Αυγή: 20/04/2012
Με τίτλο "Δημοκρατική Αριστερά - πρόεδρος Φώτης Κουβέλης" κατεβαίνει, μαθαίνουμε, στις εκλογές η ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο ούτε είναι δύσκολο να εξηγηθεί αυτή η απόφαση. Το έκανε, φερ' ειπείν, ο Καραμανλής το 1974, όταν έβαλε ως έμβλημα της νεοπαγούς τότε Νέας Δημοκρατίας τη φωτογραφία του. Αμέσως μετά καθιέρωσε τον γνωστό πυρσό. Είναι όμως σίγουρα η πρώτη φορά που ένα κόμμα της Αριστεράς καταφεύγει σε τέτοιες πρακτικές που δεν εγγράφονται στην κουλτούρα της Αριστεράς, στο συλλογικό που υπέρκειται του ατομικού, στη μη ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα, στο πολιτικό περιεχόμενο που προηγείται της προσωπικότητας του επικεφαλής. Ακόμη περισσότερο, στην Αριστερά που έχει σταθεί κριτικά απέναντι στη σταλινική πρωσολατρεία. Πλην όμως η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι εγκλωβισμένη στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της και στα πολιτικά "μη χαρακτηριστικά της". Πραγματικά, ίσως είναι αναγκαίο να παρατίθεται το "πρόεδρος Φώτης Κουβέλης" σε ένα κόμμα με πρακτικά μονοπρόσωπη δημόσια εικόνα, η οποία μάλιστα βασίζεται όχι στα πολιτικά χαρακτηριστικά του προέδρου, αλλά στα συμπεριφορικά. Στον ήπιο και στρογγυλεμένο λόγο του, την πραότητα του χαρακτήρα του, την ευγένεια. Χαρακτηριστικά τα οποία μέχρι πρότινος ήταν σε θέση να καλύψουν την απόλυτη απουσία προγραμματικού λόγου και την επιτηδευμένη ασάφεια πάνω στα βασικά διακυβεύματα της εποχής, το Μνημόνιο και τη μετεκλογική στάση της ΔΗΜ.ΑΡ. Είναι αυτό που προσφυώς ο γελοιογράφος Κ. Μητρόπουλος σκίτσαρε στο “Βήμα” την περασμένη Κυριακή: Κάτω από τον Φώτη Κουβέλη έγραφε "Ναι, όχι, ίσως στο Μνημόνιο".
Γ.Κ.