολιτικού τοπίου: Όπως αυτό
διαμορφώνεται από την πρωτοφανή επίθεση του νεοφιλελευθερισμού εναντίον των
εργαζομένων και των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας...
Η "Αυγή" συζητάει
με τον Γιάννη Σχίζα, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής των Οικολόγων
Ριζοσπαστών
* Με ποιο σκεπτικό συμμετέχετε στο ευρύ
αντιμνημονιακό σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο»;
Η συμμετοχή μας δεν
αποβλέπει στην αναζήτηση πολιτικού σπόνσορα. Μας αφήνει αδιάφορους ο
παραγοντισμός, που αντλεί κύρος όχι από τις δικές του πράξεις αλλά ως διαθέτων
μπάρμπα στην Κορώνη... Η συμπαράταξή μας με τον ΣΥΡΙΖΑ καθορίσθηκε από τη
συνεπή αντιμνημονιακή δράση του στη Βουλή και στην κοινωνία, που ήταν διακριτή
από την «χιλιαστική» ρητορική ορισμένων και από την επαμφοτερίζουσα στάση άλλων
δυνάμεων της Αριστεράς. Από την περίοδο του αυτοδιοικητικού εγχειρήματος
«Αττική Συνεργασία - Όχι στο Μνημόνιο», τον Οκτώβριο του 2010, κάποιοι είχαμε
συνδέσει τις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές με εκείνες που υποβαθμίζουν
την ποιότητα ζωής και απειλούν τους μεγάλους ελεύθερους χώρους... Στις συνθήκες
που ακολούθησαν η μαχόμενη οικολογία ήταν υποχρεωμένη να μετατοπίσει ακόμη
περισσότερο το κέντρο βάρους της πολιτικής της άποψης, παίρνοντας θέση στις
πλατείες, στις δράσεις ανυπακοής και αλληλεγγύης. Δεν είμαστε σνομπ, αναχωρητές
από την «κεντρική σκηνή» ή κατά φαντασία πρωτοπόροι, που αίρονται υπεράνω των
αντιθέσεων «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «λαϊκισμός του Μνημονίου και λαϊκισμός
της δραχμής» κ.λπ. Ακόμη δεν είμαστε «ειδικοί» με περιορισμένο οπτικό πεδίο.
Συστρατευόμαστε στο Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο για να αντιμετωπίσουμε τις
ολέθριες πολιτικές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στη χώρα μας και σε ολόκληρη
την Ευρώπη. Για να συμβάλουμε στη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής
πρότασης.
- Υπάρχουν
όμως και αυτοί που καταλογίζουν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, ότι με τη
στάση του νοσταλγεί και ωραιοποιεί το καθεστώς της σπατάλης που προϋπήρξε.
Το καθεστώς της
προμνημονιακής σπατάλης ήταν δικό τους καθεστώς, του οποίου το «πρασίνισμα»
ουδέποτε είχε ως θέμα η ριζοσπαστική οικολογία ! Η ριζοσπαστική οικολογία ασκεί
σε βάθος κριτική στο μοντέλο του καταναλωτικού και ενεργειοβόρου καπιταλισμού,
αντιπροτείνοντας όχι ευχολόγια «εταιρικής ευθύνης» ή ποιώντας τη νύσσα για τo
είδος των παραγωγικών σχέσεων, αλλά ζητώντας δομές συνεταιριστικές,
κοινωνικοποιημένες, συμμετοχικές. Με το πνεύμα αυτό εκδηλώθηκαν αντιστάσεις στη
σπατάλη των Ολυμπιάδων, στο σύστημα της αυτοκίνησης, του ανεξέλεγκτου
ουρμπανισμού, της ανεγκέφαλης ενεργειακής κατανάλωσης . Υπάρχει μια «άλλη»
λιτότητα που δεν ισοδυναμεί με τη στέρηση και την εξαθλίωση, που σημαίνει
συμβιωτικές σχέσεις με τη φύση, με ποιότητα ζωής και αισθητική. Που επιτρέπει
τη παραγωγή ελεύθερου χρόνου και τη δημιουργική αξιοποίησή του. Σήμερα η
ανεργία δεν είναι «ελεύθερος χρόνος» και η οικονομική κατάρρευση δεν είναι
«αποανάπτυξη»...
- Το
τελευταίο διάστημα τα «χλωρά» του ευρωπαϊσμού μπήκαν στην πυρά της
κοινωνικής και πολιτικής κριτικής, μαζί με τα «ξερά» του τοκογλυφικού
κεφαλαίου και της γερμανικής ηγεμονίας... Υπάρχει θέμα αποικιοκρατίας νέου
τύπου;
Στο όχι και τόσο μακρινό
παρελθόν, οι αποικιοκρατικές χώρες συνδύαζαν καθεστώς «εσωτερικής αστικής
δημοκρατίας» με συνθήκες σκληρής δικτατορίας και παραβίασης στοιχειωδών
ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις αποικίες... Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει σαφής
εξέλιξη προς έναν πολιτικό και οικονομικό δυϊσμό, που είναι ιδιαίτερα
απειλητικός για τις χώρες του Νότου. Η Ελλάδα οδηγείται σε μια κατάσταση
οικονομικής ζώνης ειδικών εργασιακών θεσμίσεων, κινδυνεύοντας στο σύνολό της να
βγει σε πλειστηριασμό. Αυτό δεν είναι εθνικιστική κορώνα αλλά σκιαγράφηση
έγκυρων οικονομικών μελετητών.
* Πολλοί θεωρούν ότι η βελτίωση της
ανταγωνιστικότητας αποτελεί βασική δίοδο διαφυγής από τα δεσμά της υπερχρέωσης.
Η εξυπηρέτηση του
τοκογλυφικού χρέους και μάλιστα χωρίς συνεκτίμηση των γερμανικών επανορθώσεων
προς τη χώρα μας, θα αποτελεί μόνιμο βραχνά για δεκαετίες. Η καταβύθιση των
μισθών και των προνοιακών παροχών με στόχο την καταβολή των «δόσεων» στους
δανειστές της χώρας, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην οικονομική προσφυγοποίηση
μεγάλου μέρους της ειδικευμένης ελληνικής εργασίας. Ακόμη και οι δομές
αλληλεγγύης που έχουν φιλότιμα δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική
κοινωνία, θα αδυνατούν να ισοφαρίσουν τις συνέπειες μιας μόνιμης εξωτερικής
αφαίμαξης από τους τοκογλύφους. Γι' αυτό η μετωπική σύγκρουση με το ίδιο το
χρέος και τις δρώσες αιτίες της διευρυμένης αναπαραγωγής του, είναι
αναπόφευκτη! Όσον αφορά το ιδεολόγημα της ανταγωνιστικότητας, θα πρότεινα την
τήρηση κάποιων αποστάσεων... Το ιδεολόγημα αυτό δηλώνει κάτι διαφορετικό από τη
θεμιτή οικονομική προσπάθεια εξοικονόμησης φυσικών πόρων και μείωσης των
παραγωγικών εξόδων μιας χώρας - δηλαδή τη θεώρηση της διεθνούς σκηνής ως λάκκου
των λεόντων, όπου όλοι είναι εχθροί και ανταγωνιστές όλων... Σε αντίθεση με
αυτή την αντίληψη, η έννοια της οικοανάπτυξης και του οικολογικού
μετασχηματισμού, σημαίνει ότι μια χώρα πρέπει να αξιοποιεί τα συγκριτικά της
πλεονεκτήματα, όπως αυτά προσδιορίζονται από τη γεωγραφική της ιδιαιτερότητα
και από την ανάγκη αειφορίας των φυσικών της πόρων. Η Ελλάδα πρέπει να
ενεργοποιήσει τις παραγωγικές της δυνάμεις και να περιορίσει τον μεταπραττισμό,
και τούτο δεν σημαίνει πολιτική απομονωτισμού και «αυτάρκειας» τύπου Εμβέρ
Χότζα.
* Η κριτική της Αριστεράς και των ευρύτερων
αντιμνημονιακών δυνάμεων στρέφεται εναντίον των αγορών και των
ιδιωτικοποιήσεων, όμως στα μίντια ευδοκιμούν οι απόψεις για την αποδοτικότητα
της εργοδοτικής διαχείρισης και τη διαφθορά του δημόσιου τομέα.
Η πολιτική των αγορών που
καθορίζουν τα πάντα, που διαφθείρουν κυβερνήσεις ατιμώρητα - όπως στην
περίπτωση Siemens - ή εκδίδουν χρησμούς πιστοληπτικής ικανότητας, είναι η
πολιτική του «αχαλίνωτου» χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Δράστες αυτής της
«αποχαλίνωσης» και στυγνοί διαφημιστές της «εργοδοτικής πειθαρχίας» είναι οι
νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και ιδιαίτερα οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως
σοσιαλδημοκρατικές. Η υπονόμευση και κακοδιαχείριση του δημόσιου τομέα, από
αυτούς που ως πολιτική εξουσία έχουν εκλεγεί για την εύρυθμη λειτουργία του,
αποτελεί σαμποτάζ ιστορικών διαστάσεων. Απέναντι σε αυτά η ευρεία, κοινωνική
και πολιτική αριστερά, μπορεί να αντιτάξει ένα νέο σχέδιο ανάταξης του δημόσιου
τομέα, με τα παραδοσιακά στοιχεία «κάθετου» και ιεραρχικού ελέγχου να
συνδυάζονται με τον «οριζόντιο» ή «πλευρικό» έλεγχο της κοινωνίας. Η πολιτική
και κοινωνική εγρήγορση μπορεί να προωθήσει την υπεροχή της δημόσιας
διαχείρισης έναντι της εργοδοτικής πειθαρχίας και όσων αυτή συνεπάγεται: Με το
κυνηγητό του βραχυπρόθεσμου κέρδους, την παραγνώριση των περιβαλλοντικών και
κοινωνικών παραμέτρων, τη θυσία της ποιότητας του προϊόντος στον βωμό του
χαμηλότερου κόστους...